Μετα απο 3 χρόνια αγωγής είμαι καλά αλλά συνεχίζονται κάποια συμπτώματα ...

Η ιστορία μου..

10 χρόνια ενταγμένος σε χριστιανική θρησκευτική ομάδα απο τα τέλη της εφηβείας μου πέρασα μια όμορφη περίοδο που ίσως πολύ θα την ζήλευαν .
Το μόνο που υπήρχε εκεί μέσα ήταν ανιδιοτελείς παρέες , ειλικρίνια , όχι πισωμαχαιρόματα , εκδρομές , πίστη σε κάτι , αλληλοστήριξη σε όποιοδήποτε τομέα την οποία απολαμβάνουν τα μέλη οποιασδήποτε πολυπληθής ομάδας.
Το πρόβλημα σε εμένα ήταν η ντροπή για τα σεξουαλικά ένστικτά που κατα κάποιο τρόπο όλοι τα είχαν εκει μέσα ιδιαίτερα πριν τον γάμο ... όμως ήταν κάτι τι οποίο απο όλους επιεικός αποκρύπτοταν.
Δυστυχώς μια άσχημη παιδική εμπειρία σε εμένα είχε αυξήσει ίσως τις ορμές μου λίγο περισσοτερο απο όλους τους υπόλοιπους και όσο αναγνωριζόμουν στην ομάδα , τόσο μεγαλύτερο χρόνιο
άγχος - ντροπή ενσωματώνοταν μέσα μου θεωρώντας ότι κάποτε θα αποκαλυφούν οι πονηροί οφθαλμοί μου κάι θα γίνω ρεζίλη !!!
Στα μέσα της πορείας λίγο πριν παντρευτώ το εσωτερικό μου άγχος κορυφώθηκε για πρώτη φορά με μια κρίση πανικού η οποία μεσα σε λίγους μήνες εγκαθίδρυσε ενα αυτοάνοσο νόσημα .
Πέρασαν χρόνια και όλα συνέχιζαν μια χαρά κάθως πίστευα ότι όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα και ειναι δοκιμασίες που πρέπει να αντιμετωπίσω .
Κάποια στιγμή κλονίστηκε μέσα μου η εμπιστοσύνη στην ομάδα αυτή και στο αν αυτό που πρέσβευε ήταν όντως 100% αληθές με αποτέλεσμα να μην μπορέσω να το διαχειριστώ ..
Γέμισα απο αρνητικές σκέψεις ότι πολλά πράγματα που είχα πιστέψει τόσο πολύ και τα ασπαζόμουν ήταν σε ενα βάθμο μεγαλύτερο απο το φυσιολογικό με αποτέλεσμα να κάνω ανεπανόρθωτο κακό στην υγεία μου.
Δεν είχα σκεφτεί δυστιχώς ΠΟΤΕ μου , πώς καταλήγει ένας άνθρωπος να πάθει ψυχολογικά προβλήματα όταν πιεστεί σε κάποια θέματα πάνω απο το φυσιολογικό.
Όντας πλέον παντρεμένος με παιδιά και οδηγός μιας οικογένειας τα βράδια αγωνιούσα να μελετήσω για να δώ άν υπάρχει λάθος - πλάνη ..Ενα βραδυ το μυαλό μου έτρεξε εκατομύρια χιλιόμετρα σκέψεων και το επόμενο πρωί
ξύπησα και ένιωσα κάτι που δεν είχα ποτέ ξαναζήσει . Κατάθλιψη ! πόνος στο στήθος και θλίψη , θλίψη , θλίψη . Σαν να βγήκαν στο στέρνο μου 10 χρόνια κρυμμένου άγχους , ντροπής .
1 χρόνο το πάλεψα μόνος μου (κακώς) και ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ . Τα επόμενα 3 χρόνια απευθήνθηκα σε ειδικό και ο οποίος με έβαλε κατευθείαν σε αντικαταθλιπτική αγώγή με Cipralex 10mg και πήρα απόφαση να αλλάξω την ζωή μου εντελώς και να μην συμμετέχω ενεργά σε όλα αυτά που έκανα αλλά να είμαι παρατηρητής .Μετα απο 2 εβδομάδες βγήκα απο την απέραντη αυτή θλίψη .. Στην συνέχεια και μέχρι σήμερα εδωσα βάρος στην δουλεία μου η οποία πήγε και πάει εξαρετικά . Μετα απο 3 χρόνια βιώνω ακόμη
αυτές τις στιγμές που είσαι 1 μήνα απολύτως καλά και ξαφνικά για 2 μέρες επιστρέφει αυτό το συναίσθημα της θλίψης και της οδύνης χωρίς λόγο . Εχω καταλάβει οτι με επηρεάζει οτιδήποτε έχει καφεινή ... Η εξαιρετική σιζυγος μου που τόσο με αγαπαει ήταν πάντα δίπλα μου και είναι μαζί μου αλλά όταν με πιάνει δεν μπορώ να λειτουργήσω σε όλες τις οικογενειακές υποχρεώσεις και την επιβαρύνω αρκετά στο μεγάλωμα των παιδιών. Κάποιες φορές απογοητεύομαι ότι δεν θα γίνω ποτέ εντελώς καλά .. Θα φύγει ποτέ εντελώς ? Θα με συμβουλέυατε να κάνω ψυχοθεραπεία .. Κάπου διάβασα ότι κάποιοι οργανισμοί το μέρος του εγκεφάλου που παθαίνει ζημιά απο το αγχος δεν έχουν την δυνατότητα να το επουλώσουν και μένουν πάντα έτσι .. Τι λέτε για όλα αυτά ??

Κουραγιο φιλε μου,Προερχομαι απο μια οικογενεια που δεν ηταν ποτε πολυ της θρησκειας με την εννοια να εκκλησιαζεται να κοινωνει να προσευχεται να νηστευει κ ουτω καθεξης,Επομενως τα παιδικα μου χρονια δεν στηριζομουν πολυ στο οτι υπαρχει θεος ενιωθα μονη κ αβοηθητη κ συν αυτου η σχολικη μου ηλικια ηταν ενα δραμα γεματη με ψευτικες φιλιες κ με τους δικους μου να μην μπορουν να νιωσουν τι ακριβως θελω να κανω στην ζωη μου την επιθυμια μου να κανω οικογενεια κ να νοιαζονται αποκλειστικα για τις σπουδες κ την δουλεια γιατι συμφωνα με αυτους αυτο ειναι <επιτυχια> στην ζωη,Επισης δεν θα ειχαν την παραμικρη αντιρρηση να εχω προγαμιαιες σχεσεις,Συνεπεια ηταν να νιωθω τρομερα μονη μου καθολη την διαρκεια της σχολικης μου ηλικιας κ να παω σε ενα πανεπιστημιο που ποτε δεν θελησα πραγματικα,Επισης εχω υποστει κ κακοποιηση απο συγγενικο μου προσωπο κ αποτομο θανατο του πατερα μου,Ενιωθα μονη κ οτι δεν θα ημουν ποτε καλα στην ζωη μου κ τα μονα πραγματα που με εβγαλαν απο αυτη την κατασταση ηταν οταν ενθαρυνθηκα να επισκεφτω πνευματικο που με ανακουφισε παρα πολυ εκανα κ μερικες καλες φιλες απο το πανεπιστημιο κ βρηκα κ το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια,Αυτο που θελω να πω ειναι οτι ενιωθα πολυ χειροτερα πριν αρχισω εστω κ υποτυπωδως να ασχολουμαι με την εκκλησια κ απο τοτε διαβαζω αρκετα εκκλησιαστικα θεματα που αφορουν το γαμο τα παιδια τα ψυχολογικα το πως πρεπει να συμπεριφερεσαι κ τα λοιπα,Αυτα τα θεματα πιστευω με εχουν βοηθησει να νιωσω αρκετα καλυτερα,Εχω περασει κ εγω καταθλιψη κ εντονη μαλιστα κ ναι μου εχουν μεινει καταλοιπα απο την καταθλιψη για τα οποια παλευω κ τωρα μετα απο χρονια,Η ενασχοληση με την θρησκεια πιστευω ωφελει παρα πολυ κ εσυ που ασχολιοσουν για χρονια ησουν καλα κ τωρα που ισως αμφισβητησες μερικα πραγματα επαθες αυτην την αναστατωση,Εισαι τυχερος γιατι κ η γυναικα σου μπορει να σου σταθει κ εχεις κ τα παιδια σου κ εαν απευθυνθεις κ σε ενα πραγματικα καλο πνευματικο πιστευω θα νιωσεις καλυτερα

http://hristospanagia3.blogspot.gr/p...page_6115.html Σου στελνω ενα πολυ καλο εκκλησιαστικο μπλογκ με αρθρα για το στρες κ την καταθλιψη εμενα μου κανει καλο να το διαβαζω κ το προτεινα κ σε αλλους κ τους αρεσει

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για το blog που μου έστειλες ...
Ειναι αλήθεια ότι στην κατάθλιψη το πλησίασμα στον θεό είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει. Στην δική μου παλιοπερίπτωση όμως διστυχώς συνέβει σχεδόν το αντίθετο ..
Το ότι θεωρούσα ότι ήμουν στον δρόμο αυτό σε συνδιασμό με την προσπάθεια μου να περπατήσω σύμφωνα με τις προτροπές των ανθρώπων του θεού με πολύ ζήλο ήταν αυτό που έφερε στην επιφάνεια το πρόβλημα μου .
Αυτο ακριβώς είναι που δεν μπόρεσα να διαχειριστώ. Το ότι για να έπαθα εγώ πρόβλημα κάτι δεν πάει καλά με αυτές τις προτροπές και ετσί βρήκα καλυτέρευση με το να απομακρυνθώ απο εκεί και έχασα εντελώς την εμπιστοσύνη μου στους πνευματικούς οδηγούς.
Ξέρω ότι ο θεός για αυτό το διάστημα δεν με κατακρίνει .Το νίωθω . Σίγουρα υπάρχουν πολύ πνευματικοι οδηγοί και μπορώ να δοκιμάσω αλλού , το ξέρω αυτό αλλά δεν έχω το θάρρος και εχω χάσει την εμπιστοσύνη μου βρίσκοντας ειρήνη μέσα στην απόλυτη πνευματική αδράνεια .
Κάποτε σταμάτησα στο άσχετο εναν ιερέα και του ζήτησα να με ακούσει . Ηταν πολύ καλός και ταπεινός . Δεν θα ξεχάσω που μου είπε "Είναι αλήθεια αγόρι μου το ότι οι θρησκείες έχουν προσφέρει τον μεγαλύτερο πόνο σε αυτό τον κόσμο" . Εννοείτε ότι αυτό δεν είναι απόλυτο καθώς ο ίδιος ήταν πρέσβης μιας θρησκείας ... Παρένθεση .. η αμφισήτηση μου δεν ήταν περί της ύπαρξης του θεού αλλά περί συγκεκριμένης εσχατολογικής διδασκαλίας για την οποία είμαι πλέον βέβαιος ότι η συγκεκριμένη ομάδα είναι πλανεμένη..
Μεγάλο μπέρδεμα η περίπτωση μου ...!

------------

Καλησπέρες... γνώμη μου, κι αν θέτε την πετάτε...
Η πίστη σε κάτι μπορεί είτε να σε "ανεβάσει", να σε κάνει να νιώθεις πως έχεις σκοπό, ότι κάποιος υπάρχει που σε αγαπάει απεριόριστα, ότι είσαι ασφαλής και λοιπά, κι έτσι να σε βοηθήσει να απελευθερωθείς από άγχη και πικρίες... ή μπορεί να σε γεμίσει ενοχές, φοβίες και αυτοκαταστροφικά συναισθήματα, αν περιλαμβάνει το πόσο μόνιμα *κακός* είσαι, που λειτουργείς όπως σε έφτιαξε η φύση ή ο θεός ή ό,τι πιστεύεις... εσύ φίλε μου πιστεύω ότι είχες εστιάσει πολύ στις υποχρεώσεις σου στον θεό, και ίσως όχι αρκετά στο άλλο κομμάτι. Φυσικό είναι όμως να βρίσκεις τον εαυτό σου μόνιμα ελλειπή, όταν πας να τον συγκρίνεις με ένα άπιαστο τέλειο ιδανικό! Αν ήμασταν τέλειοι, χωρίς πάθη και επιθυμίες και σφάλματα και ελαττώματα, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, θα ήμασταν θεοί. Ο άνθρωπος έτσι είναι φτιαγμένος, από όποιον ή ό,τι ο καθένας πιστεύει ότι μας έφτιαξε, το μόνο που μπορούμε (και νομίζω θα έπρεπε) να κάνουμε, είναι να βελτιωθούμε ένα σκαλοπάτι σε σχέση με αυτό που είμαστε... το λες και υπεροψία να έχουμε απαίτηση από τον εαυτό μας το τέλειο :) Έχε υπόψιν ότι αυτά τα λέω σαν ένα άτομο χωρίς πίστη αλλά και χωρίς άρνηση... αλλά πιστεύω ότι αν υπάρχει θεός, είναι αγάπη - αν είναι τιμωρία και επίκριση, δεν με αφορά.

Από εκεί και πέρα θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να σου πω ότι η κατάθλιψη περνάει εντελώς, και δεν ξέρω, μπορεί σε κάποιους να ισχύει αυτό, ίσως αν έχουν αντιμετωπίσει εντελώς την αιτία που τους την προκαλεί... η προσωπική μου εμπειρία όμως είναι ότι αν βρει τον δρόμο μία φορά, είναι πολύ πιο εύκολο να τον ξαναβρεί - από την άλλη και εσύ είσαι πιο έμπειρος και πιο προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσεις ή και να την αποτρέψεις από την αρχή. Αλλά δεν μπορείς να το δεις ενοχικά, δεν φταις που πάσχεις... ίσα ισα οι ενοχές είναι εμπόδιο στο να ξαναβρείς τον εαυτό σου.