και τωρα τι?

καλησπέρα σας!!
έχω θέμα αγχώδους καταθλήψης και οικονομικής κρίσης παράλληλα...
έκανα ψυχοθεραπεία την οποία σταμάτησα για οικονομικούς λόγους και τα δύο τελευταια χρόνια είμαι χωρίς καμία ψυχολογική η φαρμακευτική υποστήριξη. το τελευταιο τρίμηνο έχω βρει μία 3ωρη δουλειά στην οποία ανταπεξέρχομαι με απίστευτη δυσκολία αφού την τελευταία βδομάδα μου είναι απίστευτα δύσκολο ακόμα και το να σηκωθώ από το κρεβάτι... ξέρετε αν μπορώ να απευθυνθώ κάπου χωρίς χρήματα? νιώθω πως πάλι βουλιάζω και δεν ξέρω απο που να πιαστώ.

Καθρεύτης

Ναι στην ψυχολόγο της κοινωνικής πρόνοιας...
Υπάρχει σε κάθε πόλη χώρος ψυχικής υγείας με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ....σίγουρα το επίπεδο δεν είναι κορυφαίο,όπως θα ήταν για παράδειγμα σε μια αλλη χώρα,αλλά αν νιώθεις έντονη την ανάγκη μπορείς να απευθυνθείς!

Ποιός είναι ο λόγος της κατάπτωσής σου;

οταν λες σε ψυχολόγους της κοινωνικής πρόνοιας εννοείς αυτό που έχει στο δημο με τους κοινωνικούς λειτουργούς? δεν μου έχουν πει και πολύ κάλα λόγια αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δοκιμάσει κι όλας...
λόγο ιδιαίτερο για την καταπτωση μου δεν χρειάζομαι, απ ότι έχω καταλάβει είναι κάτι που έχω από παντα και απλά μερικές φορές υποτροπιάζω... απλά τώρα νιώθω πως χάνω τον έλεγχο..


Καθρεύτης

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

οταν λες σε ψυχολόγους της κοινωνικής πρόνοιας εννοείς αυτό που έχει στο δημο με τους κοινωνικούς λειτουργούς? δεν μου έχουν πει και πολύ κάλα λόγια αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δοκιμάσει κι όλας...
λόγο ιδιαίτερο για την καταπτωση μου δεν χρειάζομαι, απ ότι έχω καταλάβει είναι κάτι που έχω από παντα και απλά μερικές φορές υποτροπιάζω... απλά τώρα νιώθω πως χάνω τον έλεγχο..

---

Κατάλαβα....ναι αυτό εννοώ,αν ψάξεις στο ίντερνετ-θα βρεις σε κάθε πόλη ένα τέτοιο...
Τουλάχιστον έχουμε κάποιες υποτυπώδεις υποδομές.
Ναι εγω είχα πάει για λίγο και δεν έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένη.


Γιατί δεν δοκιμάζεις ομοιοπαθητική;
Θα πληρώνεις 50 ευρώ το μήνα και θα σε βοηθήσουν πολύ τα χάπια,εκτός και αν είσαι πολυ άσχημα και σου προτεινω ψυχιατρο με κάποιο φαρμακάκι.
Γενικά η ψυχοθεραπεία δεν ξέρω τελικά αν είναι κάτι πολύ αποδοτικό-ίσως να είναι για κάποιους.

απ' ότι έχω καταλάβει εγώ την ψυχοθεραπεία δεν πρέπει με τίποτα "να την αφήσεις στη μέση", όπως έκανα εγώ, μου είχε πει κάποτε ένας φίλος "είναι σαν να πάει καρδιοπαθείς για εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και να σηκωνέται να φεύγει στη μέση χειρουργείου, καλύτερα να μην είχε πάει". και προφανώς δεν κάνει για όλους. θα πάρω στο δήμο γιατί ξέρω ότι κάτι έχουν εκεί αν και με την διαθεση που θα πάω δεν ξέρω αν θα μπορεσω να δεχτώ βοήθεια, ίσως όμως ξέρουν να με καθοδηγήσουν για κάπου αλλού.
σ' ευχαριστώ για την απαντηση σου

Καθρεύτης

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...λησπερα σου μελος καθευτης!Σου στελνω την δικη μου ιστορια με την καταθλιψη να παρεις ιδεες κ να σου τονισω οτι ειμαι πολυ καλυτερα,Ειναι αρκετα αυτα που μπορεις να κανεις οφειλεις να κινητοποιηθεις,η ιδανικη λυση που με νοηαει περισσοτερο απο το καθετι ειναι ο πνευματικος εκκλησια,Επισης αναγκαια ειναι η φαρμακευτικη αγωγη που θα σου προτεινει ειδικος απο νοσοκομειο η κεντρο ψυχικης υγειας δωρεαν εφοσον δεν διαθετεις λεφτα,Η δραστηριοτητα κ η εξοδος ειναι ακρως αναγκαιες επισης για συντομοτερο αποτελεσμα,Καλο κουραγιο!

μυσπ σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου... όντως η καταστάση μου πλέον έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι μόνο απαραίτητη αλλά και επείγουσα αν θέλω να συνεχίσω να ζω.... τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει πολύ έντονα να σκέφτομαι το να πεθάνω... το κακό είναι πως είμαι πρώην χρήστρια και ξέρω ποιον τρόπο θα επιλέξω για να το κάνω... αν και χρόνια καθαρή υπάρχει μία πιθανότητα η πρώτη δόση να μην είναι και η τελευταία και αυτό το φοβάμαι περισσότερο μιας και ξέρω πως τα προβλήματα θα ελαφρύνουν και θα συνεχισω να ζω πολύ χειρότερη ζωή στην ξεφτίλα του πρεζάκια... δεν είμαι σίγουρη ομως και αν θα έχει ο θάνατος νόημα γι αυτό και δεν το έχω επιχειρήσει ακόμα, έστω και με άλλον τρόπο... η παραπομπή στο θέμα σου ήταν όμορφη και σου εύχομαι τα καλύτερα.. έχω όμως πρόβλημα και στο να δραστηριοποιηθω μιας και δεν έχω καθόλου φίλους η παρέες... τον τελευταίο χρόνο και κάτι είμαι τελείως μόνη μου κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο, κι ευτυχώς που πριν δυο μήνες έβαλα ιντερνετ και πήρα τον υπολογιστή γιατί ούτε το φως δεν άναβα πιο πριν.. ούτε και οικιακές δουλειές μου επιτρεπεται να κάνω μιας και φιλοξενούμαι από την μητέρα μου, με την οποία η σχέση μας είναι πάρα πολύ άσχημη... κι εγώ δυσκολεύομαι πάρα πολύ ακόμα και τώρα στα 32 μου να της εναντιωθώ. μολις πριν ένα μήνα κατάφερα να την "απειλήσω" πως αν ξανασηκώσει χέρι επάνω μου θα πάρω το νοίκι μου και θα φύγω κι αυτό δεν είχα το θάρρος να το κάνω κατα πρόσωπο, γραπτώς της το είπα (γιατί η μητέρα μου έκανε το λάθος πριν από 10 χρόνια περίπου να πουλησει ένα σπίτι που κληρονόμησε και να πάρει 3 διαμερίσματα που έγραψε ένα σ' εμένα κι ένα στον αδερφό μου, για λόγους εφορίας βέβαια.) αυτό το έμαθα πριν από δύο χρόνια περίπου, και παρόλο που νομικά μου ανήκει δεν έχω το θάρρος να το διεκδήκισω παρόλη την κακοποιηση που υφίσταμαι, αν και η σωματική ελπίζω να σταμάτησε οριστικά η ψυχολογική είναι καθημερινή. σχέσεις μου ήταν αδύνατο να δημιουργησω από παιδί και με αυτούς που με επέλεγαν δυσκολευόμουνα να τις κρατήσω... ένας τρόπος που κατάφερνα να σχετιστώ μέ ανθρώπους ήταν μέσω του σκύλου μου τον οποίο και αναγκαστηκα να δώσω μιας και δεν είχα χρήματα να συντηρησω όταν η μάνα μου έπιασε δύο γνωστούς μου που με βοηθούσα με την τροφή του σκύλου και τους είπε να μην με βοηθάνε γιατί έχω ξαναρχίσει την χρήση και άλλα πράγματα που δεν ίσχυαν.... αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλειστώ εδώ μέσα... βέβαια εγώ της ξανανοιξα την πόρτα και της έδωσα το δικαίωμα να ξαναμπεί στη ζωή μου όταν το 2010 άφησα τη δουλειά μου και πήγα να δουλέψω στην εταιρεία της, υποψιαζόμενη τότε για το λάθος μου, τώρα όμως ξέρω πως το γνώριζα και απλά κρυβόμουνα γιατί ήθελα επαφή με την μανούλα. από τότε άρχισε και η κατρακύλα μου, απ' τον πρώτο μήνα που αναγκάστηκα να παρακαλάω να πληρωθώ από τα 800 τα 100 για να ταίσω τα σκυλιά μου... η κατάσταση μου τώρα όμως μου φαίνεται χειρότερη από ποτέ... και με πειράζει περισσότερο απ' ότι πριν από 6 μήνες γιατι όπως είπα έχω βρει μια δουλείτσα, μπορεί να μην είναι τίποτα τα 180 ευρώ που παίρνω αλλά τουλάχιστον κάτι κάνω και έχω και να φάω... γιατί το ψυγειάκι της μανας είναι κλειδωμένο στο δωμάτιο της μαζί με τόσα που θεωρούσα μέχρι πριν δύο χρόνια αυτονόητα.. το οτι βγήκα έξω όμως για την δουλειά, που για να λέω και τα καλά η μάνα μου μου βρήκε, με έφερε αντιμέτωπη ξανά με δυσκολίες που οι άλλοι ανθρωποι δεν έχουν...
σ' ευχαριστώ και πάλι


Καθρεύτης

το ονομα που έβαλα δεν είναι καθεύτης αλλά ξέχασα το ρ, και μετά ανακάλυψα πως γράφεται με φ και όχι με υ

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

Θεματοθετρια φαδερ υπαρχει? Τι λεει αυτος?

κουραγιο! αν εισαι αθηνα εχω να σου προτεινω κατι που ειναι δωρεαν.ομαδικη ψυχοθραπεια κ βοηθεια απο κανονικους ψυχολογους.
αν εισαι σε επαρχια τοτε απευθυνσου σε κεντρο ψυχικης υγιεινης.
φιλη μου πηγε εκει κ τωρα εχει εξασφαλισει δωρεαν ψυχοθεραπεια 1 φορα την εβδομαδα.
μονο που εχει μεγαλη αναμονη στην αρχη , για το πρωτο ραντεβου.

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

---

να τα λεμε κι αυτα...

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

---

εμενα δε με ενδιαφερει τι ιδιοτητα δηλωνει καπιος ουτε αν ειναι αληθινος η ψευτικος με ενδιαφερει αν ειναι σωστα αυτα που λεει πχ οταν διαβασα αυτο το κειμενο βρηκα σωστα αυτα που γραφει http://hristospanagia3.blogspot.gr/2...st_3.html#more

κεράσι ο πατέρας στην κοσμάρα του ήταν ανέκαθεν... στην ουσία παρόλο που χώρισαν όταν ήμουν πλέον 18 μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου, τον οποίο ζήτημα ήταν να έβλεπα μία φορά την εβδομάδα, μιας και είχε καταντήσει η ιστορία να κερατώνει την γκόμενα με την μάνα μου... λόγο του ότι μεγάλωνα με πολύ άνισους όρους σε σχέση με τον αδερφό μου, το αγοράκι της μαμάς και σε υπερβολικό βαθμό, μιας και η μάνα δεν είχε άντρα είχε κρεμαστεί πάνω του, είχε όλα τα χάδια και τα παιχνίδια και αν εγώ πήγαινα να χωθώ στο παιχνίδι τους στην καλύτερη το σταματούσε... στην χειρότερη τις έτρωγα κι όλας... κι εγώ ήμουν αυτή που είχε υποχρέωση να γυρίσει τον μπαμπά στο σπίτι... με ξύπναγε η μάνα μου το βράδυ και με παρατάγε σε ξένα μέρη κάτω απ' την πολυκατοικία της κοπελιάς για να με γυρίσει ο πατέρας μου... ένα απόγευμα είχα πιάσει λοιπόν τον πατέρα μου και του είχα πει πως νομίζω πως είμαι υιοθετημένη για να μεγαλώνω τόσο διαφορετικά από τον αδερφό μου "είσαι υπερβολική" μου είχε πει και με ξαναπαράτησε σ' αυτο το σπίτι... αφού πλέον είχαν χωρίσει και αφότου άρχισα την ψυχοθεραπεία μου κατάλαβα πως δεν ήταν ο πατέρας μου το τέρας της ιστορίας... στην ουσία πως η ιστορία δεν είχε τέρατα... κατάλαβα επίσης πως δεν τον γνώριζα και καθόλου.. μια μέρα που μιλάγαμε λοιπόν του ειπα πως δεν είναι τόσο κακός όσο νομίζαμε και πως το "λάθος" του ήταν που μας είχε παρατήσει να μεγαλώνουμε χωρίς να ξέρει πως... "μα με τη μαμά σας ήσασταν, ποιος μπορεί να μεγαλώσει καλύτερα τα παιδιά του?", απλά κι ο πατέρας μου αδυνατεί να δεχτεί τις ευθύνες του ακόμα και τώρα... έτσι και τώρα όταν κάνω το "λαθος" να του απαντήσω με ειλικρίνεια στο τι κάνω, αν και ποτέ δεν έχω εκθέσει το πόσο χάλια νιώθω, αλλά μόνο γεγονότα... "είμαι υπερβολική, τα πράγματα που γίνονται και λέγονται πάνω στα νεύρα δεν είναι να τα πέρνουμε τοις μετρητοίς" και άλλα τέτοια. εκτός αυτού ο πατέρας μου πλέον μένει στην κρήτη με την γυναίκα του και τα παιδιά της κι εγώ στην αθήνα... μιλάμε στο τηλεφώνο μόνο και όχι πολύ συχνά... και βλεπόμαστε ακόμα σπανιότερα... νιώθω λίγο άσχημα που κατηγορώ έτσι τους γονείς μου... γιατί αυτοί στην ουσία πάντα έτσι ήτανε... εγώ φταίω που ξαναγύρισα...

μπουμ αθήνα είμαι... και δεν το ξέρω αυτό που λες για δωρεάν ψυχοθεραπεία...

μα Αλέξανδρε κι εγώ αυτό ακρίβως λέω... αλλά δεν είμαι τώρα σε φάση που να μπορώ να ρισκάρω το αν θα πέσω σε παπά που θα με αφορήσει, που είναι και η μεγαλύτερη πιθανότητα όπως τα έχω στο κεφάλι μου ή αν θα πέσω σε κάποιον πιο ανθρώπινο που να μου πει σωστά πράγματα που έστω και με δύσκολο τρόπο να με βοηθήσουν...

....καθρεφτη, ο ψυχολόγος σου τι γνώμη είχε για τη συμπεριφορα της μητερας σου?
Πως εξηγουσε τη συμπεριφορα της?

M' oλα αυτα που εχεις τραβηξει το παραξενο θα ταν να σουνα καλα ψυχολογικα!:p Εχεις πιεστει απο πολλες μεριες κ πιεζεσαι ακομα.