Καλησπέρα σε όλους, και συγχωρείστε μου τυχόν λάθη στη διατύπωση, γιατί πρώτη φορά απευθύνομαι σε forum...
Είμαι 39 ετών, άγαμη, και τα τελευταία 2 χρόνια έχω μια σχέση.
Η μητέρα μου είναι στα 67, έχω εναν αδερφό 40, παντρεμένο με δύο παιδάκια. Γενικά με τον αδερφό μου δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία, περιοριζόμαστε στα επιφανειακά, αυτός κυρίως, και το συνεχίζω και εγώ γιατί έχω καταλάβει εδώ και χρόνια οτι δεν έχω κανέναν να με ακούσει και να με βοηθήσει...
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 6 ετών γιατί ο μπαμπάς μου βρήκε άλλη γυναίκα... Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία, ο χωρισμός τους... μετά απο 10 χρόνια, τα ξαναβρήκαν... Ο πατέρας μου έχει 9 χρόνια που πέθανε, και ο αδερφός μου 10 που παντρεύτηκε.. εγώ μένω με τη μαμά μου... απο ανασφάλεια δική μου... και οικονομική πλέον διότι είμαι άνεργη....
Δεν ξέρω απο πού να αρχίσω.. Ας ξεκαθαρίσω πρώτα ότι την αγαπώ πολύ, και τρέμω στην ιδέα πως κάποτε θα τη χάσω... τον περισσότερο χρόνο νομίζω πως περνάμε καλά οι δυο μας, με χιούμορ, πλάκες και συζητήσεις... υπάρχει αγάπη και απο την πλευρά της, δεν μπορώ να το αμφισβητήσω αυτό... Αλλά...
Το μόνιμο πρόβλημα που έχω, μια ζωή όμως, 30 χρόνια τουλάχιστον... είναι οτι δεν τη βοηθάω με τις δουλειές του σπιτιού... η αλήθεια είναι πως ναι, δεν μου αρέσει καθόλου να κάνω δουλειες στο σπίτι, όμως, φροντίζω πάντα να το έχω συμμαζεμένο και καθαρό, χωρίς υπερβολές... Η μάνα μου όμως, είναι πιστεύω ψυχαναγκαστική σ αυτό τον τομέα... μια ζωή τη θυμάμαι να γκρινιάζει για τις δουλειές, που τις κάνει μόνη της και κουράζεται, και εγώ η γαιδούρα η αναίσθητη δεν τη βοηθάω... αλήθεια είναι αυτό, δεν βοηθάω ιδιαίτερα, και θέλω να έχω πρόγραμμα, οτι δλδ θα κάνω δουλειές μια φορά τη βδομάδα, και οχι καθε μέρα όπως θελει εκείνη... με πρήζει καθημερινά... σήμερα με το που ξύπνησα, πριν προλάβω καν να πλυθώ, άρχισε... και δεν το λέει ευγενικά, πχ "Μπορείς να με βοηθήσεις με τις δουλειές σήμερα?" οχι, αντίθετα, αρχίζει τη γκρίνια και τη μίρλα και δεν μ αφήνει σε ησυχία... όλο με κατηγορεί και με βγάζει άχρηστη και αναίσθητη... μια ζωή αυτά, όχι τώρα.. έχω προσπαθήσει να της εξηγήσω ότι έτσι είμαι, και δεν θέλω να καθαρίζω συνέχεια... και με κατηγορεί οτι την έχω για υπηρέτρια.. με τη διαφορά οτι ποτέ μου δεν έχω απαιτήσει να μου κάνει οτιδήποτε, της έχω πει, κάνε ό,τι θέλεις και άσε με.... πχ μου λεει "εγώ που σου πλένω τα ρούχα" ... δεν την υποχρεώνω, της έχω πει να μην το κάνει, να κάνει μόνο τα δικά της, και να με αφήσει και μένα να τα πλύνω όποτε θέλω... οχι, δεν γίνεται ούτε αυτό... με βγάζει εκτός εαυτού... ουρλιάζω, τρελαίνομαι προσπαθώντας να της εξηγήσω... και μετά με ειρωνεύεται και μου λέει οτι έχω πρόβλημα... χωρίς να της περνάει απ το μυαλό οτι μου το δημιουργεί αυτή το πρόβλημα...
Απο τότε δε που πέθανε ο μπαμπάς μου, επειδή δεν έχει φίλες και με τα αδέρφια της οι σχέσεις είναι ok αλλα όχι όπως θα έπρεπε, εγώ είμαι η κύρια παρέα της, εγώ θα την πάω βόλτα, εγώ οπουδήποτε χρειαστεί να πάει, και δε λέω, με χαρά μου το κάνω αυτό, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί να χαρεί με αυτά που της προσφέρω και να με δεχτεί όπως είμαι, και προτιμάει να μαλώνει μαζί μου για πράγματα που δεν μπορεί να τα αλλάξει σε μενα...
Εκτός απ τις δουλειες του σπιτιού, έχουμε κι αλλο πρόβλημα, απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Όποτε εχουμε να πάμε κάπου μαζί, ακόμα και στου αδερφού μου, μαλώνουμε πάντα γιατί δεν της αρέσει αυτό που θα φορέσω! ποτέ όμως! και με κοιτάει με μισό μάτι και λέει "έτσι θα έρθεις???? επίτηδες το κάνεις???"... Μια ζωή αυτό πυροδοτεί μεγάλους καυγάδες, και μια ζωή δεν το σταματάει... Προσπαθώ πάλι να της εξηγήσω οτι δεν κάνω τπτ επίτηδες, απλά ντύνομαι όπως πάντα, ανάλογα τη διάθεσή μου... Εμένα δεν με νοιάζει το πού θα πάω, ντύνομαι όπως αισθάνομαι... Σημειωτέον οτι τα ρούχα μου είναι όλα ωραία και προσεγμένα, οχι πως παίζει ρόλο αυτό, μια και θεωρώ οτι ο καθένας δικαιούται να ντύνεται όπως του αρέσει και δεν θα τον κρίνω εγώ! Απλά το αναφέρω για να σας δώσω να καταλάβετε οτι δεν έχει καμία βάση αυτό που μου λέει!
Μια ζωή με έκρινε πάντα (για το καλό μου όπως λέει), αλλα με λάθος τρόπο! Μόνο κατηγόριες, χωρίς όμως εναλλακτικές προτάσεις... Θυμάμαι νεότερη, στα 20, μου άρεσε πολύ να βγαίνω στα club και να διασκεδάζω, να είμαι δημοφιλής και όλα αυτά τα νεανικά... Δεν με αφηνε να τα χαρώ, ήμουν αλήτισα, γυρνούσα με τον έναν και με τον άλλο, και τί θα πει ο κόσμος, και διάφορα τέτοια.... αηδίες..
Πώς να την κάνω να με αποδεχτεί όπως είμαι?????? Προσπαθώ τόσα χρόνια, δεν καταφέρνω τπτ...
Άσε που κάθε φορά με εκβιάζει οτι θα φύγει και θα μ αφήσει μονη μου να με φάει η βρώμα, όπως λέει... Και επειδή έχουμε δύο διαμερίσματα σε έναν όροφο, εκεί που έμενα εγώ με τον αδερφό μου, και δίπλα που έμενε εκείνη με τον μπαμπά μου, σε κάθε καυγά, μαζεύει τα πράγματα της και πάει δίπλα... Και σήμερα μου είπε να μην τολμήσω να πάω...
Εννοείται πως ο αδερφός μου δεν έχει καμία υποχρέωση απέναντί της, γιατί έχει την οικογένειά του... Δεν του ζητάει ποτέ τπτ... Ό,τι της ζητήσει εκείνος βέβαια, το κάνει, χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα... Γιατί εγώ πάντα κάτι πρέπει να της χρωστάω????
Ενας πολύ βασικός λόγος που δεν θέλω να κάνω οικογένεια, είναι όλα αυτά που πέρασα και που περνάω ακόμα... Δεν θέλω να φέρω ενα ακόμα παιδί στον κόσμο, που θα εξελιχθεί σε εναν δυστυχισμένο άνθρωπο...
Η μητέρα μου έχει υπερβολικές απαιτήσεις απ τον εαυτό της και απο τους γύρω της... όλοι οι κοντινοι μας συγγενεις, λένε οτι απο τότε που πέθανε ο μπαμπάς μου, έχει αλλάξει, εχει γίνει απότομη... Επίσης τα ξέρει όλα! Όντως ξέρει πολλά, δε λέω, έχει σωστή σκέψη... Όμως, είναι κουραστικό να μην μπορείς να μιλήσεις, επειδή αυτή τα ξέρει όλα πριν απο σενα, για σένα, και να στο επισημαίνει συνέχεια...
Δεν ξέρω τί πρέπει να κάνω... Εγώ εχω κάνει ψυχοθεραπεία, και με εχει βοηθήσει απίστευτα πολύ... Όμως αυτό δεν μπορώ να το λύσω μόνη μου... και εκείνη ούτε ν ακούσει για θεραπεία... μάλιστα, συχνά με ειρωνεύεται λέγοντας "μμμ, ναι, στα είπε όλα η ψυχολόγος εσένα"...
Βοήθεια σας παρακαλώ... Δεν ξέρω τί να κάνω.... Πώς να το χειριστώ?? Έχω κουραστεί τόσα χρονια το ίδιο πρόβλημα... και να μη λύνεται...
Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο, αλλά και η γιαγιά μου, η μάνα της δλδ, τα ίδια και χειρότερα είναι... τουλάχιστον η μαμά μου δεν μου στέρησε τπτ, δεν είναι τσιγγούνα ούτε στα λεφτά ούτε στα αισθήματα... Μάλλον κι αυτή βοήθεια χρειάζεται...
Πώς να τη βοηθήσω????
Σας ευχαριστώ
