Νιωθω χαλια

Γεια σας ειμαι νεο μελος εδω, ειμαι 18 χρονων και οπως βλεπετε τον τιτλο, νιωθω χαλια ψυχολογικα, νιωθω κενο και δεν με ευχαριστει τιποτα, χρειαζομαι βοηθεια κ συμβουλες. Ισως μερικα να σας φανουν περιεργα και τρελα. Δεν ειχα ποτε μου πολλους φιλους, δεν ετυχε να βρω καταληλους ουτε στο δημοτικο ουτε στο γυμνασιο μα ουτε και στο λυκειο οπου εκει ηταν χαλι το επιπεδο του επαλ για να βρεις καλα παιδια. Ας ξεκινησω με το 2011 που ειχα νευρικη ανορεξια, τοτε ξεκινησα να πεφτω κατω ψυχολογικα σε μια μορφη καταθλιψης θα ελεγα, δεν εχω ενδιαφερον για ζωη αισθανομαι ειμαι μονη μου σε αυτην την κοινωνια νιωθω, οτι ειμαι αχρηστη, οτι δεν μπορω να κανω τιποτα και δεν εχω καν αυτοπεποιθηση ενω εμφανισιακα ειμαι μια χαρα απο οτι μου λενε. Αισθανομαι απομωνομενη οτι δεν μου δινει κανεις σημασια σαν απομακρη απο την κοινωνια, εγω με βλεπω σκ@τα. Επισης ειμαι πεσμενη ολοενα και πιο πολυ και ειδηκα φετος, δεν εχω καθολου αυτοεκτιμηση πια δεν θελω ουτε να με βλεπουν, ολο στεναχωριεμαι, δεν τρωω πολυ δεν αισθανομαι πεινα, σαν να μου εχει κοπει η ορεξη κ να εκλεισε το στομαχι μου, εχω ολο πονοκεφαλους, δεν κοιμαμε τα βραδια, ειμαι μεσα στο σπιτι συνεχεια και μου την βαραει, δεν βγαινω βολτες σχεδον καθολου γενικα, αλλα τα τελευταια 6 χρονια οι γονεις μου δεν εχουν δουλεια λογω κρισης οπου με επειρεαζει κι αυτο πολλυ γιατι δυσκολα τα βγαζουμε περα, ισως να φταιει κι αυτο θα σκεφτεστε, αλλα νομιζω οτι δεν ειναι αυτο τοσο. Τωρα ομως που θα παω ΤΕΙ με προβληματιζει αφανταστα τον τελευταιο μηνα και με στεναχωρει αν θα βρω φιλους τελικα ή θα ειμαι το μονο ατομο που θα ειναι απομακρο σε μια γωνια μονο του ενω οι αλλοι θα περνανε μια φοιτητικη ζωη με φιλους και παρεες; Εχω αυτη την φαεινη ιδεα για το αν θα καταφερω να βρω φιλους; Συγνωμη αν σας κουρασα

υτε και στο λυκειο οπου εκει ηταν χαλι το επιπεδο του επαλ για να βρεις καλα παιδια. Ας ξεκινησω με το 2011 που ειχα νευρικη ανορεξια, τοτε ξεκινησα να πεφτω κατω ψυχολογικα σε μια μορφη καταθλιψης θα ελεγα, δεν εχω ενδιαφερον για ζωη αισθανομαι ειμαι μονη μου σε αυτην την κοινωνια νιωθω, οτι ειμαι αχρηστη, οτι δεν μπορω να κανω τιποτα και δεν εχω καν αυτοπεποιθηση ενω εμφανισιακα ειμαι μια χαρα απο οτι μου λενε. Αισθανομαι απομωνομενη οτι δεν μου δινει κανεις σημασια σαν απομακρη απο την κοινωνια, εγω με βλεπω σκ@τα. Επισης ειμαι πεσμενη ολοενα και πιο πολυ και ειδηκα φετος, δεν εχω καθολου αυτοεκτιμηση πια δεν θελω ουτε να με βλεπουν, ολο στεναχωριεμαι, δεν τρωω πολυ δεν αισθανομαι πεινα, σαν να μου εχει κοπει η ορεξη κ να εκλεισε το στομαχι μου, εχω ολο πονοκεφαλους, δεν κοιμαμε τα βραδια, ειμαι μεσα στο σπιτι συνεχεια και μου την βαραει, δεν βγαινω βολτες σχεδον καθολου γενικα, αλλα τα τελευταια 6 χρονια οι γονεις μου δεν εχουν δουλεια λογω κρισης οπου με επειρεαζει κι αυτο πολλυ γιατι δυσκολα τα βγαζουμε περα, ισως να φταιει κι αυτο θα σκεφτεστε, αλλα νομιζω οτι δεν ειναι αυτο τοσο. Τωρα ομως που θα παω ΤΕΙ με προβληματιζει αφανταστα τον τελευταιο μηνα και με στεναχωρει αν θα βρω φιλους τελικα ή θα ειμαι το μονο ατομο που θα ειναι απομακρο σε μια γωνια μονο του ενω οι αλλοι θα περνανε μια φοιτητικη ζωη με φιλους και παρεες; Εχω αυτη την φαεινη ιδεα για το αν θα καταφερω να βρω φιλους; Συγνωμη αν σας κουρασα[/QUOTE]

Γεια σου ! Στα 18 μου λογο κρισης ο πατερας μου με τον οποιο εμενα απο τριτη δημοτικου μεχρι το τελος του σχολειου , εφιγε για εξωτερικο λογο κρισης και αναγκαστικα να μετακομισω στην μητερα μου , ( οι γονεις μου ειναι χωρισμενοι ) Σε μια μερα εχασα φιλους , βολτες , την σχετικα καλη ζωη που ειχα , τον πατερα μου που του ειχα τεραστεια αδυναμια και τα λοιπα . Επεσα σε καταθληψη , ημουν ακριβως οπως και εσυ , δεν ειχα ορεξη για τιποτα , εστανομουν νεκρος , και οτι απλα εκανα καποια βασικα πραματα για να μην πεσω κατω . Ο καιρος περασε ομως και οι κατασταση αλαξε καπως , να ξερεις οτι λογο κρισης ολοι εχουμε προβληματα λιγο πολυ , και επισης να ξερεις οτι ροδα ειναι και γυριζει !!! , θα περασει ο καιρος , θα κοιτας πισω σου και θα ειναι ολα απλα μια αναμνηση , τωρα οταν εσθανεσε χαλια βγενε εξω για περπάτημα, μιλα με καποιον κοντινο σου , η με καποιον απο εδω , προσπαθησε να κανεις πραγματα , μην απελπιζεσε γιατι η ζωη ειναι ωραια απλα λιγο δυσκολη , και κανε υπομονη ! :)

Καλημέρα,μιας και σήμερα είμαι πρωινή,ας πω καμιά κουβέντα ....
Είσαι σε μία μεταβατική ηλικία και σίγουρα όλα σου φαίνονται πολύ περίεργα-συν του γεγονότος ότι έτυχες πάνω στην οικονομική κρίση.
Δεν έχω να σου πω κάτι περισσότερο από αυτό που σου είπε ο φίλος/η παραπάνω,απλώς κοίτα να επικοινωνείς με κάποιους ανθρώπους,να πας στη σχολή που πέρασες και να αναπτύξεις ενδιαφέροντα.
Συνηθως οι φοιτητές δουλεύουν σε καφετέριες-προσπάθησε να πιάσεις καμια δουλίτσα στη πολη που θα πας και να διαβάσεις και λίγο τα μαθηματα σου και να δεις ποσο καλύτερα θα αισθανθείς-απλώς μην απογοητεύεσαι....βλεπε κάθε δυσκολία σαν εμποδιο που θα είναι για καλό.

Ο πατερας σου,δε σε παίρνει για δουλειά στο εξωτερικό;
Μήπως είναι καλύτερα εκεί;

Εμενα ο πατερας μου ολο με πιεζει, φωναζει συνεχεια οτι δεν θα τα παμε καλα (με την κριση) και φαινεται πωσ ουτε θα κατσει να με ακουσει, φανταστειτε οτι επειδη δεν κοιμαμαι τα βραδια και κοιμαμαι αργα και ξυπναω και αργα με λεει τεμπελα. μονο η μανα μου καθετε να με ακουσει και αν της πω τα προβληματα μου τα λεει στον πατερα μου και αυτος αρχιζει οτι λεω δικαιολογιες δεν καθετε να με ακουσει καν αν και το καταλαβαινω αυτο οτι το κανει επειδη δεν εχει δουλεια και τον νευριαζει. Απλα νιωθω οτι δεν με νιωθουν, και δεν ειναι εφηβεια αυτο απλα ισως απο την κριση αλλα και εχω πεσει ψυχολογικα δεν εχω διαθεση για τιποτα, καποιες φορες δεν θελω ουτε να μιλησω ουτε φιλους, ηθελα να τα πω εδω απλως, ισως με βοηθησετε

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...λησπερα φιλη μου σου στελνω την ιστορια μου με την καταθλιψη κ προτεινω να την μελετησεις για να σου μεταφερω την βεβαιοτητα οτι ναι υπαρχει θεραπεια με τον αναλογο τροπο!Κ μενα τα σχολικα μου χρονια ηταν απαισια φουλ απο ψευτικες φιλες κ πιεση ομως τωρα στο παν μιο εκανα αληθινες φιλες κ ειναι στην ζωη μου κ το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια,Οπως καταλαβαινεις η διαφορα ειναι τεραστια αυτο που βιωνα τοτε απο αυτο που ζω τωρα,Καλο κουραγιο κ τα καλυτερα θα σου ερθουν εαν πιστεψεις σ αυτο

Καλημέρα,πρωινό ξύπνημα για μένα δεν σημαίνει καλή διάθεση....αλλά ας αφήσουμε εμένα και ας δούμε εσένα.
Απ'όσο καταλαβαίνω ο πατέρας σου δεν συμμερίζεται τρελά τους προβληματισμούς σου-άρα συνεπάγεται ότι ΟΧΙ δεν θα είναι καλύτερα για σένα να πας στο εξωτερικό μαζί του για δουλειά.

Αντιθέτως η μάνα σου δείχνει λίγο πιο ευαισθητοποιημένη,άρα μείνε εδώ και πήγαινε να σπουδάσεις....το να έβρισκες δουλειά στην δική σου περίπτωση θα ήταν καλύτερο φαντάζομαι από το να πας να σπουδάσεις γιατί το γεγονός ότι είσαι ήδη σε πρόθυρα κατάθλιψης δείχνει ελλιπές οικογενειακό περιβάλλον.
Με την δουλειά θα έμπαινες σε ένα τριπάκι διαφορετικό θα γινόσουν πιο ανεξάρτητη και σαν άνθρωπος και οικονομικά,θα ξεχνιόσουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας,αλλά αυτό δεν ξέρω κατα πόσο είναι εύκολο στην Ελλάδα.

Ζύγισε τις επιθυμίες σου,συγκριτικά με τις επιλογές που υπάρχουν μπροστά σου και επέλεξε.Δεν ξέρω αν θα σου κάνει πολύ καλό το να πας μόνη σου σε ένα ξένο μέρος να σπουδάσεις εκτός και αν βρεις δύναμη να σταθείς στα πόδια σου και να αντιμετωπίσεις τα όσα συνεπάγεται μία τέτοια κίνηση.
Μιλάω εκ πείρας Το θέμα όμως που σου γράφω αυτές τις αράδες δεν είναι για να σε εμπλέξω περισσότερο,αλλά να σε βάλω σε μία προοπτική σκέψης,ώστε να δουλέψεις τι θα σε κάνει πιο χαρούμενη.

Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα,όσο περισσότερο πατάς στα πόδια σου,τόσο καλύτερα θα ανταπεξέλθεις.
Σου εύχομαι ολόψυχα να πάρεις το κουραγιο που σου πρέπει και να ατενίσεις με αισιοδοξία την ζωή σου.....

Για ότι και αν χρειαστείς εμείς θα είμαστε εδώ!!!!!!! :)
Πολλά φιλιά