Στα χωρίσματα

Εδώ και 21 μήνες έχω ένα μωράκι. Με τον άντρα μου δεν υπήρξε κανένας τεράστιος έρωτας αλλά περνούσαμε καλά και θέλαμε να μείνουμε μαζί και θελήσαμε και παιδί. ΑΠό τότε όμως όλα πάνε με καυγάδες και φωνές και κλάματα.
Χθες τσακωθήκαμε άσχημα, για άλλη μια φορά. Αυτό που με σοκάρει είναι ότι με βρίζει χυδαία όταν νευριάζει και μερικές φορές γίνεται βίαιος με σπρωξιές και χειρονομίες.
Ο τσακωμ'ος ξεκίνησε στα χαζά και μάλιστα όταν είχαμε περάσει μια όμορφη νύχτα μετά από καιρό. Κατέληξε να με σπρώχνει και να λέμε χοντράδες. Με άλλους δεσμούς δεν ήμουν έτσι. Δεν έβριζα , ούτε χυδαιολογούσα. Αυτός ξεκίνησε και εδώ και 4.5 χρόνια έφτασα να μιλάω άσχημα κι εγώ. Χθες του μίλησα πολύ άσχημα για την ικανότητά του στο σεξ και ορκίστηκε να μην με ξαναγγίξει.
Περνάμε δύσκολα γιατί έμεινα άνεργη, αν και πολυσπουδαγμένη, κι αυτό με καταβάλει πολύ ψυχολογικά, αλλά και βρισκόμαστε πολύ στριμωγμένοι οικονομικά με εμένα να έχω μεγάλο άγχος.
Δεν μιλάμε λοιπόν 2 μέρες, ασχολούμαστε εκ περιτροπής με το παιδί. Δεν θέλω να λήξει. Θέλω να μείνει η οικογένειά μου.
Από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι ένας άνθρωπος που βρίζει και χειρονομεί δεν είναι καλό πρότυπο κι αργότερα θα δημιουργήσει προβλήματα στο γιο μας. Λατρεύει ο ένας τον άλλον και με το παιδί ο άντρας μου είναι αρνάκι και αγαπιούνται πολύ και παίζουν πολύ, ενώ εγώ είμαι η "αυστηρή μαμά" που βάζω όρους, όπως οι περισσότερες μαμάδες.
Με πονάει. Με πληγώνει να μας παίρνει από το χέρι ο μικρός για να παίξουμε κι εμείς να μην μιλάμε και να υπάρχει παγωμάρα τέτοια... Και ξέρω, ότι ακόμα κι αν τα ξαναφτιάξουμε σε λίγο, θα πει ότι εγώ τον προκάλεσα να γίνει βίαιος κι ότι αν δεν περιορίσω τα δικά μου νεύρα δεν θα πάει τίποτα καλά. Είμαι κι εγώ νευρική, είναι αλήθεια. Αλλά όχι σε σημείο να γίνεται χαμός.

Ο κανονας ειναι αυτα που περιγραφεις στην ελληνικη οικογενεια φιλη μου. Να σε ρωτησω κατι αλλο ομως πρωτα, μηπως ο συζυγος εχει καμμια γκομενα?

όχι, δεν έχει. Και μην ρωτήσεις αν είμαι σίγουρη γιατί είμαι. Και ναι, όταν μιλάω με κάποιες μου λένε ότι είμαι υπερβολική και ότι λίγο-πολύ όλες οι οικογένειες- ή οι περισσότερες- έχουν τέτοιους τσακωμούς. 'Εζησα όμως 7,5 χρόνια με άλλον άντρα κι αυτά δεν τα έχω ζήσει. Ούτε με άλλη σχέση έχω ζήσει άγριες καταστάσεις

Quote:

---

Originally Posted by agnwsti43

όχι, δεν έχει. Και μην ρωτήσεις αν είμαι σίγουρη γιατί είμαι. Και ναι, όταν μιλάω με κάποιες μου λένε ότι είμαι υπερβολική και ότι λίγο-πολύ όλες οι οικογένειες- ή οι περισσότερες- έχουν τέτοιους τσακωμούς. 'Εζησα όμως 7,5 χρόνια με άλλον άντρα κι αυτά δεν τα έχω ζήσει. Ούτε με άλλη σχέση έχω ζήσει άγριες καταστάσεις

---

ναι, αλλα λες οτι και η ιδια εισαι νευρικη και εχεις αρχισει να φωναζεις και να βριζεις,οποτε τι περιμενεις απο τον αλλο που ειναι χειροτερος??
καυγας με εναν, δεν γινεται (εκτος αν ειναι του γιατρου,οποτε μιλαμε για αλλες καταστασεις).
ξεκινα απο τον εαυτο σου...
κανε του μια συζητηση και πες του ποσο σε στεναχωρει η κατασταση οπως εχει διαμορφωθει και οτι ανησυχεις και για την ψυχολογια του παιδιου ,αλλα και για το μελλον του γαμου σας..
ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΠΡΩΤΑ ΤΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
πες του τι σκοπευεις να κανεςι για να ελεγξεις την συμπεριφορα σου και μετα ζητα του να κανει κι αυτος το ιδιο.
αν δεν αναγνωριζει δικο του προβλημα, καντο μονομερως κι αστον να μαλωνει μονος του για ενα διαστημα και μετα, βλεποντας...

Κοιταξε ειδικα στον αντρα οταν τον θιξεις στο κομματι του σεξ λογικο ειναι να σου επιτεθει. Ασχετα αν εχεις δικιο. Αλλα τοσα χρονια δε σε ικανοποιει?

Το να του μιλήσω για τον ερωτικό τομέα ήταν επειδή με χαρακτήρισε κάπως...
Αυτό με το να αναγνωρίσω τα λάθη μου.... Καταλαβαίνω τι λες, και ναι, έχω μερίδιο ευθύνης. Αλλά φτάνω στα άκρα όταν έχει εκραγεί αυτός κι έχει περάσει στο παράλογο.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές. Έχει κάνει προσπάθειες. Τελευταία δεν παρεξηγείται με το παραμικρό και πολλές γκρίνιες μου περνάνε με αστεία και του ζητάω συγγνώμη για τη χαζομάρα μου να γίνομαι κουραστική. Ανησυχώ όμως όταν εκρήγνυται χωρίς αφορμή και φτάνει σε ακρότητες.
Ναι, ναι, ναι! Πολλές φορές λέω ότι λίγη αυτοσυγκράτηση εκ μέρους μου θα έσωζε την κατάσταση. Αλλά τώρα και πλήγωσα τον εγωισμό του κι εγώ αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να συγχωρήσω τη βιαιότητά του

Για την ωρα θα σου προτεινα να αφησεις λιγο διαστημα να ηρεμησουν τα πραγματα. Μηπως ο ιδιος πιεζεται απο διαφορα θεματα πχ αγχος εργασιακα, οικονομικα κλπ? Συνεχισε χωρις να του δινεις σημασια, νορμαλ δηλαδη μεχρι να δουμε τι μπορεις να κανεις κ γτ συμβαινουν ολα αυτα.

Σε ευχαριστώ kerasi για τις συμβουλές.
Σκέφτομαι κι εγώ να αφήσω λίγο χρόνο, αν και είμαι παρορμητική μερικές φορές και θέλω να λήξει το ζήτημα εδώ και τώρα.
Πιέζεται οικονομικά μια που έχασα την δουλειά μου και είμαστε μόνο με τα δικά του. Μέχρι πριν 2 χρόνια έβγαζα εγώ καλά χρήματα και ζούσαμε άνετα. Αλλά από πέρυσι, και ειδικά φέτος είμαστε πολύ άσχημα και μας έχει σοκάρει το γεγονός.

Και εμένα κάποιος άνθρωπος στο παρελθόν μου, που εκτιμούσα πολύ και θεωρούσα πρότυπο ανθρώπου.... με έβρισε χυδαία, σε γλώσσα λιμανιού, σε μια πολύ άσχημη στιγμή μας, και εγώ για να τον πληγώσω του είπα οτι στον ερωτικό τομέα ήταν ανύπαρκτος. Η αλήθεια ειναι οτι στο σεξ μαζί του δεν ξετρελλάθηκα...αλλά όταν του είπα οτι στο ερωτικό κομμάτι ήταν ανεπαρκής, σταμάτησε τον καβγά εκείνη την στιγμή...νομίζω οτι δεν του άρεσε καθόλου αυτό που άκουσε, προφανώς ήξερε οτι στο κρεβάτι μαζί του δεν πέρασα και τέλεια....Όπως και να έχει, είναι βαρύ να το πει αυτό κάποια σε έναν άντρα, είτε είναι αλήθεια είτε όχι....δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές μου...

Ο τιτλος που εχεις βαλει θεματοθετρια ειναι υπερβολικος. Θα επανελθει η ισορροπια, ετσι ειναι ο γαμος, σαν μια επιχειρηματικη συνεργασια. Εαν ειναι ο υποκριτης που μετα το γαμο σου δειχνει ενα αλλο προσωπο και αυτο μπορει να φανει, αλλα δε μου κανει τετοια περιπτωση. Μαλλον ξεφυγε υπο την πιεση του στρες. Θεωρω οτι αξιζει να το παλεψεις εστω να κανεις κ το μαλακα για λιγο.

[QUOTE=julias;50560] Nai, δεν έπρεπε να το πω. Ήταν μια χαζή , πολύ χαζή κίνηση, να τον πληγώσω. Λογικά σκεπτόμενη τώρα δεν θα πρέπει ποτέ να πεις σε κάποιον για ανεπάρκεια σε οικονομικό και ερωτικό και εμφανισιακό τομέα, ειδικά αν είναι άντρας. Λάθος μου

kerasi, δεν ξέρω αν είναι υπερβολικός. Μακάρι. Είναι η 3η μέρα που είμαστε σε ψυχρή κατάσταση και ο καθένας απομονωμένος. Δεν θέλω να είναι έτσι μια τυπική συμβίωση που δεν θα φύγουμε γιατί υπάρχει το παιδί. Το αγαπάει πολύ και δεν θέλει να το χάσει, αλλά μεταξύ μας τα πράγματα είναι σαν χορός: ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω.

Αγνωστη , ναι σε ολες τις σχεσεις υπαρχουν τσακωμοι και διαφωνιες , αλλα χειροδικιες και βρισιδια ουτε δικαιολογουνται ουτε υπαρχουν σε ολες τις οικογενειες οπως σου λενε οι φιλες σου.
Αν θες να προσφερεις ενα ισορροπημενο περιβαλλον στο παιδι σου , το καλυτερο που μπορεις να κανεις ειναι να χωρισεις .
Δεν ειναι δυνατον να φτανετε σε τετοιο σημειο με τον αντρα σου και εσυ να λες πως δεν θελεις να διαλυσεις την οικογενεια , που ουτως ή αλλως διαλυμενη ειναι.

betelgeuse, δεν έχεις άδικο. Διαλυμένη δεν είναι ή μάλλον μπορεί να έγινε μόλις μια τέτοια. Αλλά σίγουρα δεν είναι υγιής. Βρισιές και χυδαιολογίες και χειροδικίες έλεγα ότι ποτέ δεν θα επέτρεπα. Κι όμως βρίσκομαι να μην πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι είναι κακό. Καταλαβαίνετε; Λέω αυτά που διάβαζα και τα θεωρούσα χαζά. Και να΄μαι, σε ένα φόρουμ να ζητώ να μιλήσω μήπως και το πάρω απόφαση, μήπως και συνειδητοποιήσω τι πρέπει να κάνω. Αν είχα δουλειά και οικονομική ανεξαρτησία θα ήταν αλλιώς. Αλλά πρόσφατα έχασα και την μητέρα μου, έχω μετακομίσει σε άλλη πόλη για να ζήσω μαζί με αυτόν και να κάνω οικογένεια και ουσιαστικά αισθάνομαι μόνη. Ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια από τον αδερφό μου γιατί πρόσφατα με βοήθησε με κάτι εκκρεμότητες στο ΤΕΒΕ . Η υπερηφάνεια μου ή ο εγωισμός με κάνουν να θέλω να βρω τη λύση μόνη μου. Και παράλληλα αυτό το "μόνη" με κάνει να αισθάνομαι μπερδεμένη.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω κατανοητή...

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Αγνωστη , ναι σε ολες τις σχεσεις υπαρχουν τσακωμοι και διαφωνιες , αλλα χειροδικιες και βρισιδια ουτε δικαιολογουνται ουτε υπαρχουν σε ολες τις οικογενειες οπως σου λενε οι φιλες σου.
Αν θες να προσφερεις ενα ισορροπημενο περιβαλλον στο παιδι σου , το καλυτερο που μπορεις να κανεις ειναι να χωρισεις .
Δεν ειναι δυνατον να φτανετε σε τετοιο σημειο με τον αντρα σου και εσυ να λες πως δεν θελεις να διαλυσεις την οικογενεια , που ουτως ή αλλως διαλυμενη ειναι.

---

..συμφωνώ.

Κοίτα να το αντιληφθείς σύντομα μη χάνεις τα χρόνια σου άδικα και κάνεις και ανεπανόρθωτη ζημιά στο παιδί σου.