MANA...................

Πάντα πίστευα πως όλα μπορώ να τα αντιμετωπίσω μόνη μου, το ίδιο μου είχε πει τότε και εκείνη και αν χρειαζόμουν ποτέ βοήθεια πάντα ήταν δίπλα μου, μεγαλωμένη βλέπετε ωσ μοναχοπαίδι......στα 22 μου έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο 1 1/2 μήνα ζωής μας είχαν δώσει και κρατήθηκε 1 1/2 χρόνο, η μανούλα μου βράχος, αγωνίστρια μέχρι το τέλος και μετα συντρίμμια, για αρκετά χρόνια οι ρόλοι άλλαξαν έγινα εγώ μαμά........ακολούθησαν 8 δύσκολα χρόνια για εκείνη και για εμένα με πολύ συζήτηση ατέλειωτα βράδια άρχισε σιγά σιγά να χαμογελάει, μετά ήρθε ο γάμος μου και το πρώτο εγγόνι.....στο σημείο εκείνο γνώρισε και έναν καταπληκτικό άνθρωπο με το ίδιο παρελθόν ένωσαν τις μοναξιές τους και το ταξίδι ξεκινάει....είμασταν ευτυχισμένοι η μαμά μου με τον σύντροφο της και όλοι μαζί προχωρούσαμε μπροστά, μένω έγγειος στο δεύτερο παιδάκι μου η χαρά απερίγραπτη η οικογένεια μεγάλωνε.......και ξάφνικα μετά από 6 μήνες είδε αίμα ήταν 55 χρονών σκεφτήκαμε κάποιο πολύποδα ίσως......χειρουργίο και βιοψία και ο γολγοθάς ξεκινάει.......καρκίνος τραχήλου 2 προς τριτο στάδιο, ολική αφαίρεση λένε οι γιατροί, 7 μηνών εγώ και με ένα παιδάκι 3 χρονών τότε, και ο σύντροφος της μητέρας μου τρέχαμε πανικόβλητοι......ξεκινάνε ακτινοβολίες χημειοθεραπειές.......στο ενδιάμεσο γεννάω και εγώ........και εκεί που λέμε τελειώνουμε σιγά-σιγά ξεκινάνε αφόρητοι πόνοι για οκτώ μήνες άντεξε μέσα έξω στο νοσοκομείο με 4 ακόμα χειρουργία και πόνους πολλούς πόνους.....στο τέλος δεν άντεξε ακτινική εντερίτιδα δεν έφυγε από την νόσο αλλά από τις παρενέργειες.....εγώ βουβή στην τελετή......και δίπλα σε όσους με είχαν ανάγκη συνειδητά το έκανα.....στα παιδιά μου χαμόγελα, στον μεγάλο μου γιο εξήγησα την έγινε μπαίνοντας και ψάχνωντας για το πως πρέπει να το πεις σε ένα παιδί.......και όλα εντάξει........μέρα με την μέρα έλεγα θα γυρίσει, θα την ξαναδώ, θα με πάρει αγκαλιά να μου πει πως ήταν ένα κακό όνειρο......αλλά δεν ερχόταν η μάνα μου που ήταν μάνα-πατέρας-αδερφός-φίλη ο θεός μου δεν ήταν πια εκεί........και οι μέρες περνούσαν και το μόνο που με κρατούσε ήταν τα παιδιά μου...........σήμερα μετά απο 9 μήνες άκομα περιμένω να έρθει δεν θέλω να το αντιμετωπίσω ή να το παραδεχτώ, ερχονται μέρες που νομιζω πωσ τρελαίνομαι και το κρύβω με ένα ωραίο χαμόγελο......αλλά ο πόνος είναι μεγάλος, κάτι με καίει μέσα μου θέλω να φωνάξω αλλά δεν έχω φωνή δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω και μου λείπει αφάνταστα.......δεν έχω τι άλλο να πω μόνο ότι πονάω μέσα μου πολύ και δεν αντέχω άλλο........είμαι μάνα και πρέπει να είμαι όρθια....τι να κάνω δεν ξέρω......μανούλα μου σαγαπώ..................................

ποσο δυσκολο μπορει να ειναι.δεν εχω να πω τιποτα αλλο.περα του οτι βουρκωσα διαβαζοντας.
πιστευω οτι ειναι η μεγαλυτερη απωλεια να χανεις την μανα.
νιωθεις ξεκρεμαστος , μονος, ερημος, χωρις τιποτα..χωρις ριζα.
ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο κ ειναι ακομα για σενα νωρις.
ειναι πολυ νωρις ακομα ...βγαλε τον πονο σου να μην μεινουν υπολειματα..κ ασε τον χρονο να κανει την δουλεια του.καποια στιγμη θα την θυμασαι κ θα χαμογελας..ο πονος θα γινει πιο γλυκος.
ειανι σιγουρο αυτο.θα τα καταφερεις.πρεπει να περασεις ολα τα σταδια του πενθους για να το ξεπερασεις.
εκφρασου.πονεσε.κλαψε ουρλιαξε.μξη κρυβεις τον πονο μπροστα στα παιδια.τα παιδια τα ξερουν ολα.
μην πλαθεις ψευτικη πραγαματικοτητα τριγυρω τους..ειναι καλο να ξερουν τα παιδια οτι εχασες την μανα σου κ οτι πονας γι αυτην.
τα παιδια χρειαζεται να μαθαινουν για το πενθος κ να το γνωρισουν μαζι με ολα τα αλλα.
αλλιως γινονται ευαλωτα ως ενηλικες..κ δεν μπορουν να αντιμετωπισουν αργοτερα το πενθος.
θα αποφορτισει κ εσενα αυτο.προσπαθησε το μαζι με την οικεγενεια σου.μιλα γι αυτην κ για τις ομορφες στιγμες σας.
θα σου κανει καλο..να ξερεις οτι αυτη θελει να εισαι οκ..ετσι δεν ειναι?

Ένας θάνατος είναι πάντα το πιο οδυνηρό γεγονος που μπορεί ν αζήσει κανείς... Αυτό που θα πρέπει να σκέφτεσαι είναι πως πήρες ατελείωτη αγάπη από τη μητέρα σου και ότι ζησατε υπέροχες στιγμές μαζί.. Κ εκείνη από εκεί ψηλά αυτό που θα εύχεται είναι να είσαι χαρούμενη και να δώσεις στα παιδιά σου αυτά που σου έδωσε και η ίδια.. Τη μητρική αγάπη! (την έχω στερηθεί, επειδή ποτέ δε με αγάπησε η μάνα μου και ξέρω πόσο οδύνηρο είναι). Ανοίξου στα παιδιά σου, πες τους τί σκέφτεσαι τί νοιωθεις.. Αυτή είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία...Γιατί εάν σε βλέπουν έτσι κάποια στιγμή θα νοιώσουν ότι αυτά φταίνε για την θλίψη σου...

Συλληπητηρια φιλη μου,η απωλεια δεν αντικαθισταται,ομως ειναι πολυ καλο το οτι εχεις τον αντρα σου κ τα παιδια σου για να κρατηθεις κ να μαθεις ξανα να χαμογελας,δεν θα την ξεχασεις ποτε ομως θυμησου οτι αυτη θα επιθυμουσε να εισαι ευτιχισμενη γιαυτο πραγματοπιθησε την επιθυμια της!

Γεια σου ANGELE, είναι πολύ οδυνηρό ότι πέρασες και είναι ακόμα νωρίς... δώσε χρόνο στον εαυτό σου και στο πένθος. Θα απαλύνει ο πόνος με τον καιρό, και η πολύτιμη ανάμνηση της μάνας θα είναι πάντα κοντά σου. Μέσα από την οικογένειά σου, τη ζεστασιά και την αγάπη που δίνεις και που σου δίνουν, θα βρεις τις δυνάμεις σιγά-σιγά και θα νοιώθεις λίγο καλύτερα.