ΕΘΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΑΛΚΟΟΛ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ
Καλησπέρα και από εμένα..είμαι νέο μέλος και βρήκα την σελίδα ψάχνοντας απελπιστικά για βοήθεια...Είμαι παντρεμένη εδώ και 18 χρόνια..τον άντρα μου τον αγάπησα πάρα πολύ...έχουμε μία κόρη η οποία διανύει την εφηβεία..Πριν γεννηθεί είχα τρεις παλλίνδρομες κυήσεις..μετά από μια σειρά εξετάσεων τελικά έμεινα έγγυος αλλά η κόρη μου γεννήθηκε με ανοφθαλμία..μεγάλο πλήγμα και για τους δύο....Ο άντρας μου σαν χαρακτήρας ήταν δυνατός στην αρχή αλλά μετά άρχισε να λυγίζει..έπρεπε να φροντίζω σε όλα αυτά τα χρόνια, την ψυχολογία του. της κόρης μου και φυσικά της δικής μου για να μπορώ να ζω...Ο θεός με αντάμειψε..μου έδωσε ένα χαρισματικό παιδί..άριστο στις μαθητικές του δραστηριότητες και φυσικά στον χαρακτήρα του ..Ηταν κάτι το οποίο με σπάραζε καθώς αναρωτιόμουν πως θα τα καταφέρει...κυρίως μέσα σε μια κλειστή κοινωνία όπου το στοιχείο της περιέργειας και του κοτσομπολιού πρωταγωνιστούν...Ομως δεν με ένοιαζε..προχωρούσα και έδειξα και στην κόρη μου πως στη ζωή πρέπει κανείς να είναι καλός καπετάνιος και να μην επηρεάζεται από κανέναν και από τίποτα....όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν...επεμβάσεις..έξοδα... αγωνίες ....και πολλές μα πολλές στεναχώριες αλλά με πρωταγωνιστή πια τον σύζυγο. Πριν τον γνωρίσω είχε βιώσει τον θάνατο του πατέρα του, και την διάλυση του αρραβώνα του...ναι του είχαν έρθει μαζεμένα...όταν τον γνώρισα ήταν νομίζω κοινωνικό πότης..αλλά και μερικές φορές ήταν υπερβολικός...Ηταν κάτι που δεν το πρόσεχα ιδιαίτερα...ήθελα απλά να είμαστε μαζί....Στην διάρκεια της συμβίωσης μας είχαμε πολλά θέματα με το ποτό..άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο..όταν όμως άρχισε η κατάσταση να χειροτερεύει και να με κυριεύει ο φόβος για την ψυχολογία του παιδιού μου που αγωνιζόμουν τόσα χρόνια...σηκώθηκα και έφυγα με την μικρή και πήγα στην πατρική μου οικία. Γινότανε νευρικός, ότι τον βασάνιζε το θυμότανε εκείνη την στιγμή και ξεσπούσε με άσχημο τρόπο..όχι δεν με χτύπησε ποτέ..ισως αν εξακολουθούσα να έμενα να γινότανε και αυτό....Ηρθε στο πατρικό μου..μέναμε όλοι μαζί..δεν μπορούσα να τον αρνηθώ γιατί τον αγαπούσα αλλά και δεν μπορούσα να μένω στο καινούργιο μας σπίτι γιατί δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα στην γειτονιά καθώς είχα και δικούς μου εννοικιαστές από κάτω από το δικό μου διαμέρισμα.Η ζωή δεν μου άφηνε και πολλές επιλογές...οικονομικά ήμουν αδύναμη..τα χειρουργία ήταν το ένα πίσω από το άλλο...θα έπρεπε να κάνω πίσω για την υγεία του παιδιού μου...και αυτό γινότανε πάντα..Υπήρχανε στιγμές που ερχότανε το πρωί και δεν τον άφηνα να μπει....γιατί όταν ερχότανε δημιουργούσε μεγάλες φασαρίες και ξυπνούσε το παιδί...Την επομένη πονούσα που άφηνα τον άνθρωπό μου μόνο του....και αυτό γινότανε για πολύ καιρό ακόμη...ώσπου τα νέυρα μου γίνανε χάλια....ένοιωθα αδικημένη..πικραμένη...δυστ� �χισμένη.....την τελευταία φορά που άργησε λόγω του ποτού του πήγα τα πράγματά του στο καινούργιο σπίτι λέγοντας του τέρμα...είκοσι μέρες τώρα έχουμε να βρεθούμε έστω και για τα τυπικά...δεν πηγαίνει στην δουλειά..πίνει συνέχεια....υποφέρω που τον βλέπω χάλια..αλλά και φοβάμαι γιατί δεν μπορώ να τον πλησιάσω..ναι τον φοβάμαι....όταν γίνεται λιώμα μπορεί να μου κάνει και κακό...μπορεί να μη με χτύπησε όμως έκανε άλλες κινήσεις που με οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα..Πρέπει να σημειώσω πως τρέξαμε σε γιατρούς και ειδικούς αλλά μέχρι εκεί..δεν ήθελε κέντρα απεξάρτησης....Βρίσκομαι σε μεγάλη απόγνωση..δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω..μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως φταίω και εγώ σε κάτι..μήπως δεν έκανα κάτι καλά...Του στέλνω μηνύματα αλλά δεν μου απαντάει...Μέχρι προχθές μου έδινε πάλι υποσχέσεις..πριν δύο μέρες....και μόνο με μηνυματα...Πες τε μου σας παρακαλώ τι μπορώ να κάνω...έχω μεγάλο δρόμο με την κόρη μου για την υγεία της ακόμη....και ένα σύζυγο "χαμένο".....
