Ειμαι νομιζω πολυ ενθουσιασμενη που γραφω αυτο το θεμα, σχεδον νιωθω πεταλουδες στο στομαχι μου. Θα ηθελα καποιος να διαβασει αυτα που εχω να πω και να μου πει αν νιωθει κατι παρομοιο με οσα νιωθω. Ετσι μπορει επιτελους να μαθω τι ειναι. Για δυο σχεδον χρονια εκανα χρηση ηρωινης ενδοφλεβια.Η ζωη με την ηρωινη εχει τα πανω της και τα κατω της. Ακριβως σαν την ζωη χωρις ηρωινη. Αν στην κανονικη ζωη τα πανω ειναι +1 και τα κατω -1, στη ζωη με ηρωινη τα πανω ειναι +100 και τα κατω -100. Με τη ηρωινη εμπλεξα καθαρα απο περιεργια, δεν ειχα δοκιμασει ποτε κανενα αλλο ναρκωτικο, ουτε χαπια. Ηθελα να δοκιμασω την κορυφη των ναρκωτικων. Πολυ συχνα ειμαι ετσι, "ολα η τιποτα". Τωρα πλεον ειμαι καθαρη -νομιζω 2.5 χρονια και πλησιαζω στα 3. Το βρηκα μετα απο αρκετη σκεψη, γενικα δεν θυμαμαι ποτε ασημαντα πραγματα και σε καποιες περιπτωσεις ξεχναω και τα σημαντικα. Πριν λιγη ωρα ημουν ενθουσιασμενη, οπως εγραψα. Τωρα δε θελω καν να συνεχισω το θεμα, θελω να τα σβησω ολα και να συνεχισω να μη μιλαω σε κανεναν. Να μη προσπαθω να ανοιχτω. Εχω πολυ συχνα εναλλαγες στη διαθεση μου, σημερα το πρωι ημουν τοσο χαρουμενη που ηθελα να βγω εξω και να τρεχω -απο τη χαρα μου. Ταυτοχρονα δεν ηθελα να κανω τιποτα , να συνεχισω να σαπιζω μεσα στο σπιτι.Τελικα επικρατησε το τιποτα. ΔΕΝ μου αρεσει τιποτα. Ολο κατι θελω και ολο δε θελω τιποτα. Ειμαι φοιτητρια εδω και ενα χρονο και μου ειναι παρα πολυ δυσκολο να πηγαινω στη σχολη. Δεν μαγειρευω, δεν καθαριζω. Δεν εχω φιλους. Δεν θελω να κανω σεξ.Εχω μια σχεση με κοπελα, με την οποια περναω καλα, μου αρεσει να ειμαι μαζι της. Αλλα την παρασυρω και αυτη στο τιποτα. Και σαπιζουμε μεσα στο σπιτι μαζι οσο ειναι εδω.Προσπαθω να της εξηγησω πως νιωθω κ να ανοιχτω, ομως ειναι πολυ δυσκολο να εξηγησεις. Ο αλλος δε βλεπει απο τα δικα σου ματια, δεν καταλαβαινει, ενω νομιζει πως το κανει. Οι ανθρωποι μου φαινονται ανοητοι πριν τους γνωρισω, και αφου τους γνωρισω τις περισσοτερες φορες απλα επιβεβαιωνομαι. Κανεις δε βλεπει την πραγματικη κατασταση, ΤΙΠΟΤΑ δεν εχει σημασια. ΚΑΝΕΙΣ δεν ειναι σημαντικος, ολοι μας θα πεθανουμε και θα σαπισουμε και θα μας τρωνε τα σκουληκια.Ειμαστε λιγοτερο σημαντικοι απο εναν κοκκο αμμου, και σε 200 χρονια απο τωρα δε θα μας θυμαται κανεις.Τιποτα απο οσα κανουμε , λεμε , σκεφτομαστε , δεν εχουν σημασια.Ακομη και να βγω αυριο στο κεντρο μιας πολης χωρις ρουχα, ακομη και να σκοτωσω 10.000 ανθρωπους.Εντελως ασημαντα ολα μπροστα στο απειρο του συμπαντος και του χρονου.Δεν μπορω να ειμαι ο εαυτος μου με κανεναν, να λεω αυτα που σκεφτομαι. Γιατι αυτα που σκεφτομαι δε τα σκεφτεται ο υπολοιπος κοσμος. Αρκετα συχνα σκεφτομαι πως θα ειναι αν καποιος με πυροβολησει απο πισω στο κεφαλι. Σκεφτομαι σε αργη κινηση τη σφαιρα να περναει μεσα απο τον εγκεφαλο μου και να βγαινει απο το μετωπο. Επισης οταν ταξιδευω με αυτοκινητο σκεφτομαι παντα πως θα ειναι αν τρακαρουμε. Ακριβως οπως ο Edward norton στο Fight Club, μεσα στο αεροπλανο. Μαλλον απο κει το κολλησα. Υπαρχουν περιοδοι που ειμαι εως και χαρουμενη φυσικα. Η διαθεση μου αλλαζει χωρις να γινει κατι συνηθως. Ξερω πως ολα αυτα ακουγονται σαν καταθλιψη αλλα ειναι κατι παραπανω, ειμαι σιγουρη. Απλα δεν μπορω να το προσδιορισω.Το μυαλο μου λειτουργει με διαφορετικο τροπο αποτι της πλειοψηφιας των ανθρωπων. Και με βαση αυτο καταληγω στο οτι κατι εχω.
Φοβαμαι πολυ οτι θα αγνοηθω, αλλα απο την αλλη σκεφτομαι υποτιμητικα για ολους σας και δε με νοιαζει. Δεν θελω να γινω αγενης, απλα προσπαθω να εκφραστω με ειλικρινια-πραγμα που δε κανω συχνα.
