Εδώ και κάποιους μήνες προσπαθούσα να ξεπεράσω τον χωρισμό μου από μια μακροχρόνια σχέση. Κάποια μέρα αποφάσισα πως το παρελθόν είναι απλά μια ιστορία που εχω μάθει να λέω στον εαυτό μου και η ζωή συνεχίζεται. Υπήρχε κάποιο άτομο στην δουλειά μου που μου έδειχνε ενδιαφέρον αλλά δεν έκανε κάποια κίνηση. Αποφάσισα να του δώσω το τηλεφωνό μου και εκείνος με πήρε τηλεφωνο και αρχίσαμε να βγαίνουμε. Βγαίναμε 10 το βράδυ και χωρίζαμε 5 το πρωί. Αυτό κράτησε 3 μήνες γελούσαμε, συζητούσαμε για τα προβλήματα μας, υπήρχε φλερτ. Κάποια μέρα καταλήξαμε και στο σπίτι μου. Από εκείνη την μέρα και μετά όμως μια σειρά γεγονότων δεν μας βοηθησαν να βρεθουμε εγω ταξίδεψα αρκετα για προσωπικούς λόγους εκείνος δεν μπορούσε λόγω εργασίας. Αλλά κάθε μέρα μιλούσαμε 3 ώρες μέσω viber. Μια μέρα ενώ είχαμε κανονισει να βρεθούμε εκείνος μου είπε ότι είχε έρθει η αδερφη του και δεν μπορουσε να βρεθούμε γιατί της είχε υποσχεθεί να βγουν. Εγω εκενευρίστηκα είχα να τον δω 20 μέρες. Όταν μου είπε τι πρόγραμμα εχω να τα πούμε μια άλλη μερα του είπα πως μπορω κάθε μερα αλλά μάλλον αυτός και πάλι κάτι θα εχει κανονισει.Την προηγουμενη μερα που μιλούσαμε με τις ώρες δεν μου είχε πει για καμια αδερφη.
Εκείνος μου είπε πως πετάω σπόντες και μάλιστα πως τις έχω στο τσεπάκι..
Τότε του είπα πως ήμουν ξεκαθαρη από την αρχή πως δεν είμαι της μιας βραδιας και πως θεωρούσα πως δεν ήταν λογικό να μην επιδιώκει να με δει.
Εκείνος μου είπε πως ποτέ δεν με θεώρησε της μιας βραδιας και γιατί του το έλεγα αυτό. Βέβαια δενε είναι των σχέσεων τουλάχιστον σε αυτή την φάση...Επεσα από τα σύννεφα ποτε δεν μου είχε πει κατι τέτοιο μαλιστα του το ειχα ξεκαθαρίσει από την αρχή. Μου είπε πως δεν βρεθήκαμε λόγω χρόνου και κούρασης και πως η όλη κουβέντα του θυμίζει άλλες κουβέντες του παρελθοντος του.
Του απάντησα ότι δεν μου αρεσει να με συγκρινει με τις πρωην του . Και μου είπε ότι δεν με συγκρίνει είναι θέμα στατιστικής..
Του είπα οτι με το δεν είμαι των σχεσεων σημαίνει πως δεν σημαίνω κατι για αυτόν. Και του είπα ακόμα πως αμά βρε άνθρωπε δεν τα εννοείς αυτά που λες τι τα λες και προπαντως τι τα κανεις. Εγώ νόμιζα πως αυτό που είχαμε ήταν κάτι αληθινό.
Εκείνος από την όλη κουβέντα κράτησε το βρε άνθρωπε και μου είπε πως έχω πολλά νευρα πως δεν μου είπε κάτι κακό πως δεν είμαι της μιας βραδιας και πως δεν περιμενε τέτοια επίθεση.
Του είπα πως λογω δουλειας μου στερει την ευκαιρεία να τον δω και μου ειπε δεν μου το στερει πως το είχε στο πρόγραμμα.
Του είπα πως δεν πρεπει αυτές οι κουβέντες να γινονται μέσω viber και καλυτερα να βρισκόμασταν από κοντά μια επο τις επόμενες 2 μερες. Εκείνος συμφωνησε και μου είπε πως θα μου χρωστάει και ένα κατσάδιασμα. Από εκείνη την μερα πέρασαν 10 μερες και δεν επικοινώνησε ξανά, ούτε και εγω βέβαια αφου υποσχέθηκε ότι θα με έπαιρνε εκείνος. Ούτε στην δουλεια τον έχω δει. Πρέπει να το πάρω απόφαση πως όλα τελείωσαν; Δεν καταλαβαίνω ήταν ένας τόσο σημαντικός τσακωμός αυτός; Το θέμα είναι πως ο πρωην μου με άφησε για μια άλλη και τώρα αυτό, έχω χάσει την διαθεση μου για ζωή. Δεν ξερω αν είναι κατάθλιψη αυτό που νιώθω αλλά δεν θέλω να σηκώνομαι από το κρεβατι το πρωι. Κλαίω συνέχεια όποτε βρίσκω ευκαιρία και δεν με βλέπει κάποιος. Πως γίνεται έτσι απλά να μην μου ξαναμίλησε και όταν τον συναντήσω στην δουλεια πως πρέπει να αντιδράσω αυτός δεν θα με ντρέπεται; Πως έπεσα τόσο έξω
