OI ηλικιωμένοι άνθρωποι και ο τρόμος της ασθένειας και του θανάτου

Αγαπητοί φίλοι,

θα ηθελα να με συμβουλεύατε τι βιβλία να διαβάσω προκειμένου να αντιμετωπίσω τα ψυχολογικά προβλήματα δυο γέρων συγγενών.

Οι άνθρωποι αυτοί -ειναι ζευγάρι- άνω των 80 ετών αλλά πάντα έτι ήταν στο χαρακτήρα, εχουν εναν απίστευτο τρόμο για τις αρρώστιες και βεβαια τον θανατο.

Δεκάδες φορές την ημέρα μετράνε την πιέσή τους, στο παραμικρό τρέχουν για ακτινογραφίες, αξονικές και τέτοια. Ειναι συνεχεια \"κουκουλωμένοι\" το χειμώνα με ενα σωρο ρουχα. Αλλοιμονο και αν φυσείξει εστω και αεράκι. Περιττο να σας πω οτι χαιρουν ακρας υγείας.

Ειναι πολυ δυστυχισμένοι. Ο ενας παρασύρει τον αλλον αντι προς τη γκρίνια και τον φόβο. Δεν εχουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα δυστυχώς, αδιαφορουν για την υπόλοιπη οικογένεια και θέλουν ολοι να ασχολούνται μαζί τους. Και βεβαια προκειμένου να προκαλέσουν αυτο το ενδιαφέρον .. αρρωσταίνουν.

Πως μπορουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κατάσταση?

Πως πρέπει να συμπεριφέρονται τα παιδιά τους σε αυτούς τους ανθρώπους?
Τι βοήθεια μπορούμε να τους προσφέρουμε?

Κάποιο σχετικό βιβλίο να διαβάσουμε ?

Σας ευχαριστω
:):)

δεν ξερω αν υπαρχει βιβλιογραφια
παντως αν τους δειξεις ειλικρινες σταθερο ενδιαφερον και την
ασφαλεια πως οτι και να συμβει θα εισαι κοντα /διπλα τους
νομιζω οτι θα σταματησουν να συμπεριφερονται ετσι ;)

Το γήρας είναι η πιό ανίατη ασθένεια (δική μου γνώμη την οποία έχω αναφέρει και αλλού) και αν το νήμα της ζωής δεν κοπεί πριν γεράσουμε βαθιά, τότε η ασθένεια αυτή θα μας φέρει σε τέτοιες καταστάσεις ή και χειρότερες.
Αν οι περί ου ο λόγος έχουν γνώσεις αγοράστε ένα υπολογιστή και μάθετέ τους να σερφάρουν σιγά σιγά, και θα δείτε την «μεγάλη αλλαγή» να κάνει θαύματα…

Δείξε τους και το παρακάτω βιντεάκι….που έχει αρκετή πλάκα…

http://www.youtube.com/watch?v=bi7k8DrrVb8


:P

άλλα 2....

http://www.youtube.com/watch?v=a__XgIsVmvI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=RodXr5OMDoA&feature=related

Το θέμα σου με συγκίνησε.

Εχω τη γιαγιάκα μου, να αργοσβήνει.
Δεν ξέρω πραγματικά τί μπορώ να κάνω για αυτήν.
Είναι στα 90.
Την έχουμε βάλει σε γηροκομείο.


Υποφέρει απο άνια.

Αλλά με νιώθει, με καταλαβαίνει, εμένα ή τον πατέρα μου, όταν πάμε και της χαιδεύουμε τα μαλλάκια.

Μου μιλάει, λέει κάποιες λεξεις.
Είναι σημαντικό πιστεύω να νιώθει οτι κάποιος είναι εκεί, δίπλα της.
Είναι σημαντικό να πηγαίνουμε να την βλέπουμε κάθε μέρα...
Ξέρω οτι φοβάται πολύ το θάνατο.
Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε, ξέρω τι σκέφτεται τα έχουμε συζητήσει.

Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πώς να αντιμετωπίσω την κατάσταση...
Την νιώθω να καταλαβαίνει.
Με κοιτά με αυτά τα ταλαίπωρά της μάτια και μου δείχνει, πόσο φοβάται, πόσο είναι σε απόγνωση.

Ακγομαχά για να βγάλει ένα \"μάνα μου\" απο το στόμα της μόλις με βλέπει.

Αχ γιαγιάκα.

Πόσο άσχημα είσαι και πώς να σε παρηγορήσω αλήθεια?
Το δέρμα σου σκίζεται, έχεις παντού πληγές.
Πρέπει να σου αλλάζουν θέση.
Τα κόκκαλά σου και η σάρκα σου πονούν με το παραμικρό άγγιγμα.
Το χέράκι σου πρήστηκε, κάτι που μας λένε είναι φυσικό, στην ηλικία σου, όλα να τα περιμένει κανείς.
Έχεις αδυνατίσει, το δέρμα σου παντού ζαρώνει και ένα θλιβερό μπεμπιλίνο σε πνίγει.
ΠΟυ πήγε εκείνη η γυναίκα που ήσουν, η λεβέντισα, που έκανε τόσα και τόσα στη ζωή της?
Ανυπεράσπιστη είσαι, σαν μωρό
φθείρεσαι και πονάς, υποφέρεις τόσο κάθε στιγμή.
Κι είσαι μόνη σου εκεί, τι σκέψεις άραγε θα κάνεις...

Πώς να σε παρηγορήσω?
Δεν ξέρω.
Με το χάδι, το άγγιγμά μου,
με το τραγουδάκι που σου λέω σιγανά στο αυτί,
έτσι για να νανουρίζεσαι...

Να σου πώ για θεούς κι αγγέλους?
Ξέρω οτι τα τρέμεις αυτά.
Ετρεμες ακόμα και το ενδεχόμενο να μιλάμε για μετα θάνατο ζωή.

Τι άλλο να κάνω?
Τόσο ανήμπορη νιώθω.
Κι εσύ χρειάζεσαι, χεριάζεσαι κάτι τώρα.

Δυστυχώς, σε πολύ μεγάλες ηλικίες, δεν νομίζω οτι μπορούμε να καθησυχάσουμε.

Πολύ συγκινητικά τα λόγια σου...

Μπορεί ο τρόμος του θανάτου να μην είναι δυνατό να φύγει αλλά με την αγάπη μαλακώνει. Δείχνε της την αγάπη σου και το νοιάξιμό σου weird, όπως ήδη κάνεις. Αυτό είναι η παρηγοριά της, να είσαι σίγουρη.

Οι μεγαλες ηλικιες εχουν απιστευτη δυναμη!!!!!!!!
Οχι μονο περναν τα πανδεινα...οχι μονο δεν εχουν πιθανοτητες αλλα κοιτανε να ανεβαζουν εσενα!!!!!!
Ειναι απιστευτοι,ειναι δυνατοι και τους θαυμαζω.

Είναι η κρίση της συνειδητοποίησης της θνητότητάς μας,που οδηγεί στην εμμονή και καταναγκαστική ενασχόληση με θέματα υγείας τις περισσότερες φορές.Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι τρίτης ηλικίας,συνωστίζονται σε διαδρόμους νοσοκομείων,χώρους αναμονής σε γραφεία γιατρών,ασφαλιστικών φορέων υγείας.
Η συνειδητοποίηση αυτή,φέρνει μαζί της το φόβο,την ανασφάλεια και η αναζήτηση της πίεσης,της χοληστερίνης και του ζαχάρου,γίνεται μονομανία.Στην πραγματικότητα,χρειάζοντα� � ενίσχυση της θέσης τους στην κοινωνία,να ξανανιώσουν σημαντικοί και ζωντανοί.Φταίμε και μεις οι υπόλοιποι,που αντιμετωπίζουμε αρκετές φορές τους ηλικιωμένους με συμβατικότητα και τους περιθωριοποιούμε,με συνέπεια να αισθάνονται ανίσχυροι,παραγκωνισμένοι και αβοήθητοι.
Αν επιδιώξουμε να τους αναθέτουμε κάποιους ρόλους που θα τους εξασφάλιζαν μια συμμετοχή,μια αίσθηση χρησιμότητας,θα ανατρέπαμε το σκηνικό.
Σε κάθε περίπτωση,θεωρώ πως και μόνο που αναρωτιέσαι,αξίζει συγχαρητήρια,γιατί οι περισσότεροι δεν κόπτονται,αδιαφορούν και το βάζουν πολύ χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων τους.

Quote:

---

Originally posted by Black Rose
Αγαπητοί φίλοι,

θα ηθελα να με συμβουλεύατε τι βιβλία να διαβάσω προκειμένου να αντιμετωπίσω τα ψυχολογικά προβλήματα δυο γέρων συγγενών.

Οι άνθρωποι αυτοί -ειναι ζευγάρι- άνω των 80 ετών αλλά πάντα έτι ήταν στο χαρακτήρα, εχουν εναν απίστευτο τρόμο για τις αρρώστιες και βεβαια τον θανατο.

Δεκάδες φορές την ημέρα μετράνε την πιέσή τους, στο παραμικρό τρέχουν για ακτινογραφίες, αξονικές και τέτοια. Ειναι συνεχεια \"κουκουλωμένοι\" το χειμώνα με ενα σωρο ρουχα. Αλλοιμονο και αν φυσείξει εστω και αεράκι. Περιττο να σας πω οτι χαιρουν ακρας υγείας.

Ειναι πολυ δυστυχισμένοι. Ο ενας παρασύρει τον αλλον αντι προς τη γκρίνια και τον φόβο. Δεν εχουν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα δυστυχώς, αδιαφορουν για την υπόλοιπη οικογένεια και θέλουν ολοι να ασχολούνται μαζί τους. Και βεβαια προκειμένου να προκαλέσουν αυτο το ενδιαφέρον .. αρρωσταίνουν.

Πως μπορουμε να αντιμετωπίσουμε αυτή τη κατάσταση?

Πως πρέπει να συμπεριφέρονται τα παιδιά τους σε αυτούς τους ανθρώπους?
Τι βοήθεια μπορούμε να τους προσφέρουμε?

Κάποιο σχετικό βιβλίο να διαβάσουμε ?

Σας ευχαριστω
:):)

---

αυτο που θα σου συνιστουσα θα ηταν να εβλεπαν λιγο πιο συχνα την νεα ζωη! εγγονια εννοω αν υπαρχουν η αν εχουν ηδη προγραματιστει..αν οχι , ισως τα δικα τους παιδια απο μονα τους θα τους αναγκαζαν να διαβασουν το καλυτερο βιβλιο που εχει γραφειποτε στον κοσμο που λεγεται το \"βιβλιο της ζωης\"
Ο θανατος τρομαζει αυτους που αισθανονται οτι αφηνουν πισω τους ανεκπληρωτα ονειρα και επιθυμιες
γιατι δεν ποναει , ουτε κανεις μπορει μετα βεβαιοτητας να ξερει αν ειναι καλυτερα η χειροτερα απο την εδω ζωη το περασμα στην αλλη....

Πολύ σωστός ο φίλος Πάνος12345... Είναι ότι καλύτερο, θα αισθανθούν πολλοί δυνατοί αν δουν την αγάπη από παιδιά - εγγόνια!

ΔΕΣ ΕΔΩ

http://www.iatronet.gr/newsarticle.asp?art_id=9851

Δεν θελω να σας ταραξω, αλλα................ο ανθρωπος ανοιξε το θεμα πριν τεσσερα χρονια.....:)

lolollol...a kalaaaaaaaa

H BlackRose ήταν από τα ξεχωριστά μέλη αυτού του φόρουμ όταν αυτό πρωτοξεκίνησε.
Χρόνια έχει να φανεί, ελπίζω να είναι καλά και να χαίρεται τη ζωή.
Άνοιξε ένα πολύ όμορφο θέμα κι ακόμα κι αν εχουν περάσει χρόνια, δεν έχει σημασία, όσοι γράψατε μετά, αυτά που γράψατε είναι σημαντικά.
Οι ηλικιωμένοι, οι παλαίμαχοι της ζωής κοιτούν με δέος το θάνατο που είναι κοντά τους. Εύχομαι, πρώτα να αξιωθούμε να φτάσουμε στη θεση τους, στην ηλικία τους δηλαδή, και έπειτα να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον τρόμο με όσο πιο εποικοδομητικό τρόπο, κάθένας με τον δικό του τρόπο.
Μέχρι τότε, ας απαλύνουμε ο καθένας μας τον τρόμο τους, για τους δικούς μας ανθρώπους, τους γεράκους μας.
Εγώ, δυστυχώς δεν έχω πλέον παππού και γιαγιά. Μακάρι να είχα και να έκανα τώρα ότι το καλύτερο γινόταν γι\'αυτούς...