Έχω καιρό που έχω ανακαλύψει το forum και ακόμα περισσότερο καιρό που νιώθω μια ανεξήγητη μοναξιά να με στοιχειώνει, προσπαθώ καθημερινά να αποβάλλω αυτό που αισθάνομαι, να βρω λόγους αφορμές αιτίες κάτι τεσπα να καταπιαστώ και να το πολεμήσω αλλά μάταια προσπαθώ.
Μετά από πολλά χρόνια δηλώνω άνεργη και αυτό με έχει καταβάλει, είμαι πολλές ώρες σπίτι μόνη μου, χωρίς να έχω κάποιον να μιλήσω, το ξέρω ότι εγώ φταίω, έχω αποξενωθεί γιατί δεν θέλω να με λυπούνται πως είναι άραγε όλοι να έχουν τις δουλειές τους κι εγώ να είμαι αργόσχολη?? Δεν θέλω να γίνομαι βάρος σε κανέναν ούτε να ακούω είμαι πτώμα σήμερα δεν το κανονίζουμε κάποια άλλη στιγμή?? Το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί, έχω ξεκινήσει και κρίνω μέσα μου τις ζωές των άλλων με ζήλια, τι θα κάνουνε σήμερα γιατί δεν είπαν σε εμένα γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πόση μόνη αισθάνομαι, πράγματα που τα θεωρώ αρρωστημένα και νευριάζω και μόνο που το σκέφτομαι!!
Το παράλογο είναι πως είμαι πολύ κοινωνικό άτομο με πολλές παρέες κι όμως νιώθω πως κανένας δεν είναι δίπλα μου. το μόνο άτομο που θέλω δίπλα μου είναι ο άντρας μου που προσπαθώ να του αποκρύψω το τι αισθάνομαι γιατί κάνει τα πάντα για να είμαι καλά & θεωρώ άδικο να τον βαρύνω με τα ψυχολογικά μου.
Μετά από χρόνια απομακρύνθηκα απο μια φιλική σχέση με δική μου βούληση γιατί ένιωθα πως με εκμεταλεύεται ψυχολογικά, είχαμε γίνει τόσο κολλητές που τα δικά της προβήματα μεταφερόντουσαν σε εμένα ήθελε συνέχεια την προσοχή μου στραμένη πάνω της και έκανε τα πάντα γι'αυτό, μέχρι που κάποια στιγμή δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω στην τόση πίεση, υπάρχουν στιγμές που γίνεται αισθητή η απουσιά της μου λείπει η κολλητή μας σχέση και άλλες που αισθάνομαι πολύ δυνατή που ξέφυγα απο αυτή την αρρωστημενη κατάσταση. Όπως και να έχει μου λείπει και μια φίλη να με παροτρύνει να κάνουμε πράγματα έστω να πάμε για ένα καφέ ή να μιλάμε καθημερινά να έχω κάποιον να λέω τα νέα μου.
Έχετε περάσει ποτέ κάτι παρόμοιο? πως το αντιμετωπίσατε?
