Μόλις 18 και αισθάνομαι σαν να γέρασα
Καλησπερα.
Ειχα ξαναγραψει στο παρελθον αρκετες φορες στο Forum Υποστηριξης της σελιδας με αλλο λογαριασμο. Τοτε ημουν ανηλικος μαθητης Λυκειου. Τωρα λοιπον αυτος ο μαθητης μεγαλωσε και απο την επαρχια πηγε φοιτητης στην Πατρα. Ανυπομονουσα πως και πως να φυγω και να ξεκινησω τη ζωη μου ανεξαρτητος και τα ειχα πλασει στο μυαλο μου ιδανικα (φιλους, παρεες, γελιο, δημιουργια, ερωτας, ομορφια, να εχω καλυτερη εξωτερικη εμφανιση, να μπω σε lgbt ομαδα γιατι παρεπιπτοντως ειμαι gay ατομο) και η πραγματικοτητα με γειωσε! Δεν ξερω γιατι! Ισως απο αυτο που αντικρυζω γυρω μου... Δεν ειναι αυτο που ονειρευτηκα! Γενικα ημουν λιγο μελαγχολικος σαν ανθρωπος απο μικρο παιδι λογω καταστασεων (οικονομικων, οικογενειακων κ.λ.π.) και ειχα περασει πολλα γενικα αλλα παντα βαθεια μεσα μου γεννιοταν μια ελπιδα, ενα ουρανιο τοξο μετα τη βροχη πως να το πω! Τωρα πλεον εχω χασει καθε ελπιδα. Δεν φροντιζω τον εαυτο μου! Το μονο που με ενδιαφερει ειναι το φαι και το τσιγαρο. Με τη σχολη μου δεν ασχολουμαι και δεν πολυπαταω, παω μονο στα εργαστηρια με το ζορι για να μην παρω απουσια. Σε γενικες γραμμες μες στη βδομαδα βγαινω λιγες φορες αλλα οχι απο επιθυμια αλλα με το ζορι επειδη φοβαμαι να πω οχι στους αλλους για ανοητους λογους επειδη φοβαμαι την απορριψη... ε και οταν βγαινω ξεχνιεμαι κ περναω καλουτσικα αλλα τον υπολοιπο καιρο βουλιαζω στη μοναξια τρωγοντας σαν γουρουνι, καπνιζοντας και βλεποντας τηλεοραση ή καθισμενος στον υπολογιστη! Εχω χασει καθε ενδιαφερον να ζησω τη ζωη μου δημιουργικα οπως παντα την ονειρευομουν, εχω χασει καθε ενδιαφερον να περιποιηθω τον εαυτο μου, εχω χασει (απιστευτο για μενα!) ακομα και το ενδιαφερον να βρω συντροφο (που καποτε ηταν στοχος ζωης για μενα!). Με λιγα λογια οι πολλες απογοητευσεις που ελαβα λογω του οτι δεν μπορω να κανω φιλους (εχω μια ταση να μη μπορω να προσεγγιζω κοσμο και να απομακρυνομαι και συχνα να γινομαι στοχος που με ειρωνευονται και δεν με παιρνουν στα σοβαρα), οι χυλοπιτες που τρωω απο το αντρικο φυλο και διαφορα αλλα ωραια πραγματακια (:P) με εχουν οδηγησει στο να παψω να αγαπαω τον εαυτο μου, να χασω την ορεξη μου να ζησω, να ειμαι καταθλιπτικος και μιζερος! Μα ειναι λογικο αυτο; Ειμαι 18 χρονων φοιτητης, θεωρητικα στα καλυτερα μου χρονια και αισθανομαι σαν ηλικιωμενος. Πλεον δεν γελαω ευκολα και με την καρδια μου, γελαω με προσπαθεια, δεν εχω τη χαρα και ανεμελια της νιοτης, δεν με ενθουσιαζει πλεον τιποτα!
Ασε που απο την αλλη ειμαι φοβιτσιαρης, παντα αισθανομουν κατωτερος στους αλλους και παντα εξαρτιομουν απο τη γνωμη τους κ οτι εκανα το εκανα για τους αλλους και οχι για μενα! Π.χ. οταν βγαινω θελω να ντυνομαι καλα για τους αλλους οχι για μενα! Δεν εχω αυτοπεποιθηση, δεν αγαπαω το σωμα μου, δεν το φροντιζω, δεν το περιποιουμαι. Μου δοθηκε η ευκαιρια να γινει κατι με ενα πολυ καλο παιδι οχι τοσο εμφανισημο που ομως ενιωθα ασφαλεια μαζι του και παλι την παρατησα. Τον φιλαγα και δεν αισθανομουν τιποτα... λες και το εκανα με το ζορι! Και αν και μπηκα σε lgbt ομαδα και εκανα γνωριμιες και παλι δεν με ικανοποιει. Αισθανομαι γενικα μια αισθηση του ανικανοποιητου (συμπτωμα καταθλιψης κατ'εμε) και οτι δεν με εκφραζει τιποτα πλεον. Για να μη τα πολυλογω εχω χασει τη διαθεση να ζησω, να ερωτευτω, να δημιουργησω, εχω χασει τον ενθουσιασμο, το συναισθημα και τελικα το νοημα της ζωης.....
Συγνωμη για το μεγαλο μεγεθος του κειμενου και αν σας μπερδεψα απλα δεν εχω πολυ οργανωμενη σκεψη και γραφω συνειρμικα με τη σειρα που μου ερχονται στο μυαλο Σας ευχαριστω εκ των προτερων οσους θελησετε να βοηθησετε. Θα το εκτιμουσα πολυ. Γ.Κ.
