ΑΜΥΝΕΣ,ΘΥΜΟΣ ή ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ;

Καλημέρα σας,
θα θελα τη βοήθεια σας,μιας και πραγματικα ολα μεσα μου ειναι τοσο μπερδμενα.

Καταρχην ειμαι 30 ετων,με πολλες ασχημες σχεσεις στη πλατη μου,με αρκετες απογοητευσεις,με αποτελεσμα να μου εχει δημιουργηθει ενας φοβος τυπου "καταλληλότητας συντρόφου",προσπαθω να βρω τον καταλληλοτερο για εμενα προσπαθωντας να αποφυγω να πληγωθω ξανα.


Η τελευταια σχεση μου τελειωσε τον Αυγουστο που μας περασε,οπου η σχεση αυτη με εκανε να χασω τον εαυτο μου,να παιρνω ηρεμιστικα και το φιναλε της ηταν να σηκωσει χερι ο συντροφος μου,στις 6 το πρωι μετα απο διασκεδαση και με αφησε μες στο δρομο,μην εχοντας ζητησει συγνωμη ακομα.Περασαμε οικογενειακα παρα πολυ δυσκολα και ακομα νιωθω πως καποιος μου φερθηκε τοσο ασχημα,μου ελεγε τοσα ψεματα,μαλωναμε και αδιαφορουσε για το πως ενιωθα και αδιαφορησε ακομα και οταν με χτυπησε και με παρατησε μες στο δρομο.Νιωθω πως οι δικοι μου γνωριζοντας για το περιστατικο δεν με υπερασπιτηκαν οσο θα ηθελα.

Ερχομαστε στον οκτωβρη λοιπον οπου ενας ανθρωπος μου εδειξε πραγματικο ενδιαφερον και συνεχιζει και μου δειχνει,περνουσα υπεροχα μαζι του,μου εβγαλε πολυ ομορφα συναισθηματα στην επιφανεια,τη καλη πλευρα του εαυτου μου που ειχα ξεχασει μιας και τον τελευταιο καιρο ενιωθα ενα πληγωμενο αγριμι.
Προεκυψε σχεση μιας και υπηρχε το υποβαθρο συναισθηματων,απο εκει και περα ομως ενω ο ανθρωπος αυτος ειναι υπεροχος και μου φερεται απιστευτα,δε μπορω να το χαρω,με βασανιζουν πολλες σκεψεις και ενω τη μια πεταω στα συννεφα την αλλη,νιωθω θυμο παγωμα και οτι δεν ειναι αυτο που θελω.

Να αναφερω οτι ειναι 7 χρονια μικροτερος μου,που η αληθεια ειναι οτι δε φαινεται καποια διαφορα,μιας και μου φερεται πολυ πιο αντρικια και ξεκαθαρα,αλλα γενικοτερα φοβαμαι πολυ την αντιδραση των γονιων μου καθως θα με αρχισουν στα κλισε,οτι ειναι φοιτητης πολυ μικροτερος μου και οτι θα επρεπε να βρω εναν να παντρευτω κλπ...

Καθημερινα αντι να χαιρομαι που βρηκα εναν ανθρωπο να νοιαζεται πραγματικα για εμενα και να με κανει χαρουμενη,τρωγομαι τοσο πολυ με αποτελεσμα να αποστασιοποιουμαι και να ξεσπαω σε κλαματα.

Τι μου συμβαίνει;Φοβάμαι μηπως πληγωθω και πληγωσω και τους γονεις μου ή υπαρχει καποιος κομπος στη σχεση;

Γνώμη μου να κάνεις ότι θέλεις,να το ζήσεις αυτό με το παιδί κι ας είναι μικρότερος αν σ αρέσει,και ασε τους γονείς σου στην άκρη..Οι γονείς σου έκαναν τις επιλογές τους,εσύ όχι...Και είναι δικές σου επιλογές και μόνο..
Αν σε ξανακουμπήσει άνθρωπος(ζωο βασικά) κοψτου το χέρι απ τη ρίζα..Το να σε αφήσει κάποιος στη μέση του δρόμου είναι αλητεία...Και άνανδρο φυσικά...

το θεμα μου ειναι γιατι νιωθω τοσο περιεργα με το παιδι αυτο...

Ξέρεις, καμιά φορά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, ιδίως αν ορισμένα πράγματα είναι εκ φύσεως ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Απ'ό,τι κατάλαβα (correct me if I'm wrong) κουβαλάς πολύ αρνητικό ψυχολογικό κ συναισθηματικό φορτίο από κάποιους κάφρους, ή έστω ακατάλληλους συντρόφους, κ τώρα που βρήκες κάτι το οποίο να σου συμπεριφέρεται εξηγημένα κ να σε "γεμίζει" δεν μπορείς να το χαρείς κ να το ζήσεις επειδή τροφοδοτείς την σκέψη σου με ανασφάλειες (εξαιτίας προηγούμενων αποτυχιών) αλλά κ την άποψη 3ων (της οικογένειάς σου)..... Ως προς το 1ο , οκ σε ένα βαθμό είναι σίγουρα δικαιολογημένο, δεν μπορείς να αφεθείς τόσο εύκολα όταν έχεις ζήσει τόσο τραυματικές εμπειρίες που ενδεχομένως να σε στοιχειώνουν ακόμα, όμως αν το παιδί αυτό είναι ο "σωστός" , τότε θα το ξεπεράσεις σταδιακά, γιατί ο ίδιος με τον τρόπο του θα σου εμπνεύσει ασφάλεια κ εμπιστοσύνη. Ως προς το 2ο όμως, σόρυ γλυκιά μου κοπέλα, αλλά θα πρέπει να διαλέξεις, γιατί δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι: Ή θα είσαι ευτυχισμένη/ευχαριστημένοι εσύ ή η οικογένειά σου. Πρόκειται για τη ζωή σου κ πρέπει να πάρεις μια απόφαση, γιατί αυτά που θέλουν οι γονείς σου δεν ταυτίζονται με αυτά που θέλεις εσύ κ το τί σου ταιριάζει εσένα ως άνθρωπο.
Κ πίστεψέ με, ακόμα κ αν οι επιλογές σου για τους χ, ψ λόγους δεν "σου βγουν" (αν κ το παν είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας κ να μην τα επαναλαμβάνουμε) 1000 φορές καλύτερα να μετανοιώνεις για τις δικές σου επιλογές, παρά να ζεις τος επιλογές που έχουν κάνει άλλοι για εσένα, ακόμα κ αν αυτές εναρμονίζονται επιφανεικά κ φαινομενικά "με τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα". Μην εγκλωβιστείς σε αυτά, αν το εν λόγω παιδί σε καλύπτει σαν άνθρωπος στήριξε την επιλογή σου αυτή κ όπου σε βγάλει.

Quote:

---

Originally Posted by hurtchild

το θεμα μου ειναι γιατι νιωθω τοσο περιεργα με το παιδι αυτο...

---

μήπως επειδή το όνειρο της απόκτησης οικογένειας δεν είναι μόνο των γονιών σου αλλά και δικό σου? οι 30άρηδες είναι φυσικό να αισθάνονται ότι ήρθε η ώρα να κάνουν οικογένεια... οι περισσότερες οικογένειες σ' αυτές τις ηλικίες δημιουργούνται και βέβαια, ένας τόσο νεαρός σύντροφος δεν θεωρείται (και μάλλον δεν είναι) ώριμος για τέτοια...

σας ευχαριστω πολυ ολους.
mama το ονειρο μου παντα ηταν να βρω εναν ανθρωπο που να με κανει χαρουμενη,να με στηριζει,να με καταλαβαινει,να με αγαπαει...
σαφως και θα ηθελα να κανω οικογενεια αλλα πρωτα με ενδιαφερει να ειμαι με εναν ανθρωπο που θα με γεμιζει καιτ που δεν ειχα ποτε...

Quote:

---

Originally Posted by hurtchild

σας ευχαριστω πολυ ολους.
mama το ονειρο μου παντα ηταν να βρω εναν ανθρωπο που να με κανει χαρουμενη,να με στηριζει,να με καταλαβαινει,να με αγαπαει...
σαφως και θα ηθελα να κανω οικογενεια αλλα πρωτα με ενδιαφερει να ειμαι με εναν ανθρωπο που θα με γεμιζει καιτ που δεν ειχα ποτε...

---

Οπότε, με όσα έχεις τραβήξει, το να βρεις άνθρωπο που να σε καταλαβαίνει κ να σε προσέχει προηγείται του νυφικού κ των κουφέτων....... Κ πολύ καλά κάνεις.

Quote:

---

Originally Posted by hurtchild

σας ευχαριστω πολυ ολους.
mama το ονειρο μου παντα ηταν να βρω εναν ανθρωπο που να με κανει χαρουμενη,να με στηριζει,να με καταλαβαινει,να με αγαπαει...
σαφως και θα ηθελα να κανω οικογενεια αλλα πρωτα με ενδιαφερει να ειμαι με εναν ανθρωπο που θα με γεμιζει καιτ που δεν ειχα ποτε...

---

τότε γιατί "αισθάνεσαι περίεργα" μαζί του?
μήπως ούτε αυτός σε "γεμίζει" τελικά? ή μήπως ο ίδιος σου ο εαυτός δεν σε γεμίζει? είναι δύσκολο να τα βρεις με κάποιον αν δεν τα χεις βρει με τον εαυτό σου...

όλα αυτά που ζητάς (αγάπη, στήριξη, χαρά) θα πρέπει να μπορείς κι εσύ να του τα δώσεις... και για να τα δώσεις θα πρέπει να τα διαθέτεις...

με γεμιζει...και πολυ μαλιστα απλα ειναι φορες ειδικα οταν ειμαι μακρια του που νιωθω ενα απιστευτο παγωμα με πιανει ενας φοβος και με κουμανταρει εντελως και μολις τον αντικρισω τα ξεχναω ολα

Quote:

---

Originally Posted by hurtchild

με γεμιζει...και πολυ μαλιστα απλα ειναι φορες ειδικα οταν ειμαι μακρια του που νιωθω ενα απιστευτο παγωμα με πιανει ενας φοβος και με κουμανταρει εντελως και μολις τον αντικρισω τα ξεχναω ολα

---

το ότι νιώθεις καλά μαζί του είναι βέβαια πολύ καλό... το θέμα είναι να νιώθεις καλά και μόνη σου, με τον εαυτό σου... έτσι θα μπορεί να νιώθει καλά κι αυτός μαζί σου... εσένα θέλει, οχι την αντανάκλαση του στο πρόσωπο σου...

Έχεις σκεφτεί την πιθανότητα το πάγωμα κ ο φόβος να πηγάζει από τις αμφιβολίες που σου έχουν φυτέψει στο κεφάλι τα μέλη της οικογένειάς σου, ή από τον κίνδυνο της απόρριψης της επιλογής σου.....? Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως μακριά του σε κυριεύει ο τρόμος, αλλά μόλις βρίσκεστε με τη συμπεριφορά του υποχωρούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα?

Καλημέρα κι από εμένα :)
Συμφωνώ με αυτά που ειπώθηκαν ήδη..αλλά σκέφτομαι και κάτι ακόμα..
Το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έφτασε στο σημείο να σηκώσει χέρι επάνω σου δείχνει δύο πράγματα:
αφενός είναι ο τύπος του ανθρώπου που δεν πρέπει να έχει κάποιος σχέση μαζί του.
αφετέρου είσαι ο τύπος του ανθρώπου που δεν πρέπει να έχει κάποιος σχέση μαζί του.
Εννοείται χωρίς καμία διάθεση κατηγορίας για να εξηγούμαστε έτσι;
Απλώς προσπαθώ να το πάω λίγο παραπέρα βγάζοντάς σε από τη θέση του "θύματος"... οι σχέσεις μας αντανακλούν εμάς τους ίδιους πρώτα απ'όλα.
Λες ότι συνολικά έχεις κάνει ασχημες σχέσεις, έχεις απογοητευτεί..το πιστεύω απόλυτα.
Το θέμα όμως είναι ότι τις σχέσεις αυτές τις επέλεξες εσύ. Όπως και τους άνδρες που ενδεχομένως σε πλήγωσαν επίσης τους επέλεξες εσύ.
Δεν είναι τυχαίες οι επιλογές μας.
Επανέρχομαι λοιπόν σε αυτό που σου έλεγα αρχικά: προφανώς ούτε εσύ είσαι "κατάλληλη" για σχέση..διότι αν ήσουν, θα έκανες καλύτερες επιλογές..
Έάν ήσουν εντάξει με τον εαυτό σου, εάν είχες λύσει 5 πραγματάκια, τον τύπο που κατέληξε να σε χτυπήσει (φαντάσου δηλαδή τι συναισθηματική κακοποίηση έχει προηγηθεί αφού περάσατε και στο στάδιο της σωματικής) ούτε να τον κοιτάξεις δε θα γυρνούσες...βασικά δε θα τον ελκυες και δε θα σε έλκυε.."ο όμοιος τον όμοιο πάντα γυρεύει"..
Και ακόμα και αν είχες κάνει μια φορά μια λάθος σχέση, εάν μέσα σου ήσουν καλά, εάν λίγο "το είχες ψάξει", δε θα επαναλάμβανες τοξικές σχέσεις.
Οι σχέσεις μας είναι σχεδόν πάντα δική μας αντανάκλαση.
Εν τω μεταξύ τώρα πας και κάνεις το εξής λάθος για εμένα: χωρίζεις τον Αύγουστο από μια κωλοσχέση και μπαίνεις σε άλλη τον Οκτώβριο.
Ε μα πως περιμένεις να τη διαχειριστείς νορμάλ αυτή τη σχέση;
Θεωρείς ότι έχεις αντοχές για νέα σχέση; μήπως απλά δεν μπορείς να μείνεις μόνη;
Είναι προφανές ότι το ζητούμενο για σένα είναι να κάτσεις να σκεφτείς - ενδεχομένως και με τη βοηθεια ψυχοθεραπείας- τι κάνεις λάθος στις σχέσεις.
Γιατί δεν τις αφομοιώνεις σωστα;
Μήπως τελικά δε γουστάρεις καν σχέση;;;
Είναι πολλά αυτά που πρέπει να απαντήσεις στον εαυτό σου :) Πάρε το χρόνο σου, το δικαιούσαι :)

:( εχω μιλησει με ειδικους στο παρελθον.ενταξει δε θα με χαρακτηριζα ακαταλληλη για σχεση..ολοι εχουμε τις αδυναμιες μας στη τελικη..κανω λαθος;

Quote:

---

Originally Posted by hurtchild

:( εχω μιλησει με ειδικους στο παρελθον.ενταξει δε θα με χαρακτηριζα ακαταλληλη για σχεση..ολοι εχουμε τις αδυναμιες μας στη τελικη..κανω λαθος;

---

Εννοείται ότι όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας, κανείς δεν είναι τέλειος!
Αλλά στο συγκεκριμένο τομέα "σχέσεις" φαίνεται, με βάση αυτά που λες, ότι οι "αδυναμίες" σου σε ρίχνουν, σου χαλάνε την ψυχολογία, και αποτελούν εμπόδιο σε μια "υγιή" αφομοίωση της σχέσης που έχεις τώρα...
Αρα...δεν πρέπει, για σένα την ίδια, να κάνεις κάτι;

εχω την εντυπωση οτι εχεις θεματα με την προηγουμενη σου σχεση που δεν εχουν ξεπεραστει και η τωρινη, καλυπτει απολυτως τα θεματα ανασφαλειας και μοναξιας που εχεις, δεν ειναι ομως , ερωτας...