Μια απ'τα ίδια....

Καλησπέρα κ απο μενα..Ανακάλυψα μόλις σήμερα το φόρουμ και απο τα λίγα που έχω διαβάσει κατάλαβα οτι δεν είμαι μόνη μου..Οτι πολύς κόσμος περνάει τα ίδια ακριβώς με μενα κ οφειλω να ομολογησω οτι αυτο μου έκανε μεγάλη εντύπωση..

Η ιστορία μου είναι η εξής:
Πριν 6 χρόνια περίπου έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού. Ετσι στα ξαφνικά, χωρίς λόγο μες την νύχτα άρχισαν όλα εκείνα τα "ωραία" συμπτώματα...Αίσθημα επικείμενου θανάτου, ταχυκαρδία, δυσκολία στην αναπνοή κλπ κλπ..Απο τότε σχεδόν κάθε βράδυ χρειαζόμουν λεξοτανιλ για να κοιμηθώ.. Και αφού κατέλειξα ν φορές στα επείγοντα με τους γιατρούς να μη βρίσκουν τίποτα, επισκέφθηκα ψυχολόγο. Με βοήθησε αρκετα, σε σημειο που εκανα πολλους μηνες, η και χρονια να παθω κριση. Μέχρι πριν απο λίγο καιρό....Αυτη την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως...Συνεχώς νομίζω οτι θα πεθάνω..Φοβάμαι να μείνω μόνη μου γιατί πιστεύω πως θα πάθω κάτι κ δεν θα μπορει να με βοηθησει καποιος..πριν ενα χρονο ειχα φοβερους πονοκεφαλους κ μου ειχε κολλησει οτι εχω ανευρυσμα.Οι μαγνητικες καθαρες, ηρεμισα...Ενα μικρο προβληματακι της υγειας μου με κανει να εχω ταχυκαρδιες και ολο νομιζω οτι θα παθω ανακοπη..Και πραγματικα δεν ξερω αν οι ταχυκαρδιες ειναι απο το προβλημα υγειας η απο το προβλημα του μυαλου μου..Να μη σχολιασω καν το ποσες φορες εχω παει σε καρδιολογο...Το τελευταιο διαστημα νιωθω αδυναμια κ ζαλαδες, αυτη την φορα μου χει κολλησει ο καρκινος..Τωρα που τα γραφω μου φαινεται καπως αστειο αλλα....Δεν μπορω να χαρω τιποτα στην ζωη μου εξαιτιας του φοβου. Φοβαμαι να παω ενα ταξιδι,μια βολτα, μια εκδρομη! Γιατι φοβαμαι μηπως παθω κατι..Μετά απο ΠΟΛΥ καιρο ανεργιας, ταλαιπωριας και αναζητησης βρηκαμε δουλεια κ εγω κ ο αρραβωνιαστικος μου πανω στον τομεα μας...Κανουμε επιτελους την δουλεια των ονειρων μας κ ολα παιρνουν τον δρομο τους...Εκτος απο μενα....Δεν μπορω να απολαυσω αυτη την χαρα γιατι ολο σκεφτομαι οτι θα γινει κατι μεγαλο κ ασχημο και θα μου το καταστρεψει.. Οτι θα παθω κατι εγω η ο αρραβωνιαστικος μου κ θα γκρεμιστουν ολα...Γενικά ζω σε εναν φαυλο κύκλο κ δεν ξέρω πως να βγω....ή αν μπορώ....Το σίγουρο είναι οτι θέλω.....

τα νεξοτανιλ ειναι λαθος για την διαταραχη πανικου.
πας σε ψυχοθεραπευτη?

Quote:

---

Originally Posted by Mary89

Καλησπέρα κ απο μενα..Ανακάλυψα μόλις σήμερα το φόρουμ και απο τα λίγα που έχω διαβάσει κατάλαβα οτι δεν είμαι μόνη μου..Οτι πολύς κόσμος περνάει τα ίδια ακριβώς με μενα κ οφειλω να ομολογησω οτι αυτο μου έκανε μεγάλη εντύπωση..

Η ιστορία μου είναι η εξής:
Πριν 6 χρόνια περίπου έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού. Ετσι στα ξαφνικά, χωρίς λόγο μες την νύχτα άρχισαν όλα εκείνα τα "ωραία" συμπτώματα...Αίσθημα επικείμενου θανάτου, ταχυκαρδία, δυσκολία στην αναπνοή κλπ κλπ..Απο τότε σχεδόν κάθε βράδυ χρειαζόμουν λεξοτανιλ για να κοιμηθώ.. Και αφού κατέλειξα ν φορές στα επείγοντα με τους γιατρούς να μη βρίσκουν τίποτα, επισκέφθηκα ψυχολόγο. Με βοήθησε αρκετα, σε σημειο που εκανα πολλους μηνες, η και χρονια να παθω κριση. Μέχρι πριν απο λίγο καιρό....Αυτη την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως...Συνεχώς νομίζω οτι θα πεθάνω..Φοβάμαι να μείνω μόνη μου γιατί πιστεύω πως θα πάθω κάτι κ δεν θα μπορει να με βοηθησει καποιος..πριν ενα χρονο ειχα φοβερους πονοκεφαλους κ μου ειχε κολλησει οτι εχω ανευρυσμα.Οι μαγνητικες καθαρες, ηρεμισα...Ενα μικρο προβληματακι της υγειας μου με κανει να εχω ταχυκαρδιες και ολο νομιζω οτι θα παθω ανακοπη..Και πραγματικα δεν ξερω αν οι ταχυκαρδιες ειναι απο το προβλημα υγειας η απο το προβλημα του μυαλου μου..Να μη σχολιασω καν το ποσες φορες εχω παει σε καρδιολογο...Το τελευταιο διαστημα νιωθω αδυναμια κ ζαλαδες, αυτη την φορα μου χει κολλησει ο καρκινος..Τωρα που τα γραφω μου φαινεται καπως αστειο αλλα....Δεν μπορω να χαρω τιποτα στην ζωη μου εξαιτιας του φοβου. Φοβαμαι να παω ενα ταξιδι,μια βολτα, μια εκδρομη! Γιατι φοβαμαι μηπως παθω κατι..Μετά απο ΠΟΛΥ καιρο ανεργιας, ταλαιπωριας και αναζητησης βρηκαμε δουλεια κ εγω κ ο αρραβωνιαστικος μου πανω στον τομεα μας...Κανουμε επιτελους την δουλεια των ονειρων μας κ ολα παιρνουν τον δρομο τους...Εκτος απο μενα....Δεν μπορω να απολαυσω αυτη την χαρα γιατι ολο σκεφτομαι οτι θα γινει κατι μεγαλο κ ασχημο και θα μου το καταστρεψει.. Οτι θα παθω κατι εγω η ο αρραβωνιαστικος μου κ θα γκρεμιστουν ολα...Γενικά ζω σε εναν φαυλο κύκλο κ δεν ξέρω πως να βγω....ή αν μπορώ....Το σίγουρο είναι οτι θέλω.....

---

Κουραγιο φιλη μου η αρρωστοφοβια ειναι ενα κοινοτυπο προβλημα κ προτεινω να κανεις μια ερευνα εδω μεσα για να βρεις ομοιες περιπτωσεις με την δικη σου,τωρα εφοσον επισκεφτηκες αρκετες φορες γιατρο κ δεν τρεχει κατι κακο σωματικα τοτε οφειλεται σε ψυχολογικο παραγοντα ο,τιδηποτε ψυχολογικο μπορει να σωματοποιηθει κ να νιωθεις ταχυκαρδιες ζαλαδες κ τα λοιπα κ να πηγαινει αλλου το μυαλο σου οτι κ καλα εισαι αρρωστη ενω δεν ισχυει,Πιθανον περασατε μια περιοδο εντονο στρες μαζι με τον αρραβωνιαστικο σου για το πως θα τα βγαλετε περα κ η ανασφαλεια σου πυροδοτησε αυτο που ζεις τωρα,Εκτος απο αυτο ισως ειναι κ αλλοι παραγοντες που σου προκαλουν στρες τους οποιους πρεπει να κουβεντιαζεις παρεα με ειδικο,Καλη δυναμη κ ολα περνανε με τον αναλογο κοπο!

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας..Ειναι πολυ σημαντικο για μενα γιατι πρωτη φορα μιλαω για το προβλημα μου..Κ ειναι απ τις ελαχιστες φορες που με παιρνουν στα σοβαρα...
Το λεξοτανιλ το πηρα εντελως αυθαιρετα, μου ειχε δωσει η μαμα μου μια δυο φορες κ επειτα εγινε συνηθεια για ενα χρονο.. το εκοψα γιατι αφενος ημουν πολυ μικρη τοτε κ αφετερου γιατι ειχαν σταματησει κ οι κρισεις. Πολλες φορες ξαφνικα αισθανομαι ενα σφιξιμο στο στομαχι κ ενα κυμα να μεταφερεται απ το στομαχι στα χερια κ τα ποδια..Καταλαβαινω οτι ειναι εκκριση αδρεναλινης η κορτιζολης η οπως αλλιως το λενε, ομως συμβαινει σε εντελως ασχετες στιγμες, που δεν υπαρχει λογος να αγχωθω... Αυριο εχω το πρωτο ραντεβου σε ψυχολογο..Επισης ηθελα να πω οτι η μαμα μου εχει επισης αγχωδη διαταρραχη απο τα νιατα της ακομα..Απλα ζει με αυτο..Παιζει ρολο η κληρονομικοτητα σε αυτο??? Και τελικα ξεπερνιεται ποτε?? Η απλα μαθαινεις να ζεις με αυτο? Τρεμω κ μονο στην ιδεα οτι θα ειμαι σαν την μαμα μου, φοβικη για τοσα χρονια....Αν καποιος αντιμετωπιζει παρομοια κατασταση με την δικη μου θα χαρω πολυ να μου στειλει μηνυμα...

Quote:

---

Originally Posted by Mary89

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας..Ειναι πολυ σημαντικο για μενα γιατι πρωτη φορα μιλαω για το προβλημα μου..Κ ειναι απ τις ελαχιστες φορες που με παιρνουν στα σοβαρα...
Το λεξοτανιλ το πηρα εντελως αυθαιρετα, μου ειχε δωσει η μαμα μου μια δυο φορες κ επειτα εγινε συνηθεια για ενα χρονο.. το εκοψα γιατι αφενος ημουν πολυ μικρη τοτε κ αφετερου γιατι ειχαν σταματησει κ οι κρισεις. Πολλες φορες ξαφνικα αισθανομαι ενα σφιξιμο στο στομαχι κ ενα κυμα να μεταφερεται απ το στομαχι στα χερια κ τα ποδια..Καταλαβαινω οτι ειναι εκκριση αδρεναλινης η κορτιζολης η οπως αλλιως το λενε, ομως συμβαινει σε εντελως ασχετες στιγμες, που δεν υπαρχει λογος να αγχωθω... Αυριο εχω το πρωτο ραντεβου σε ψυχολογο..Επισης ηθελα να πω οτι η μαμα μου εχει επισης αγχωδη διαταρραχη απο τα νιατα της ακομα..Απλα ζει με αυτο..Παιζει ρολο η κληρονομικοτητα σε αυτο??? Και τελικα ξεπερνιεται ποτε?? Η απλα μαθαινεις να ζεις με αυτο? Τρεμω κ μονο στην ιδεα οτι θα ειμαι σαν την μαμα μου, φοβικη για τοσα χρονια....Αν καποιος αντιμετωπιζει παρομοια κατασταση με την δικη μου θα χαρω πολυ να μου στειλει μηνυμα...

---

Ενα οικογενειακο μου προσωπο επαιρνε νεξοτανιλ για πολυ μικρο διαστημα επειδη ειχε κι αυτη διαταραχη πανικου. οταν πηγε σε ειδικο ψυχικης υγειας της ειπε πως δεν κανουν για την συγκεκριμενη διαταραχη και να τα σταματησει αμεσως..

ολα ξεπερνιουνται μελος!! και γω ειχα, και εχω ακομη θα ελεγα αλλα σε πολυ μικροτερο βαθμο..
με τον χρονο, την ψυχοθεραπεια και την εσωτερικη προσπαθεια ολα γινονται! απλως πρεπει να κανεις λιγο υπομονη. ειναι δυσκολο, το ξερω προσωπικα αυτο, ομως δεν ηρθε και το τελος του κοσμου.. σιγα σιγα θα το ξεπερασεις...

κι οσο για αυτη την αισθηση με την αδρεναλινη την εχω νιωσει και γω απειρες φορες.. μονο που εμενα ξεκιναει απο την καρδια αυτο το καψιμο και μετα ενας τρομος κατακλυει ολο το σωμα... ε δεν ειναι και τιποτα! μεσα σε λιγα λεπτα περναει!!:rolleyes: κουραγιο και υπομονη!! ολα διορθωνονται με τον καιρο!!!
πώς ηταν το ραντεβου?

Quote:

---

Originally Posted by Mary89

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας..Ειναι πολυ σημαντικο για μενα γιατι πρωτη φορα μιλαω για το προβλημα μου..Κ ειναι απ τις ελαχιστες φορες που με παιρνουν στα σοβαρα...
Το λεξοτανιλ το πηρα εντελως αυθαιρετα, μου ειχε δωσει η μαμα μου μια δυο φορες κ επειτα εγινε συνηθεια για ενα χρονο.. το εκοψα γιατι αφενος ημουν πολυ μικρη τοτε κ αφετερου γιατι ειχαν σταματησει κ οι κρισεις. Πολλες φορες ξαφνικα αισθανομαι ενα σφιξιμο στο στομαχι κ ενα κυμα να μεταφερεται απ το στομαχι στα χερια κ τα ποδια..Καταλαβαινω οτι ειναι εκκριση αδρεναλινης η κορτιζολης η οπως αλλιως το λενε, ομως συμβαινει σε εντελως ασχετες στιγμες, που δεν υπαρχει λογος να αγχωθω... Αυριο εχω το πρωτο ραντεβου σε ψυχολογο..Επισης ηθελα να πω οτι η μαμα μου εχει επισης αγχωδη διαταρραχη απο τα νιατα της ακομα..Απλα ζει με αυτο..Παιζει ρολο η κληρονομικοτητα σε αυτο??? Και τελικα ξεπερνιεται ποτε?? Η απλα μαθαινεις να ζεις με αυτο? Τρεμω κ μονο στην ιδεα οτι θα ειμαι σαν την μαμα μου, φοβικη για τοσα χρονια....Αν καποιος αντιμετωπιζει παρομοια κατασταση με την δικη μου θα χαρω πολυ να μου στειλει μηνυμα...

---

Κουραγιο φιλη μου κατανοω τι περνας ειναι εκατομμυρια ανθρωποι με παρομοιο φοβο κ εγω κατα περιοδους ομως δεν κρατησε πολυ για να μιλησω για εντονο προβλημα,τωρα με τα φαρμακα δεν παιζουμε δεν πρεπει να παιρνεις φαρμακα χωρις εντολη γιατρου οποιος κ να σου τα προτεινει απο το οικειο σου περιβαλλον κ πρεπει να το λαβεις σοβαρα υποψιν αυτο,Μια λυση ειναι να προσπαθησεις να αφαιρεισαι κ να σκεφτεσαι πραγματα διαφορετικα οπως τον αρραβωνιαστικο σου την δουλεια που κανετε κ τα λοιπα πρεπει να αποσπας το μυαλο σου απο τις αρρωστιες οπωσδηποτε

Φαρμακα δεν ξαναπαιρνω, κ τοτε που το εκανα ηταν λαθος...Ηθελα να ρωτήσω...Είναι δυνατόν να πάθει κανείς κάτι απο όλα αυτά τα συμπτώματα μιας κρίσης? Ή είναι ακίνδυνα κ μονο τρομακτικά? Το περιεργο με την κατασταση μου ειναι οτι μπορω να καταλαβω ποσο παρανοικη γινομαι...Απλά δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω! Τις προαλλες πχ ημουν στο κομμωτηριο κ αντι να το απολαυσω κ να χαλαρωσω σκεφτομουν συνεχεια να μη κανω αλλεργικη αντιδραση απ την βαφη κ πρηστω κ δεν μπορω να αναπνευσω..(το ειχε παθει μια φιλη μου) με αποτελεσμα να με πιασει ζαλη με τις μ....ες που σκεφτομουν
..κ ενω ξερω οτι ειναι παραλογο, το αγχος για καποιο λογο δεν φευγει...ουφ...

Quote:

---

Originally Posted by Mary89

Ηθελα να ρωτήσω...Είναι δυνατόν να πάθει κανείς κάτι απο όλα αυτά τα συμπτώματα μιας κρίσης? Ή είναι ακίνδυνα κ μονο τρομακτικά?

---

μα έχεις ήδη πάθει "κάτι"... το γεγονός ότι δεν μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου φυσιολογικά εξαιτίας αυτού δεν είναι μικρό πράγμα... χρειάζεται αντιμετώπιση...