ΠΩΣ ΖΕΙΤΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ?

Θέλω να πω πως ζείτε με την κατάθλιψη?
Δουλεύτε, έχετε παιδιά, άντρα, φίλους , συγγενείς? Τους βλέπετε όλους αυτούς? Βγαίνετε? Διασκεδάζετε? Εχετε γενικά δραστηριότητα?
Εδώ μέσα γράφουμε όλοι πως είμαστε μέσα στην κατάθλιψη. Τα συναισθήματα, τις σκέψεις τις δυσκολίες μας. Δημιουργείτε λοιπόν μία εικόνα ότι είμαστε μόνο αυτό - καταθλιπτικοί. Και όμως είμαστε και πολλά άλλα. Θα ήθελα να είχα μια είκόνα για το πως είστε στη ζωή σας.Θα ' θελα να ξέρω στιγμές καλές και δύσκολες και πως ανταποκρίνεστε. Πχ μια καταθλιπτική μάνα τι κάνει όταν γυρνάει στο σπίτι και την περιμένειένα παιδί. ΜΙα καταθλιπτική γιναίκα ή άντρας πως είναι στο χώρο εργασίας. Πως είναι σε ένα πάρτυ . Σε μία έξοδο για φαγητό. Εγώ προσωπικά ακόμη κάθε μου σραστηριότητα την σκέφτομαι πολύ για να την αποφασίσω. Ναι πάω κάθε μέρα στη δουλειά , άρχισα ευτυχώς να κάνω αρκετά πράγματα μόνη μου. πχ το πιο απλό πάω στο mαρκετ . Πήγα για καφέ Κυριακή πρωί μετά από πάρα πολύ καιρό. Κάνω πλέον δουελιε΄ς στο σπίτι χωρίς να τεζάρω με τη μία,έχουν αυκηθεί οι αντοχές μου δηλαδή. Αλλά δεν μου αρέσει να μιλάω πολύ. ΔΕν έχω πολλά να πω. ¨οσα μου λένε οι άλλοι μου φάινονται αδιάφορα. Λίγα πράγματα πργαματικά κεντρίζονυ το ενδιαφέρον μου. Δεν γελάω πολύ για΄τι δεν βρ΄λισκω πολλά πράγματα αστεία γύρω μου. Αυτά για να μην σας κουράζω κιόλας.

Νομίζω ότι η κατάθλιψη επιδρά πάνω σε κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Παρόλα αυτά,απ\'όσα ξέρω, έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό:να μην έχεις διάθεση να κάνεις τίποτα. Ούτε να βγείς έξω, ούτε να διασκεδάσεις, πόσο περισσότερο μάλλον να πάρεις αποφάσεις.
Προσωπικά όταν βιώνω καταθλιπτικό επεισόδιο,το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι δεν θα το ξεπεράσω ποτέ. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές και το ξαναφέρνω στο μυαλό μου, είναι τελικά χαζό αυτό, γιατί σχεδόν 10 χρόνια παθαίνω καταθλιπτικά επεισόδια και κάθε φορά τα ξεπερνάω. Αυτό που προσπαθώ ποτέ να μην κάνω είναι να μην σταματάω να δουλεύω, παρόλο που ο γιατρός μου έχει αντίθετη άποψη. Μια φορά έτυχε να είμαι σε άδεια για 2 εβδομάδες σε περίοδο που δεν ήμουν και στα καλύτερά μου ψυχολογικά,γιατί συνέβαιναν διάφορες αλλαγές στη ζωή μου. Το διάστημα ήταν αρκετό για να υποτροπιάσει η κατάσταση και να πέσω πάλι σε κατάθλιψη. Θέλω να πω δηλαδή ότι η δουλειά, τουλάχιστον εμένα με βοηθάει πολύ. Ξεχνιέται το μυαλό μου. Εκεί το ρίσκο είναι να σε πιάσουν τα κλάματα στον εργασιακό χώρο και να νιώσεις αμήχανα. Μου έχει συμβεί πολλές φορές και πάντα τρέχω στην τουαλέτα. Μόνο μια φορά βρήκα μια δικαιολογία και τους είπα, ότι τάχα κάτι μου συνέβη σοβαρό. Ευτυχώς όμως είμαι τυχερή και έχω καλό εργασιακό περιβάλλον το οποίο μάλλον έχει καταλάβει την ευαισθησία μου και είναι πολύ διακριτικοί. Αν με δουν σε άσχημη φάση,μου λένε να κάνω ένα διάλειμμα, να πάω μια βόλτα και πάνω απ\'όλα δεν μου κάνουν πολλές ερωτήσεις.
Πέρα από την εργασία, δεν ενδιαφέρομαι να κάνω τίποτε άλλο. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να διαβάσω, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Προσπαθώ όσο γίνεται να βγαίνω καμιά βόλτα για να ξεσκάσω με φίλους οι οποίοι είναι γνώστες της κατάστασής μου και δεν θα με ζαλίζουν με συμβουλές και αναλύσεις κλπ..:)

οταν ειμαι σε καταθλιψη δεν εχω ορεξη για τπτ...ουτε να διαβασω για την σχολη μου,ουτε να βγω με τους κολλητους μου,γενικα για τπτ...ευτυχως ομως γινεται καποια στιγμη ενα μαγικο κλικ στους νευρομεταβιβαστες του εγκεφαλου μου και βγαινω κατα διαστηματα απο την καταθλιψη...τοτε λειτουργω κανονικα σε ολα τα επιπεδα και η καταθλιψη-βαρεμαρα-αρνηση για ζωη μοιαζουν παρελθον;)

Όταν έχω δυσθυμία, νομίζω διαφέρει από την κατάθλιψη λιγάκι, κοιμάμαι πολλές ώρες. Από τότε που έχασα τη δουλειά μου, τα πρωινά δεν ξυπνάω με καλή διάθεση.
Έτσι, ξυπνώ στις 7,30 μόνο κ μόνο για να στείλω τα παιδιά σχολείο και ξανακοιμάμαι μέχρι τις 10, 11 αρχικά και τελευταία κ μέχρι τις 12,30-13,00.
Στην κουζίνα φτιάχνω μόνο το απαραίτητο φαγητό για την οικογένεια και μου προκαλεί μεγάλο κόπο να κάνω δουλειές, δηλ. να πλύνω πιάτα και γενική καθαριότητα.
Σκέφτομαι ότι αν είχα γεννηθεί άντρας θα είχα λύσει το πρόβλημά μου (αυτό της καθαριότητας που δε μ αρέσει καθόλου). Όταν όμως έρχονται τα παιδιά στο σπίτι το μεσημέρι, αλλάζει εντελώς η διάθεσή μου. Παθαίνω \"εγρήγορση\" και τα κάνω όλα πιο καλά και γρήγορα. Νοιώθω ότι έχω να μιλήσω με κάποιον έστω και ανήλικα.
Ούτε έξω έχω όρεξη να βγαίνω κάθε μέρα. Μόνο για γυμναστική βγαίνω έξω 2 φορές την εβδομάδα ή όταν βγαίνω για καφέ με τις φίλες μου. Νοιώθω ότι περιμένω \"στο ψυγείο\" μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά για να φύγω από αυτή την πόλη που με καταθλίβει. Η πόλη φταίει όμως, ή όπου κι αν πάω θα είναι το ίδιο;;)

Τους συγγενείς δεν τους πολυθέλω να τους βλέπω, όσο πιο ηλικιωμένοι, τόσα περισσότερα προβλήματα υγείας έχουν και μας φορτίζουν συνέχεια με τη συμπεριφορά τους.
Ονειρεύομαι πως θα κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω θα φύγω ταξίδι και θα είναι καλοκαίρι, οι άνθρωποι γύρω μου δεν θα έχουν προβλήματα, θα είναι χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, με όρεξη για κουβέντα, με ενδιαφέροντα, ευγενικοί και καλοδιάθετοι. Τελευταία στη πρωτεύουσα όλο και λιγοστεύουν οι καλοδιάθετοι άνθρωποι. Είναι συνέχεια επιθετικοί με το παραμικρό, βρίζουν στο τιμόνι, βρίζουν στο λεωφορείο (κυρίως οι οδηγοί) και δε θέλω να τους βλέπω καθόλου. Θα αλλάξει άραγε ποτέ αυτό;

Ξυπνάω αργά το πρωί, δεν θέλω να πάω στη δουλειά, δεν μπορώ με τίποτα να συγκεντρωθώ και να διαβάσω, δεν θέλω να κάνω δουλειές στο σπίτι, κοιμάμαι αρκετές ώρες και αισθάνομαι άχρηστη αφού δεν κάνω τίποτα. Κάποιες μέρες \"ξυπνάω\" και γίνομαι κοινωνική και μετά πάλι στα ίδια. Παράδειγμα χθες ήταν να πάω κάπου απ\'το πρωί. Όλη μέρα στο κρεβάτι την έβγαλα. Μέχρι να κουνηθώ είδα κι έπαθα. Επειδή είχε και κόσμο έπρεπε να ντυθώ,,,,κλπ.....απ\'το πρωί έφτασα να πάω 7 το βράδυ. Για τέτοιους αργούς ρυθμούς μιλάμε. Χρειάζομαι μεγάλη ψυχική προετοιμασία για να κάνω κάτι. Η δουλειά επίσης με ξυπνάει, όταν όμως πάω και μετά. Όταν δεν είμαι καλά δεν πηγαίνω, παίρνω άδεια. Γενικά είναι μια παλιοκατάσταση που έχω αρχίσει να τη βαριέμαι. Λέω στον εαυτό μου, άντε, την άλλη μέρα όλα θα χουν αλλάξει, θα ξυπνήσεις, θα κάνεις αυτό, το άλλο, τίποτε, μια απ\'τα ίδια. Πίστευα ότι είναι πιο εύκολο να αλλάξει η ψυχική διάθεση αλλά τελικά, είναι κάτι αρκετά δύσκολο. Χθες πάντως για πρώτη φορά μετά από καιρό βγήκα και δεν είμουν ρομπότ. Τελευταία ΄΄οταν είμουν με κόσμο ήταν αλλού το σώμα και αλλού η ψυχή και απίστευτος πόνος μέσα μου, σε σημείο που έλεγα στο εαυτό μου, καλύτερα μείνε μόνη παρά αυτό το μαρτύριο.Χθες πέρασα καλά και τραγούδησα και χάρηκα με την ψυχή μου. Ελπίζω να άρχισε αν περνάει γιατί βαρέθηκα......οι υποχρεώσεις τρέχουνε κι εγώ στον κόσμο μου......δεν ξέρω που θα βγει. Το αστείο είναι ότι δεν με πιστεύουν κιόλας. Μόνο η μάνα μου με κατάλαβε και μου είπε, κάτι δεν πάει καλά, κάνε κάτι. Αισθάνομαι λες κι εχει παγώσει ο χρόνος. Δεν μπορώ να προγραμματίσω μέλλον. Ούτε αύριο δεν ξέρω τι θα κάνω. Σαν να είμαι σε ένα κουκούλι και βλέπω τι γίνεται γύρω μου,παρατηρώ τα πάντα χωρίς να μπορώ να κουνηθώ, και χωρίς να θέλω να κουνηθώ. Η πλήρης απραξία............

Quote:

---

Originally posted by Σοφίνα
Τους συγγενείς δεν τους πολυθέλω να τους βλέπω, όσο πιο ηλικιωμένοι, τόσα περισσότερα προβλήματα υγείας έχουν και μας φορτίζουν συνέχεια με τη συμπεριφορά τους.
Ονειρεύομαι πως θα κοιμηθώ και όταν ξυπνήσω θα φύγω ταξίδι και θα είναι καλοκαίρι, οι άνθρωποι γύρω μου δεν θα έχουν προβλήματα, θα είναι χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, με όρεξη για κουβέντα, με ενδιαφέροντα, ευγενικοί και καλοδιάθετοι. Τελευταία στη πρωτεύουσα όλο και λιγοστεύουν οι καλοδιάθετοι άνθρωποι. Είναι συνέχεια επιθετικοί με το παραμικρό, βρίζουν στο τιμόνι, βρίζουν στο λεωφορείο (κυρίως οι οδηγοί) και δε θέλω να τους βλέπω καθόλου. Θα αλλάξει άραγε ποτέ αυτό;

---

ΠΟΤΕ;)

pantos ego pisteyo oti kapos ta megalopoioume ta pragmata.kai ego mesa se aytous.den iparxei anthropos pou na min exei problimata na einai eytixismenos i na min exei agxoi enoxes elatomata ktl
etsi einai i zoi kalos i kakos mipos telika psaxnoume na broume kati to teleio kai epeidi den to briskoume peftoume se katathlipsi;mipos zitame pio polla apo ton eayto mas;kai genikotera apo tous allous apo tin idia tin zoi;

kirdou κ εγω το εχω σκεφτει αυτο μηπως ζηταω ιδανικες καταστασεις και ειναι σα να μην εχω ωριμασει και, αν κ ειμαι 22 χρονων, να μην ξερω τι θελω απ τη ζωη μου...

η πλακα ειναι ότι ειχα περασει τρομερη καταθλιψη πριν 3 χρονια για 6 περιπου μηνες, μετα επανηλθα πληρως και εδω και τεσσερις μηνες ειμαι ξανα χαλια, σε μια περιοδο μαλιστα της ζωης μου που υποτιθεται ότι όλα πήγαιναν καλά....τωρα που το περναω για δευτερη φορα ειναι σα να εχω χασει εμπιστισυνη στον εαυτο μου, δεν μπορω να ξαναπω\"πρεπει ΜΟΝΗ ΜΟΥ να το παλεψω\"όπως έκανα την πρώτη φορά...είναι πιο δύσκολο τώρα..



αυτο σκεφτομαι και φρικαρω: αν αισθανομαι τωρα ετσι, τι θα γινει μετα που θα πρεπει να βγαλω και τα λεφτα μου, θα μεγαλωσω πιο πολυ και οι άλλοι θα έχουν περισσότερες απαιτήσεις από μένα;τωρα υποτίθεται είμαι στη \"φοιτητική ζωή\" μου..

ημουν κοινωνικοτατη, παρακολουθουσα τελος παντων μια δυσκολη σχολη, πηρα και το πτυχιο του πιανου αλλά τωρα δεν μπορω να κανω τιποτα...δεν μπορώ ούτε να ΑΚΟΥΣΩ μουσική, πόσο μάλλον να παίξω...ίσα ίσα το γεγονός οτι ασχολούμαι τόσα χρόνια με τη μουσική με πονάει περισσότερο όταν μου λένε: άκουσε λίγη μουσική, θα σε ηρεμήσει..:(

το σαβ/κο πηγα και εκδρομη μπας και αλλαξει η διαθεση μου αλλα οσο ημουν με άλλους πχ και τρωγαμε σ\' ενα εστιατοριο μου πονουσε το κεφαλι μου και εχω ζαλαδες - τιποτα αλλο, μονο αυτα τα δυο συμπτωματα αλλα ειναι εξουθενωτικα. δεν ξερω,αλλα απογοητευομαι επειδη ό,τι και να κανω περισσοτερο με κουραζει παρα με βοηθαει - οπότε ποιος ο λογος να σηκωθω απ το κρεβατι; ας πουμε αυριο θα παιξω σε μια χριστουγεννιατικη συναυλια, αλλα με κουραζει και μονο που το σκεφτομαι..δεν μπορώ να χαρώ τπτ

βασικά δεν ξέρω αν είναι ακριβώς κατάθλιψη - με πιάνει κάτι σαν κοινωνική φοβία...και εχω καλόυς φίλους, αλλά στους 4 αυτούς μήνες βγη΄κα πολλές φορές μαζί τους και όλοι να μου λένε: εσυ βρε; η χαρα της ζωης; παλεψε το κλπ...και δεν αντεχω να ξαναβγω ειναι σα να μην μπορω να προσδιορισω τα συναισθηματα μου και - ντρεπομαι που το λεω- σαν να μην τους αισθανομαι φιλους, ενω(με τη λογικη) ξερω οτι 2- 3 από αυτούς πραγματικά στεναχωριούνται, είναι αληθινοί φίλοι...

οσο για τη σχολή,,, μετα κόπων και βασανων παρακολουθουσα αλλα τωρα δεν ξέρω τί θα κάνω

και κάτι άλλο που θα ήθελα να σας ρωτήσω βασικά,είναι πως ξέρετε ότι έχετε ακριβώς καταθλιψη;δηλαδή εγω, αν και δεν έχω βέβαια κρίσεις πανικού όπως ακόυω άλλους να τις βιώνουν, αυτό το διάστημα έχω κάτι σαν κοινωνική φοβία, (αγοραφοβία δε θα το λεγα γιατί εντάξει, μπορώ να βγω έξω), για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ξέρω ΄τι μου γίνεται και δεν ξέρω τί ν απαντήσω στους άλλους όταν μου λένε - τί σου αρέσει, ποια τα σχέδια για το μέλλον,ποια είσαι τέλος πάντων...

το βιώνετε και εσείς αυτό το αρνητικό αίσθημα όταν είστε με άλλους, η απλώς αισθάνεστε χάλια έτσι κ αλλιώς;


αλλά να μου πεις, όλα αυτά συνδεόνται, το χειρότερο όμως σίγουρα είναι ότι δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις..