ο πατερας μου αυτοκτωνησε.

Δεν γραφω αυτο το μηνυμα για να παρω τον οικτο κανενος, αλλα ως ενα θεμα αναμεσα σε ενα παιδι και την κοινωνια. λοιπον ο πατερας μο χωρισε με την μητερα μου μολις ημουν 5 χρονων. απο τοτε πηγε στην αθηνα και δουλευε τραπεζικος υπαλληλως. εγω και η αδερφη μου τον βλεπαμε 2 φορες τον χρονο. λοιπον καταχραστηκε λεφτα απο την τραπεζα πουλησε ολες τις ελιες του καπου μπηκε υποθηκη το σπιτι του στην αθηνα και ηρθε και κλειστηκε σε ενα χτυμα. εκει περασε δυο χρονια. και εκει πηρε ενα οπλο και αυτοκτωνησε. λοιπον. αυτο εγινε το 2004 πριν 10 χρονια. ημουν 16 χρονων. τι πιστευετε εγω και η αδερφη μου χρειαζομασταν καποιο κοινωνικο λειτουργο η καποιον ψυχολογο? εγω περασα πολυ δυσκολα χρονια απο την ωρα που εφυγε απο την ζωη με αποτελεσμα να το κουβαλαω μεσα μου και μεσα σε ολες τις σχεσεις μου. μεχρι που ηρθε η στιγμη να εκραγω πραγματικα. αρχισαν με κρισεις πανικου. μετα φωνες στο κεφαλη μου και καταθλιψη. ο πατερ φιλοθεος φαρος ειναι κληρικος και ποιημαντικος ψυχοθεραπευτης αμα μπειτε στο youtube και πατησετε το ονομα του θα σας βγαλει ομιλιες του. της παρακουλουθω μου αρεσει. λοιπον. αυτο ο πατερ εχει γραψει κυριολεκτικα 20 βιβλιο και ενα απο αυτο λεγετε "ο μυθος τις ψυχικης νοσου" λεει οτι δεν υπαρχει καποια τετοια νοσος και απλα ο "αρρωστος" εχει ενα παρελθον στην πλατη του και αυτο το κουβαλα σε ολη του την ζωη. που θελω να καταληξω..? δεν ξερω που θελω να καταληξω αλλα οοοοολα αυτα με εφεραν στην στιγμη του τωρα.. παρελθον οκ! αλλα εχει χαραχτει μεσα μου..

Δεν ξέρω αν υπάρχει ή όχι ψυχική νόσος αλλά ξέρω πως κάθε άνθρωπος έχει τα όρια του και όταν αυτά ξεπεραστούν αρχίζουν τα ωραία (κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κτλ)...
"έχει ένα παρελθόν που κουβαλά σε όλη του τη ζωή..." αληθές εν μέρη αλλά και πολύ απαισιόδοξο.
Και εγώ δεν βγάζω άκρη με τα ψυχικά-ψυχολογικά μου...

Τα κουβάλαγα και τα συσσώρευα πολλά χρόνια μέχρι που έσκασα και εγώ και μαζί έσκασαν και σε εμένα οι κρίσεις πανικού και τα λοιπά ωραία.
Αυτό που βλέπω είναι ότι τα όποια ψυχοφάρμακα απλά ανακουφίζουν την κατάσταση και με βοηθάνε να μπορώ να λειτουργώ αλλά όλα αυτά δεν σβήνονται με τίποτα.
Ούτε ο ψυχολόγος μπορεί να τα σβήσει ούτε κάποιο χάπι.

Ξέρω πως τίποτα δε θα με κάνει 100% καλά καθώς όλα αυτά που περνάμε χαράσονται στο υποσυνείδητο βαθιά και ειδικά αν συνέβησαν σε παιδική-εφηβική ηλικία.
Όλα είναι εκεί και τρέφουν τους εφιάλτες μου καθώς εκεί βρίσκουν διέξοδο συνήθως...

Απλά το παλεύουμε φίλε Ηλία...
Και βέβαια να πας σε ψυχολόγο - κοινωνικό λειτουργό - ψυχίατρο ότι εσύ θεωρείς ότι θα σε βοηθήσει.

νασε καλα παναγιωτη για το χρονο σου!! (πηγαινω σε ψυχιατρο τωρα ειμαι καλητερα) απλα ηθελα στο κειμενο να δωσω περισσοτερο εμφαση σε καποια σημεια. δεν ειμαι απαισιοδοξος δεν ειναι ετσι η φυση μου! αληθεια! αν και μερικες φορες σκεφτομαι αρνητικα το παραδεχομαι.

Εγώ όλο λέω πως δε θα αφήσω όλα αυτά να μου καταστρέψουν την ζωή και προσπαθώ γενικά εδώ και πολλά χρόνια.
Εγώ έχω θέματα οικογενειακά από τα 5-6 μου και ξεκίνησα σε ψυχίατρο πριν 7-8 μήνες αφού έφτασα ένα βήμα πριν την αυτοκτονία και φλέρταρα κάθε μέρα μαζί της.

Θέλει δουλειά αρκετή όταν πλέον έχεις καταρρεύσει για να ξανασηκωθείς και θα ξαναπέσεις και θα σηκωθείς.
Και τα ψυχοφάρμακα μπερδεύουν πολλές φορές το μυαλό.

Η ψυχίατρος μου είχε την φαεινή ιδέα να μου κόψει τελείως τα αντικαταθληπτικά (μου έφερναν ένταση) αντί να μου τα αλλάξει με κάτι άλλο (τόσες επιλογές τι στο καλό) και της το πα θα ξαναπέσω...

Και ξαναέπεσα την τρέλα μου μέσα και τώρα παλεύω να ξανασηκωθώ αφού με ξαναέβαλε σε αντικαταθληπτικά εδώ και μια βδομάδα.
Περιμένω να δω πότε θα με ξανασηκώσουν.
Με τόσο μεγάλο υπόβαθρο δε λύνονται όλα σε 5 μήνες...

υπομονη φλε μου... υπαρχουν και χειροτερα. αυτο να σκεφτεσαι. εγω αυτο σκεφτομαι και με παρηγορει..

Αυτό που μου την δίνει είναι ότι τα άτομα που μας καταστρέφουν (γονείς) δε το παίρνουν καν χαμπάρι και συνεχίζουν την ζωούλα τους και στα @@ τους...
Και εσύ παλεύεις να βγεις από το βούρκο και να μην πέσεις στα zanax.
Και ακόμα και να καταλάβαιναν τώρα τι νόημα θα είχε;

Καλός ή κακός μόνος το περνούσα και το περνάω αλλά δεν είναι εύκολο.
Με μόνη υποστήριξη την ελπίδα ότι θα βελτιωθώ.
Δε μπορώ να πω βέβαια με έχουν βοηθήσει κάπως τα χάπια αλλά εκνευρίζομαι που πρέπει να χαπακώνομαι επειδή κάποιοι ήταν αναίσθητοι κάποτε

Quote:

---

παρελθον οκ! αλλα εχει χαραχτει μεσα μου..

---

τι να σου πω τωρα μονο καπιος ομιοπαθης θα μπορουσε να το καταλαβει αυτο

λιγο δυσκολο να το κατανοησεις αν δε το εχεις ζησει...

η σωστη αντιμετωπιση τοτε και το μοιρασμα αυτου του γεγονοτος, κι οχι μονο, με τον ειδικο, δε θα σε αφηνε να βρεθεις εδω που εισαι ενδεχομενως σημερα. Κι αν παρ'αυτα εφτανες εδω, θα ειχες βιωσει πιο ηπια τον δρομο αυτο. Γιατι σημασια εχεινα μη περναμε μονοι μας κατι. Δε μπορω να φανταστω πως σε μια τοσο τρυφερη ηλικια δεν ειναι σημαντικο να χανεις ετσι ενα γονιο. Δεν ειναι απλα το παρελθον, ειναι ενα τραγικο παρελθον. Οσο για τον πατερ, αν σου αρεσει τον ακους, αλλα μη ξεχναμε οτι ο ψυχιατρος κανει διαγνωση. Οχι ο πατερ.

ευχαριστω για τις απαντησεις.

μπορει καποιος admin να διορθωσει το ορθογραφικο λαθος που εγινε? αυτοκτονησει οχι αυτοκτωνησει!! thanks!

ε να προσλαβεις ενα αραπη να διορθωνει τα ορθογραφικα :-)