Έχασα και τον πατέρα μου , ενώ είχα ήδη χάσει την μητέρα μου χρόνια πριν

Καλησπέρα σας.
Σκέφτηκα να ξαναγράψω σ'αυτό το φόρουμ ύστερα από πάρα πολύ καιρό..
Τώρα αυτό που με απασχολεί είναι η απώλεια πολύ αγαπημένου προσώπου μου... του πατέρα μου, τον οποίο έχασα στις 7 Νοεμβρίου, ύστερα από βαρύτατο εγκεφαλικό στις 1 Νοεμβρίου, όπου είχε παραμείνει στην Μ.Ε.Θ. για 1 εβδομάδα.... Άρχισα να κλαίω πολύ από την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο.. στην εντατική πήγαινα κάθε μέρα και του μιλούσα, δεν ξέρω αν άκουγε ήταν σε καταστολή, αλλά μετά τον έβγαλαν από την καταστολή γιατί ήταν σε δικό του κόμμα... Εγώ συνέχιζα να του μιλάω... Μιλάω και με μια ψυχολόγο και μου είπε ότι μπορεί να μην με άκουγε με τα αυτιά, αλλά άκουγε η καρδούλα του, δλδ ένοιωθε... Είμαι σε τραγική κατάσταση και αισθάνομαι ένα μείγμα θυμού (όχι προς τον πατέρα μου), αλλά προς οποιονδήποτε πει κάτι που νομίζει ότι θα με κάνει να σκεφτώ αισιόδοξα... Πχ μια φαρμακοποιός με ρώτησε πώς είμαι και είπε κάθε μέρα και καλύτερα και τσατίστηκα και της είπα κάθε μέρα και χειρότερα... Και ναι είναι αλήθεια... Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το σοκ... Δεν θέλω να πιστέψω τα όσα έγιναν... Έχω ήδη χάσει την μητέρα μου πριν 18 χρόνια και το να χάσω και τον πατέρα μου θεωρώ ότι είναι ισοπεδωτικό.... Δεν ξέρω γιατί όσο περνάνε οι μέρες γίνομαι χειρότερα... Μου είχε αδυναμία ο πατερούλης μου... Και αυτό με πονάει πιο πολύ... Αισθάνομαι ότι πια δεν υπάρχει κανένας να με αγαπάει... έχω έναν αδελφό, αλλά δεν αισθάνομαι ότι με αγαπάει όσο οι γονείς μας... Όσο ζούσε ο πατέρας μας όλο τσακωνόμασταν, δεν ήθελα τσακωμούς, αλλά να που γίνονταν, τους θεωρούσα γρουσουζιά... Και ο αδελφός μετά από ένα διάστημα (κάποια χρόνια μετά τον θάνατο της μαμάς άρχισε να τσακώνεται με τον πατέρα μας, τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατο της μαμάς δεν είχαμε τσακωμούς)... Και την τελευταία μέρα πριν πάθει το εγκεφαλικό ο πατέρας, τσακωθήκαμε με τον αδελφό μου και επειδή δεν άντεχα την φασαρία σηκώθηκα και έφυγα.. ο πατέρας μου ανησύχησε και νόμιζε ότι θα έφευγα από το σπίτι και με έπαιρνε τηλ εγώ του ζήτησα συγνώμη που τον είχα βρίσει πριν φύγω (αλλά αμέσως μετάνιωσα).... Όμως όταν γύρισα σπίτι ήταν χαρούμενος και μου χάιδεψε τα μαλλιά.. είχα φέρει και πράγματα στο σπίτι... Έτσι σιγά-σιγά ηρέμησε το κλίμα... Και το πρωί κατά τις 5:30 έγινε αυτό... Δεν θέλω να πιστεύω ότι έφταιξα εγώ ή ότι φταίξαμε σαν παιδιά ότι τον "φάγαμε" με τους τσακωμούς... Ο αδελφός μου είδε ότι μάλλον είχε πιει πολύ το προηγούμενο βράδυ πριν το περιστατικό.. Συνήθιζε να πίνει τον τελευταίο καιρό δεν πρόσεχε όσο έπρεπε και έπρεπε να προσέχει γιατί όταν είχε κάνει μπαλονάκι ο γιατρός του είχε δώσει κάτι χάπια ανάμεσα σ'αυτά και αντιυπερτασικά και ένα διαιτολόγιο από το οποίο ξέφευγε, γιατί κάθε μέρα έτρωγε ένα κρουασάν και έπινε περισσότερη μπύρα και κρασί από ότι επιτρεπόταν... Τον τελευταίο καιρό ακόμα και όταν περπατούσε κοντινές αποστάσεις κουραζόταν και ενώ του έλεγα να πάμε σε γιατρό και να κάνουμε εξετάσεις αίματος δεν ήθελε... Είμαι συντετριμμένη δεν ήθελα να χάσω τον πατερούλη μου.... Ήθελα να τα πω εδώ να δω τι θα μου πείτε και εσείς... Τα έχω συζητήσει και με την ψυχολόγο μου, αλλά πάλι χάλια είμαι.... Το ξέρω δεν θα γίνω καλά από την μια μέρα στην άλλη... Και ξέρω ότι τα Χριστούγεννα για μας θα είναι μαύρα... Το ξέρω έχω μια τάση για κατάθλιψη το αισθάνομαι, αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω γι'αυτό... θεωρώ κάποια στιγμή θα περάσει... ο πατέρας μου όμως δεν θα γυρίσει ποτέ... και αυτό πονάει όσα λόγια παρηγοριάς και αν μου λένε οι άλλοι και μου λένε ότι έζησε την ζωή του κλπ, δεν μαλακώνουν τον πόνο μου... Αυτά είχα να γράψω προς το παρόν...

Καλησπερα κ συλληπητηρια φιλη μου,δεν γνωριζω ετσι κ μπορω να σου πω κατι ουσιαστικο παντως να ξερεις οτι ο πατερας σου σιγουρα ηθελε παντα να εισαι ευτιχισμενη κ πρεπει να του εκπληρωσεις αυτην την επιθυμια,οπωσδηποτε τωρα σιγουρα θα πενθησεις για καιρο επειτα ομως πρεπει να βρεις το κουραγιο να σταθεις στα ποδια σου αν νιωθεις πολυ δυστυχης δεν θελεις να το κανεις για εσενα καντο για τον πατερα σου βρες ενα συντροφο να κανετε μαζι οικογενεια βρες παρεες ταξιδεψε ειναι αρκετα πραγματα που μπορεις να κανεις,Προσπαθησε να ερθεις κ πιο κοντα με τον αδερφο σου ισως το θελει κ ο ιδιος μετα την απωλεια ειναι λογικο να μην σε αγαπαει οπως οι γονεις σου ομως πιθανον νοιαζεται για σενα,Καλο κουραγιο κ θα τα καταφερεις!ειμαι μια ομοιοπαθουσα κ εμενα πεθανε ο πατερας μου πριν χρονια απο τοτε ομως απο τοτε κ το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια βρηκα κ φιλες κ ταξιδια κ στεκομαι στα ποδια μου γνωριζω τι θελω κ προσπαθω για αυτο αυτο κανε!

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα κ συλληπητηρια φιλη μου,δεν γνωριζω ετσι κ μπορω να σου πω κατι ουσιαστικο παντως να ξερεις οτι ο πατερας σου σιγουρα ηθελε παντα να εισαι ευτιχισμενη κ πρεπει να του εκπληρωσεις αυτην την επιθυμια,οπωσδηποτε τωρα σιγουρα θα πενθησεις για καιρο επειτα ομως πρεπει να βρεις το κουραγιο να σταθεις στα ποδια σου αν νιωθεις πολυ δυστυχης δεν θελεις να το κανεις για εσενα καντο για τον πατερα σου βρες ενα συντροφο να κανετε μαζι οικογενεια βρες παρεες ταξιδεψε ειναι αρκετα πραγματα που μπορεις να κανεις,Προσπαθησε να ερθεις κ πιο κοντα με τον αδερφο σου ισως το θελει κ ο ιδιος μετα την απωλεια ειναι λογικο να μην σε αγαπαει οπως οι γονεις σου ομως πιθανον νοιαζεται για σενα,Καλο κουραγιο κ θα τα καταφερεις!ειμαι μια ομοιοπαθουσα κ εμενα πεθανε ο πατερας μου πριν χρονια απο τοτε ομως απο τοτε κ το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια βρηκα κ φιλες κ ταξιδια κ στεκομαι στα ποδια μου γνωριζω τι θελω κ προσπαθω για αυτο αυτο κανε!

---

Σ´ευχαριστώ πολύ. Τώρα με τον αδελφό μου, μιας που είμαστε ακόμα σοκαρισμένοι και παγώμενοι από το γεγονός, κάπως είμαστε πιο κοντά.. Νοιάζεται για μένα και πάντα νοιαζόταν, απλά δεν το δείχνει..Ξέρω ένας σύντροφος, μια οικογένεια ειναι αυτό που θα πρέπει να κοιτάξω να βρω και να κάνω, μου το λένε κι άλλοι. Ειναι νωρίς να το σκέφτομαι.. Αλλα ξέρω ότι ένας σύντροφος σίγουρα θα μ´αγαπούσε..

Από την άλλη σκέφτομαι αν έκαναν ό,τι μπορούσαν οι γιατροί ή αν τον άφησαν απλά να πεθάνει... Δλδ είναι κάποια πράγματα που σκέφτομαι και σκέφτομαι ξανά, ποιός φταίει, τι φταίει, κάθε μέρα αρρωσταίνω... Δεν μπορώ το σπίτι τόσο άδειο... Μου λείπει ο πατέρας μου δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι μας έφυγε τόσο γρήγορα....

Quote:

---

Originally Posted by Pennouli

Από την άλλη σκέφτομαι αν έκαναν ό,τι μπορούσαν οι γιατροί ή αν τον άφησαν απλά να πεθάνει... Δλδ είναι κάποια πράγματα που σκέφτομαι και σκέφτομαι ξανά, ποιός φταίει, τι φταίει, κάθε μέρα αρρωσταίνω... Δεν μπορώ το σπίτι τόσο άδειο... Μου λείπει ο πατέρας μου δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι μας έφυγε τόσο γρήγορα....

---

Ειναι λογικο να βιωνεις θλιψη τωρα κ ερωτηματα ομως πιστευω δεν θα σε ωφελησουν πουθενα αυτες οι σκεψεις για το εαν ηταν οντως αρρωστος για να πεθανει ετσι κ αλλιως η αν θα μπορουσαν να τον σωσουν οι γιατροι,Η δικη μου περιπτωση ειναι πολυ πιο συνθετη ο πατερας μου ηταν ακρως καλα στην υγεια του ομως επαθε καταθλιψη κ στρες που ηταν εκτος ελεγχου λογω εντονων πιεσεων που του ασκουσε το σοι μας κ δεν θα μαθουμε ποτε εαν επεσε οντως απο ατυχημα κ κουραση απο εκεινο το λοφο η εαν επεσε συνειδητα επειδη θελησε να αυτοκτονησει,Αυτο το πραγμα με βασανισε πολυ αρχικα,τωρα ομως κατανοω οτι δεν μου προσφερει κατι κ κοιταζω μπροστα αυτο να κανεις κ εσυ ο πατερας σου σε ηθελε ευτιχισμενη

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Ειναι λογικο να βιωνεις θλιψη τωρα κ ερωτηματα ομως πιστευω δεν θα σε ωφελησουν πουθενα αυτες οι σκεψεις για το εαν ηταν οντως αρρωστος για να πεθανει ετσι κ αλλιως η αν θα μπορουσαν να τον σωσουν οι γιατροι,Η δικη μου περιπτωση ειναι πολυ πιο συνθετη ο πατερας μου ηταν ακρως καλα στην υγεια του ομως επαθε καταθλιψη κ στρες που ηταν εκτος ελεγχου λογω εντονων πιεσεων που του ασκουσε το σοι μας κ δεν θα μαθουμε ποτε εαν επεσε οντως απο ατυχημα κ κουραση απο εκεινο το λοφο η εαν επεσε συνειδητα επειδη θελησε να αυτοκτονησει,Αυτο το πραγμα με βασανισε πολυ αρχικα,τωρα ομως κατανοω οτι δεν μου προσφερει κατι κ κοιταζω μπροστα αυτο να κανεις κ εσυ ο πατερας σου σε ηθελε ευτιχισμενη

---

Καταλαβαίνω... είναι κάποια ερωτήματα που δυστυχώς δεν απαντώνται... Εμένα ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό και το είδος που είναι οι μικρότερες πιθανότητες να το πάθει κανείς.... Αιμμοραγικό είναι πιθανότητα 15% να το πάθει κάποιος και το πιο δύσκολο για να διασωθεί κάποιος... Οι νευροχειρούργοι δεν δέχτηκαν να τον χειρουργήσουν λόγω ηλικίας αλλά κυρίως λόγω μεγάλης έκτασης του αιματώματος δεν ρισκάρουν... Πιστεύω ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά όλο γυρνάω ξανά και σκέφτομαι πάλι με αμφιβολία.... Σκέφτομαι που του έλεγα να πάμε στο γιατρό και να κάνει καμιά εξέταση αίματος που δεν τον έβλεπα καλά τελευταία, αλλά τπτ... δεν ήθελε.. Ίσως το είχε επιλέξει ή φοβόταν δεν ξέρω... Μου λένε ότι δεν πρέπει να τα σκέφτομαι αυτά γιατί θα τρελαθώ.... Το ξέρω ότι πρέπει να κοιτάξω μπροστά όλοι μου το λένε, αλλά.... δεν ξέρω μου είναι δύσκολο τώρα.... ίσως θέλω χρόνο... Ο πατέρας μου, μου είχε αδυναμία... Και μου λείπει αυτό... Αλλά τώρα τα πράγματα έγιναν έτσι... Δεν αλλάζει κάτι έχεις δίκιο... Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να το αποδεχτώ και να προχωρήσω... Δεν έχω ακόμα συνέλθει από το σοκ και δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε... Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά... Μέσα σε μια εβδομάδα ήρθαν τα πάνω - κάτω... Από την 1η Νοεμβρίου μας έχει πάει τόσο χάλια... Τον μισώ αυτό τον μήνα και θα είναι ο χειρότερος της ζωής μου...

Quote:

---

Originally Posted by Pennouli

Καταλαβαίνω... είναι κάποια ερωτήματα που δυστυχώς δεν απαντώνται... Εμένα ο πατέρας μου έπαθε εγκεφαλικό και το είδος που είναι οι μικρότερες πιθανότητες να το πάθει κανείς.... Αιμμοραγικό είναι πιθανότητα 15% να το πάθει κάποιος και το πιο δύσκολο για να διασωθεί κάποιος... Οι νευροχειρούργοι δεν δέχτηκαν να τον χειρουργήσουν λόγω ηλικίας αλλά κυρίως λόγω μεγάλης έκτασης του αιματώματος δεν ρισκάρουν... Πιστεύω ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά όλο γυρνάω ξανά και σκέφτομαι πάλι με αμφιβολία.... Σκέφτομαι που του έλεγα να πάμε στο γιατρό και να κάνει καμιά εξέταση αίματος που δεν τον έβλεπα καλά τελευταία, αλλά τπτ... δεν ήθελε.. Ίσως το είχε επιλέξει ή φοβόταν δεν ξέρω... Μου λένε ότι δεν πρέπει να τα σκέφτομαι αυτά γιατί θα τρελαθώ.... Το ξέρω ότι πρέπει να κοιτάξω μπροστά όλοι μου το λένε, αλλά.... δεν ξέρω μου είναι δύσκολο τώρα.... ίσως θέλω χρόνο... Ο πατέρας μου, μου είχε αδυναμία... Και μου λείπει αυτό... Αλλά τώρα τα πράγματα έγιναν έτσι... Δεν αλλάζει κάτι έχεις δίκιο... Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να το αποδεχτώ και να προχωρήσω... Δεν έχω ακόμα συνέλθει από το σοκ και δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έγινε... Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά... Μέσα σε μια εβδομάδα ήρθαν τα πάνω - κάτω... Από την 1η Νοεμβρίου μας έχει πάει τόσο χάλια... Τον μισώ αυτό τον μήνα και θα είναι ο χειρότερος της ζωής μου...

---

Κατανοω φιλη μου ειναι λιγος καιρος κ ειναι λογικο να μην προσαρμοστηκες στην ιδεα του θανατου του πατερα σου προστοπαρων εμενα περασανε 8 ετη γιαυτο βρηκα ολο το περιθωριο να βελτιωσω πραγματα στην ζωη μου πανω απο ολα επειδη βρηκα το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια,Στην δικη σου περιπτωση παντως πιστευω οτι ο πατερας σου δεν θα μπορουσε να ζησει μετα απο αυτο απο οσο γνωριζω το αιματωμα δεν εχει θεραπεια ετσι οπως το λες επομενως δεν ευθυνονται οι γιατροι κ δεν υπαρχει κ ερωτημα καν μιας κ ειναι ολοφανερη η απαντηση,Οπωσδηποτε δεν σου προσφερει κατι να βασανιζεις το μυαλο σου με αυτην την σκεψη θα το βρεις το κουραγιο να σταθεις στα ποδια σου θα το δεις κ η ιδια