Με προβληματίζει το πως θα επιβιώσω
Καλησπέρα στην παρέα του φόρουμ.Τον τελευταίο καιρό με προβληματίζει αρκετά το πως θα συνεχίσω να επιβιώνω.Είμαι 36 χρονών,μένω μόνος μου και σε δικό μου σπίτι και παρόλο που δουλεύω αντιμετωπίζω πρόβλημα επιβίωσης.Τα πράγματα στον επαγγελματικό χώρο μου από άποψη συμπεριφοράς είναι γενικά καλά αλλά τα τελευταία 4 χρόνια είμαστε στο θέμα των πληρωμών,χάλια.Αυτή την στιγμή έχω φτάσει να μου χρωστάνε κοντά στα 10.000€ και ζω με προκαταβολές.Τα έξοδα πολλά και εγώ προβληματίζομαι για το πως θα τα βγάλω πέρα.Επίσης στη δουλειά αυτή έρχομαι κατά τη 1 το μεσημέρι (κάποιες φορές και νωρίτερα) και τυχαίνει να καταλήξω κάποιες μέρες να φύγω 1 το βράδυ.
Αυτό με τα ωράρια το έχω συνηθίσει αρκετά όλα αυτά τα χρόνια αλλά το γεγονός ότι δε πληρώνομαι πια με τον κανονικό μου μισθό με έχει ρίξει πάρα πολύ ψυχολογικά.Και έτσι ενώ γενικά μου αρέσει το αντικείμενο που ασχολούμαι,πλέον δε δουλεύω με όρεξη γιατί ξέρω ότι δεν αποδίδει οικονομικά η προσπάθεια μου.
Κάθε μέρα υποσχέσεις απο τα αφεντικά,ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες και να κάνουμε υπομονή.Προσωπικά έχω αρχίσει να κουράζομαι και δε ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση.Στήριξη απο γονείς δεν υπάρχει.Η οικογένεια μου (έχω ένα μικρότερο αδερφό) ζει με την σύνταξη του πατέρα μου και ίσα που τα βγάζει πέρα.Αλλωστε ποτέ δε θα έλεγα ότι ήμασταν πλούσιοι.Ο πατέρας μου πέρασε πραγματικά δύσκολα για να καταφέρει να κρατήσει το μαγαζί που είχε και να μας μεγαλώσει μέχρι να βγει στη σύνταξη και εκτός αυτού δεχθήκαμε ως οικογένεια,απίστευτο πόλεμο απο τις "αρχές" του τόπου και τελικά έγινε το χατήρι τους.Καταστάσεις που έφερναν στο σπίτι,καυγάδες και γκρίνια.Δυστυχώς η φτώχεια φέρνει γκρίνια.Ενώ μου την λένε για την δουλειά που διάλεξα να κάνω.Ο πατέρας για τα ωράρια και η μάνα για τις πληρωμές.Σαφώς και δεν έχουν άδικο αλλά δε μπορώ άλλη γκρίνια.
Σκέφτηκα να ξεκινήσω να πηγαίνω σε ψυχολόγο για το άλλο μου άλυτο και χρόνιο πρόβλημα που έχει να κάνει με την αδυναμία μου να κάνω προσωπικές σχέσεις αλλά λόγω οικονομικού,δε κατάφερα να συνεχίσω να πηγαίνω.Πήγα στην πρώτη συνεδρία και δε μπόρεσα να κάνω δεύτερη.Είχα κανονίσει να κάνω 4 συνεδρίες το μήνα γιατί είχα για πολλοστή φορά υποσχέσεις ότι απο εδώ και στο εξής θα πληρωνόμαστε κανονικά.Αλλά μπα... ο χρόνος μου απέδειξε ότι αν πήγαινα στη 2η συνεδρία θα έπρεπε να βγάλω 10 μέρες με 2€.Και φυσικά απο την τράπεζα βρήκαν αφορμή να μου τηλεφωνήσουν και να μου υπενθυμίσουν ότι καθυστέρησα τη δόση..Και οκ ας έπαιρναν στο κινητό μου.Οι μακάκες της εισπρακτικής πήραν στο σπίτι των γονιών μου (δεν είπε ο τύπος τι με ήθελε αλλά φάνηκε ότι ήταν απο την τράπεζα ή κάποια τελοσπάντων υπηρεσία που χρωστάω) και έτσι έφαγα και απο εκεί γκρίνια.Έρχονται χριστούγεννα,νέα χρονιά και πραγματικά δεν μπορώ να χαρώ.Ειναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να πληρώσω μέχρι τέλος του χρόνου που πραγματικά θλίβομαι.Προβληματίζομαι γιατί δε ξέρω τι μου επιφυλλάσει το μέλλον.Και φυσικά συνεχώς ενοχλώ για χρήματα.Και έχω καταλήξει να νιώθω ότι είμαι ζητιάνος και όχι εργαζόμενος.
Σαφώς και δεν είμαι ο μόνος στην Ελλάδα του 2014 που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα και προφανώς υπάρχουν και άνθρωποι που είναι σε χειρότερη κατάσταση απο την δική μου.Δε ξέρω όμως πραγματικά τι να κάνω.Υπομονή; Να ελπίζω σε καλύτερες μέρες; Να έχω πίστη ότι τα καλύτερα έρχονται; οκ αυτό μου μένει να κάνω προς το παρόν.Μπορεί όντως να έρχονται καλύτερες μέρες και όλο αυτό να είναι ένα σχέδιο μιας ανώτερης δύναμης που δοκιμάζει τις αντοχές μου.Αυτή η ελάχιστη μικρή ελπίδα που δεν έχει σβήσει ακόμη μέσα μου και μου λέει "άντεξες μέχρι τα 20 σου χρόνια το bullying και τη μηδενική κοινωνική αποδοχή.Τα κατάφερες όμως να επιβιώσεις.Μη τα παρατήσεις τώρα.Κάνε υπομονή και θα ανταμειφθείς."
