Μετά από χωρισμό.

Είναι αρκετός καιρός από τότε που χώρισαμε με την πρώην κοπέλα μου. Ήμασταν μεγάλο διάστημα μαζί.
Ήταν κυρίως από την πλευρά της γιατί ήταν "άβγαλτη" παρότι άνω των 25, κοινώς δεν ήξερε και η ίδια τί ακριβώς ήθελε..
Ήμουν σε πολύ μεγάλο βαθμό ερωτευμένος μαζί της. Και ακόμα νιώθω πολύ έντονα συναισθήματα για εκείνη. Ξέρω πως μπαίνει μέσα και το συναίσθημα της "νοσταλγίας" και μπορεί να υπερβάλλω όταν την σκέφτομαι, επιλέγοντας ασυνείδητα να παραμερίζω τα αρνητικά γνωρίσματά της (κανείς δεν είναι τέλειος). Δεν το βρίσκω όμως εύκολο να αλλάξω αυτό που νιώθω.

Σαν άνθρωπος είμαι πολύ δοτικός. Ήμουν μικρούλης όταν άκουσα κάποιον να μου μιλάει για την τακτική "κράτα μια πισινή για σένα" αλλά μου είναι δύσκολο να το κάνω. Το θεωρώ οτι παίζεις θέατρο και δεν είσαι αληθινός με τον άλλο. Δεν μου αρέσει. Φοβάμαι τη στιγμή που θα γίνω τέτοιος άνθρωπος αλλά πολλές περιπτώσεις μου το επιβεβαιώνουν.

Δεν ξέρω πως να φερθώ μετά από αυτό τον χωρισμό.

Κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ βολικό να γνώριζα μια κοπελιά σε παρόμοια φάση, μετά από χωρισμό, νομίζω πως θα υπήρχε μια κατανόηση στη διάθεση. Κάτι σαν το γνωστό "μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια". Να πάμε μια βολτίτσα, ή να τσιμπήσουμε κάτι, ή για ένα σινεμαδάκι. Δεν νιώθω άνετα να βγω με γνωστούς μου που ξέρουν την πρώην μου.. δεν θέλω να την κακολογίσω σε κανέναν, δεν θέλω το κακό της. Θέλω να περάσει αυτό που νιώθω, χωρίς παράπλευρες απώλειες.

Γιατι χωρισατε?

Θες να τα ξαναβρεις με την πρωην σου ή δεν θες?

Περνάω κι εγώ τα ίδια μετά από χωρισμό και στην ιστορία σου με τράβηξαν 3 κοινά πράγματα που διάβασα: τα έντονα συναισθήματα που παραμένουν, η δοτικότητα και άρνηση στο "κράτα μια πισινή" και το γεγονός ότι δεν αισθάνεσαι άνετα να βγαίνεις με άτομα που την ήξεραν.

Και στη δική μου περίπτωση τα συναισθήματά μου για εκείνον παραμένουν έντονα, δεν έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, παρά το διάστημα που έχει περάσει και παρά τα όσα έγιναν. Γνωρίζω πολύ καλά τα αρνητικά του, όμως δεν αλλάζει κάτι στα συναισθήματά μου για εκείνον. Όπως είπες κι εσύ, κανένας μας δεν είναι τέλειος. Η νοσταλγία και η έλλειψη είναι επίσης πολύ έντονες, για αυτόν και για τις στιγμές που περάσαμε μαζί, γιατί περνούσαμε απίστευτα καλά μαζί και παρ'όλο που δεν ήταν η πρώτη μου σχέση ούτε ο πρώτος μου έρωτας, ήταν (από δική μου πλευρά εξακολουθεί να είναι) ό,τι πιο βαθύ και έντονο έχω νιώσει.

Από φίλους και συγγενείς ακούω συνέχεια το "κράτα μια πισινή", καθώς και τα "θα δίνεις στον άλλον το 50% και το υπόλοιπο 50% θα το κρατάς για σένα" και "ο άντρας να κοιτάς να σε ξέρει από τη μέση και κάτω, από κει και πάνω, το τι έχεις στο μυαλό και στην καρδιά σου να μην το γνωρίζει". Όλα αυτά μου φαίνονται ...εξωπραγματικά, για να το θέσω κομψά. Δεν μπορώ ούτε συμφωνώ στο να κάνω κάτι τέτοιο. Αν ερωτευτώ τα δίνω όλα στο μέγιστο, έτσι είμαι. Αυτό που λες κι εσύ.. μου φαίνεται υποκριτικό το αντίθετο και κοροϊδία, το βλέπω ως εμπόριο και συμφέρον αυτό που με συμβουλεύουν. Και με εκνευρίζει ακόμα χειρότερα το να μου λένε "όλοι χωρίσαμε μωρέ, πονάει, πονάει, πονάει, κάποια στιγμή σταματάει να πονάει". Χαίρω πολύ. Μόλις μου είπατε κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Σεβασμός και κατανόηση στο τι σήμαινε για μένα και στον τρόπο και το βαθμό αντιμετώπισης που έχει ο κάθε άνθρωπος... μηδέν. Ακόμα χειρότερα μου τη δίνει να μου λένε άντρες φίλοι "σιγά μωρέ με το φλώρο, τι ασχολείσαι ακόμα, η πεντάμορφη και το τέρας ήσασταν, του έπεφτες πάρα πολλή, τέτοια γυναίκα μπορείς να έχεις όποιον θέλεις και κλαις γι' αυτό το μ@λ@κ@, σου αξίζει κάτι καλύτερο", υπονοώντας οι περισσότεροι τον εαυτό τους, μήπως και επωφεληθούν και αυτοί. Χωρίς να σέβονται ή απλώς να κατανοούν το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός με τα καλά και τα στραβά του με έκανε να αισθάνομαι υπέροχα και ζωντανή το διάστημα που κράτησε η σχέση μας, ότι δε βοηθάει το να μας συγκρίνουν εμφανισιακά ή να μου χτυπάνε τα ελαττώματά του και να τον βρίζουν, δεν αλλάζει κάτι. Η ψυχρή λογική δε με βοηθάει, είτε το κάνουν για να επωφεληθούν, είτε για να με παρηγορήσουν απλά είτε επειδή πραγματικά το πιστεύουν. Επειδή κανένας δεν ήταν μέσα στη σχέση μας, κανένας δε γνωρίζει και δε λέει να καταλάβει πώς ένιωσα και νιώθω και ότι στην τελική, ναι, με αυτόν υπήρξα ευτυχισμένη.

Το τρίτο που λες, ότι δεν αισθάνεσαι καλά να βγαίνεις με άτομα που την ήξεραν, πώς το εννοείς; Το έχω και εγώ αυτό. Ακόμα και με άτομα που δεν τον έχουν γνωρίσει κανονικά, αλλά τον "γνώρισαν" μέσα από δικά μου λόγια. Εγώ το βλέπω... πώς να το εξηγήσω... ότι οι άνθρωποι αυτοί με έβλεπαν μαζί του ή με γνώρισαν και όσο ήμουν μαζί του στα ύψη, και ότι τώρα είμαι στο άκρως αντίθετο, σκέφτομαι ότι θα με κοιτάξουν με οίκτο ή ότι θα βγούμε, αλλά από την παρέα θα λείπει εκείνος και ότι δεν αισθάνομαι άνετα να λέω το τι έγινε, γιατί χωρίσαμε... και το γεγονός ότι μας θεωρούσαν το τέλειο ζευγάρι από άποψη της μεταξύ μας χημείας και του "δεσίματος" που φαινόταν ότι είχαμε, το κάνει δυσκολότερο. Οπότε όσο αντέχω να βγω, βγαίνω με άτομα σαν της παραπάνω παραγράφου, που δε μας πολυγνώρισαν ως ζευγάρι ή δεν είχα μιλήσει πολύ γι' αυτόν. Τους υπόλοιπους τους αποφεύγω.

Κάποια συμβουλή δεν έχω να σου δώσω, γιατί ούτε τον εαυτό μου μπορώ να κάνω να νιώσει καλύτερα, σύγκριση με προηγούμενους χωρισμούς μου δεν υφίσταται απλά... γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχα αισθανθεί τόσο έντονα, ούτε είχα περάσει τόσο όμορφα με κάποιον άλλο πρώην σε κανένα τομέα μιας σχέσης. Το να βγεις με φρεσκοχωρισμένη κοπέλα πάλι δεν ξέρω σε τι θα ωφελήσει. Αν θα οδηγήσει στο να παρηγορήσετε ο ένας τον άλλο και εντέλει να βάλετε στην άκρη τα συναισθήματα για τους πρώην και να αναπτύξετε συναισθήματα μεταξύ σας, ή αν απλώς δείτε ο ένας τον άλλον ως δεκανίκια, από άποψη κατανόησης και κάνετε τελικά κακό ο ένας στον άλλο και στον εαυτό σας, λόγω αναπόφευκτης σύγκρισης με τους πρώην, αφού ακόμα θα περιμένετε η επόμενη σχέση σας να είναι μια συνέχεια της προηγούμενης. Αν ζητάς μόνο την κατανόηση, τότε γιατί δε βρίσκεις κάποιον άντρα φίλο σε παρόμοια κατάσταση/συναισθήματα, ώστε να τα "μοιραστείτε" χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος για ερωτικό μπλέξιμο και παράπλευρες απώλειες;
Είναι κάτι που δε μου πέρασε από το μυαλό εμένα, γιατί δε γνωρίζω καν αν θα με βοηθούσε ή αν θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε μέντιουμ, οπότε δε γνωρίζω την εξέλιξη σε κάτι τέτοιο, απλώς το σκέφτομαι με βάση δικά μου συναισθήματα και κριτήρια.

Γιώργο, σε αντιδιαστολή με την Mriya, θα σου προτείνω ως λύση τον χρόνο.

Τα οξεία συναισθήματα φθίνουν πάντα με τον καιρό. Όπως ο έρωτας γίνεται αγάπη, έτσι και ο πόνος γίνεται πικρία. Και η πικρία είναι μεν θλιβερή, αλλά δεν πονάει.

Στη θέση σου θα επικεντρωνόμουν στο πως θα κάνω το μεταβατικό αυτό διάστημα πιο ανώδυνο. Η ιδέα σου να βγεις με μία κοπέλα στην ίδια κατάσταση με εσένα δεν είναι καθόλου κακή. Το να περνάς χρόνο με κάποιον, πολύ περισσότερο ετερόφυλο, ειναι καταπραϋντικό. Και φυσικά μια γυναικεία παρουσία δημιουργεί, ενδόμυχα, μια προσδοκία. Δεν είναι απαραίτητο να βγει κάπου, η ελπίδα όμως είναι καλό παυσίπονο! Αν δε είναι και επικοινωνιακή, ακόμα καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by Mriya

Ακόμα χειρότερα μου τη δίνει να μου λένε άντρες φίλοι "σιγά μωρέ με το φλώρο, τι ασχολείσαι ακόμα, η πεντάμορφη και το τέρας ήσασταν, του έπεφτες πάρα πολλή, τέτοια γυναίκα μπορείς να έχεις όποιον θέλεις και κλαις γι' αυτό το μ@λ@κ@, σου αξίζει κάτι καλύτερο", υπονοώντας οι περισσότεροι τον εαυτό τους, μήπως και επωφεληθούν και αυτοί.

---

Δεν ξερω αν στο λενε για να επωφεληθουν,αλλα αν ο αλλος εκτος απο παλιοχαρακτηρας,ηταν ''τερας'',ε ναι,δε το θελει ουτε ο θεος να στεναχωριεσαι τοσο.
Να ναι απο εξω κουκλα,απο μεσα πανουκλα,παει στο διαολο :p

Γιώργο καλησπέρα!

Είμαι και εγώ εδώ και 2,5 μήνες χωρισμένη...και έπαθα κυριολεκτικά κοκομπλοκ. Ήταν και ο λόγος που μπήκα στο φόρουμ.

Λοιπόν, εγώ μαζί σου. Τακτικές και στρατηγικές δεν έχουν νόημα... Τι νόημα να έχουν, το θέμα είναι εσύ να νιώσεις καλύτερα. Κάνε αυτό που αισθάνεσαι, απλά έχε στο νου σου να προσέχεις τον εαυτό σου, μην κάνεις τπτ και μετά νιώθεις ακόμα χειρότερα.

Πράγματι, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Θα αναπολείς και θα τη σκέφτεσαι για αρκετό καιρό αλλά αν εσύ νιώθεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες για να είστε μαζί και αυτή δεν το αναγνώρισε ή της τελείωσε το συναίσθημα...δυστυχώς πρέπει να πας πάσο και να το αφήσεις πίσω σου. Πήγαινε γυμναστήριο, εκεί θα γνωρίσεις πολύ κόσμο και ίσως βρεις και κάτι ενδιαφέρον, ποτέ δεν ξέρεις... ;-) Γέμισε τον χρόνο σου με ενδιαφέροντα και προσπάθησε να κάνεις νέες παρέες. Αν προκύψει κάποιο φλερτ έχει καλώς. Αλλά μην το πιέσεις, θα έρθει μόνο του.

Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, κατά τη δικιά μου γνώμη πάντα, είναι να αφήσεις τον καιρό να περάσει, εκτός κι αν θες με κάποιο τρόπο να ξαναπροσπαθήσεις με την κοπελιά αυτή... Να κάτσεις και να κλάψεις τον χωρισμό σου, να δεις όταν πλέον θα έχεις ηρεμήσει τι έκανες εσύ σε αυτή τη σχέση και γιατί χωρίσατε.. το να μπαίνεις σε σχέση, έστω και με φρεσκοχωρισμένη, ενώ ακόμα ηπάρχει θέμα μέσα σου με την πρώην είναι ότι χειρότερο. Αδικείς την κοπελιά την καινούρια, θέλοντας και μη, και την σχέση που πας να κάνεις.. επίσης δεν δίνεις και χρόνο στον εαυτό σου να καταλάβει τι έγινε... γιατί έγινε...
Το ότι δεν θες να την κακολογείς από δω κι από κει δείχνει ωριμότητα και είναι πολύ όμορφο... Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν βλάκα που κάθεται και κατηγορεί τον/την πρώην του/της. Γιατί πόσο βλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος για να έχει κάτσει τόσο καιρό σε μία σχέση με έναν τόσο....

to exw perasei kai tha sou pw auto pou lene o xronos einai giatros dusthxws prepei na ton afhseis na sto apalunei autos ~!!!!!!! tha deis tha perasei o kairos tha gnwrhseis allous anthrwpous isws mia nea kopela kai ola tha xaxastoun sto pisw meros san mia kalh anamnhsh !!!!!! :o

Ειμαι και εγω δυστυχως σε αυτη την φαση και δεν μου αρεσει καθολου, όμως αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε υπομονή. Δεν έχουμε αλλη επιλογή φίλε. Είναι δύσκολο πάρα πολύ γιατί δεν μπορείς να σταματησεις να σκέφτεσαι όλα περνάνε απο το μυαλό σου. Εγώ πραγματικά είμαι πολύ χάλια ψυχολογικά αλλά κάνω υπομονή και ίσως στην ζωή κάποια στιγμή έρθουν και καλύτερα πράγματα :)

Quote:

---

Originally Posted by LeelaT

Ειμαι και εγω δυστυχως σε αυτη την φαση και δεν μου αρεσει καθολου, όμως αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε υπομονή. Δεν έχουμε αλλη επιλογή φίλε. Είναι δύσκολο πάρα πολύ γιατί δεν μπορείς να σταματησεις να σκέφτεσαι όλα περνάνε απο το μυαλό σου. Εγώ πραγματικά είμαι πολύ χάλια ψυχολογικά αλλά κάνω υπομονή και ίσως στην ζωή κάποια στιγμή έρθουν και καλύτερα πράγματα :)

---

Προς όλους του χωρισμένους που βρίσκονται σε αδιέξοδο, διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ. Μας το αφιερώνω

"Εσύ να κοιτά μπροστά και να προχωράς. Ότι αξίζει να σωθεί, θα σωθεί. Μην φοβάσαι. Ούτε να αγχώνεσαι. Ότι είναι αληθινό θα φανεί. Θα βρει τον τρόπο του. Έστω κι αργοπορημένα. Κι αν κάτι χαθεί γρήγορα, μήτε να φοβηθείς, μήτε να τρέξεις ξωπίσω του. Αν μπορείς κιόλας, ούτε καν να στενοχωρηθείς. ότι δεν κρατάει δεν ήταν δικό σου εξαρχής. Αυτό μονάχα να ξέρεις. Απλά εσύ να κοιτάς μπροστά και να προχωράς."

πολυ σωστη σονκχουα.
οτι δεν κραταει, εχει τους λογους του. απλα δεν το επιθυμουν και οι δυο.:rolleyes:
οποτε δεν εχει κανενα νοημα η εμμονη, αλλα ουτε και η στεναχωρια.