Υπερβολές

Προσπαθώ να καταλάβω ποια "χέρια" σε δημιούργησαν... εσένα που πάντα με περίμενεις πίσω από μια πόρτα... εσένα που θα αντέξεις τις φωνές, την παράνοια, το άδικο, την αδιαφορία ακόμα και το χτύπημα... αλλά πάντα θα είσαι πίσω από την πόρτα... θα με υποδεχτείς, θα με φιλήσεις και θα μου ζητήσεις να πάμε να τρέξουμε σαν άλλοι Forest Gump... να τρέξουμε για να τρέξουμε... και ας νομίζουν αυτοί που μας κοιτάν πως στο τρέξιμο μας υπάρχει ένα κρυφό μήνυμα... εσύ θα τρέχεις και θα χαίρεσαι που δεν σε απέ΄ρριψα αυτήν τη φορά... που δεν σε έσπρωξα μακριά μου φωνάζοντας με εκνευρισμό "κάτω" υπερήφανος για την απόλυτη επιβολή μου επάνω σου... Προσπαθώ να καταλάβω ποια "χέρια" σε δημιούργησαν ενώ φαντάζομαι ότι τρέχω και νιώθω το βλέμμα σου επάνω μου να ζητάει να πάμε ακόμα πιο γρήγορα, να δούμε κι άλλες εικόνες... να βγάλουμε πια τον προορισμό από το μυαλό μας και απλά να συνεχίσουμε... να με κάνεις να ξεχάσω τα χρόνια που βάρυναν τα γόνατα μου... και να μην πονάω πια..
Προσπαθώ να καταλάβω φίλε ποια "χέρια" σε δημιούργησαν και αισθάνομαι τόσο "λιγος" απέναντι σου... προσπαθώ να καταλάβω και το μυαλό μου γεμίζει θόρυβο και μνήμες... προσπαθώ να καταλάβω γιατί έκρυψες τον θάνατο σου απ' τα μάτια μου, γιατί αξίζω την αγάπη σου. Προσπαθώ να καταλάβω το μεγαλείο των ματιών σου όταν με κοιτάς... να καταλάβω πως μπορείς να ξέρεις ότι δεν είμαι καλά και να με θεραπεύεις χωρίς λόγια.. προσπαθώ να καταλάβω μήπως και μπορέσω και πω τα σωστά λόγια σε κείνους που δεν σε γνώρισαν.. και έρθουν μαζί μας να τρέξουμε πιο γρήγορα από τους εγωισμούς μας... και σταματήσουμε όλοι να πονάμε, δίποδοι και τετράποδοι μαζί... σε έναν αγώνα όπου ο άνθρωπος θα είναι το αουτσάιντερ... που σε κάθε βήμα του θα πλησιάζει λίγο περισσότερο το ένστικτο αφήνοντας πίσω την κατάρα της λογικής... και θα φτάσουμε μπροστά στην θάλασσα, με ανοιχτά τα μάτια αυτή τη φορά για να δούμε το μεγαλείο ενός κόσμου που κάποτε υπήρξε φανταχτερά γαλάζιος... και το μόνο που μας ενώνει πια με αυτή την ανάμνηση είσαι εσύ... που προσπαθώ να κατλάβω ποια "χέρια" σε δημιούργησαν... εσένα που είσαι και πάλι πίσω από την πόρτα.. κι εμένα που είμαι και πάλι φοβισμένος για το αύριο, την δουλειά μου, τους ανθρώπους μου, την απώλεια... και φοβάμαι την μέρα που δεν θα είσαι εδώ, αλλά θα ανοίξω την πόρτα κι η σιωπή θα με λυγίσει... γι αυτό πάμε να τρέξουμε φίλε γιατί δεν καταλαβαίνω ποιος είσαι... αλλά με βοήθησες να καταλάβω ποιος δεν θέλω να είμαι πια εγώ... τρέξε Forest τρέξε... κάνε με άφοβο και άτρωτο και μην σταματάς, είμαι ακόμα πίσω σου, δεν μπορώ να σε φτάσω αλλά σε ακολουθώ... τρέξε Forest τρέξε... και δες κάποιοι κοιτάνε...

αυτή την νύχτα που βρέχει και μου λείπει αυτή η τρεχάλα στην βροχή μαζί του... έψαξα και βρήκα αυτό το ανυπόγραφο άρθρο από ένα παλιό τεύχος του ΓΑΒ

πολύ ανθρώπινο.......

Ωραία εικόνα.
Μου θύμισε την Leila μου,τη σκυλίτσα μου.
Thx ρε άτομο πίσω από την οθόνη που το μοιράστηκες αυτό.

να σαι καλά Αντρέα κι εσύ Γαρουφαλιά

http://znanje.hr/wp-content/uploads/...17638199_n.jpg
Πολύ καλό βιβλίο που έγινε best seller. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά.
Μια πραγματική συγκινητική ιστορία ενός άστεγου, πρώην τοξικομανή ο οποίος άλλαξε ζωή όταν ένας πανέξυπνος γάτος, ο Μπομπ βρέθηκε στο δρόμο του.
Πλέον είναι διάσημοι και οι δύο!
Κούκλος ο γατούλης!
Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον αγαπάει τα ζώα και ειδικά τις γάτες όπως εγώ. Αλλά περισσότερο σε αυτούς που δεν τ' αγαπάνε...

υπεροχο!!.. σε ευχαριστω καθρευτη!!!... κριμα που ειναι ανωνυμο.. ειναι τοσο τρυφερο...

Αυτός που το έγραψε δεν ήθελε να βάλει το όνομα του. Τι σημασία έχει όμως? Έρωτας από πρώτο άρθρο φάση? Άντρας είναι πάντως ο συγγραφέας..
Δεν λέει και κάτι όμως που είναι ανυπόγραφο... ίσως το έκανε από "ντροπή" ίσως επειδή θεωρεί πως είμαστε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε και δεν ξέρουμε πως να τον περιγράψουμε αυτόν τον μεγάλο φίλο που μπορεί να μας κάνει πιο ανθρώπινους αν τον αφήσουμε...