Δεν ξέρω τι να κάνω, μισώ τη ζωή μου...
Γεια σας. Ειμαι 18 χρονών και, όπως δείχνει και το ψευδώνυμό μου πολύ δυστυχισμένος. Έγραψα την περίπτωσή μου εδώ, επειδή δεν ξέρω ακριβώς τι έχω, αν και βασει οσων διαβασα, πρέπει να έχω πολλά και διαφορα ψυχολογικά προβλήματα. Να πω την αληθεια δεν ξερω καν απο που να αρχισω... Να διευκρινήσω ότι δεν έχω απευθυνθεί ποτέ σε ψυχολόγο η ψυχίατρο, ουτε παιρνω ψυχοφαρμακα.
Ας ξεκινήσω απο τα παιδικα μου χρονια. Ακομα και τοτε πιστευω οτι ημουν ιδιοτροπο παιδι, λιγο αντικοινωνικο, αλλα απο οσα μου λεει η μητερα μου πολυ εξυπνο. Μέχρι την ηλικια των 6-7 ημουν ολα ηταν σχετικα καλα θα ελεγα, αλλα μετα αρχισαν να μου συμβαινουν διαφορα. Τότε ο πατερας μου εφυγε απο το σπιτι και μεγαλωσα χωρις εκεινον. Ημουν παντα πολυ μοναχικος (τοτε δεν με πειραζε καν, τωρα ομως ναι) καθως απο το σοι δεν ειχα καλες η καθόλου σχεσεις με κανεναν, εκτος από την μητερα μου. Στο σχολειο συνηθως ημουν το κλασσικο σπασικλακι. Παντα τα υπολοιπα παιδια με πειραζαν και με κοροιδευαν (ως και την 3η λυκειου!!!), με αποτελεσμα, οσο περιεργο και να ακουγεται, να μην έχω κάνει ποτέ μου πραγματικές φιλίες. Βέβαια, υπήρχαν και άτομα που τα πηγανα καλά, αλλά ως εκει.
Η εφηβεία μου ήταν επισης πολυ περιεργη, αλλα τοτε δεν εδωσα και τοση σημασια, θεωρωντας οτι όλοι σχεδον σε αυτή την ηλικία είναι «κάπως»... Τωρα ειδικα τον τελευταιο χρονο θεωρω την κατάσταση μου τραγική. Είμαι πραγματικα αξιολύπητος και αντιμετωπιζω πολλά και σοβαρα προβληματα:
1) Ειμαι ασχημος και θέλω να γίνω οπωσδήποτε μοντέλο. Ξερω, μπορει να σας φαινεται κουλό, αλλά δεν μπορώ, ούτε και θέλω να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον εαυτό μου όπως είναι. θέλω να κάνω κάποιες πλαστικές επεμβάσεις και το εχω πει στη μητερα μου, η οποια αρχικά μου έλεγε ότι είμαι ωραίος, αλλα τωρα δεν με αποτρεπει πια τοσο. Είμαι προθυμος ακι διατεθημενος να κάνω τις επεμβάσεις αυτες ακομα κι αν ειναι επιπονες, γιατι για μενα η εξωτερική εμφανιση είναι πολύ σημαντική. Από την άλλη βέβαια έχω πολλά αγχη στο πλαισιο αυτό (να μην μου φτάσουν τα χρήματα για όλα, να μην γίνεται να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που τόσο πολύ θέλω, να μην έχω το προσδοκώμενο αποτέλεσμα), αλλά, όπως ξαναειπα και πριν, είναι ζωτικής σημασιας για μενα. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι αδικημένος που δεν είμαι τόσο όμορφος όσο οι περισσοτεροι και προτιμάω να πεθάνω παρά να μην γίνω όπως ονειρεύομαι, να μην αποκτήσω αυτοπεποίθηση και να μην κανω σχέσεις κτλ
2) Δεν καταφερα να περάσω στην τριτοβάθμια, αλλα δεν θέλω να ξαναπροσπαθήσω, ούτε και να δουλέψω. Το πρόβλημα ειναι ότι δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απο το μόντελιγκ (επειτα απο τις πλαστικές εννοειται), ουτε και θελω να «φορτωθω» εκτος από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα μου και μία δουλεια που θα με δυσαρεστεί ακόμα περισσότερο.
3) Ειμαι πολυ ντροπαλος στις κοινωνικες μου συναναστροφες. Πιστεύω ότι είναι ολοφάνερο στους άλλους ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα και ότι οι άλλοι με σχολιάζουν, με ειρωνεύονται ή τουλαχιστον σκευτονται: τι βλακας ειναι αυτός κ.τ.λ. Έτσι έκαναν στο σχολείο συχνά, και ίσως και να είχαν δικιο... Οταν οι άλλοι με κοιτάνε ή οταν μιλάω μαζί τους, φαίνεται πολύ η αμηχανία μου, καθώς κοιτάω στο πάτωμα ή πέρα - δώθε. Μου το έχουν πει και κάποιοι μάλιστα αυτο.
4)Γενικά νιωθω κατωτερος απο τους υπολοίπους και πραγματικά νιώθω συχνα ότι είμαι ένα τίποτα... (λογω εμφανισης, ψυχολογικων προβληματων)
5) Ζηλεύω πάρα πολυ. Μου ρχεται να βαλω τα κλάματα μόλις δω κάποιον πολύ όμορφο ή επιτυχημένο
6) Έχω ξεσπασματα θυμού και βίας καποιες φορες που σκευτομαι τα όσα δυσάρεστα μου έχουν συμβεί. Επισης κλαίω σχεδον σε καθημερινή βάση.
7) Ορισμένες φορές, αλλά όχι και τόσο συχνά, θέλω ή και φαντασιώνομαι ότι εκδικούμαι βίαια κάποια ατομα που μου έχουν φερθεί άσχημα στο παρελθόν.
8) ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΑΠΟΤΟΜΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΔΙΑΘΕΣΗΣ (μαλλον διπολικη διαταραχη θα είναι), πολλές φορές ακόμα κι από την μία στιγμή στην άλλη. Δηλ, ενώ είμαι λυπημένος και μισω τον εαυτό μου για όλα, μετά από λίγο γίνομαι σαν να έχω πάρει ναρκωτικά και περπατάω κ χοροπηδάω περα - δωθε μεσα στο σπίτι... (να διευκρινήσω ότι δεν έχω πάρει ποτέ μου ναρκωτικά, απλά δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγξσω)
9) Μου περνούν διάφορες δυσάρεστες ιδέες/ιδεοληψίες από το μυαλό, όπως ότι μου πέφτει το κινητό από το μπαλκόνι, αν και αυτό δεν με επηρεάζει ιδιαίτερα. Ισως να είμαι και ψυχαναγκαστικός, γι αυτό το είπα. Αφήστε που όποτε έπρεπε να φερω σε περας καποια υποχρεωση ήμουν παντα πολύ πιο αργός απο τους υπόλοιπους, θελοντας να είμαι τελειος...
Δεν έχω κάνει ποτέ αποπειρα αυτοκτονίας, αλλά το σκευτομαι συχνά. Από την μία πλευρά δεν θέλω να πεθάνω, αλλά απλώς να αλλάξει τελείως η ζωή μου προς το καλύτερο. Εξάλλου φοβάμαι και λίγο τον θάνατο. Από την άλλη όμως ισως το καλυτερο για μενα ειναι να δωσω ένα τελος σε όλα τα παραπάνω και στη ζωη μου.
Πραγματικά συγνωμη αν σασ κουρασα με τα όσα έγραψα, αλλά δεν έχω που αλλού να τα πω. Αν τα έλεγα σε γνωστούς μου, μάλλον θα με έκλειναν κατευθείαν στο τρελοκομίο. Η μανα μου τα περισσοτερα από αυτά τα ξερει παντος, αλλά ίσως να μην έχει καν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης... Ευχαριστώ, όμως, όσους διάβασαν το κειμενο μου!
