Τελικά βρήκα των τρόπο να βγω από την τρυπα που τόσα χρονια σκάβω,κατά κύριος λόγο μονος μου.
Μετά από τόσες αποτυχημένες προσπάθειες να κυνηγήσω όνειρα άλλων και να προσαρμοστώ στον κόσμο των άλλων
επέτρεψα στον εαυτό μου να θυμηθεί πως η δικη μου πρέζα ήταν και πάντα θα είναι η ζωγραφική.
Ο δικός μου μικρόκοσμος.
Όπου συμβαίνουν όλα όπως θέλω εγώ,γιατί θέλω εγώ,γιατί γεμίζει εμενα,και μου επιτρέπει να εκφραστώ όπως μπορώ,και όχι όπως "πρέπει".
Φυσικά,δεν έφτασα σε αυτό το σημείο εύκολα,ούτε μονος μου.
Η ώρες εδώ μέσα βοήθησαν,με των τρόπο τους.
Τόσο σκοτάδι,μαζί με το δικό μου σκοτάδι η θα έφερνε πίσω το θέλω η απλά θα με έριχνε περισσότερο.
Με έριξε περισσότερο,γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πως,πολλοί κρύβουν σκελετούς στης ντουλάπες τους.
Με έριξε περισσότερο επίσης η συμπεριφορά των εκτος,γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πως ο κόσμος είναι πιο άρρωστος από τι νόμιζα.
Τεραστια φοβία απέναντι στο δεν ανήκω,αποξένωση,και μηδαμινή προσπάθεια κατανόησης.
Με βοηθησε το ότι είδα ότι πολλοί σε παρόμοιες τρύπες,προσπαθούν για των εαυτό τους,με των τρόπο τους,χωρίς να ξεφεύγουν προς την κατεύθυνση του κράζω την αγέλη γιατί δεν με αποδέχεται και προσπαθώντας ταυτόχρονα να γίνουν αποδεκτοί,αλλα με το να αποδέχονται οι ίδιοι των εαυτό τους και με το να κυνηγούν για την δικη τους ικανοποίηση.
Κάτι το οποιο είναι,το λιγότερο,δύσκολο,ειδικά υπό διαφορες συνθήκες.
Αλλα τώρα πια μπορώ να πω πως είμαι a man with a plan.
My plan,for myself.
And thats that...
Θα μπορέσω να ξεδώσω κάπου,πάλι,να χαθώ.
Θα μου δοθεί η ευκαιρία να ξανά αισθανθώ.
Έχω χρονια να αισθανθώ,κάτι πέρα από αηδία,για μένα,για όλους,για όλα.
Μου έχει λείψει η αίσθηση ικανοποίησης που σου προσφέρει κάτι που δημιούργησες,και την ώρα που συμβαίνει αλλα και μετά.
Μου έχω λείψει εγώ,όπως με θέλω και με αποδέχομαι.
Αρκετό σκοτάδι,και ανούσιο στην τελική,γιατί καταρχάς μου αφαίρεσε την μοναδική δυνατότητα έκφρασης που είχα.
Το δικό μου δώρο χριστουγέννων για μένα.
Τα γράφω εδώ,γιατί εδώ με αποδέχτηκαν,χωρίς μάσκα.
Υπόσχεση στον εαυτό μου,ώρα να επιστρέψω στον δικό μου καλο κόσμο.
Αρκετά χρονια,μυξοκλαίγοντας,και δείχνοντας προς λάθος κατευθύνσεις.
Ειρωνεία όμως.
Aν είχα σπρώξει την σκάλα,πριν λίγο καιρό,σήμερα το βραδυ δεν θα μου ερχόταν η ιδέα διεξόδου.
Θα είχα βρει οριστική διέξοδο,αλλα θα είχε χαθεί η δυνατότητα να δω κάποια πράγματα τα οποια χρειάζεται να δω.
Για να μπορέσω να την κάνω ικανοποιημένος.
Ας είναι καλά ο εγωισμός μου.
Ελπίζω να διατηρηθεί και να μην γυρίσω πάλι στα ίδια.
https://www.youtube.com/watch?v=LZ4J-k1sOSM
