SOS

Γεια σας ειμαι 18 χρονων και σχεδον πριν 2 χρονια ημουν με ενα παιδι το οποιο ειχε πολλα ψυχολογικα προβληματα απο την παιδικη του ηλικια,δεν ειχε κανεναν συγγενη και κανεναν δικο του,ο μονος ανθρωπος που τον στιριζε ημουν εγω..Εγω ομω δεν ημουν ερωτευμενη μαζι του ενω αυτος ηταν προσπαθουσα να τον χωρισω με μεγαές προσπαθειες εκεινος ομως λυγιζε και εκλαιγε με παρακαλουσε...Οταν μιλουσαμε μου ελεγε τα εσωψυχα του και οτι σκεφτεται να αυτοκτονησει,δεν το πιστευα νομιζα πως ηταν απλα μια κουβεντα γιατι πολλοι απο εμας εχουμε φτασει στο σημειο να το πουμε αυτο ακομα και εγω η ιδια.Οποτε προσπαθουσα να τον βοηθησω οσο μπορουσα με το "λεγειν".Μου λεγε πως 2 πραγματα θελει.Να ειμαι εγω καλα και να μην ξαναξυπνησει.Ωσπου μια μερα το εκανε,αυτοκτονησε με αποχαιρετησε με κλαματα κ με μια αγκαλια αλλα εγω δεν καταλαβα οτι ηταν αποχαιρετισμος νομιζα πως ηταν μια κριση αγαπης.Μπροστα στα ματια μου εγιναν ολα δεν θελω να αναφερθω στο πως και στο τι ειδα γιατι με ποναει παρα πολυ.Το θεμα ειναι οτι εκτος απο τις φρικτες εικονες που ειδα και βιωσα απο την ωρα που πεθανε,στην κηδεια ακομη κ τωρα η κατασταση ειναι τραγικη.Ολοι μετα τον θανατο του κατηγορουν εμενα ακομη και σημερα πως εγω τον σκοτωσα αυτο βεβαια δεν στεκει ολοι λενε την δικη του ιστορια οπου και να βρεθω ακουω διαφορετικο σεναριο ημουν ενα φυτο λυποθυμουσα 3 φορες την μερα ημουν μεσα στα ψυχοφαρμακα και στα αντικαταθλιπτικα.Πριν λιγο καιρο τα σταματησα απο επιλογη μου.εβλεπα για αρκετο καιρο και ψυχολογο και ψυχιατριο ο οποιος μου ειπε οτι εχω μετατραυματικο στρες.Ισχυει αυτο καθε φορα που ακουω μηχανη να τρεχει αυτος ο θορυβος μπορει να με τρελανει περνανε εικονες προστα απο τα ματια μου ειχα χασει τον υπνο μου.Τωρα δεν νοιωθω ενοχες ξερω πως δεν φταιω ειμαι σε μια κατασταση που ξυπναω καθε μερα χαλια καταλαβα οτι απο τοτε καμια μερα μου δεν ειναι καλη τα εχω δοκιμασει ολα η διαθεση μου δεν αλλαζει οτι και να κανω ειμαι σαν εγκλωβισμενη σαν ενα αδιεξοδο που δεν εχει σταματημο δηλαδη εγινε οτι εγινα εγω εκανα οτι μπορουσα για να βοηθησω κ αυτον και τον εαυτο μου και τωρα τι?δεν κυλαει η ζωη μου τι συμβαινει.....;

Οταν λες ολοι σε κατηγορουν ποιους εννοεις? Αφου λες οτι δεν ειχε κανεναν.

εγω καταρχην δε πιστευω οτι σε αγαπουσε αυτο ειναι μια πραξη εκδηκισης κ μισους ηθελε να σε φτασει στο χειροτερο σημειο με αυτο το τροπο αν σε αγαπουσε θα εμενε ζωντανος κ θα σε διεκδηκουσε.

επισης αυτο ειναι δικαιολογια οτι ειχε πολα ψυχολογικα προβληματα.

Quote:

---

Οταν μιλουσαμε μου ελεγε τα εσωψυχα του και οτι σκεφτεται να αυτοκτονησει,

---

τετιες περιπτωσεις χρειαζονται μεγαλη φροντιδα κ κατανοηση (οχι απαραιτητα ερωτικη) για να τα βγαλεις περα αυτο δεν σημαινει οτι στη λεω απλα δε γινετε ολοι να ειναι γκουρου στο να κατανοουν σωστα τους αλλους γιατι αυτο ειναι κατι δυσκολο κ προφανος δε μπορεσες να το κανεις αφου δε μπορεσες δεν εχει νοημα πια να τα ριχνεις σε σενα οτι εγινε εγινε ακομα κ αν πιστευεις οτι εφταιγες εσυ δε θα αλαξει απολυτως τιποτε αρα δεν εχει νοημα να το παλευεις αλλο αυτο ανηκει στο παρελθον.

Αγγελική, περιγράφεις μία τρομακτικά θλιβερή ιστορία. Το να αντικρύζεις τον θάνατο ενός ανθρώπου και μάλιστα σε τόσο ευαίσθητη ηλικία, αφήνει πολλά σημάδια. Μέχρι τώρα επισκεπτόσουν ειδικούς και ήσουν υπό αγωγή. Αυτό δεν σε βοήθησε να ελέγχεις κάπως τις επιπτώσεις αυτής της εμπειρίας; Για ποιό λόγο σταμάτησες την αγωγή;

Αγγελική τα συλληπητήρια μου καταρχάς και κουράγιο για το σοκ που υπέστεις... θα συμφωνήσω με τον Αλεξ.. σε αγαπούσε με αρρωστημένο τρόπο και όχι με φυσιολογικό... αυτό που ένιωθε δηλαδή δεν ήταν αγάπη (αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που δεν μπορούν να νιώσουν αγάπη)... Είχες συχνά πυκνά απειλές και ψυχολογική βία "αν σε χάσω θα αυτοκτονήσω", μέχρι που έφτασε στο σημείο της απειλές του να της κάνει πραγματικότητα... ούτως ή αλλως η αυτοκτονία κρύβει και λίγη εκδίκηση μέσα της στις περισσότερες περιπτώσεις.. αλλά ο τύπος με τον τρόπο που αποφάσισε να το κάνει ξεπέρασε κάθε όριο... δεν σε σκέφτηκε καθόλου... ή μάλλον το μόνο που σκέφτηκε ήταν με πιο τρόπο ο θάνατος του θα σου προξενήσει την μεγαλύτερη πληγή...
Λάθος θεωρώ πως είναι που σταμάτησες και τις επισκέψεις σου στον γιατρό και τα φάρμακα.. μπορεί να νομίζεις πως δεν σε βοηθούσαν... αν όμως τελικά σε βοηθούσαν που έτσι είναι το λογικό σκέψου ποσο πιο χάλια θα νιώσεις... γνώμη μου, μην σταματήσεις την αγωγή για κανένα λόγο... λογικό είναι να αισθάνεσαι άσχημα και να θες να τιμωρήσεις τον εαυτό σου... ίσως εκτός απ' όλους τους άλλους να σε κατηγορείς κι εσύ, ήταν πολυ σκληρό αυτό που έζησες, μην σε τιμωρείς όμως με αυτόν τον τρόπο... Κρίμα είναι δεν το αξίζεις...

αντζελα γειασου! αυτό που βιωσες ηταν πολυ μεγαλο πραμα! λογικο να επαθες σοκ! φυσιολογικο να εχεις πρόβλημα από αυτό,το αντιθετο θα ηταν παραξενο, αν δλδη εβλεπες καποιον να βαζει τερμα στην ζωητου μπροστα στα ματιασου κι εσυ μετα να εισουν μια χαρα αυτό θα σημαινε ότι δεν πας καλα! αρα σχετικα με το ότι επαθες σοκ δε πρεπει να σε αγχωνει! μειτε να σε κανει να νιώθεις παραξενα!
Σχετικα με το συμβαν από ότι καταλαβα δε θες να μας αναφέρεις λεπτομέρειες, αποδεχτω κι σεβαστο. Φανταζομαι ότι ο θεραπευτηςσου -οπου και ηξερε πως επρεπε να γινει - θα σε εβαλε σε αυτή την οδυνηρη διαδικασια να αναφερθείς στο συμβαν λεπτομερος ώστε να το "βγαλεις"απο μεσασου.
.Αυτό που ηθελα να ρωτησω είναι το αν μπορουσες να κανεις κατι?μπορουσες δλδη να τον αποτρέψεις? θα μπορουσες θελω να πω να του σωσεις την ζωη ? αλλα παγωσες? προς θεου! δεν σου την λεω που δε του σωσες τη ζωη! δε σου την λεω που δεν εκανες κατι !εξαλου κι να εκανες κατι,δλδη να τον αποτρεπες εκεινη την μερα, καποια άλλη μερα ,καποια άλλη στιγμη ο δυστυχης αυτος ανθρωπος θα το ξανα εκανε! σαν καποιος συνάνθρωπος φτασει σε αυτό το σημειο! συγουρα πρωτα θα εχει ψαξει παρα πολυ μεσα του να βρει κατις να τον κρατα στον δικομας κοσμο! συγουρα δεν θα υπαρχει τιποτα που να τον θελει ζωντανο! ! και τοτες δυστυχως βαζει τερμα στην ζωη του! είναι τοσο κριμα υγειεστατοι κι αρτιμελείς νεοι ανθρωποι να "φευγουν" από την ζωη! αυτό το θεικο "δωρο" που για αλλους το χαιρονται ακομα κι μισο! -βλεπε παιδια που γενιοντε με αναπηρια - τοσο κριμα να αυτοκτονουν !είναι τοσο πικρη αυτή η ασθενεια, διοτι είναι ασθενεια του πνευματος το να βαζει καποιος τερμα στη ζωητου κατά την γνωμημου.

Αγγελική, δεν νομίζω ότι φταις εσύ για ότι συνέβη και μην κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου. Βέβαια το γεγονός από μόνο του είναι πολύ σοκαριστικό και λογικό είναι να περνάς ότι περνάς. Πρέπει μάλλον να κάνει λίγη υπομονή. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, όχι για να ξεχάσεις το γεγονός, που αυτό πιστεύω ότι μπορεί και να μην γίνει ποτέ, αλλά για να γιατρευτούν εντελώς οι πληγές και να λειτουργήσεις ξανά ως φυσιολογικός άνθρωπος. Το ότι βρέθηκαν κάποιοι να σε κατηγορούν ότι φταις εσύ ίσως σου δημιούργησαν περισσότερες ενοχές στην ευαίσθητη κατάσταση που είσαι τώρα, δεν πρέπει να τους ακούς όμως γιατί δεν έχουνε δίκαιο. Αλήθεια ποιοι είναι αυτοί; Κάποιοι κοινοί φίλοι σας ίσως;

Σκηρη ιστορια! ειναι λογικο αυτο που νιωθεις.. ποιος θα μπορουσε να συνεθλει αμεσα απο κατι τετοιο? κριμα και για το παιδι δηλαδη και και για σενα..
το οτι δεν νιωθεις ενοχες ειναι καλο πιστευω... τωρα το μετατρ.στες ξερω οτι θελει χρονο για να φυγει απο πανω σου.. μεχρι να ξεθωριασουν οι αναμνησεις.. και σιγουρα οσο πιο σκληρες τοσο πιο δυσκολα να λησμονηθουν.. καλο θα ηταν να συνεχισεις τις συνεδριες, χωρις φαρμακευτικη αγωγη μιας και την σταματησες...επισης μπορεις να εισαι κοντα σε δικα σου ατομα, γονεις, αδερφια κλπ για να μην μαραζωνεις μονη σου και τα σκεφτεσαι συνεχεια.. και να βρισκεις πραγματα να ξεχνιεσαι.