Όταν η ΙΔΨ μας ψαρώνει...

Λοιπόν μια σκέψη μου για την ΙΔΨ και τον μηχανισμό της...

Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι η ΙΔΨ είναι σαν ένα τερατάκι που έχουμε στο μυαλό, ένα διαολάκι που μας πετά συνέχεια τη μπάλα και θέλει να παίξει μαζί μας. Όσο εμείς πιάνουμε την μπάλα και του τη ρίχνουμε πάλι, τόσο αυτό συνεχίζει το χαβά του και μεις παίζουμε, παίζουμε μέχρι που εξαντλούμαστε. Αν όμως τη μπάλα την αφήνουμε να πέφτει κάτω, και ούτε ασχολούμαστε, αυτό το διαολάκι κάποια στιγμή θα βαρεθεί! γιατί δεν το παίζουμε. Θα επιμένει βέβαια, θα ρίχνει καμιά φορά, μπορεί και να μας εκνευρίζει λίγο, αλλά εμείς τίποτα. Σιγά-σιγά θα σταματήσει. Αλλά και να μη σταματήσει εντελώς εμείς δε θα του δίνουμε σημασία, αλλά θα επικεντρώνουμε σε αυτό που κάνουμε, την οποιαδήποτε δραστηριότητά μας. Ε συνήθως τα παρατάει και αυτό άμα δε βλέπει ανταπόκριση!

Το παν στην ΙΔΨ, κατά τη γνώμη μου, είναι να καταλάβουμε το μηχανισμό της. Όταν το συνειδητοποιήσουμε δεν θα "παίρνουμε μέρος" στην κάθε ιδεοληψία ή ψυχαναγκασμό που μας προκαλείται, ούτε θα μας ενδιαφέρει το περιεχόμενό τους, επομένως και οι ιδεοληψίες, ψυχαναγκασμοί θα αποδυναμώνονται. Εκεί είναι το κλειδί, να μην παίζουμε το παιχνίδι της.
Γι' αυτό μην αφήνετε την ΙΔΨ να σας ψαρώνει, μην πετάτε την μπάλα στο διαολάκι! ;)

Έτσι είναι φίλε μου, το πρόβλημα Είναι μόνο όταν το τεράστιο γίνει ολόκληρο Θησείο και δυστυχώς δεν μου πετάει την ίδια μπάλα.φυσικά εγώ φταίω που το αφήνω και μεγαλώνει μα με το χρόνο πιστεύω θα το εξοντωσω.

Καλησπέρα redwood και χρόνια πολλά! φίλη είμαι. Καταλαβαίνω αυτό που γράφεις, συμβαίνει ακριβώς γιατί το τερατάκι δυναμώνει και γίνεται τεράστιο, όσο το αφήνουμε να μας παίζει. Το πάνω χέρι το έχουμε εμείς όμως, όχι αυτό. Καθόλου εύκολο βέβαια να το συνειδητοποιήσουμε, αλλά με τον καιρό συμβαίνει. Να ξέρεις ότι όσες σκέψεις σε βασανίζουν είναι απλά σκέψεις, που δημιουργούνται λόγω της αγχώδους διαταραχής, όσοι έχουμε ΙΔΨ έτσι εκφράζεται το άγχος. Δεν έχουν καμία άλλη υπόσταση οι σκέψεις, είναι απλά αυτό, από το οποίο πάσχουμε. Μόλις το αποδεχτείς, θα πάψεις να τις πολεμάς, μα δε θα τους δίνεις και τόση σημασία όταν, όποτε εμφανίζονται. Διότι δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και δύναμη, τη δύναμη τους τη δίνουμε εμείς και δημιουργείται έτσι ο φαύλος κύκλος και το ατέλειωτο παιχνίδι με τη μπάλα.
Σου εύχομαι καλύτερες μέρες, καλή χρονιά σε σένα και σε όλα τα παιδιά και να μη το βάλετε ποτέ κάτω, αλλά να προσπαθείτε και θα δείτε ότι τα πράγματα θα βελτιώνονται όταν δεν το βάζουμε κάτω και παίρνουμε στα χέρια μας το πρόβλημά μας και δεν είμαστε παθητικοί, είναι η μόνη λύση. Να είστε όλοι καλά :)