Καλησπέρα παιδιά και καλή χρονιά να έχουμε.Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.Γράφω εδώ το θέμα μου,γιατί δεν ξέρω πού αλλού να το εντάξω.Είμαι μια κοπέλα 28 ετών και μέχρι πριν λίγες μέρες είχα σχέση με ένα παιδί 27 ετών.Με το παιδί αυτό ξεκινήσαμε ως φίλοι,κάναμε πολύ παρέα για 3 χρόνια.Τον ήξερα κι από το δημοτικό,καθώς ήμασταν συμμαθητές αλλά τότε δεν κάναμε παρέα και βρεθήκαμε αργότερα.Το παιδί αυτό ήταν πάντα λίγο ιδιόρρυθμο και περίεργο.Μιλούσε λίγο κωδικοποιημενα,είχε παρά πολλούς γνωστούς αλλά ποτέ φίλους,ήταν πάντα λίγο στην τσίτα,παρατηρούσε πάρα πολύ γύρω του,μιλούσε ακατάπαυστα ορισμένες φορές και και πολλά άλλα.Εμένα δεν με "πειράζουν" οι άνθρωποι να είναι διαφορετικοί.Αν και είχα ακούσει κάποια πράγματα γι`αυτόν,όπως ότι είχε μπει σε ψυχιατρείο και ότι έκανε και κάποιες φασαρίες,ξεκίνησα να κάνω παρέα μαζί του.Με κάποια διαλείμματα ήμασταν φίλοι 3 χρόνια.Είχε τις ιδιαιτερότητές του(να μιλάει πολύ,να είναι απαισιόδοξος,να είναι λίγο στην τσίτα και κάποια άλλα),όμως τις έκανα στην άκρη,καθώς ήταν και είναι ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος,τρυφερός, που στηρίζει,αγαπάει και σέβεται.Να επισημάνω εδώ πως μεγάλωσε σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον,με πατέρα αδιάφορο και τεμπέλη,με τον οποίο τώρα δεν έχουν καμιά σχέση και με πολλά οικονομικά προβλήματα,τα οποία υπάρχουν και τώρα.Κάποια στιγμή μου εξομολογήθηκε πως έχει asperger.Εγώ δεν τον πίστεψε,καθώς τότε έκανα το μεταπτυχιακό μου στην ειδική αγωγή,είχαμε μιλήσει για το σύνδρομό αυτό και είχαμε μιλήσει για την περίπτωση ενός παιδιού,που δεν είχε λόγο,που δεν ήταν ενταγμένο,που ήταν πολύ κυκλοθυμικό και και πολλά άλλα.Μου το λεγε,μου το ξανάλεγε και άρχισα να το ψάχνω και κατάλαβα πως όντως ισχύει.Είχε πολλά από τα στοιχεία του asperger,όπως παρατηρητικότητα,εμμονή με πράγματα,ιδιορρυθμία στην επικοινωνία,καθόλου φίλους,είχε φάει πολύ κοροϊδία στο σχολείο,προσπαθούσε να κάνει σχέσεις και δεν μπορούσε,ήταν πολύ κυνικός και έλεγε ότι σκεφτόταν ακόμα και αν σε στεναχωρούσε ή σε προσέβαλλε,θυμό και νευρα,υπερκινητικότητα.Το συζητήσαμε και μου είπε πως διαγνώστηκε στο γυμνάσιο και πως επισκεπτόταν ψυχίατρο τότε.Βέβαια,μου είπε πως δεν του είχαν δώσει φάρμακα,κάτι που πλέον δεν το πολυπιστεύω.Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα.Να επισημάνω επίσης,δυο πράγματα.Έχω και εγώ μια σωματική ασθένεια,έχω αρθρίτιδα απο πολύ μικρή και γενικά έχω περάσει κι περνάω δύσκολα,καθώς παίρνω φάρμακα,πονάω πολύ,μιας και η ασθένεια αυτή προκαλεί πόνο στις αρθρώσεις.Επιπλέον να επισημάνω,πως αυτός είχε και μια ερωτική διάθεση πάντα απέναντί μου και το βλεπα αλλά ποτέ δεν το είχε πει ανοιχτά.Για να μην τα πολυλογώ,κάποια στιγμή το εξομολογήθηκε,εγώ τοτε δεν ήθελα,καθώς τον αγαπούσα αλλά σκεφτόμουν πως κουβαλά και αυτός πολλά θέματα,οπως και εγώ και δεν ήξερα αν θα λειτουργήσει όλο αυτό.Αφού το αρνήθηκα,εκείνος απομακρύνθηκε και αρχισα να τον σκέφτομαι πολύ έντονα και ερωτικά και γενικότερα μου έλειπε.Οπότε,τον προσέγγισα και αρχίσαμε μια σχέση.Στην αρχή ήταν διστακτική,περισσότερο κάναμε σεξ και τίποτα άλλο,μιας και τα οικονομικά του ήταν χάλια και δεν πηγαίναμε κυριολεκτικά πουθενά.Αυτό κράτησε 2 μήνες αλλά άρχισε να με πνίγει.Δεν μου άρεσε αυτό,να συναντιόμαστε για σεξ,να μιλάμε στο τηλέφωνό και αυτό όλο.Του είχα πει πως δεν μπορώ έτσι και εκείνος μου είχε πει πως δεν του αρέσει έτσι αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα για κάτι άλλο.Είπαμε να το αφήσουμε και πάλι και περισσότερο με πρωτοβουλία δική μου.Αφού πέρασε 1,5 μήνας τα ξαναφτιάξαμε,καθώς έσπασα το πόδι μου και αυτό μας έφερε κοντά και πάλι.Ήμασταν 1,5 χρόνο μαζί,μέχρι πριν λίγες μέρες.Το πρώτο χρόνο περάσαμε ωραία.Αν και είχα και γω πολλά θέματα με το πόδι μου βγαίναμε,πήγαμε διακοπές,βλέπαμε ταινίες...Με στήριξε και αυτός πολύ και με κατανόησε.Ωστόσο, και εγώ "ανέχτηκα" πολλά,κάποια νεύρα,μια απαισιοδοξία,τα οικονομικά προβλήματα,το ότι δεν κουβεντιάζαμε πολύ,το ότι δεν πατούσε πόδι στον αδελφό του και δεν μπορούσαμε να πάμε να κάτσουμε σπίτι του,αν δε έπαιρνε "άδεια" και κάποια άλλα.Από το Σεπτεμβρη και εξής αρχισε να αλλάζει όμως πολύ.Είχε πολλά νεύρα και θυμό γιατί και ο αδελφός του και η μάνα του δεν είχαν δουλειά.Αλλά ακόμα και όταν η μάνα του βρήκε δουλειά δεν ηρέμησε.Τσαντιζόταν για το μικρό σπίτι που είχαν,γιατί δεν μπορούσαμε να έχουμε ένα χώρο εκεί,για τον αδελφό του που ήταν τεμπέλης και δεν έψαχνε δουλειά,για το μηχανάκι του που χαλούσε.Επιπλέον,κάτι που το έκανε όλο το καιρό που ήμασταν μαζί,ήταν πως δεν μπορούσε να διευθετήσει μικρές υποχρεώσεις όπως το να πάει στην τραπεζα να ρωτήσει κάτι,να πάει στην εφορία να ρυθμίσει το χρέος του κλπ.Όπου πήγαινε ή θα τσακωνόταν ή δεν θα μπορούσε να περιμένει στη ουρά.Κάποιες υποχρεώσεις μάλιστα,δεν τις άγγιζε καν.Επιπλέον,πάντα μου έκανε εντύπωση πως ενώ έδινε τα λεφτά του σχεδόν όλα στο σπίτι, δεν πατούσε πόδι,λες και τους φοβόταν.Εκείνη τη περίοδο λοιπον,είχα και γω τα δικά μου νεύρα και τη στεναχώρια,καθώς υποβλήθηκα σε χειρουργείο τέλη Σεπτέμβρη και όλα αυτά τον είχαν πελαγώσει.Δεν με στήριξε πριν το χειρουργείο και πολύ,μιλούσε για τα δικά του θέματα και νευρίαζε γι`αυτά.Αρχισα να στεναχωριέμαι σιγα σιγά με όλη την κατάσταση.Απομακρυνόταν,θύ μωνε,δεν σήκωνε τηλέφωνα.Τον ρώτησα αρκετές φορές,αν βαρέθηκε,αν τον βάραινα και εγώ με τα δικά μου,αν βρήκε κάποια άλλη.Τίποτα απ`όλα αυτά,έφταιγαν έλεγε τα προβλήματα στο σπίτι του και να κάνω υπομονή.Τέλη Νοέμβρη άρχισα να πηγαίνω σε ψυχολόγο και για τα δικά μου θέματα και για τη σχεση μου.Η ψυχολόγος μου είπε πως είναι αρκετά δυσλειτουργικός και πως αν δεν πάρει φαρμακευτική αγωγή να ηρεμήσει,δεν θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί "φυσιολογικά".Εγώ συνέχιζα μαζί του την προσπάθεια αλλά τα ίδια.Φτάσαμε να τσακωνόμαστε κάθε 1 και 2 βδομάδες.Σε κάποια κουβέντα του ανέφερα το ενδεχόμενο φαρμακευτικής αγωγής λόγω του asperger αλλά δεν ήταν και πολύ θετικός.Έφτασα όμως, στα όρια μου,όταν πριν λίγες μέρες πήγε στην τράπεζα να ρωτήσει κάτι για ένα χαρτί και μου ειπε πως τσακώθηκε με τον ταμία και τον έβγαλαν έξω οι security.Επιπλέον,βγήκαμε σε μια ταβέρνα με μια παρέα και τον πείραζαν όλα,η δυνατή μουσική,η κοπέλα που έπαιζε δίπλα μας μ το κινητό,ακόμα και τα 10 ευρώ που έδωσε γι`αυτήν την έξοδο.Ήταν πολύ επιθετικός μαζί μου(στα λόγια) και του είπα πως εγω τον αγαπάω και θέλω να συνεχίσουμε μαζί αλλά δεν μπορώ αλλο αυτά τα νεύρα και το θυμό.Του είπα πως αν δεν παρεις φαρμακευτική αγωγή να ηρεμήσεις,δεν μπορώ άλλο αυτή την κατάσταση.Ηταν ανένδοτος και προτίμησε να χωρίσουμε.Τον αγαπαω,θέλω να μαστε μαζί αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες.Είναι να κάνω και αλλο χειρουργείο σε ένα μήνα και η συμπεριφορά του μόνο καλό δεν μου κάνει.Κάθε φορά που μαλώναμε πονούσαν όλες μου οι αρθρώσεις.Είχαμε σκεφτεί ένα κοινό μέλλον μαζί και θα θελα να κανει μια προσπάθεια για τον εαυτό του κυρίως και μετά για μενα.Το asperger τον κάνει να αγχωνεται,δεν εκφράζεται και έχει όλο νευρά με αποτέλεσμα να χάνει ανθρώπους,να μην διευθετεί τις δουλειές του και να μην βάζει στη θέση τους,όσους πρέπει,όπως τον αδελφό του.Κι όλα αυτα τον πελαγώνουν.Μου χε πει πολλές φορές πως η σχέση μας είναι πολύ σημαντική για εκείνον.Έλεγε ακόμα και τώρα,πριν χωρίσουμε πως είναι τυχερός που με έχει και πως φοβάτι μην με χάσει.Αλλά δεν θέλει να κάνει τίποτα για το asperger και το θυμό που έχει.Έλεγε συνεχώς θα προσπαθήσω να τα ελαττώσω τα νεύρα μου και πάλι τα ίδια γίνονταν.Η ψυχολόγος μου είπε πως πήρα σωστή απόφαση να χωρίσουμε,γιατί με πλήγωνε η συμπεριφορά του συνεχώς και συμφωνα με εκείνη δεν θα απευθυνθεί σε ψυχιατρό και νευρολόγο,καθώς είναι πολύ αρνητικός.Εσείς τί πιστεύετε βρε παιδιά??Μπορεί να το κάνει??Συγγνώμη για το μεγαλο κείμενο
