Διαβάστε το όλοι στο φόρουμ και απαντήστε μου είναι σημαντικό για μένα.

Γεια σας παιδιά. Όλοι οι φίλοι μου με έχουνε ξεπεράσει είναι πολύ πιο μπροστά από μένα έχουνε δουλειές είναι παντρεμένοι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα στην ζωή μου και δεν μπορώ να κάνω είμαι ανίκανη και άχρηστη δεν μπορώ να κάνω ότι κάνουνε όλοι γιατί τι έχω εγώ; Είμαι πιο χαζή από τους άλλους; Θέλω περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου θέλω να έχω μια δουλειά, φίλους μια δική μου οικογένεια και δεν μπορώ να τα καταφέρω. Ξέρω ότι οι καταστάσεις είναι δύσκολες και δεν ευνοούν την δημιουργία οικογένειας και το να έχω μια δουλειά αλλά οι άλλοι πως τα καταφέρνουνε παρόλες τις δυσκολίες και εγώ δεν μπορώ; Θα ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου έτσι χωρίς δουλειά και χωρίς οικογένεια και δεν ξέρω τι θα απογίνω αν πεθάνουνε οι γονείς μου που θα βρω χρήματα για να επιβιώσω. Τι ήθελα και ήρθα στην ζωή αν ήτανε να γίνω τόσο δυστυχισμένη;;; Μόνο αρνητικά πράγματα μου συμβαίνουνε στην ζωή πράγματα που με στενοχωρούν και με κρατούνε στον πάτο της ευτυχίας. Η ζωή λένε πως είναι δώρο για μένα είναι μια δυστυχία μία ατυχία ολόκληρη θα ήθελα να έχω τα δικά μου παιδιά και να παίζω να ασχολούμαι και να χαίρομαι με αυτά. Αντίθετα μου ήρθανε τα πάνω κάτω. 'Ολοι βέβαια δεν είναι για γάμο μερικοί είναι ανίκανοι να αναθρέψουνε παιδιά ίσως να είμαι ένας από αυτούς που ο Θεός δεν τους αξιώνει να κάνουνε παιδιά και να την δική τους οικογένεια. Μια εργασία ίσως που έδινε την ευκαιρία να συναναστραφώ με κόσμο, να βγάζω τα δικά μου λεφτά να κάνω ταξιδάκια και να περνά η ζωή ωραία αλλά και ούτε για αυτό είμαι ικανή. Από όλες τις δουλειές με διώχνουνε και δεν μπορώ να κρατήσω καμία και έχω τόσο ωραίο επάγγελμα. Νοσηλεύτρια είμαι. Επάγγελμα που εξελίσσεσαι που συναναστρέφεσαι κόσμο που προσφέρεις και όμως δεν μπορώ να το εξασκήσω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι 40 χρονών και μάλλον ξόφλησα είμαι μια ξεγραμμένη από την ζωή. Η ζωή από τώρα μου έδειξε τον δρόμο που θα ακολουθήσω και αυτός είναι οι 4 τοίχοι του σπιτιού μου κάνοντας δυστυχισμένη εμένα και τους γονείς μου. Και όλο και αναρωτιέμαι τι θα απογίνω εγώ σε αυτήν την ζωή;;;; Γιατί γεννιούνται άνθρωποι σαν εμένα που θα υποφέρουν τόσο στο μέλλον γιατί το κάνει αυτό ο Θεός;;;

Σε καταλαβαινω απολυτα!!!εσενα ομως υπάρχουν ανθρωποι που θελουν να σε γνωρισουν αλλα εσυ δεν θες.μονη απορρίπτεις ανθρώπους που θελουν να σε γνωρισουν.υπάρχουν και ανθρωποι που κανενας δεν θελει να τους γνωρισει η να ασχοληθεί εστω λιγο μαζι τους.αυτοι ειναι σε ακομα χειρότερη μοιρα!

Όλγα καλησπέρα,
έχω διαβάσει πολλά μηνύματά σου. Και έχω διαβάσει και τις απαντήσεις των μελών στις ανησυχίες σου. Ζητάς βοήθεια, σου δίνουν, όση μπορούν, αλλά δεν ακούς. Ναι... καταλαβαίνω πως νιώθεις και λυπάμαι πολύ γι' αυτό. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιος πόνος. Η αλήθεια είναι πως περνάς ζόρικους καιρούς, είναι δύσκολα τα πράγματα. Αυτό που έχω παρατηρήσει όμως είναι πως γενικά παραπονιέσαι συνεχώς και τρελαίνεσαι. Δεν αφήνεις το μυαλό σου να καθαρίσει. Δε ζεις το τώρα. Είτε θα λυπάσαι για το παρελθόν είτε θα αγχώνεσαι για το μέλλον. Το παρόν σου που βρίσκεται; Πως θες να φτιάξεις ένα μέλλον όταν δεν ξεκινάς από το τώρα; Δουλειά δε μπορώ να σου βρω, ούτε να σου πω τα αυτονόητα. Γιατί ξέρω πως τα ξέρεις. Μόνο ένα θα σου πω... Σταμάτα να γκρινιάζεις και να παραπονιέσαι. Η ζωή δε θέλει τέτοια. Συνέχεια εστιάζεις σε φόβους και άσχημα πράγματα. Πες ένα ευχαριστώ πρώτα. Εφόσον βλέπεις πως η παρούσα στάση σου δεν σε βοηθάει σε τίποτα, γιατί το συνεχίζεις; εθίζεσαι στα άσχημα συναισθήματα; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βλέπεις πως είναι ευτυχισμένοι και έχουν κάτι που δεν έχεις είναι επειδή επιτρέπουν στον εαυτό τους να νιώσουν ευτυχία, επειδή προσεγγίζουν τη ζωή με χαρά, με αγάπη και με ελπίδα. Μπορεί να μην τα έχουν όλα, αλλά αυτό που έχουν το δίνουν καλά. Το χαίρονται. Την ευτυχία τους κοιτάς. Η ευτυχία είναι που σε προσελκύει σε αυτούς. Απλά νομίζεις πως υπάρχει εξίσωση για αυτή. Επειδή ευτυχία μπορεί να είναι και το "αχ τι ωραίος καφές" και "εντάξει, σήμερα έχω να φάω, αύριο έχει ο Θεός". Άλλαξε στάση. Γίνε χαρούμενη μέσα σου για να προσελκύσεις και άλλους με τη χαρά σου. Έστω κι αν δεν έχεις τίποτα (ακόμα). Όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσεις ότι ο τρόπος σκέψης σου δε σε πήγε και δεν θα σε πάει μπροστά, τόσο καλύτερα για σένα. Η χαρά είναι μαγνήτης: ανθρώπων, τύχης, της ίδιας της ζωής. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε καλά με τον άλλον πλάι μας. Το να χαίρεσαι και να εκτιμάς τη ζωή και να δακρύζεις στα αλήθεια με τον πόνο του άλλου.. όλα αυτά είναι που τραβάνε τους ανθρώπους και την ευτυχία γύρω σου. Γιατί θα νιώθουν καλά κοντά σου. Και δεν έχει να κάνει ούτε η ηλικία, ούτε η δουλειά, ούτε τίποτα. Εσύ θα παντρευόσουν έναν άνθρωπο που συνέχεια παραπονιέται; που συνέχεια αγχώνεται; θα έλεγες μπα.. Θα μου φάει την ψυχή. Το ξέρω πως δε γεννήθηκες έτσι, το ξέρω πως οι καταστάσεις σε κάνανε. Στο χέρι σου είναι όμως. Όχι η δουλειά, όχι ο σύντροφος, αλλά να νιώσεις χαρά. Κάθε βράδυ προσπάθησε να λες τουλάχιστον τρία ευχαριστώ. Τα άσχημα ας μην υπάρχουν για σενα. Να μην τα βλέπεις. Έστω κι αν το θεωρείς εθελοτυφλία. Στην παρούσα φάση ειλικρινά θεωρώ πως μόνο έτσι θα καθαρίσει το μυαλό σου.
ΥΓ Δεν μπαίνω συχνά εδώ και συνεπώς, αν απαντήσεις, δε θα μπορέσω να απαντήσω.
Αυτή είναι η δική μου συμβουλή μέσα από την καρδιά μου.
Καλή δύναμη.. θα σε διαβάζω...
Νικολέτα

Σε ευχαριστώ Νικολέτα για τα καλά σου λόγια. Εκτιμώ πολύ την απάντησή σου. Ποιος σου είπε όμως ότι παραπονιέμαι συνεχώς αντιθέτως με έχουνε χαρακτηρίσει και αναίσθητη οι δικοί μου άνθρωποι. Αυτά που γράφω όμως πάνω είναι η πραγματικότητα μου και ποιος μπορεί να την παραβλέψει. Με τους φίλους μου είμαι μια χαρά και μιλάμε και γελάμε και λέμε αστεία σαν να μην συμβαίνει τίποτα απλά δεν μπορώ να μην νοιάζομαι για το μέλλον όταν μάλιστα προδιαγράφεται και τόσο αβέβαιο.

Eγώ θα σου απαντήσω ότι δε γίνεται να μην μπορείς να κάνεις τελείως τίποτε.Κάποια δουλειά θα υπάρχει που να μπορείς να κάνεις.Να σε ρωτήσω κάτι άλλο; Σου είπαν ποτέ οι γονείς σου ότι απο την στιγμή που πέρασες τα 18,πρέπει να δουλέψεις για να τα βγάλεις πέρα γιατί αυτοί δεν σκοπεύουν ή δεν έχουν την δυνατότητα να σε ταϊζουν για μια ζωή; Και αυτό το τελευταίο να το βλέπεις και εσύ; Οτι δηλαδή δεν υπάρχει όντως δυνατότητα να σε ταϊζουν οι δικοί σου;
Πέρασες ποτέ συνθήκες φτώχειας; όπως πχ το χειμώνα για να βρεις ξύλα για να βάλεις στη σόμπα να ζεσταθείς,να πηγαίνεις να παίρνεις απο το κοντινό δάσος; να μην ξέρεις αν αύριο θα έχεις να φας; να βλέπεις τον πατέρα σου,να αγωνίζεται να βγάλει τα προς το ζην και να τον κυνηγάνε απο παντού; Σε πίεσαν πραγματικά ποτέ οι γονείς σου να βρεις μια δουλειά,μια οποιαδήποτε δουλειά γιατί αλλιώς δε θα έχεις να φας; Και αν πήγες σε μια δουλειά και έφυγες ή σε απέλυσαν σου είπαν "δε πειράζει κορίτσι μου.κάτσε εδώ μαζί μας και ένα πιάτο φαϊ θα το έχεις." ;Με αποτέλεσμα και εσύ να βολευτείς σε αυτό και να λες "οκ.καλά είμαστε.τι να κάνω να πάω να προσπαθήσω να δουλέψω;"
Εσύ ως άνθρωπος έχεις πραγματικά την όρεξη να ψάξεις για οποιαδήποτε δουλειά; Να πας πρώτα,να δοκιμάσεις σοβαρά να κάνεις την εκάστοτε δουλειά και μετά να παραπονεθείς ότι δεν τα καταφέρνεις.Εγώ πχ δε ντρέπομαι να πω ότι βολεύτηκα στην δουλειά που κάνω και δε ψάχνω κάτι καλύτερο.Μου αρέσει αυτό που κάνω αλλά ξέρω ότι τα ωράρια ειναι σαφώς εξαντλητικά και ο μισθός στη μετά κρίση εποχή,ψίχουλα.Αλλά πριν την απορρίψω,ήρθα και δοκίμασα.Και αν κάποια στιγμή η επιχείρηση βάλει λουκέτο,θα ψάξω για κάτι άλλο.Γιατί θα ξέρω ότι δεν έχω κάποιον να με θρέψει.Η θα βρω κάτι να κάνω ή θα πεθάνω απο πείνα.Εσύ σκέφτεσαι κατευθείαν το αποτέλεσμα ότι δηλαδή δε θα μπορείς να επιβιώσεις όταν πεθάνουν οι γονείς σου.Τώρα όμως που είναι ακόμη εν ζωή και σε παίρνει να δοκιμάσεις να κάνεις κάποια δουλειά και στη περίπτωση που αποτύχεις,θα έχεις πάλι μέρος να επιστρέψεις γιατί δεν δοκιμάζεις να κάνεις κάτι που ίσως σου εξασφαλίσει την επιτυχία;
Και ότι δεν έχεις ακόμη παντρευτεί και δεν έχεις κάνει οικογένεια,δεν ειναι γιατί είσαι χαζή αλλά γιατί είναι λάθος ο τρόπος που σκέφτεσαι.Αυτά που λες ότι κάνουν οι άλλοι καλύτερα απο σένα, στους περισσότερους δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα.

Καλησπέρα, χρονια σου πολλά και καλή χρονιά να έχεις!
Κάνοντας 3 χρόνια ψυχοθεραπέια , και διαβάζοντας αρκετά αφού ακόμα και τώρα έχω τρομερά θέματα να λύσω μέσα μου, ισως μπορώ να σου πώ κάποια πράγματα, οχι ως σοφός ούτε ως ειδικός, απλά σαν ένας άνθρωπος που επίσης φλέρταρε ανα διαστήματα με την κατάθλιψη την απαισιοδοξία, και εχοντας αφιερώσει πολλές ωρες στην αναζήτηση.
Καταρχήν το πως αντιμετωπίζεις την ίδια τη ζωή, με φοβο , χαρά ,θαρρος , ορεξη, είναι αποτέλεσμα κάποιων σχημάτων συμπεριφοράς που διδάχθηκες στην παιδική σου ηλικία.
Απο μικρούς μας μαθαίνουν δυστυχώς οτι "η ζωή είναι δύσκολη" ,λιγες φορές μας λένε "είναι όμορφη, και το χειρότερο ακόμα οι δικοί μας άνθρωποι (γονείς) πολλές φορές είναι τόσο αφιερωμένοι στον εαυτό τους, και στους στοχους τους , που δεν εστιάζουν στα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής, και δινουν κακό παράδειγμα στα παιδιά, καλλιεργουν έτσι τα αρνητικά σχήματα συμπεριφοράς που σου είπα παραπάνω.
Σαν παράδειγμα αντι πολλές οικογένειες στα οικογενειακά τραπέζια να κοιτάξουν να γεμίσουν ομορφες στιγμές , καταλήγουν σε τσακωμους..
Ενα απλό παράδειγμα που δείχνει μονο την κακή πλευρά της ζωής..
Δευτερο παράδειγμα είναι να μαθαίνουν τους ανθρωπους απο μικρή ηλικία να τους καταδυναστεύει η ύλη και η επιτυχία και όχι η ίδια η ζωή..
Δεν υπάρχει δηλαδή αγάπη "ανευ όρων" , αλλά αγάπη μόνο στα πρότυπα που καθορίζουν τα προτυπα του μπαμπά, της κοινωνίας, της επιτυχίας..
Εμαθες κι εσύ οτι δεν αξίζεις αγάπη σ ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, και δύσκολο, οπως και γω που σου τα λέω, και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι..
Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να είναι καταρχήν ελέυθερος απο τέτοιες δεισιδαιμονίες, και μετά όλα τ' άλλα.
Τσακιστηκε η αυτοπεποιθησή σου και νομίζεις οτι δεν μπορείς να καταφέρεις τίποτα μονη σου ενώ δεν ειναι έτσι..
Δεν υπολέιπεσαι σε τίποτα απο κανέναν, και να ξέρεις απλά οτι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές στις κακουχίες..
Οι αντοχές καθορίζονται απ τον δυναμισμό και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας που χτίζονται στην παιδική ηλικία..

Τι να ρε παιδιά καλά και άγια όλα αυτά που λέτε και σας ευχαριστώ πολύ που αφιερώνετε χρόνο για μένα αλλά ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος και οι δυνατότητές μου που δεν μου επιτρέπουν να κάνω κάτι στην ζωή μου. Δεν μπορώ να καταφέρω ούτε το παραμικρό είμαι καταστραμμένη καμένο χαρτί.

Έχω κι εγώ ανάλογες ανησυχίες.. Προς το παρόν βέβαια έχω ακόμη μέλλον μπροστά μου, απλά δεν νιώθω ικανή για τίποτα. Ούτε για να γίνω νοικοκυρά, ούτε για να βρω μια δουλειά. Και αυτό πιστεύω οφείλεται σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και σε νωχελική διάθεση. Στο θέμα νοικοκυριό, για παράδειγμα, είμαι αρκετά τεμπέλα και τα αφήνω όλα στη μητέρα μου. Στο θέμα να φτιάξω δικό μου σπίτι νιώθω επίσης πολύ άχρηστη, όπως και στην επιτέλεση καθηκόντων σε κάποια εργασία. Αισθάνομαι σαν να διακατέχομαι από συναισθηματικά και νοητικά μπλοκαρίσματα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, και το συνιστώ και σε σένα, είναι κάποια έστω υποτυπώδη προσπάθεια βελτίωσης και λίγο υπομονή για την επίτευξη μακροχρόνιων στόχων. Καλή μας επιτυχία και μακάρι το 2015 να μας κρύβει ευχάριστες αλλαγές. :)

"Κατεστραμμένη, καμμένο χαρτί" . Οπως βλέπεις όλη η οπτική σου είναι απ την γωνία που σ έχουν να βλέπεις κάποιοι άλλοι.. Τι πραγματικά πιστεύεις λείπει απ τη ζωή σου??
Μήπως η αγάπη σου για τον εαυτό σου ΠΡΩΤΑ?
Να ξέρεις οτι αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου σαν ένα μικρό παιδάκι , και να τον προστατευσεις, δε θα το κάνει κανένας άλλος, γιατί δεν ξέρει κανένας αλλος οπως εσύ τις ανάγκες σου.
Θα ήθελα πολύ να δείς ένα παράδειγμα.
Τρέχουν παιδάκια σ έναν αγώνα 50 μετρων, και όλοι οι γονείς οπως και τα παιδάκια θέλουν το έπαθλο, και την "επιτυχία" .
Κάποιο παιδάκι πέφτει και χάνει στα 10 μέτρα.
Γκρεμίζονται όλες οι προσδοκίες των γονιων, και κατα συνέπεια και του παιδιού οπου γεμίζει αμφιβολίες και φοβίες..
Οι γονείς μονο αν είναι καλλιεργημένοι πνευματικά θα το επιβραβευσουν και πάλι,και θα του δείξουν οτι σημασία εχει ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!!
Μην τιμωρείς τον εαυτό σου έτσι.. Προτείνω να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει ν αλλάξεις αυτες τις αρνητικές σκέψεις.

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις αλλά το θέμα του ειδικού το έχω ψάξει αλλά δεν με βοήθησε, δυστυχώς σε μένα δεν λειτουργούν αυτά!!!

Ολγάκι στο πα και στο ξαναλέω...
Πρώτον δεν θες να πάρεις βοήθεια, κανενός τύπου και με κανέναν τρόπο... Απορώ και στο χω ξαναπεί γιατί δημοσιεύεις το θέμα σου, απ' τη στιγμή που δεν θες βοήθεια, τι περιμένεις? Να σου επιβαιβεώσουμε πως είσαι χαμένη υπόθεση? Πως είσαι άχρηστη? Πως όταν χαθούν οι γονείς σου δεν θα μπορείς να επιβιώσεις? Αφού τα ξέρεις αυτά... ξέρεις πως αν δεν δεχτείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου δεν θα αλλάξει τίποτα κι όλοι οι φόβοι σου θα επιβεβαιωθούν...
Λυπάμαι ρε Ολγάκι και στο χω ξαναπεί, λυπάμαι και φοβάμαι για σένα πραγματικά...
Και το άλλο σου θέμα πως δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη για την ζωή σου. Δηλαδή έλεος!!! Θέλω να κάνω παιδάκια για να παίζω? Αυτό είναι το θέμα σου, πως όλο παίζεις... Πιάνεις δουλειες και πας και αντί να δουλεύεις παίζεις, και απορείς γιατί σε διώχνουν... κρέμονται ζωές απ' τα χέρια σου στη δουλειά σου, μια δουλειά τόσο σημαντική... κι εσύ παίζεις... Και γιατί να δουλέψεις και να μην παίζεις αλήθεια αφού είναι πιο διασκεδαστικό και να σε διώξουν οι γονείς σου θα στα προσφέρουν όλα... Τώρα όμως που μεγαλώνουν και καταλαβαίνεις πως δεν θα είναι εκεί για πάντα... μήπως πρέπει να σταματήσεις να παίζεις Ολγάκι?
Μήπως πρέπει να δεις εσύ που ευθύνεσαι για όλα αυτά? Ένας ειδικός θα σε βοηθούσε σ' αυτό... αν όμως θες ανεύθυνα να συνεχίσεις να παίζεις η αλήθεια είναι πως πουθενα δεν θα σε βοηθήσει κι ο ειδικός.
Οι γνωστοί σου Ολγάκι για να μπορέσουν να παίξουν δυο τρεις φορές την εβδομάδα, που τους βλέπεις και τους χαίρεσαι, ολη την υπόλοιπη εβδομάδα αγωνίζονται. Εσύ αγωνίζεσαι για κάτι? Για καθαρίστρια γιατί δεν πας που ζητάνε? Μου είχες πει πως δεν έχεις πρόβλημα με αυτή τη δουλειά... αλλά δεν πας και να την κάνεις... τι να πω...
Αλήθεια φίλους έχεις? Βγαίνεις καθόλου?

Καθευτή, η αλήθεια είναι ότι με το καθαρίστρια δεν έχω και μεγάλο πρόβλημα αλλά θα ήθελα να ασχοληθώ με το επάγγελμα που σπούδασα και μου αρέσει και μακάρι να μπορούσα να είχα κάνει και καριέρα σε αυτό. Φίλους έχω αλλά δεν βγαίνω συχνά μια στο τόσο γιατί και αυτές οι φίλες που έχω είναι πάνω κάτω σαν και μένα με τα προβλήματά τους. Όντως είμαι λίγο ανεύθυνη και επιπόλαια αλλά δεν με έχει βοηθήσει και το σύστημα της Ελλάδας έτσι όπως είναι. Έπρεπε μόλις τελειώσαμε την νοσηλευτική να μας έβαζε σε μία δουλειά και να την μαθαίναμε σιγά σιγά και έτσι όλοι να είμασταν με δουλειές τουλάχιστον τώρα. Μικρή ήμουνα πολύ υπεύθυνη και τακτική και σαν μαθήτρια ήμουνα εξαιρετικά καλή. Αργότερα τι έγινε και εξελίχθηκα έτσι δεν ξέρω. Ίσως κάτι με πείραξε πολύ και έγινα ένα αλλόκοτο πλάσμα που τρώει όλη την ώρα, πάχυνα και δεν μπορώ να χάσω τα κιλά μου, έγινα τεμπέλα δεν κάνω καμία δουλειά στο σπίτι , έγινα σαν γριά 70 χρονών τίποτα δεν μπορώ να κάνω με ευκολία. Άλλοι παχαίνουνε και τα χάνουνε αμέσως τα κιλά. Είναι περιποιημένοι στο σικ, ενώ βάζω μια φόρμα και βγαίνω έξω. Έχω αφήσει πολύ τον εαυτό μου.

Εγώ θα έλεγα να μην απογοητεύεσαι απο τώρα.Ειχα μια θεία που κατάφερε να επιβιώσει χωρίς πρακτικά να έχει δουλέψει ποτέ σκληρά στη ζωή της.Μέχρι τα 50 της ήταν ελεύθερη και επειδή δε ζούσαν οι γονείς της,έπαιρνε τη σύνταξη του πατέρα της και ζούσε απο αυτή.Δυσκολα μεν γιατί έπρεπε να πληρώνει και ενοίκιο αλλά τα έβγαζε πέρα γιατί είχε και μερικές καλές φίλες που την βοηθούσαν.Εν τω μεταξύ είχαν ένα παλιό σπίτι που το έδωσαν αντιπαροχή με τον αδερφό της,πήραν ο καθένας απο 1 διαμέρισμα και έτσι έλυσε και το πρόβλημα της στέγης.Επειτα εκεί κάπου κοντά στα 50 της βρήκε κάποιον περίπου στα 60 και παντρεύτηκε.Οκ δε μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν υπόδειγμα συμπεριφοράς (μαλάκας τελείως ήταν και δυστυχώς πέρασε κάποια δύσκολα χρόνια η θεία μου) αλλά τουλάχιστον παντρεύτηκε.Το "τουλάχιστον παντρεύτηκε" στο λέω γιατί καταλαβαίνω ότι μάλλον αυτός είναι ο μεγάλος σου καημός. Και μετά αυτός πέθανε και η θεία μου έπαιρνε τη σύνταξή του και ζούσε απο αυτή.Και μέχρι να πεθάνει απο εγκεφαλικό πριν 4 χρόνια,μια χαρά ζούσε.Και τα ταξιδάκια της έκανε και τις φίλες της είχε και μια χαρά

Olgaki1975 από εμφάνιση πως είσαι;

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Εγώ θα έλεγα να μην απογοητεύεσαι απο τώρα.Ειχα μια θεία που κατάφερε να επιβιώσει χωρίς πρακτικά να έχει δουλέψει ποτέ σκληρά στη ζωή της.Μέχρι τα 50 της ήταν ελεύθερη και επειδή δε ζούσαν οι γονείς της,έπαιρνε τη σύνταξη του πατέρα της και ζούσε απο αυτή.Δυσκολα μεν γιατί έπρεπε να πληρώνει και ενοίκιο αλλά τα έβγαζε πέρα γιατί είχε και μερικές καλές φίλες που την βοηθούσαν.Εν τω μεταξύ είχαν ένα παλιό σπίτι που το έδωσαν αντιπαροχή με τον αδερφό της,πήραν ο καθένας απο 1 διαμέρισμα και έτσι έλυσε και το πρόβλημα της στέγης.Επειτα εκεί κάπου κοντά στα 50 της βρήκε κάποιον περίπου στα 60 και παντρεύτηκε.Οκ δε μπορώ να πω ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν υπόδειγμα συμπεριφοράς (μαλάκας τελείως ήταν και δυστυχώς πέρασε κάποια δύσκολα χρόνια η θεία μου) αλλά τουλάχιστον παντρεύτηκε.Το "τουλάχιστον παντρεύτηκε" στο λέω γιατί καταλαβαίνω ότι μάλλον αυτός είναι ο μεγάλος σου καημός. Και μετά αυτός πέθανε και η θεία μου έπαιρνε τη σύνταξή του και ζούσε απο αυτή.Και μέχρι να πεθάνει απο εγκεφαλικό πριν 4 χρόνια,μια χαρά ζούσε.Και τα ταξιδάκια της έκανε και τις φίλες της είχε και μια χαρά

---

Σα να λεμε ''ζωη βγαλμενη απο παραμυθι''