ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ.

γεια σας
παλι γυρισα εδω. ειχα υποσχεθει οτι θα σταματησω να γκρινιαζω και να μιζεριαζω στο φορουμ, αλλα βασικα δεν ειναι γκρινια και μιζερια, αλλα προβληματισμοι και θελω να τους μοιραστω με καποιον. δεν εχω κανεναν να τα μοιραστω, δηλαδη εχω καποιους απο την οικογενεια μου, αλλα μετα θα μου λενε οτι ειμαι παραξενος και οτι εγω φταιω για ολα.
δεν εχω καταθλιψη (ελπιζω) αλλα βαρεμαριτιδα οπως την αποκαλω χαρακτηριστικα και πολλες (ανουσιες) αρνητικες σκεψεις.
ολοι μου φαινονται βαρετοι. ολοι ομως. ολα τα ατομα που τυχαινει να συναναστρεφομαι ή αναγκαζομαι να συναναστρεφομαι.
πχ παιδια γνωστων των γονιων μου.
την παραμονη χριστουγεννων πχ ειχαν ερθει κατι φιλοι των γονιων μου, φερανε και τα παιδια τους (4 στο συνολο), εγω αυτους ειχα να τους δω απο κατι παιδικα παρτυ, ηταν κοντα στην ηλικια μου (εγω ειμαι 27) και ειλικρινα δεν εβλεπα την ωρα να περασει. βαριομουν ελεεινα. δεν ειχα καμια ορεξη να μαθω πραγματα γι' αυτους, τις σπουδες τους, τη δουλεια τους, τη ζωη τους. μου φαινονταν αφορητα βαρετοι. ηξερα αλλωστε οτι δεν προκειται να τους ξαναδω. απλα καθομουν και ακουγα ή πετουσα καμια προταση αναγκαστικα. μονο οταν εφυγαν ανακουφιστηκα.
και αυτο συμβαινει συχνα. και τις προαλλες με καλεσε για καφε η μανα μου, ειχε την βαφτιστηρα της, κοντα στην ηλικια μ κ αυτη, και βαριομουν. δε μπορουσα να μη της μιλησω φυσικα, οποτε τη ρωτησα διαφορα για τη σχολη της κτλ.
αλλα μου συμβαινει συνεχεια. αυτο δε σημαινει πως παω οπου μου πουν οι γονεις μου, πολλες φορες αρνουμαι. αλλα το λεω γενικα. και με ατομα που μπορει να γνωρισω καπου αλλου ή και απο ιντερνετ. μου φαινονται ολοι βαρετοι. οτι ειναι απλα ατομα που θα μιλησω περι ανεμων και υδατων. νιωθω οτι δεν ταιριαζω με κανεναν. επιπλεον νιωθω οτι κι εγω ειμαι βαρετος και δεν εχω τι να πω μαζι τους.
αυτο με εχει κανει να μισησω ακομα περισσοτερο την πολη μου. και σαν μαθητης τα ιδια. να πηγαινω με γονεις και να κανω παρεα με τα παιδια των γνωστων τους. τοτε βεβαια δε με πειραζε, δεν το σκεφτομουν, αλλα τωρα πια ειναι αφορητο.
εχω βαρεθει να γνωριζω και να μιλαω με ατομα και απλα να παιρνω πληροφοριες. μου φαινονται ολοι βαρετοι, συνηθισμενοι, με συνηθισμενη ζωη και σκεψη.
εγω σαν χαρακτηρας ειμαι καπως αντισυμβατικος, μου αρεσει να μοιραζομαι πραγματα, παθιαζομαι με πραγματα. μου αρεσει να μιλαω για πολυ προσωπικα μου πραγματα. οι γονεις μου δεν ειναι ετσι. η μανα μου πχ της αρεσει να μιλαει με ολους για ολα. εγω θελω πιο στενες σχεσεις.
εδω στην πολη μου δεν ειχα ποτε καλους φιλους. δεν ξερω αν φταιω εγω ή αν ειναι θεμα τυχης.
σκεφτομαι οτι πρεπει να αρχισω να περναω καλα μονος μου, αλλα ουτε κι αυτο καταφερνω εδω και πολυ καιρο.
οταν ειμαι με διαφορα ατομα, πχ απο την οικογενεια, βαριεμαι αφορητα πια. οτι πρεπει να τους μιλησω, πρεπει να το παιξω ευγενικος. προτιμω να απομονωνομαι. τους βρισκω ολους αφορητα βαρετους. και τα οικογενειακα τραπεζια τα βρισκω αφορητα βαρετα πια.
δεν ξερω τι να συζηταω με τους αλλους, ενω και αυτοι οι ιδιοι μου φαινονται βαρετοι.
βεβαια πολλες φορες προκυπτει κατι να πουμε (η επικαιροτητα παντα δινει θεματα αλλωστε πχ τωρα εκλογες), αλλα παλι νιωθω μια εντονη δυσφορια και βαρεμαρα.
φοβαμαι οτι ετσι θα παει το πραγμα αν συνεχισω να μενω εδω.
και στο ιντερνετ που προσπαθω εδω και 1 χρονο να κανω καποιες γνωριμιες, δεν τα καταφερνω. εκει μαλιστα ξενερωνω ακομα περισσοτερο.
εχω επισης ασχημες αναμνησεις απο την πολη αυτη. θα ηθελα οσο τιποτα να φυγω να κανω μια νεα αρχη. ξερω πολλοι θα πειτε οτι δεν ειναι λυση, αλλα εχω τασεις φυγης ετσι κ αλλιως και δε μπορειτε να ξερετε πως ειναι και πως εχω περασει ολα τα χρονια εδω.
παλια δεν εδινα σημασια. ελεγα γιορτες ειναι, θα ερθουν ολοι απο το σοι, αλλα πια δεν παλευεται.
φοβαμαι οτι οποιο ατομο και να γνωρισω εδω, δεν θα ταιριαζουμε. απλα θα μιλησουμε για καποια πραγματα και αυτο.
ενω ξερω πολλα πραγματα και εχω γνωσεις, δεν εχω δυνατη μνημη, ετσι οταν ειμαι σε παρεα, νιωθω οτι δε μπορω να μιλησω για πολυ ωρα για καποιο πραγμα.
επισης στη δουλεια μου, ειναι 2 γυναικες μεγαλης ηλικιας, μιλαμε βεβαια, αλλα δεν ειναι για παρεα, οπως καταλαβαινετε. να σημειωσω οτι η δουλεια αυτη δε με ευχαριστει και δε με γεμιζει. αλλα ειναι ευκολη δουλεια και παιρνω κανονικο μισθο (κατι οχι δεδομενο)
τι μου προτεινετε;
δεν ειναι απλη βαρεμαρα. ειναι πια κατι πολυ εντονο και δυσαρεστο.

Καλησπερα σου φιλε μου,εισαι ηδη 27 ετων δεν εισαι παιδι ουτε εφηβος κ ειναι πολυ λογικο να βαρεθηκες το οικογενειακο σου περιβαλλον κ να θελεις κατι νεο,δεν νομιζω οτι υπαρχουν πολλοι που διασκεδαζουν πραγματικα σε οικογενειακα τραπεζια με τους ηλικιωμενους δικους τους κ δεν ειναι αναγκαιο να ταιριαζεις κ να νιωθεις καλα με συνομιλικους που ειναι παιδια των οικογενειακων φιλων σας,αυτο που πρεπει να κανεις ειναι μια δικη σου ζωη που δεν εχει να κανει με την ζωη των συγγενων σου καλο ειναι να βρεις την καταλληλη γυναικα για εσενα να δημιουργησετε την δικη σας οικογενεια να μετακινειστε να πηγαινετε σε μερη που δεν θα ειναι ανθρωποι που βλεπεις μια ζωη μπροστα σου,μαλλον πως επηξες στο οικογενειακο σου περιβαλλον δεν σε εκφραζουν οι δικοι σου κ δεν σε κατανοουν σε σημειο να βλεπεις τα παντα βαρετα ομως δεν ειναι ετσι,οργανωσε αποδρασεις για να δεις νεα μερη κ κοσμο κ ετσι κ σε βοηθησει η τυχη ισως μεινεις καπου αλλου καποτε γιατι τωρα δεν προτεινω να αφησεις την δουλεια σου με την κριση παντως με την πρωτη ευκαιρια να το τολμησεις εαν βρεις κατι καλυτερο

Στεφανε καλησπέρα σου!!!
Να σου πω την αλήθεια μου δίνεις της εντύπωση πως η ζωή σου είναι βαρετοί και όχι οι άνθρωποι γύρω σου. Γράφεις πως σ' αρέσει να μοιράζεσαι και παθιάζεσαι με πράγματα... Στο πάθος σου... σ' αυτό το χόμπυ που ακολουθείς με πάθος δηλαδή δεν έχεις γνωρίσει άτομα που να μιλάτε για το κοινό σας πάθος? Ή μήπως τελικά δεν παθιάζεσαι και τόσο εύκολα και απλά θα ήθελες?

Μυσπ πρέπει να σου πω πως υπάρχουν άτομα στην ηλικία μας που περνάνε υπέροχα με τους ηλικιωμένους γονείς τους, άτομα που έχουν μεγαλώσει σε σωστές οικογένειες, άτομα που γνωρίζω και ζηλεύω... Ελπίζω και τα παιδιά σου στα 30 τους να περνάνε καλά με εσένα γριούλα και όχι όπως εμείς με τους γονείς μας! (Αν κι εγώ με τον πατέρα μου από τότε που δεν μένουμε μαζί, μια χαρά περνάω, δεν είσαι και τόσο γέρος στα 60)

Καλα τα λες φιλη μου ομως οταν δεν εχεις κατι να σε γεμιζει περα απο τους δικους σου φτανεις σε σημειο να νιωθεις οτι πνιγεσαι κ ο Στεφανος δεν εχει την σχεση που θα ηθελε με τους δικους του,ειναι κ το να εχεις μεγαλωσει σε μια οικογενεια που σου προσφερει στοργη κατανοηση μακαρι μαζι με το αγορι μου να δημιουργησουμε μια τετοια οικογενεια θελει φοβερη δουλεια κ ειμαι διατεθειμενη να παλεψω για το καλυτερο,κ εγω περναω θαυμασια μαζι με την γιαγια μου περισσοτερο απο οτι με νεοτερους συγγενεις μου μαλιστα,ο αδερφος μου με κανει να πλητω φοβερα ενω η μητερα μου οταν ημουν μικρη ολα καλα ομως τωρα νιωθω δεν με κατανοει αρκετα,οταν οι γυρω σου δεν ειναι σε θεση να σε κατανοησουν αναποφευκτα ορισμενες φορες νιωθεις μονος

Γειά σου Στέφανε! Μάλλον θα πρέπει μία μέρα να κάτσεις να συγκεντρωθείς, να σκεφτείς και να σημειώσεις ποιά είναι αυτά τα πράγματα που σε ενθουσιάζουν και τί είδους άνθρωποι σε ενδιαφέρουν για να βρεις κάποιους στόχους και κάποιες συγκεκριμένες παρέες. Ήθελα να σου πω οτι αυτό που νιώθεις δεν είναι κακό, αρκεί να μπορείς να το ελέγχεις και λιγουλάκι, ίσως πιέζοντας και λίγο τον εαυτό σου. Γιατί, εντάξει, καλό είναι να είσαι αντισυμβατικός, αλλά δεν θα πάθεις και τίποτα αν πεις και δυό λόγια με συγγενείς και γνωστούς σε μία γιορτή, όσο κι αν βαριέσαι. Δεν είναι καλό να απομονωνόμαστε επειδή δεν ταιριάζουμε στα ενδιαφέροντα με τους άλλους, ας έχουμε μία ανθρώπινη επαφή. Εγώ προσωπικά από την εμπειρία μου έχω να σου πω ότι καλύτερο είναι να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα και σε αγαπάνε παρά ανθρώπους που απλά έχετε τα ίδια πράγματα στο μυαλό. Και τα δύο χρειάζονται όμως, γι αυτό έχε λίγη υπομονή και ανοχή με τους γύρω σου, έστω κι αν τώρα, αυτή τη στιγμή τους βρίσκεις βαρετούς.

νομιζω οτι παρεξηγηθηκαν οσα γραφω.
δεν ειναι βαρετη η οικογενεια μου. εγω νιωθω οτι βαριεμαι. τους αγαπω (ειδικα γονεις και γιαγια) και μου εχουν προσφερει παρα πολλα.
επισης πολλα παιδια γνωστων ειναι καλα παιδια (καποια δε θελω ουτε να τα βλεπω).
το θεμα μαλλον ειναι με μενα. ή οχι;

φιλους δικους σου δεν εχεις? γιατι στην δημοσιευση ολο για γνωστους των δικων σου μιλας

Στεφανε αυτό ακριβώς σου είπα κι εγώ, πως η ζωή σου πρέπει να είναι βαρετή και όχι οι γύρω σου... Ενδιαφέροντα έχεις? ζεις τη ζωή σου με πάθος ή απλά θα ήθελες να την ζεις με πάθος?

οχι. ουτε φιλους εχω ουτε ενδιαφεροντα. εκτος αν θεωρειται χομπι να σερφαρω στο ιντερνετ και να κανω τσατ για να σκοτωσω την ωρα μου και να κανω ζαπινγκ στην τιβι.
ειναι καποια πραγματα που μου αρεσουν πολυ αλλα βαριεμαι να τα κανω συνεχεια μονος μου.

Θα απαντουσα , αλλα βαριεμαααααααααααααααααι !!

Ε αλλο πρόβλημα μας παρουσιάσες τότε... Στην ουσία θα ήθελες να ζεις αντισυμβατικά και με πάθος... αλλά δεν έχεις φίλους ώστε να το κάνεις και βαριέσαι... Αυτό είναι το πρόβλημα των περισσοτερών μας απ' ότι έχω καταλάβει Στέφανε... δικό μου τουλάχιστον ειναι... έχουμε πρόβλημα στο να σχετιστούμε... στην ουσία το θέμα σου έπρεπε να λέει "βαριέμαι την ζωή μου" και όχι "βαριέμαι τα πάντα". Αν καταλάβεις και το πραγματικό σου πρόβλημα θα είναι και πιο εύκολο να το λύσεις.

Κατανοω πως νιωθεις φιλε μου συμφωνω με την καθρεφτη στην ζωη σου οι συνθηκες ειναι πληκτικες κ ειναι λογικο να μην σε γεμιζουν απολυτα κ οι δικοι σου ο ενηλικος ανθρωπος θελει κ αλλα πραγματα δικα του δεν θελει να ειναι διαρκως με τους συγγενεις του,ειναι σημαντικο να γνωριζεις τι θελεις για να το παλεψεις κ τι ειδος ανθρωπους θελεις μην καθεσαι απρακτος κινητοποιησου!

μια αντιστοιχη βαρεμαρα νοιωθω κι εγω.αλλα εγω βαριεμαι την ζωη γενικοτερα που λογικα ειναι συμπτωμα της (βαριας πιθανων) καταθλιψης που εχω.ειδικα εκεινο το σημειο που λες με την κακη μνημη που σου αποτρεπει να κανεις συζητησεις πανω σε πραγματα που εισαι εξπερ πχ το παθαινω κι εγω συνεχεια κι ετσι καταληγω παντα να μην ξεκιναω καποια συζητηση ή να μην παιρνω μερος σε συζητησεις αλλων ατομων που οδηγει να ειμαι απλα μια "γλαστρα" στις παρεες που βρισκομαι,οταν τουλαχιστον βρισκομαι γιατι τους τελευταιους μηνες,για να μην πω χρονο και πανω,εχω αποτραβηχτει απο ολους.ελλειψη συγκεντρωσης μου ειχε πει ενας ψυχολογος αλλα δεν περιμενα να με επηρεαζει τοσο πολυ. :(

Σε καταλαβαινω, ετσι νιωθω και εγω. Αλλα μαλλον περναω καταθλιψη ξανα.