απωθημενα κ εντασεις

Καλησπερα σας κ παλι,οπως μαλλον γνωριζετε μερικοι εχω βιωσει αρκετα ασκημα πραγματα κ θελω να ειμαι ηρεμη να ειμαι ο εαυτος μου κ πανω απο ολα να ζησω συμφωνα με τον χαρακτηρα μου μαζι με το αγορι μου κανουμε την οικογενεια μας κ να ειναι στην ζωη μου λιγοι κ καλοι ανθρωποι ποιοτητα κ οχι ποσοτητα,μεσα μου βεβαια κουβαλω αρκετα απωθημενα σχετικα με οσα εχω βιωσει,αρχικα απεχθανομαι βαθυτατα το σχολειο περασα πολυ ασκημα ειτε μονη μου ημουν ειτε με φιλες ψευτικες ειτε σνομπ ειτε αδιαφορες οι συμμαθητες μου μου φερονταν καλα οταν ηθελαν να αντιγραψουν επειδη ημουν καλη μαθητρια κ μετα με ειρωνευονταν κ αυτο που επισης απεχθανομαι ειναι οτι το σχολικο συστημα σε πεταει μεσα σε ενα σχολικο περιβαλλον ζουγκλα στο οποιο επικρατει το δικαιο του ισχυρου κ δεν ενδιαφερετε κανεις για το ποιος εισαι κ τι σου αρεσει,ολοι ειναι μια μαζα δεν ειναι ο καθενας ο εαυτος του κ ειναι αναγκασμενοι να κανουν τα ιδια μαθηματα κ να αποστηθιζουν ενα καρο αχρηστα πραγματα,αλλιμονο ελαχιστα πραγματα θα τους χρειαστουν στην μετεπειτα ζωη τους απο ολα αυτα,εκτος απο το σχολειο επειτα μισησα κ το πανεπιστημιο φιλοσοφικη που οι δικοι μου μου κανανε πλυση εγκεφαλου να παω πηρα το πτυχιο μου βεβαια ομως διαπιστωνω για μια φορα περισσοτερο οτι οι δικοι μου ανεκαθεν το μονο που ηθελαν για μενα ηταν να σπουδασω κ να βρω δουλεια ενω οι σπουδες κ το σχολειο ουδεποτε με γεμισαν στο ελαχιστο νιωθω ειτε απεχθεια ειτε αδιαφορια,δεν γνωριζω εαν καταφερω να ειμαι ηρεμη απο ολα αυτα που με στοιχειωνουν ομως σιγουρα το ονειρο μου ειναι να ειμαι ο εαυτος μου

σου εχω ευχαριστα νεα:οτι σκατα και να γινει παντα ειμαστε ο εαυτος μας(επιφανειακα φαινεται απλα να εννοειται αυτο αλλα εχει βαθος,ουσια και φιλοσοφια).

γτ τοσα απωθημενα?

Καλα τα λες ομως ειναι αναγκαιο να ζει κ ο καθενας συμφωνα με τον χαρακτηρα κ τα θελω του αλλιως γεμιζει απωθημενα εαν βρεθει σε περιβαλλον που απεχθανεται

δημοτικο γυμνασιο λυκειο τοσα χρονια σχολειο κ να υφιστασαι αυτο το περιβαλλον δεν ειναι κ λιγα ενιωθα φυλακισμενη στο σχολειο περισσοτερο γιατι δεν μπορουσα να βρω ανθρωπους ειλικρινεις να νοιαζονται για μενα

μυσπ δυστυχώς και εγώ δεν έχω καλές αναμνήσεις απο το σχολικό μου περιβάλλον.και ούτε απο τους γονείς μου απο την μάνα μου κυρίως κατά τα παιδικά μου χρόνια.και εγώ ένιωθα ότι ήθελα να ξεφύγω απο όλους και όλα.τώρα πια ξέρω ότι παλεύω με τους εσωτερικούς μου δαίμονες-ψυχικό πόνο που μου άφησαν όλα αυτά τα γεγονότα που πέρασα.
επειδή όμως μου αρέσει να είμαι δίκαιος με τους ανθρώπους θα πω ότι η μάνα μου,έκανε και κάτι θετικό.Οταν τελείωσα με χίλια ζόρια το γενικό λύκειο και ήθελα να τα παρατήσω όλα και να εξαφανιστώ γιατί δεν άντεχα άλλο το bullying και δε με άφησε να το κάνω,κυρίως κάνοντας μου ψυχολογικό πόλεμο του στυλ "αν αύριο πεθάνω,θα το έχεις τύψεις στη συνείδησή σου" είπε μια πολύ σωστή κουβέντα. "μπορεί τώρα να με βρίζεις απο μέσα σου που σε πιέζω να συνεχίσεις,που σε στέλνω να δουλέψεις αλλά δε θέλω να έρθεις στον τάφο μου μετά απο κάποια χρόνια και να πεις φτου σου μάνα..εγώ τότε δεν είχα μυαλό να βγάλω ένα λύκειο,να μάθω μια τέχνη και τώρα δεν έχω κανένα εφόδιο για να μπορέσω να επιβιώσω" και η αλήθεια είναι ότι μετά απο 18 χρόνια που μου είπε αυτή την κουβέντα,καταλαβαίνω ότι είχε δίκιο.και κάποια στιγμή πριν καμμιά 2ετια μετά απο μια έντονη κουβέντα που είχαμε,σχετικά με τη δουλειά,την κοινωνική μου ζωή κτλ και κάποια πράγματα που της είπα,μου είπε "μακάρι κάποτε να με συγχωρέσεις που δεν ήξερα πως μεγαλώνουν σωστά ένα παιδί". Εγώ ήδη την έχω συγχωρήσει.Τον ευατό μου δυστυχώς,δεν έχω καταφέρει να συγχωρήσω που άφησα να μου συμβούν αυτές οι καταστάσεις που ενώ πέρασαν,οι αναμνήσεις τους συνεχίζουν να με στοιχειώνουν.

ποσο δικιο εχεις..

ασε και εγω τα ιδια νιωθω για το σχολειο, καθως ημουν και εγω καλος μαθητης.

αλλα δυστυχως, αυτο δε τελειωνει στο σχολειο. τα ιδια θα εχεις και στον εργασιακο χωρο δυστυχως , ιδιως αμα δουλευεις με νεαρα ατομα.

τα ιδια μαλ.... καθικια θα εχεις και στη δουλεια οπως στο σχολειο.

κατι τυποι εντελως ανωριμοι, χωρις ηθος και αρχες που σκοτωνουν τον αλλον με γελια και χαβαλε.

απο φιλους καλυτερα που δεν εχεις πολλους. τι να τους κανεις αλλοστε.. ετσι και αλλιως δε προκειται να σου συμπαρασταθουν αμα εχεις μια δυσκολια, ουτε το κανουν αυτο στους αλλους.

η μονη λυση ειτε να πας σε καποια αλλη χωρα, που εκει ειναι πιο πολιτισμενοι οι ανθρωποι ειτε να δουλεψεις μονος σου σε κατι που δε θα ερχεσαι πολυ σε επαφη με αλλους ανθρωπους.

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα σας κ παλι,οπως μαλλον γνωριζετε μερικοι εχω βιωσει αρκετα ασκημα πραγματα κ θελω να ειμαι ηρεμη να ειμαι ο εαυτος μου κ πανω απο ολα να ζησω συμφωνα με τον χαρακτηρα μου μαζι με το αγορι μου κανουμε την οικογενεια μας κ να ειναι στην ζωη μου λιγοι κ καλοι ανθρωποι ποιοτητα κ οχι ποσοτητα,μεσα μου βεβαια κουβαλω αρκετα απωθημενα σχετικα με οσα εχω βιωσει,αρχικα απεχθανομαι βαθυτατα το σχολειο περασα πολυ ασκημα ειτε μονη μου ημουν ειτε με φιλες ψευτικες ειτε σνομπ ειτε αδιαφορες οι συμμαθητες μου μου φερονταν καλα οταν ηθελαν να αντιγραψουν επειδη ημουν καλη μαθητρια κ μετα με ειρωνευονταν κ αυτο που επισης απεχθανομαι ειναι οτι το σχολικο συστημα σε πεταει μεσα σε ενα σχολικο περιβαλλον ζουγκλα στο οποιο επικρατει το δικαιο του ισχυρου κ δεν ενδιαφερετε κανεις για το ποιος εισαι κ τι σου αρεσει,ολοι ειναι μια μαζα δεν ειναι ο καθενας ο εαυτος του κ ειναι αναγκασμενοι να κανουν τα ιδια μαθηματα κ να αποστηθιζουν ενα καρο αχρηστα πραγματα,αλλιμονο ελαχιστα πραγματα θα τους χρειαστουν στην μετεπειτα ζωη τους απο ολα αυτα,εκτος απο το σχολειο επειτα μισησα κ το πανεπιστημιο φιλοσοφικη που οι δικοι μου μου κανανε πλυση εγκεφαλου να παω πηρα το πτυχιο μου βεβαια ομως διαπιστωνω για μια φορα περισσοτερο οτι οι δικοι μου ανεκαθεν το μονο που ηθελαν για μενα ηταν να σπουδασω κ να βρω δουλεια ενω οι σπουδες κ το σχολειο ουδεποτε με γεμισαν στο ελαχιστο νιωθω ειτε απεχθεια ειτε αδιαφορια,δεν γνωριζω εαν καταφερω να ειμαι ηρεμη απο ολα αυτα που με στοιχειωνουν ομως σιγουρα το ονειρο μου ειναι να ειμαι ο εαυτος μου

---

Γεια σου μυσπ! εγώ θέλω μόνο να σου πω το εξής. Αυτά τα απωθημένα που κουβαλάς, αποτελούν το φορτίο παρελθοντικών στιγμών, ναι βασανίστηκες πολύ αλλά όσο το δυνατό γρηγορότερα αντιληφθείς ότι έχεις τη δυνατότητα να το ακουμπήσεις κάτω τώρα το φορτίο το άχρηστο και να προχωρήσεις στη ζωή σου χωρίς να το κουβαλάς σε κάθε σου στιγμή, τόσο πιο ξέγνοιαστη θα είσαι. Το παρόν, το τώρα είναι το μόνο ζωντανό που έχουμε. Επικεντρώσου σε αυτό και μην παγιδεύεσαι να ανακαλείς στο μυαλό σου όλα αυτά που σε πονέσανε. Έχεις δυο-τρία πράγματα που σε ευχαριστούν και σου γεμίζουν τη ζωή? Λίγους ανθρώπους που σου χαρίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου και χαρά? Αντίκρυσε αυτά τώρα και προχώρα να φτιάξεις όμορφα τη ζωή σου όπως τη θέλεις. Δεν τα χρειάζεσαι τα περιττά φορτία. Θα δεις, θα αισθάνεσαι καλύτερα μέρα με τη μέρα.

Πάντως επειδή γίνεται αναφορά στο bullying και είναι ένα φαινόμενο πολύ συχνό στα σχολεία και από παλαιότερα, αλλά όσο πάει νομίζω και αυξάνεται τώρα, σκέφτομαι πως θα μπορούσαν τα σχολεία στην Ελλάδα να έχουν κάτι που να μπορεί να προστατεύσει τα παιδιά. Είναι τόσο ουτοπικό αυτό που σκέφτομαι δυστυχώς. Να υπήρχε στο σχολείο ένας ειδικός, ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός ή δεν ξέρω τι άλλο να τα βοηθάει τα παιδιά (και τους γονείς τους), πολλά ψυχολογικά προβλήματα ξεκινούν από εκείνες τις σχολικές εποχές. Και 'γω το σχολείο δεν το πήγαινα καθόλου και με τρόμαζαν κάποια παιδιά. Λίγο πιο ευαίσθητο παιδί να είσαι, είναι δύσκολο και να προσαρμοστείς. Δεν ξέρω, ας υπήρχε μια ώρα αλλιώτικη στο σχολείο, αγωγής, όχι μόνο σωματικής, να μαθαίνουν τα παιδιά ψυχική αγωγή, πως να συμπεριφέρονται κλπ... Εντάξει ξυπνήστε με τώρα από το όνειρό μου, ξέρω πόσο μη εφαρμόσιμο είναι εδώ όλο αυτό...

καλλιο αργα παρα ποτε! αν ολα αυτα τα χρονια ενιωθες καταπιεση το μονο που εχεις να κανεις ειναι να αγκαλιασεις και λιγο τον εαυτο σου τις δικιες σου αναγκες με το να βρεις πραγματα που αρεσουν σε εσενα!! τον χρονο δεν μπορεις να τον γυρισεις πισω οποτε εστιασε στο μελλον :)

Καλησπερα σας κ να ειστε καλα για τις απαντησεις,ναι τωρα η ζωη μου ειναι πολυ καλυτερα απο οτι παλαιοτερα κ θα προτιμουσα ο,τιδηποτε παρα να επιστρεψουν παλι τα χρονια του σχολειου αυτη η περιοδος ηταν φρικτη απο καθε αποψη κ οι συμμαθητες μου κ το συστημα ολο,οπωσδηποτε θεωρω οτι θα συμφωνησετε μαζι μου οτι στο σχολειο δεν σου φερονται αναλογα με τις αναγκες σου κ τις ικανοτητες σου κ δεν σε προφυλασουν απο το μπουλινγκ σου φερονται σαν να εισαι αναποσπαστο μερος μιας μαζας κ ετσι το σχολειο μετατρεπεται σε χαος,εγω κ αρκετα αλλα παιδια σιγουρα μπηκαμε στο σχολειο 6 χρονων μια χαρα κ αποφοιτησαμε στα 18 μας με ψυχολογικα προβληματα,δυστυχως το σχολειο δεν διαθετει αναγκαια πραγματα οπως ψυχολογο που να βρισκεται μεσα στο κτιριο κ να παρακολουθει ολα τα παιδια ετσι το προβλημα του μπουλινγκ λαμβανει μεγαλες διαστασεις,Μεσα μου νιωθω πολυ μεγαλη οργη που το εζησα ολο αυτο κ για χρονια ολοκληρα

Καλησπέρα, επειδή λέγαμε για το bulling διάβαστε και την αφήγηση του ηθοποιού Αρ Τζέι Μιτ εδώ
http://news.in.gr/features/article/?aid=1231376206
Τι να πούμε μετά από αυτό, ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που μας δίνουν αισιοδοξία με το τι κατάφεραν με τη δύναμη τους και θέληση τους, παρά τα προβλήματα που έχουν. Και εννοείται το bulling δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο δυστυχώς.

Μυσπ , ουτε εγω ειχα ευκολη ζωη , μαλλον δυσκολη θα την ελεγα, ημουν και εγω θυμα μπουλινγκ και αλλων καταστασεων που δεν εχουν νοημα να αναφερθουν.
Μπορω λοιπον να καταλαβω πως αισθανεσαι. Ειναι λογικο να αισθανεσαι αδικημενη και ειναι λογικο να εχεις θυμο μεσα σου , αλλα δεν ειναι λογικο να τα σκεφτεσε και να τα σκαλιζεις μετα απο τοσα χρονια.
Αν θελεις να πας μπροστα θα πρεπει να αφησεις το παρελθον στην ησυχια του και να συγκεντρωθεις στο τωρα.

Αυτο προσπαθω να κανω πρεπει να ξεφυγω απο τα απωθημενα που με στοιχειωνουν κ δοξα τω θεω πραγματικα βοηθανε αρκετα κ το αγορι μου κ οι φιλες μου που εχω τωρα,Ειναι σιγουρα δυσκολο να το ξεπερασω ολο αυτο μιλαμε για την μιση μου ζωη που ηταν χαλια απο τις περισσοτερες αποψεις ευχαριστω για τις απαντησεις σας βλεπω οτι ενα καρο κοσμος υπεστη μπουλινγκ στο σχολειο κ δεν υπαρχει κ αναλογη μεριμνα απο το κρατος για να υπαρχουν ειδικοι ανθρωποι στο σχολειο που θα στηριζουν τα παιδια ψυχολογικα

Μυσπ, εγώ σε ηλικία 6 χρονών υπέστη bullying από τον διευθυντή του σχολείου!! Σε ηλικία 5 χρονών από τη δασκάλα του νηπιαγωγίου. Σε ηλικία 8 χρονών πάλι από μια μαλακισμένη δασκάλα του δημοτικού. Μετέπειτα στο γυμνάσιο δεν ήμουν και πολύ δημοφιλής. Β' γυμνασίου συγκεκριμένα, χρειάστηκαν 4 λέξεις από έναν συμμαθητή μου για να μου βιάσει το μυαλό, με μόνιμα και επαναλαμβανόμενα αποτελέσματα στη ζωή μου ως τώρα. Α λυκείου είχα δεχθεί, επανειλήμμένως, πολύ ξύλο, πολύ εμπαιγμό, πολλή περιθωριοποίηση. Και εκτός σχολείου πολλές φορές. Τα παιδιά στο χωρίο που έκανα παρέα τα καλοκαίρια με είχαν στο περιθώριο σε μια ευαίσθητη ηλικία, κάνοντας με να αλλάξω στάσεις ως άνθρωπος για να εξισορροπήσω την υπάρχουσα κατάσταση, πάλι με μόνιμα αποτελέσματα και απωθημένα. Αυτά θυμάμαι τώρα που νυστάζω.

Θα σου έλεγα λοιπόν ότι απωθημένα είναι πράγματα που δεν έχεις κάνει, όχι πράγματα που έκανες. Γιατί παράλληλα με ότι έκανες και δεν σε ευχαριστούσε, τις υπόλοιπες ώρες ήσουν εσύ, όπως πολύ ωραία το έθεσε ο Δημήτρης17817. Δείχνεις να έχεις ένα όμορφο παρόν. Ζήσε το παρόν σου λοιπόν. Για κάποιους αυτό που περιγράφεις ότι έχεις είναι ουτοπικό.