Φτάνει σε λίγες μέρες ο καιρός που θα κόψω, πάντα με την προτροπή του γιατρού μου, το χάπι για την ψύχωση. Ήδη αρνητικές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου ότι θα υποτροπιάσω κι ότι θα ζήσω παρόμοιες καταστάσεις όπως στο παρελθόν... Ένας ζωντανός εφιάλτης. Οι μνήμες ζωντανεύουν. Μέσα στο αεροπλάνο που ταξίδευα για το γυρισμό μου στην Ελλάδα έζησα την απόλυτη κρίση παροξυσμού και τρέλας. Είχα την αίσθηση ότι ο διάολος ο ίδιος πετούσε το αεροπλάνο και ότι με κυνηγούσε.. Kάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του ταξιδιού κι ενώ εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου ήσυχο, με φώναξαν μέσα στο πιλοτήριο, προφανώς φώναζα χωρίς να έχω αναμνήσεις. Με πήγαν πίσω στις αεροσυνοδούς για να με καθησυχάσουν.. Τότε κάποια στιγμή θέλησα να πάω στην τουαλέτα και έζησα μια τρομακτική συνάντηση.. Φαντασία? Ποιός ξέρει.. Όπως μπήκα τρεις σταγόνες πετάχτηκαν στο πάτωμα σε μια ευθεία κάθετη. Και όταν κοίταξα στον καθρέφτη το φως αναβόσβησε και είδα μια καφε σκια να με τραβάει προς το μερος της και ένιωσα απαίσια συναισθήματα. Αρχισα να φωναζω και ήρθε ευτυχώς η αεροσυνοδος και χτύπησε την πόρτα και συνήλθα. Στην πορεία θυμάμαι μια στιγμή μεταξύ λογικής και παράνοιας όπου έκανα ακούσιες κινήσεις μεσα στο αμάξι που με μετέφεραν. Χτυπώντας δυνατά και τα δυό μου χέρια τσίριζα "Φύγε μ***κα". Και σκεφτόμουν "Τι κάνω τώρα?". Αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω.. Να αναφέρω πώς πριν από το επισόδειο έκανα διαλογισμό.. Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση αυτό..
Στη συνέχεια φώναζα διαρκώς στο αμάξι με τη μητέρα μου και όταν λογικευόμουν της ελεγα δεν μπορώ να το ελέγξω συγγνώμη μου βγαίνει να φωνάζω... "Φυγε, φύγε".
Η καημένη σάστισε!
Στο νοσοκομείο έχω άλλη μια ασχημη ανάμνηση όπου έβλεπα δαιμονες τριγύρω μου να θέλουν να με φανε και δεν ήθελα να πάω στο κρεβάτι μου..
Γενικότερα η εμπειρία ήταν πολύ άσχημη και οι αναμνήσεις αμυδρές.. Δύο εβδομάδες εκεί μέσα και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.. Στις λίγες αναμνησεις μου θυμάμαι μια κοπέλα, σε καλύτερη κατάσταση από μένα, να μου διαβάζει το ευαγγέλιο.. Ανθρώπους δεμένους να φωνάζουν και να μιλούν ακατάπαυστα..
Ασχημες καταστάσεις που ευελπιστώ να μην ξαναζήσω...