Αορατος σε ολους και αδιαφορος

Καλως σας βρηκα παιδια.
Εχω διαγνωστει από τα 29 μου χρονια με δυσθυμια.
Την αντιμετωπισα με ελαφρα αντικαταθλιπτικα,τα οποια σε μερικα χρονια σταματησα.
Τωρα στα 36 μου, νιωθω ότι η ζωη αρχιζει να χανει το νοημα της ολοκληρωτικα.

Δεν παιρνω πια χαρα από πουθενα.
Το κυριοτερο αισθημα που με βαραινει είναι ότι νιωθω αδιαφορος για ολους, και αορατος και αυτο ειναι πλεον πιο εντονο απο ποτε.
Συμμετεχω σε συζητησεις, εχω ενδιαφεροντα για τα οποια μ’αρεσει να μιλαω, εχω φιλοσοφια ζωης, ΑΛΛΑ νιωθω πως οποιος με ακουει ειτε βαριεται ειτε βρισκει τις αποψεις μου υπερβολικα πεσιμιστικες και με αποφευγει στη συνεχεια.
Μπορει να μην τους αρεσει η αρνητικοτητα που βγαζω, η μιζερια μου, αλλα πραγματικα δεν το θελω.
Όταν ανοιγω καποια κουβεντα με διαλογο, πολλοι στριμωχνονται από καποιες προτασεις που θετω και προτιμουν να πουν μια τυπικη απαντηση και να με ξεκοψουν ως απαισιοδοξο.
Αν π.χ. ανοιξω θεμα για τα διαζυγια και πως βασιζομενος σε ερευνες , διαβαζω ότι ολοι χωριζουν, αλληλοκερατωνονται κλπ, ακουω κλισεδιαρικες φρασεις ότι δεν είναι παντα ετσι (λες και τα ποσοστα 80-20 είναι συγκρισιμα) και μετα με ξεκοβουν, προφανως γιατι τα επιχειρηματα μου ακουγονται δυσαρεστα.
Δεν μου αρεσει να μιλαω περι ανεμων και υδατων. Εχω αποψη και φυσικα ασχολουμαι με μπαλα,αθλητικα γενικα, αθλουμαι, κανω αρκετα πραγματα που κανουν οι περισσοτεροι. Όταν όμως η κουβεντα πηγαινει σε σοβαρα θεματα, νιωθω ότι εκει αποφασιζουν ολοι να με ξεκοψουν γιατι τους ειμαι δυσαρεστος.

Δεν θελω ουτε να παντρευτω, ουτε να κανω παιδια. Νιωθω ότι μονο δυστυχια θα τους προσφερω. Βαριεμαι τη σχεση μου γιατι νιωθω ότι δεν παιρνω χαρα από αυτην.
Και αυτό που εχω δει και προσωπικα, είναι ότι ολες οι σχεσεις καταληγουν σε τελμα, και κανεις δεν το παραδεχεται. Όλα λιμναζουν μεσα μας, και όμως παραμενουμε εκει , για να μη νιωθουμε «μονοι». Κι όμως, ειμαστε μονοι. Ερωτευομαστε, κι όταν φευγει ο ερωτας, προσπαθουμε να μπαλωσουμε τα παντα με επινοησεις όπως «αγαπη», «συντροφικοτητα». Μονο που «αγαπη» και «συντροφικοτητα» νιωθω και με τη γατα μου ή και με τον κολλητο μου .

Δεν εχω ονειρα για καριερα. Η δουλεια μου δεν μου αρεσει, κι ας κανω αυτό που σπουδασα. Ετσι κι αλλιως, ο,τι σπουδαζεις δεν εχει σχεση με τη δουλεια, ουσιαστικα, εκτος ελαχιστων εξαιρεσεων και όταν σπουδαζα δεν το ηξερα.
Σιχαινομαι τους καριεριστες συναδελφους μου.

Εχω πολιτικες ανησυχιες και με εξοργιζει η αδιαφορια στην κοινωνια, ο ατομισμος . Κι εκει όμως, ενώ εχω συμμετασχει σε εγχειρηματα κοινωνικα, η συνολικη αδιαφορια από την κοινωνια με ριχνει ψυχολογικα.

Γενικα, κανεις δεν με αναζητα,δεν ειμαι περιζητητος σε μια παρεα,δεν τραβαω τα βλεματα, η εμφανιση μου είναι επιεικως αδιαφορη, η ομιλια μου ακουγεται βαρετη , υπνωτιστικη και χαμηλων τονων.
Επισης, εχω παρατηρησει ότι δεν εχω πειθω: επειδη δεν μου αρεσει να επιβαλλομαι, ο,τι κι αν ζητησω, οσο ΞΕΚΑΘΑΡΑ και να το ζητησω, στο τελος της ημερας, ολοι το αγνοουν, σα να μην υπαρχω.

Δεν πιστευω ότι ολοι οι ανθρωποι αξιζουν κατι,αν και αυτό θα ηταν το τελειο.
Πιστευω πως βιολογικα ειμαι ένα αποβλητο, το οποιο είναι τελειως περιττο στην κοινωνια και γι’αυτό με ξερναει.

Πολλα κοινωνικα συμβαντα μου φαινονται θλιβερα. Μου ερχεται να δακρυσω όταν βλεπω ανθρωπους να γελανε ή να γλεντανε . Αυτό το εχω ερμηνευσει διπλά :
1.Σκεφτομαι εντονα, πως τωρα που γελανε και γλεντανε, αγρα ή γρηγορα θα κλαινε και θα πονανε. (π.χ. σε ένα γλεντι γαμου, αργα ή γρηγορα θα ερθουν τσακωμοι, διαζυγιο, αρρωστια, θανατος).
2.Ισως να λυπαμαι που δεν μπορω να γελασω κι εγω και να χαρω .

Είναι τοσα πολλα που θελω να σας εκφρασω ακομη, αυτό είναι το πρωτο βημα. Θελω να τα βγαλω από μεσα μου, σαν μια τελευταια προσπαθεια πριν αφεθω τελειως στην δυσθυμια μου.

...έχω δυο πράγματα να σου πω

1) Εσύ θα έκανες παρέα με ένα τέτοιο άτομο;

2) Έχουμε έναν συνάδελφο στη δουλειά που όλη μέρα γκρινιάζει επειδή του έχουν φορτώσει ενα εκ πράγματα, με τη σύντροφο δεν τα πάει καλά και μπλα, μπλα, μπλα. Δεν υπάρχουν σχέσεις, δεν υπάρχουν φιλίες, όλα είναι μάταια κλπ.
Αφού λοιπον από ευγένεια έκανα κάποιες κουβέντες στην αρχή μαζί του, τώρα εξαφανίζομαι.
Έρχεται προς το γραφείο μου και κάνω πως δεν τον βλέπω και πνίγομαι στη δουλειά, όχι μόνο εγώ, αλλά και οι περισσότεροι.

Ξέρεις γιατί; Γιατί η ζωή μας είναι τόσο δύσκολη από μόνη της, τόσο πιεστική και ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα για να ακούει και μια μόνιμη γκρίνια και μαυρίλα.
Δεν σου τη λέω, αλλά γυρίζω στο 1. Θα έκανες εσύ παρέα με ένα τέτοιο άτομο?

Εγω ετσι με μια ματια στο κειμενο σου νομιζω οτι εισαι αρκετα απολυτος .
Σε εναν φιλικο διαλογο δεν νομιζω οτι εχει ενδιαφερον το τι λεει μια ερευνα πχ για τα διαζυγια που συζητουσατε εσεις , η βιωματικη συζητηση ειναι πιο ζεστη και πιο ανθρωπινη.Μηπως σε κοβουν γι'αυτο?
Δεν ξερω τι να σου πω , πραγματικα εχεις πολυ αρνητικη σκεψη , εμενα παντως δεν θα με εμποδιζε αυτο στο να σε κανω παρεα , προσωπικα δεν αντεχω και εγω πολυ τους αχαχουχες!
Ομως επιβαλλεται να δεις τα πραγματα με αλλο ματι , ναι υπαρχει και το κακο και το ασχημο στην ζωη μας , αλλα υπαρχει και το ομορφο και για οσο μας συμβαινει πρεπει να το ζουμε χωρις φοβους και αρνητικη σκεψη.

φοβαμαι οτι θα σου πω κατι πολυ κοινοτυπο, αλλα το πιστευω απολυτα.
ζητα και παλι βοηθεια.

ολα αυτα που περιγραφεις, ισχυουν, αλλα ισχυουν και τα αντιθετα τους. εσυ ομως τα αγνοεις.
δλδ ισχυει και η περιοδος του ερωτα στα ζευγαρια κι αυτο ειναι κατι αναντικαταστατο.
ισχυει και η χαρα και η δημιουργια και η καλοπεραση.
εσυ επιλεγεις να ασχολεισαι ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΟΨΗ, χωρις να περασεις απο την φωτεινη.
αυτο για μενα ειναι οργανικο προβλημα και οχι κοσμοθεωρια.
ζητα βοηθεια...

μαλον χανεις το νοημα της ζωης σου γιατι απλα κανεις δε μπορει να βρει τι σκεφταισαι κ ετσι σου φαινονται ολα χωρις νοημα.

απλο

μεχρι στιγμη ουτε κ γω μπορω να βρω τι σκεφταισε...

συμφωνώ με την κατάθλιψή σου InUtero..το κακό για μένα και το πεσιμιστικό είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει γιατί αν υπήρχε και το καλό στον κόσμο πολύ απλά δεν θα επέτρεπε στο κακό να υπάρξει..δεν θα υπήρχε κακό καθόλου..θα υπήρχε μόνο καλό..δλδ δεν γίνεται να συνυπάρχει το καλό με το κακό γιατί είναι αντίθετες έννοιες και το ένα αναιρεί το άλλο..ή το ένα θα υπάρχει ή το άλλο..
και πώς θα καταλάβουμε τι απ΄τα δύο υπάρχει τελικά?με το να δούμε τι είναι το πιο δυνατό,ποιο υπερισχύει..
για μένα αυτό που υπερισχύει τελικά είναι το κακό γιατί όλα καταλήγουνε σε κάτι κακό όπως στα γηρατειά,στην αρρώστια,στο ατύχημα,στο θάνατο κλπ..
και πώς καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά είναι κακά?(γιατί υπάρχουν και κάποιοι αιθεροβάμονες που θέλουν να βαφτίσουνε το κακό με καλοσύνη και λένε ουδέν κακό αμιγές καλού,λένε πχ ότι πέθανε κάποιος αλλά υπάρχει ζωή και μετά το θάνατο..προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό!)
Το καταλαβαίνουμε από το ότι θα στενοχωρηθούμε..έτσι καταλαβαίνουμε ότι είναι κακό..είναι στη φύση μας να αναγνωρίζουμε από μωρά το κακό..
πχ αν δούμε ένα πτώμα θα αισθανθούμε κάτι αρνητικό..αν υπήρχε άλλη ζωή θα μεταβαίναμε σ'αυτή με όμορφο τρόπο,δε θα αφήναμε πίσω μας το αποτρόπαιο θέαμα του πτώματος..
Και αν υπήρχε το καλό στη ζωή μας δε θα ήμασταν φτιαγμένοι από αίμα και κόκκαλα και ένα μάτσο αηδιαστικά πράγματα,τα οποία καταλαβαίνουμε ότι είναι αηδιαστικά γιατί είναι στη φύση μας να το καταλαβαίνουμε και να αισθανόμαστε έτσι..που σημαίνει ότι έτσι είναι..
αυτά InUtero..μην παραξενεύεσαι με τις σκέψεις σου είναι απολύτως φυσιολογικές..είναι άκρως συμβατές με την πραγματικότητα

Quote:

---

Originally Posted by InUtero

Γενικα, κανεις δεν με αναζητα,δεν ειμαι περιζητητος σε μια παρεα,δεν τραβαω τα βλεματα, η εμφανιση μου είναι επιεικως αδιαφορη, η ομιλια μου ακουγεται βαρετη , υπνωτιστικη και χαμηλων τονων.
Επισης, εχω παρατηρησει ότι δεν εχω πειθω: επειδη δεν μου αρεσει να επιβαλλομαι, ο,τι κι αν ζητησω, οσο ΞΕΚΑΘΑΡΑ και να το ζητησω, στο τελος της ημερας, ολοι το αγνοουν, σα να μην υπαρχω.

---

Κι εγώ είχα δυσθυμία για χρόνια, αλλά με βοήθησε πολύ η ψυχοθεραπεία με αυτό το θέμα. Αυτά που περιγράφεις ένιωθα ακριβώς. Έχει σχέση με το πως επικοινωνείς συναισθηματικά με τους άλλους και το πόσο σημαντικός νιώθεις οτι είσαι ΕΣΥ. Εμένα μου βρήκαν οτι είχε σχέση π.χ. με το πως μου φέρονταν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή (με αγνοούσαν συνήθως ή δεν είχαν χρόνο για μένα). Είναι κάπως έτσι: όσο νιώθεις αόρατος και πιστεύεις οτι είσαι αόρατος, θα συνεχίζεις να είσαι αόρατος.

Αν πιστεύεις οτι όλα είναι χάλια και οτι δεν έχει νόημα π.χ. να κάνεις μια καθημερινή συζήτηση με το συνάδελφο, γείτονα κλπ. κολλάς σ' έναν φαύλο κύκλο...Προσπάθησε έστω και λίγο. Μικρά πράγματα. Και κάνε αυτά που σου αρέσουν εσένα. π.χ. μην πας με το ζόρι σε ένα μέρος που δεν σ'αρέσει καθόλου και πρότεινε μια εναλλακτική.

Δοκίμασε να δώσεις βοήθεια σε κάποιους που έχουν ανάγκη (όχι χρήματα αναγκαστικά). Επίσης, μπορείς να πηγαίνεις να βοηθάς εθελοντικά σε διάφορους συλλόγους φιλανθρωπικούς, φιλοζωικούς, περιβαλλοντικούς. Εμπιστεύσου με πως θα πάρεις και θα δώσεις σίγουρα χαρά και θα αισθανθείς πραγματικά χρήσιμος.

Γιατι δεν συνεχιζεις θεραπεια? ειτε με χαπια ειτε χωρις.. αλλα θεραπεια?
απο ολα αυτα που διαβαζω μου φαινεται οτι την χρειαζεσαι επιγοντως!!!

Είναι τοσα πολλα που θελω να σας εκφρασω ακομη, αυτό είναι το πρωτο βημα. Θελω να τα βγαλω από μεσα μου, σαν μια τελευταια προσπαθεια πριν αφεθω τελειως στην δυσθυμια μου.
ειναι το χειροτερο που μπορεις να κανεις!!

Παιδια καλημερα και ευχαριστω για τις απαντησεις σας. Θα προσπαθησω να απαντησω σε ολους. Αρχιζω απο το τελος (γιατι ειμαι αναποδος τυπος).
@66psy Δεν εχω κανει ποτε ψυχοθεραπεια λογω κοστους , μονο τα χαπια που μου εδινε ο ψυχιατρος , και αυτα μονο μπορω να παρω τωρα.Ειναι το μονο που μπορω να κανω και θα τα αρχισω αμεσα,ετσι κι αλλιως συνταγογραφηση δεν χρειαζονται.
@ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ : εγραψα οτι συμμετεχω σε κοινωνικες ομαδες και λαμβανω αδιαφορια απο τον κοσμο (οπως και ολοι οσοι συμμετεχουμε εκει). Απο την αλλη, αναγνωριζω οτι εσυ μιλας για πιο αμεση βοηθεια.Θα το σκεφτω, αν βρω κατι που να με εκφραζει απολυτα. Συμφωνω με τον φαυλο κυκλο και δεν ειναι οτι δεν προσπαθω να βγαινω . Απλα παρατηρω οτι εγω ειμαι αυτος που "κηνυγαει" τους αλλους να βγουμε, βλεπω δηλαδη οτι αν δεν αναζητησω εγω τους αλλους, οι αλλοι δεν με αναζητουν. Κι αυτο με ριχνει σιγουρα.
@panda333 Μιας και δεν εκανα ψυχοθεραπεια, ο γιατρος μου δεν εφτασε ποτε στην αναλυση που εκανε σε σενα, ειναι πιθανο ομως αυτο που λες να ισχυει και σε μενα. Παντα ειχα μια αισθηση οτι δεν με υπολογιζουν στο σπιτι, και σε συνδιασμο με το κακο οικογενειακο περιβαλλον (επι χρονια τσακωμοι και στην κοψη του διαζυγιου), προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο διακριτικος κι αορατος γινεται. Απο την αλλη, αν καποιος δεν εχει τον αερα , το παρουσιαστικο, πως γινεται να μην ειναι αορατος; μονο με τη συμπεριφορα του;
@favvel: συμφωνω με τα περισσοτερα απο οσα λες. Οταν με λενε απαισιοδοξο, εγω με λεω ρεαλιστη, αλλα το αποτελεσμα δεν αλλαζει, η κοινωνια με ξερναει.
Σε αυτο που λες περι καλου και κακου θα το εξεφραζα ως εξης : δεν θα μπορουσαμε ποτε να αντιληφθουμε το καλο , αν δεν υπηρχε το κακο. Και εμενα η αισθηση μου ειναι πως αφου ολα καταληγουν στη φθορα και στον θανατο, η συνισταμενη των πραγματων στη ζωη ειναι αρνητικη, δηλαδη εχει ταση προς το κακο.Δεν υπαρχει ισορροπια καλου και κακου. Επισης, οταν κατι ειναι καλο για καποιον, ειναι συνηθως κακο για καποιον αλλον. Και το αναποδο φυσικα. Οπως λες, συνυπαρχουν οι 2 εννοιες και μαλλον θα επρεπε να λεμε : ουδεν καλο αμιγες κακου!
@alexandros77 : μπορει να σκεφτομαι πολλα και να με αγχωνουν. Θελω να πω οτι δεν εχω παγιωμενες απαντησεις για ολα, απλα με βασανιζουν ερωτηματα, τα οποια οταν τα θετω στους υπολοιπους, λαμβανω απορριψη ή αδιαφορια του στυλ : "ωχου μωρε, τι φιλοσοφιες ειναι αυτες;". Δηλαδη ειμαι ανοιχτος σε συζητησεις και θελω να διαμορφωσω αποψη, αλλα οταν κανω την ερωτηση, παιρνω κλισε απαντησεις.Οποτε συγχυζομαι περισσοτερο.
@Remedy : μονο χαπια μπορω να παρω, καθως δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα για κατι παραπανω. Οπως το εκφραζεις, εχεις δικιο, οταν καποιος δε μπορει να δει πουθενα την χαρα των πραγματων , εχει οργανικο θεμα. Ομως,
ΔΕΝ εχω παρατησει τα παντα, δουλεια εχω,σχεση εχω και αρκετες ειχα (και μεγαλες σε διαρκεια), κανω κοινωνικες δραστηριοτητες. Κι ομως, στο τελος της μερας , μου μενει το κενο, οτι τιποτα δεν αλλαξε, οτι παρα τις προσπαθειες μου συνεχισα να ειμαι αορατος και απαρατηρητος.Σε αντιθεση δηλαδη με αλλους ανθρωπους, που κανουν τη μιση προσπαθεια και ειναι περιζητητοι.
@mnimonio : Μα οι αποψεις μου δεν ειναι παραθεση στατιστικων. Παντα μιλαω με βαση την δικη μου εμπειρια την αμεση, (πως ηταν η οικογενεια μου, πως ηταν οι σχεσεις μου), την εμμεση (πως ειναι οι οικογενειες των φιλων μου και οι σχεσεις τους) και τελος με τις στατιστικες, οι οποιες απλα συμπληρωνουν το παζλ.Δεν ειμαι δηλαδη απολυτος, αλλα φαινεται οτι οι ανθρωποι δεν θελουν να κοιτουν καταματα την αληθεια, οποτε με αποφευγουν γιατι προτιμουν πιο χαλαρες συζητησεις. Τους προβληματισμους μου για την οικογενεια, το γαμο, την κοινωνια κλπ, γενικα για τα αδιεξοδα της ζωης, τις εχουν εκφρασει και πολλοι σκηνοθετες ας πουμε, που καταληγουν με πεσιμιστικο συμπερασμα στο τελος, μονο που αυτοι εγιναν διασημοι, ενω εγω ειμαι ανυπαρκτος και δεν με θελει κανεις.
@Θεοφανια : με ρωτας αν θα εκανα ουσιαστικα, παρεα τον εαυτο μου; ναι, θα τον εκανα. Οχι, δεν θα τον εκανα, αν ημουν ατομιστης και ηθελα να ακουω μονο ο,τι μου χαϊδευει τα αυτια και δε νοιαζομουν για τα προβληματα των αλλων.
Ξερω οτι ο καθενας εχει τα προβληματα του, αλλα δεν καταλαβαινω γιατι η λυση σε αυτο ειναι να ΜΗΝ τα συζηταμε συνεχως μεταξυ μας, παρα να λεμε "ολα καλα".

Θελω να προσθεσω το εξης :
δεν ειναι οτι αρνουμαι την υπαρξη ομορφων πραγματων στη ζωη. Αναζητω τον ερωτα, ειναι ο,τι πιο ισχυρο κινητρο υπαρχει.Αναζητω τις χαρες της ζωης, αλλα αυτο που μου μενει στο τελος σαν απορια και την εκφραζω ειναι : τι γινεται μετα; τι γινεται οταν τελειωνει ο ερωτας; τι γινεται οταν τελειωνει η αγαπη; ωραιο πραγμα η διαιωνιση του ειδους, αλλα γιατι ειναι πατριαρχικες οι οικογενειες και ιδιαιτερα εξουσιαστικες ;
Αυτο που με στενοχωρει λοιπον ειναι οτι οταν προσπαθω να κανω συζητηση, φαινομαι ιδιαιτερα δυσαρεστος και ακομα και οταν ειμαι πιο χαλαρος, κανεις δεν με αναζητα. Αυτο, επιβαρυνει την θλιψη μου και νομιζω πως γι'αυτο γινομαι ακομα πιο δυσαρεστος.

Quote:

---

Originally Posted by InUtero;520775.......
@Remedy : [B

μονο χαπια μπορω να παρω, καθως δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα για κατι παραπανω.[/B] Οπως το εκφραζεις, εχεις δικιο, οταν καποιος δε μπορει να δει πουθενα την χαρα των πραγματων , εχει οργανικο θεμα. Ομως,
ΔΕΝ εχω παρατησει τα παντα, δουλεια εχω,σχεση εχω και αρκετες ειχα (και μεγαλες σε διαρκεια), κανω κοινωνικες δραστηριοτητες. Κι ομως, στο τελος της μερας , μου μενει το κενο, οτι τιποτα δεν αλλαξε, οτι παρα τις προσπαθειες μου συνεχισα να ειμαι αορατος και απαρατηρητος.Σε αντιθεση δηλαδη με αλλους ανθρωπους, που κανουν τη μιση προσπαθεια και ειναι περιζητητοι.
@mnimonio : Μα οι αποψεις μου δεν ειναι παραθεση στατιστικων. Παντα μιλαω με βαση την δικη μου εμπειρια την αμεση, (πως ηταν η οικογενεια μου, πως ηταν οι σχεσεις μου), την εμμεση (πως ειναι οι οικογενειες των φιλων μου και οι σχεσεις τους) και τελος με τις στατιστικες, οι οποιες απλα συμπληρωνουν το παζλ.Δεν ειμαι δηλαδη απολυτος, αλλα φαινεται οτι οι ανθρωποι δεν θελουν να κοιτουν καταματα την αληθεια, οποτε με αποφευγουν γιατι προτιμουν πιο χαλαρες συζητησεις. Τους προβληματισμους μου για την οικογενεια, το γαμο, την κοινωνια κλπ, γενικα για τα αδιεξοδα της ζωης, τις εχουν εκφρασει και πολλοι σκηνοθετες ας πουμε, που καταληγουν με πεσιμιστικο συμπερασμα στο τελος, μονο που αυτοι εγιναν διασημοι, ενω εγω ειμαι ανυπαρκτος και δεν με θελει κανεις.
@Θεοφανια : με ρωτας αν θα εκανα ουσιαστικα, παρεα τον εαυτο μου; ναι, θα τον εκανα. Οχι, δεν θα τον εκανα, αν ημουν ατομιστης και ηθελα να ακουω μονο ο,τι μου χαϊδευει τα αυτια και δε νοιαζομουν για τα προβληματα των αλλων.
Ξερω οτι ο καθενας εχει τα προβληματα του, αλλα δεν καταλαβαινω γιατι η λυση σε αυτο ειναι να ΜΗΝ τα συζηταμε συνεχως μεταξυ μας, παρα να λεμε "ολα καλα".

Θελω να προσθεσω το εξης :
δεν ειναι οτι αρνουμαι την υπαρξη ομορφων πραγματων στη ζωη. Αναζητω τον ερωτα, ειναι ο,τι πιο ισχυρο κινητρο υπαρχει.Αναζητω τις χαρες της ζωης, αλλα αυτο που μου μενει στο τελος σαν απορια και την εκφραζω ειναι : τι γινεται μετα; τι γινεται οταν τελειωνει ο ερωτας; τι γινεται οταν τελειωνει η αγαπη; ωραιο πραγμα η διαιωνιση του ειδους, αλλα γιατι ειναι πατριαρχικες οι οικογενειες και ιδιαιτερα εξουσιαστικες ;
Αυτο που με στενοχωρει λοιπον ειναι οτι οταν προσπαθω να κανω συζητηση, φαινομαι ιδιαιτερα δυσαρεστος και ακομα και οταν ειμαι πιο χαλαρος, κανεις δεν με αναζητα. Αυτο, επιβαρυνει την θλιψη μου και νομιζω πως γι'αυτο γινομαι ακομα πιο δυσαρεστος.

---

εμενα μου φαινεται αυτονοητο το οτι αν γινεσαι συχνα, συνεχεια, συνηθως, ιδιαιτερα δυσαρεστος, οι αλλοι δεν θα αναζητουν την παρεα σου. εσυ δεν το βλεπεις?
να μιλησω για τον εαυτο μου.
οι φιλοι μου δεν ειναι σαχλαμαρες, και πολλοι ειναι ιδιαιτερα μορφωμενοι η και διακεκριμενοι. ΟΛΟΙ ανεξαιρετως ειναι ανθρωποι με πολυ χιουμορ και πολυ ευχαριστη παρεα. αυτο δεν τους κανει κενους και χαζους. υπαρχει ωρα για ολα . και για προβληματισμο και για ενημερωση και για διασκεδαση.
αν συζητουσαμε μονιμα τα προβληματα,δεν θα τους εκανα παρεα, ομολογω...

απο την μια θεωρεις οτι δεν εισαι απολυτος, απο την αλλη μας λες οτι ασχολεισαι τοσο συχνα (η μονιμα) με αυτη τη υπαρκτη και πολυ δυσαρεστη πλευρα των πραγματων.
μα, οταν μιλαμε για απολυτοτητα δεν εννοουμε οτι δεν εισαι συζητησιμος πανω στους προβληματισμους σου, αλλα το οτι εχεις αγκιστρωση με την μαυρη πλευρα.

με τους σκηνοθετες, συγγραφεις κλπ, ανοιγεις αλλο θεμα.
καλως η κακως τα μεγαλα φιλοσοφικα ζητηματα εχουν ηδη αναλυθει με τρομερη ευφυια, επιτυχια, ευστοχια, πλητροτητα, απο μεγαλους διανοητες. δεν αρκει να βλεπεις την πλευρα αυτη για να γινεις μεγαλος διανοητης η ταλαντουχος καλλιτεχνης. χρειαζονται αλλα προσοντα που εχουν σπανιοι ανθρωποι...
ειναι αλλο πραγμα να εκφραζεις τις ανησυχιες και τις σκεψεις σου κι αλλο να γινεσαι διασημος γι αυτες... εκει χρειαζεται ιδιαιτερο ταλαντο και βεβαια, πρωτοτυπια..

μετα τον ερωτα, ερχεται αλλος ερωτας, μετα το προβλημα ερχεται μια λυση και μετα ενα αλλο προβλημα, σε πολλες εναλλαγες.
that s life...

για την θεραπεια, προσωπικα δεν εχω πεισθει. οποιοσδηποτε εργαζεtαι, οπως εσυ, μπορει να αντιμετωπισει το εξοδο οταν πασχει η υγεια του.
μηπως δεν θελεις να αντιμετωπισεις πιθανες δικες σου δυσλειτουργιες? μηπως νομiζεις οτι τετοια θεματα λυνονται μαγικα με ενα χαπακι? εγω νομιζω οτι θα βελτιωθεις με ψυχοθεραπεια, ασχετως των φαρμακων.
αν σε πονουσε το δοντι σου θα ελεγες οτι περιμενεις να παθεις σηψαιμια , γιατι δεν εχεις λεφτα?
κι εκτος αυτων, υπαρχουν και δωρεαν δομες αν δεν θελεις να διαθεσεις τα χρηματα σου.

Μαλλον εχεις δικιο, οτι πρεπει να το παλεψω περισσοτερο με την θεραπεια, αλλα ακομα και πριν χρονια που αρχισα να ψαχνω, οταν τα οικονομικα ηταν πολυ καλυτερα, ηταν ακριβο πραγμα.
Δεν πιστευω σε μαγικα χαπακια, αλλα γεγονος ειναι οτι με βοηθησαν πολυ τοτε.
ΟΚ, καταλαβα πως εννοεις την απολυτοτητα.Παντως, μην φανταστεις οτι σε μια παρεα , παω στον διπλανο μου που χασκογελαει και του λεω : "Ποια η γνωμη σου για τον θανατο;". Καμια σχεση. Και πλακα θα κανω και απ'ολα. ΟΜΩΣ, θες το χαμηλο μου προφιλ, θες οτι ακομα και το χιουμορ μου μπορει να εχει κατι απαισιοδοξο ή σαρκαστικο; θες η εμφανιση μου; με κανουν να περναω απαρατηρητος. Ουτε θα μιλησω δυνατα, ουτε θα φωναξω, ουτε θα γελασω δυνατα για να προκαλεσω καλη εντυπωση σε καποιον. Αν μου αρεσει ενα αστειο, θα γελασω, αν οχι, απλα θα κοιταζω.

Τελος, φυσικα μετα τον ερωτα ερχεται αλλος ερωτας, και πολλα πραγματα στη ζωη επαναλαμβανονται. Ομως, γιατι οι ανθρωποι αρνουνται να συζητησουν καποια πραγματα που ειναι αποδεδειγμενα δυσλειτουργικα και απλα τα επαναλαμβανουν σαν προγραμματισμενα ρομποτ;Ετσι δεν διαιωνιζουν τη δυστυχια στον κοσμο;

Τελος παντων. Αν δεν ελεγα πως εχω δυσθυμια,ποιοι αλλοι λογοι υπαρχουν ωστε να ειναι ενας ανθρωπος αορατος και ασημαντος;

Quote:

---

Originally Posted by InUtero

Τελος παντων. Αν δεν ελεγα πως εχω δυσθυμια,ποιοι αλλοι λογοι υπαρχουν ωστε να ειναι ενας ανθρωπος αορατος και ασημαντος;

---

Μα απαντάς μόνος σου στην ερώτηση. Οι δύο αυτοί λόγοι φτάνουν και περισσεύουν για να σε αποφεύγει κάποιος.

Quote:

---

Originally Posted by InUtero

Συμμετεχω σε συζητησεις, εχω ενδιαφεροντα για τα οποια μ’αρεσει να μιλαω, εχω φιλοσοφια ζωης, ΑΛΛΑ νιωθω πως οποιος με ακουει ειτε βαριεται ειτε βρισκει τις αποψεις μου υπερβολικα πεσιμιστικες και με αποφευγει στη συνεχεια.

---

Αν δε, συνοδεύονται από εγωισμό, απολυτότητα και υποτίμηση των άλλων και των ενδιαφερόντων τους, τότε έχεις καταφέρει να είσαι όχι απλώς αόρατος, αλλά και αντιπαθητικός.

@marian_m : Δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται να χαρακτηριζονται οι αποψεις καποιου εγωιστικες, ειδικα οταν ειναι για θεματα που αφορουν ολους.
Για απολυτοτητα αντε, να συμφωνησω, αλλα με την ενοια που την εθεσε ο Remedy.
Αυτο που ειναι πιο πιθανο να ισχυει ειναι η υποτιμηση των ενδιαφεροντων των αλλων : αλλα πιστεψε με δεν ειναι οτι μιλαω υποτιμητικα για αυτα, και για να καταλαβεις τον προβληματισμο μου θα σου πω το εξης παραδειγμα .
Εχω πολλους γνωστους μου που μιλουν πολυ ακομψα, αποτομα και υποτιμητικα για τους αλλους και τα πιστευω τους, και ομως ειναι περιζητητοι. Αυτο πως εξηγειται;

Quote:

---

Originally Posted by InUtero

Μαλλον εχεις δικιο, οτι πρεπει να το παλεψω περισσοτερο με την θεραπεια, αλλα ακομα και πριν χρονια που αρχισα να ψαχνω, οταν τα οικονομικα ηταν πολυ καλυτερα, ηταν ακριβο πραγμα.
Δεν πιστευω σε μαγικα χαπακια, αλλα γεγονος ειναι οτι με βοηθησαν πολυ τοτε.
ΟΚ, καταλαβα πως εννοεις την απολυτοτητα.Παντως, μην φανταστεις οτι σε μια παρεα , παω στον διπλανο μου που χασκογελαει και του λεω : "Ποια η γνωμη σου για τον θανατο;". Καμια σχεση. Και πλακα θα κανω και απ'ολα. ΟΜΩΣ, θες το χαμηλο μου προφιλ, θες οτι ακομα και το χιουμορ μου μπορει να εχει κατι απαισιοδοξο ή σαρκαστικο; θες η εμφανιση μου; με κανουν να περναω απαρατηρητος. Ουτε θα μιλησω δυνατα, ουτε θα φωναξω, ουτε θα γελασω δυνατα για να προκαλεσω καλη εντυπωση σε καποιον. Αν μου αρεσει ενα αστειο, θα γελασω, αν οχι, απλα θα κοιταζω.

Τελος, φυσικα μετα τον ερωτα ερχεται αλλος ερωτας, και πολλα πραγματα στη ζωη επαναλαμβανονται. Ομως, γιατι οι ανθρωποι αρνουνται να συζητησουν καποια πραγματα που ειναι αποδεδειγμενα δυσλειτουργικα και απλα τα επαναλαμβανουν σαν προγραμματισμενα ρομποτ;Ετσι δεν διαιωνιζουν τη δυστυχια στον κοσμο;

Τελος παντων. Αν δεν ελεγα πως εχω δυσθυμια,ποιοι αλλοι λογοι υπαρχουν ωστε να ειναι ενας ανθρωπος αορατος και ασημαντος;

---

ο ενας και μοναδικος, υπερ παντων.
κανεις αλλος μεγαλυτερος.
το να το πιστευει ο ιδιος, οτι ειναι....

(εγω δεν εχω δει οι ανθρωποι να αρνουνται να συζητησουν ΚΑΙ τα προβληματα, παντως)