Originally Posted by
makedreams
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα....
Η μοναξια που νιωθω είναι αβασταχτη. δεν υπάρχει απλα... είναι σαν να ζω άλλη ζωη πλεον. εχω χασει την παλια και ζω καινουρια τωρα. Είμαι μονο 19 χρονων και νιωθω τοσο κουρασμενη...κουραστηκα.. θελω να σταματησει για λιγο η ζωη να βρω γαληνη να ηρεμησει το μεσα μου να αναπαυτεί η ψυχη μου.. Κι ενώ θελω να φυγω να παω αλλου καθομαι εδώ και απλα επιβιωνω. Δεν ζω. Ζωη δεν εχω. Δεν πειραζει όμως..Αφου ετσι ηταν της μοιρας μου... αλλα σκέφτομαι ότι δεν γινεται, δεν γινεται να είναι τοσο χαλια η ζωη μου.. κατι καλο θα με περιμενει οπου να ναι.. απλα δεν γινεται δεν είναι εφικτο.. γιατι όμως ; Γιατι σε μενα ; Γιατι όχι σε αλλους που κανανε τοσα κακα ; Γιατι σε μενα ; Δεν μπορω άλλο..