Φόβος.. αυτός φταίει για πολλά!!
Όλους μας βασανίζει αυτό το "γιατί".. Γιατί σε εμένα, γιατί όχι σε εμένα... Και πολλές φορές αυτό το γιατί αντί να είναι εργαλείο για να ξεπεράσουμε κάποια γεγονότα, γίνεται αυτοσκοπός και βασανιζόμαστε άδικα ψάχνοντας το γιατί και το πώς, μένοντας κολλημένοι εκεί.. Και ίσως, όταν πάψεις να ψάχνεις την απάντηση τότε είναι που αυτή σου φανερώνεται.
21 χρονών, αν και ακόμη μικρή, για τα δεδομένα όμως της κοινωνίας μας θεωρούμαι ότι είμαι αρκετά μεγάλη για να μην έχω μπορέσει ακόμη να κάνω μία φυσιολογική σχέση. Προς θεού δεν είμαι ούτε από αυτές που ντρέπονται να βγαίνουν ή που δεν θέλουν να στιγματιστούν ή οτιδήποτε άλλο. Απλώς, δεν έτυχε να βρεθεί ο κατάλληλος.. ή μάλλον έτσι ήθελα να νομίζω. Νόμιζα πως όλοι αυτοί που με ήθελαν και δεν τους ήθελα δεν είναι οι κατάλληλοι, και δεν το παίζω σνομπ ή ψωνάρα ή ότι είμαι ανώτερη, προς θεού δεν εννοώ αυτό. Απλώς δεν μπορώ ποτέ στη ζωή μου να κάνω κάτι που δεν θέλω ή που δεν νιωθώ ότι αυτό θέλω 100%. Και κάπως έτσι έφυγαν από κοντά που πολλά άτομα που ίσως τελικά να ήταν τα κατάλληλα για μένα, γιατί και με αγαπούσαν και τα αγαπούσα και εγώ, όμως δεν ήμουν ερωτευμένη και δεν ήθελα να κάνω μία σχέση για την οποία ήμουν σίγουρη (έτσι τουλάχιστον νόμιζα) πως δεν θα κατέληγε κάπου αφού εγώ δεν ένιωθα καλά μαζί τους. Ταυτόχρονα όμως, αυτούς που εγώ έκρινα ως τους κατάλληλους ενώ όλα ξεκινούσαν με ευνοϊκούς οιωνούς, ξαφνικά κάτι πήγαινε στραβά και χαλούσε (επέστρεφε σε πρώην ή ήταν εμπόδιο η απόσταση ή ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμος για δεσμεύσεις) και το κακό είναι ότι εγώ το ψιλοένιωθα ότι θα καταλήγαμε εκεί αλλά ζούσα στο ροζ συννεφάκι και θεωρούσα πως αυτός είναι "ο πρίγκηπας στο άσπρο άλογο".
Βγαίνοντας από μία τέτοια φάση αποφάσισα να ζήσω τη στιγμή και να μην στεναχωριέμαι για κάτι που δεν μπορώ να αλλάξω και όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή θα το καταλάβω. Και βρέθηκε ακόμη ένας στο δρόμο μου που δεν λέω ότι δεν είναι καλό παιδί, αλλά δεν ένιωσα αυτό που λέμε πεταλούδες στο στομάχι και πάλι ξεκίνησα τα γνωστά "δεν μπορώ, δεν είμαι σε φάση τώρα για σχέση, είμαι πιεσμένη κτλ κτλ"... Και ξαφνικά κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτοί.. αυτοί ίσως να είναι και πιο κατάλληλοι για εμένα από ότι εγώ για αυτούς. ΤΟ πρόβλημα είναι ότι φοβάμαι.. φοβάμαι τη δέσμευση. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι, αλλά κάθε φορά που καταλαβαίνω ότι σοβαρεύουν τα πράγματα νιώθω να πνίγομαι, ότι δεν αναπνεύω, αντιδρώ περίεργα, γίνομαι σπαστική και φεύγω. Και αντιλήφθηκα ότι αυτοί που εγώ ερωτεύομαι είναι αυτοί που ξέρω καταβάθως ότι δεν θα κάνουν σχέση για τον ένα ή τον άλλο λόγο.
Τελικά βολεύομαι περισσότερο στο να κάθομαι να κλαίω για το ότι δε με θέλει κάποιος που θέλω, παρά να δοκιμάσω με κάποιο.. Το συνειδητοποίησα πριν λίγο καιρό ότι τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα και πως όντως φοβάμαι να δοκιμάσω και φοβάμαι να γνωρίσω κόσμο και πραγματικά δε ξέρω πως να βοηθηθώ γιατί πραγματικά.. φοβάμαι!!
