το παραμυθι μου

Ρε παιδια δεν ξερω αν σας εχει τυχει ποτε η αν το παθαινετε συχνα αλλα εδώ και καιρο αρχισα να συνηδητοποιω κατι αλλα τωρα που το σκέφτομαι το ειχα από πιο παλια.Μπορει να ξυπνησω το πρωι με καλη διαθεση κτλ και ξαφνικα μετα απο ωρα δεν υπαρχει συγκεκριμένος χρονος να νιωθω μια θλιψη να με καταβαλει.Ένα καθαρο απαλο συναισθημα που θα το περιεγραφα και παχυ σαν ομιχλη για να σας δωσω να καταλάβετε και σαν να υπαρχει μια ησυχια.Και μετα αρνητικες σκεψεις μου ερχονται στο μυαλο και αυτή η θλιψη συνεχιζει να υπαρχει, μερικες φορες μεσα στον κοσμο μπορει να γινει πιο εντονο που να θελω να βαλω τα κλαματα να ξεσπσασω την ενεργεια αυτη η όπως σημερα ηθελα να φυγω από το εργαστηριο να παω καπου να κουλουριαστω και να κλαψω να μεινω εκει απραγος ανυπεραστιστος νικημενος.Όχι λιγμους μονο μερικα δακρυα ηρεμα χωρις πολλες σκεψεις επικεντρομενος στο συναισθημα νιώθοντας να με αγκαλιαζει η λυπη μεχρι να υποχωρησει και να ανακτησω δυναμεις.Η άλλες φορες θα θελα απλα εκει που βρισκομαι να κατσω σε μια γωνια μεσα στον κοσμο χωρις να με νοιαζει αλλα δεν το εχω κανει.Νιωθω σαν να είμαι εθισμένος σε αυτό το συναισθημα σαν να το αγαπω από τη μια αλλα να το σιχαινομαι από την άλλη.Πως είναι το τσιγαρο ένα πραγμα που από τη μια θες να το κοψεις αλλα από την άλλη το αγαπας.Βεβαια τα πραγαματα στη ζωη μου δεν είναι τοσο τραγικα όπως τα περιγραφω εδώ απλως ηθελα να δωσω μια ρεαλιστικη ερμηνια μηπως καποιος εχει μια παρομοια εμπιερια.Για το τελος θελω να πω πως γενικως είναι στιγμες που μπορει να νιωθω αρκετα καλα εως υπεροχα καποιες μερες η ακομα για μερες και μετα να περνααω μια τετοια φαση και ξανα από την αρχη.Αυτό συνηθως δεν γινετε ετσι τυχαια αλλα όταν μπορει να δω κατι που να με σταναχωρισει αλλα μην φανταστείτε τιποτα τραγικο Πχ μπορει να μου αρεσιε μια κοπελα και να μιλαμε κτλ και μετα να την βλεπω να της την πεφτει καποιος άλλος να μιλανε και τετοια και αρχιζει τοτε αρχιζει το παραμυθι.

Φυσιολογικό μου φαίνεται αυτό που εχεις, δεν γίνεται όλη την ώρα να είσαι μεσ την τρελή χαρά... και αφού μάλιστα λες πως η διάθεση σου χαλάει και με αφορμή, έστω ασήμαντη... ίσως να είσαι πιο ευαίσθητος από τους άλλους... και αν θες να ξέρεις εγώ το τσιγάρο το έκοψα γιατί καθόλου δεν το αγαπούσα.

Καλησπερα φιλε μου,αυτο που λες μου φαινεται φυσιολογικο για τον περισσοτερο κοσμο,ολοι νιωθουμε θλιψη κ η παρατεταμενη θλιψη ειναι καταθλιψη κ θελουμε ειδικο,Οταν ημουν στο σχολειο δεν περνουσα καλα αθλια θα ελεγα ετσι καθιερωσα να λυπαμαι τον εαυτο μου για παρα πολλα χρονια τωρα που μαζι με το αγορι μου θελουμε κανουμε οικογενεια νιωθω πολυ καλυτερα,ομως κατα καιρους νιωθω παλι αυτο το συναισθημα οταν νιωθεις διαρκως κατι σου γινεται βιωμα κ παντα σου μενει μεσα σου κατι απο αυτο ομως η ζωη σου μετα μπορει να ειναι πολυ καλυτερη επομενως θα συμβαινει πιο αραια να νιωθεις ετσι