Νιώθω πως όλα τελείωσαν

Χάλια... χάλια... χάλια... πάλι να γκρινιάξω θέλω απ' ότι καταλαβαίνεται...
Στο ραντεβού που τόσο περίμενα με τον ψυχίατρο πήγα επιτέλους την Δευτέρα... ώρα συγκεκριμένη δεν είχα ραντεβού, μου είχαν πει μετά τις 12. Εγώ έκανα την βλακεία και πήγα δύο παρά... την ώρα που ηθελε η γιατρός να φύγει... στράβωσε για την ώρα και το κατάλαβα...
Ζήτημα είναι να έκατσα 10 λεπτά μέσα και πάνω από την μισή ώρα μιλούσαμε για το δερματικό που έχω... Έχω κι εγώ το πρόβλημα να ανοίγομαι κι αυτή δεν με ρώτησε τίποτα σχεδόν... με ρώτησε μόνο αν πήγα με δική μου πρωτοβουλία και της είπα πως επειδή δεν έχω χρήματα ψάχνω δωρεάν ψυχοθεραπεία... με ρώτησε δυο τρία πράγματα ακόμα που οι απαντήσεις μου ήταν μονολεκτικές και αν πήγαινα να προσθέσω κάτι με διέκοπτε για να μου πει για την ακμή.... δεν είπα τίποτα, δεν μου έγραψε φάρμακα, και ούτε με ρώτησε καν... μου είπε αν θέλω ψυχοθεραπεία να πάρω την επόμενη μέρα να κλείσω ραντεβού με ψυχολόγο για συμβουλευτική στήριξη...
Δεν πήρα τηλέφωνο... είχα μια ελπίδα με την ψυχίατρο, τουλάχιστον να μιλήσω λίγο... να ξεμπουκώσω... δεν ξέρω...
Όλο άσχημες σκέψεις στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου, από το παρελθόν... από το πως μεγάλωσα... από τις μαλακίες που έκανα αφού μεγάλωσα... από το χάλι που ζω τώρα... από το αύριο που δεν υπάρχει...
Όταν ήμουνα μικρή έλεγα συνέχεια πως η ζωή δεν αξίζει μετά τα τριάντα και όλοι μου έλεγαν πως όταν φτάσω στα τριάντα θα αλλάξω γνώμη... Ε ακόμα την ίδια άποψη έχω... αλλά τώρα πια είμαι σίγουρη, αλλά δεν αφορά αυτό όλους τους ανθρώπους... Έζησα όλη μου τη ζωή έτσι ώστε να μην αξίζει μετά τα τριάντα... και τώρα πως να την αλλάξω? Αδιέξοδα παντού... Δύο χρόνια χαμένα... στην κυριολεξία χαμένα... δύο χρόνια που δεν έχω ούτε μία ανάμνηση από αυτά... δύο χρόνια στα οποία η μεγαλύτερη απόλαυση που έχω είναι το φαγητό... κι αυτό πάλι είναι φορές που δεν το έχω... ίσως γι αυτό το απολαμβάνω τόσο όταν υπαρχει... Αυτή τη διετία έχω φάει το νοστιμότερο κοτόπουλο με πατάτες, μετά από ένα τρίμηνο περίπου που είχα να δω κάτι διαφορετικό από μακαρόνια... Φοβάμαι πως πάλι αυτές οι μέρες είναι μπροστά...
Μέρες με στέρηση που δεν έχω τίποτα να μου δίνει ένα ευχάριστο συναίσθημα... τιποτα όμως... νιώθω τόσο τίποτα.. Τίποτα... Θέλω να τα παρατήσω όλα να μην σηκώνομαι απ' το κρεβάτι πάλι... όπως πέρυσι... νιώθω πως προσπαθώ μάταια... πως κάθομαι και τα υπομένω όλα αυτά μάταια... γιατί δυο χρόνια τώρα υπομονή κάνω και μικρές προσπάθειες που δεν βγάζουν πουθενά... και δεν αντέχω άλλο... κουραστηκα πια

Τι να σου πω...μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω γιατί σε καταλαβαίνω απόλυτα μιας κι εγώ είμαι σε παρόμοια φάση απογοήτευσης και παραίτησης γενικότερα...κι επίσης κι εγώ βρίσκω καταφύγιο στο φαγητό...όμως δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε την προσπάθεια...ακόμα έχω να σου πω ότι ίσως να είναι καλύτερο να μιλήσεις με ψυχολόγο γιατί εγώ από τότε που πηγαίνω είδα διαφορά σε σχέση με τον ψυχίατρο και χθες ακόμα που είχα ραντεβού ανακουφίστηκα και χαλάρωσα λίγο...
Κι ότι θέλεις να πεις για να ξεμπουκώσεις, εδώ είμαστε... :)

...καθρέφτη, ναι οι μέρες αυτές μπορεί να ξανά γυρίσουν, όπως και ακόμη χειρότερες.
Μπορεί όμως να έρθουν και καλύτερες, υπέροχες, ευτυχισμένες.
Η επιλογή είναι δική σου και μόνο δική σου.
Εσύ θα αποφασίσεις τι θες να ζήσεις από δω και μπρος.
Θα μου πεις, "εύκολα τα λόγια, δεν ξέρεις τι περνάω, τι έχω περάσει κλπ".
Μαζί σου και δεν έχω καμία διάθεση να σου κάνω την έξυπνη και τη δυνατή.
Το να αφεθείς στη δυστυχία και να παραιτηθείς, θα σου φέρει πολλά περισσότερα δεινά και είναι η εύκολη λύση.
Το να σηκωθείς στα πόδια σου, βάζοντας το μυαλό σου να δουλέψει, είναι απίστευτα δύσκολο, αλλά μόνο στο χέρι σου είναι να μη το κάνεις ακατόρθωτο.

Εγώ δεν κατάλαβα καθρέφτη, γιατί απογοητεύτηκες τόσο;
Γιατί δεν πήρες τηλέφωνο όπως σου είπε η ψυχίατρος να κλείσεις ραντεβού με ψυχολόγο, αφού αυτό θέλεις, να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό.
Σίγουρα είσαι πιο ευάλωτη από πολλούς από εμάς που δεν έχουμε σοβαρά προβλήματα.
Όμως, το να καταθέτουμε αμέσως τα όπλα με μία απογοήτευση, δεν είναι θετική στάση ζωής.
Το να επιμένουμε στο στόχο μας, όποιος κι αν είναι αυτός, είναι αυτό που τελικά μας βοηθάει να επιτύχουμε.

Αν το δεις στις πραγματικές του διαστάσεις το συμβάν θα καταλάβεις ότι δεν έγινε και τίποτα το τρομερό. Ή εγώ δεν κατάλαβα τι σε απογοήτεψε τόσο.
Μην τα μπερδεύεις όλα μαζί στο μυαλό σου, για τη ζωή σου ως τώρα, για τα λάθη σου κλπ. Αυτά μπορούν ν' αλλάξουν, κανένας δεν είναι καταδικασμένος.
Και αυτός είναι ο στόχος σου.
Δες μόνο το συγκεκριμένο συμβάν, τι ήταν τόσο τρομερό για σένα;
Θα μπορούσαν να συμβούν διάφορα και να αναβληθεί το ραντεβού. Τι θα σήμαινε αυτό, ότι η μία και μοναδική σου ευκαιρία χάθηκε;
Έχεις κι άλλες ευκαιρίες, ακριβώς όσες θα δώσεις εσύ στον εαυτό σου.
Απλά, την επόμενη φορά ζήτα πιο λεπτομερείς διευκρινίσεις για την ώρα, έτσι ώστε να μη βρεθείς εκπρόθεσμη.

Quote:

---

Το να σηκωθείς στα πόδια σου, βάζοντας το μυαλό σου να δουλέψει, είναι απίστευτα δύσκολο

---

απο τα δυσκολα μετα μεταβαινεις στα ευκολα ομως το πολυ πολυ αν ζοριστεις υπερβολικα να καψεις κ μερικα εγκεφαλικα κυτταρα να αφησεις μουσι κ μετα να εισαι ετοιμος για το πατριαρχειο ιεροσολυμων. κ μετα μολις συνελθεις να τα ξυρισεις ολα κ να γινεις φιγουρινι.
μετα τη καταιγιδα βγαινει το ουρανιο τοξο μου ελεγε ενας ξαδερφος μου ποιητης.

Γεια σου καθρέπτη, τίποτα δεν τελείωσε, θα συμφωνήσω ότι είναι πολύ δύσκολο να σταθείς στα πόδια σου, έχει πολύ ζόρι, αλλά στη ζωή συμβαίνει και αυτό για να προχωράμε, δεν είναι όλα ρόδινα. Μια όχι τόσο βοηθητική συνάντηση με την ψυχίατρο, δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου, βάλε στόχο να πηγαίνεις πιο νωρίς στο γραφείο της, για να έχετε περισσότερο χρόνο. Όπως επίσης κάνε το τηλέφωνο για ψυχολόγο, πραγματικά μπορεί να σε βοηθήσει στην παρούσα φάση, δοκίμασέ το. Μη το βάζεις κάτω!! Και καλά λέει ο ξάδερφος ποιητής του αλέξανδρου. Και ουράνια τόξα βγαίνουν και λιακάδες επίσης.

Γειά σου κι από μένα καθρέπτη. Τίποτα δεν τελείωσε κάθε μέρα είναι μια άλλη μέρα. Να βάζεις ένα πρόγραμμα για να είσαι πιο οργανωμένη και όταν πας στην γιατρό και δυσκολεύεσαι να μιλήσεις να το έχεις γράψει από πριν σε ένα χαρτί και να το δίνεις η να το διαβάζεις από εκεί. Και για μένα ήταν δύσκολο να ανοίγομαι κι έκανα αυτό το πράγμα όταν πήγαινα στον γιατρό. Σιγά σιγά θα ανοιχτείς αν την γνωρίσεις καλύτερα.

υπομονη καθρεφτη.θα ερθουν και καλυτερα μην απογοητευεσαι!τα καλυτερα υπαρχουν παντου γυρω σου και μεσα σου και εκει που δεν τα περιμενεις.ΠΡΕΠΕΙ να τα αφησεις ομως να σε πλησιασουν,να μην αρνηθεις να τα δεχτεις οταν ερθει αυτη η ωρα!

Που να εισαι καθρεπτη ανησυχω πολυ......