Θα ήθελα την συμβουλή/άποψή σας
Καλησπέρα. Είμαι νέα στο forum και θέλησα και εγώ να γράψω τον δικό μου προβληματισμό. Τους τελευταίους 6 μήνες, με έμφαση το τελευταίο τρίμηνο, βλέπω πως κάτι δεν πάει καλά με την ψυχολογία μου κι την διάθεσή μου. Γενικότερα, ποτέ δεν ήμουν το υπέρ-δραστήριο άτομο. Είχα το πανεπιστήμιο, μαθήματα για ξένη γλώσσα και ανέκαθεν εργαζόμουν. Εργαζόμουν από 18 ετών (τώρα είμαι στα 27) μέχρι και τον Ιούνιο που μας πέρασε. Αποφάσισα τότε, να παραιτηθώ από την τελευταία εργασία μου καθώς ένιωθα πως δεν με κάλυπτε πλέον ούτε συναισθηματικά ούτε οικονομικά. Ενιωθα μια διαρκή πίεση και ψυχική κόπωση που με ώθησε στο να παραιτηθώ θεωρώντας πως, φεύγοντας από αυτή τη δουλειά, θα ξεκουραζόμουν ψυχικά για λίγο και έπειτα θα έβρισκα κάτι που ίσως να μην με ικανοποιούσε πλήρως οικονομικά, θα με κάλυπτε ωστόσο συναισθηματικά.
Τον Σεπτέμβριο έφυγα, επίσης, και από το πατρικό μου σπίτι αποφασίζοντας να συγκατοικήσω με τον αρραβωνιαστικό μου, σίγουρη πως ξεκινώ μία νέα ζωή. Το έντονο πρόβλημα ξεκίνησε περίπου στο τέλος Οκτωβρίου, όποτε και άρχισα να συνειδητοποιώ πως εγώ, ένας φύσει ανεξάρτητος άνθρωπος, που ανέκαθεν εργαζόμουν και ένιωθα πως μπορώ να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά για να ζήσω, δεν μπορούσα να εργαστώ! Τονίζω, πως δεν έχω οικονομική άνεση. Αυτή τη στιγμή ζω από κάποια χρήματα που έχω αποταμιεύσει. Παρατήρησα λοιπόν πως ενώ αναζητούσα εργασία, έστελνα βιογραφικά, πήγαινα σε συνεντεύξεις, όσες φορές κλήθηκα να ξεκινήσω δουλειά, εργαζόμουν λίγες ημέρες και έπειτα έφευγα. Ενιωθα απίστευτο άγχος σε όσες δουλείς πήγα, σε σημείο που θεωρούσα πως δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, επέστρεφα στο σπίτι μου με κλάματα και με χιλιάδες σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό μου. Απορούσα με τον εαυτό μου και έλεγα " δεν μπορεί! Εχω αναγκαστεί να κάνω έως και 3 δουλείες σε μία περίοδο της ζωής μου, δεν μπορεί να μην μπορώ να παράγω έργο πλέον." Ενιωθα, και νιώθω, ανήμπορη να δουλέψω, να είμαι παραγωγική και σωστή στη δουλειά μου. Αισθάνομαι πως θα εκτεθώ όπου και αν πάω, ένιωθα εν ολίγοις απίστευτα ανασφαλής σε κάθε νέο εγχείρημα.
Παράλληλα, φυσικά, αισθανόμουν γενικότερα άσχημα ψυχολογικά, και αυτό ισχύει ακόμη και τώρα. Η διάθεσή μου εχει διαρκώς διακυμάνσεις και μπορεί, εκεί που είμαι καλά, να θολώσει το μυαλό μου, να κανω αρνητικές σκέψεις και να αρχίσω να κλαίω σαν παιδί. Και όσο ο καιρός περνά, τόσο βαθαίνει όλο αυτό και βυθίζομαι σε μία πραγματικότητα που δεν με αντιπροσωπεύει. Μία πραγματικότητα ρουτινας και αδράνειας. Υπάρχουν μέρες που δεν αντέχω να σηκωθω από το κρεβάτι μου, σαν κάτι να με κρατάει καθηλωμένη εκεί. Τα ενδιαφέροντα μου έχουν περιοριστεί σε δραστηριότητες εντός σπιτιού, ενώ και τους φίλους μου επιλέγω να τους βλέπω πλέον σπάνια καθώς δεν έχω τη διάθεση να κλαίγομαι, να μεμψιμοιρώ και να αναπαράγω τα αρνητικά μου συναισθήματα. Ημουν πάντα αισιόδοξη και μάχιμη. Είχα πολλές ανασφάλειες σε κάποιους τομείς, αλλά στον τομέα της δουλειάς δεν σήκωνα κουβέντα. Πίστευα πως πέρα από την οικονομική ανεξαρτησία που σου δίνει η δουλειά, σε διαμορφώνει ως άτομο και σου χαρίζει πολλές εμπειρίες, κάποιες καλές, κάποιες κακές αλλά όλες χρήσιμες.
Κλείνοντας, θέλω να πω πως πιστεύω πολύ πως σ' αυτή τη ζωή, εάν έχεις θετική ενέργεια, με κάποιο τρόπο θα σου επιστραφεί. Το πιστεύω ακράδαντα. Εφτασα όμως στο σημείο να μην έχω από κάπου να αντλήσω ενέργεια ώστε να την ανταποδώσω στη ζωή. Εχω χάσει το κίνητρο αλλά και την ισορροπία. Την τελευταία δεν νομίζω να την είχα και ποτέ. Πάντα κάτι έλειπε. Εχω χάσει την επιθυμία και την όρεξη για ζωή. Κάποτε κοιτούσα ένα συντριβάνι σε μια πλατεία και γέμιζε η ψυχή μου. Κοιτούσα τον ήλιο το πρωί και όσο κλισέ και αν ακούγεται, ένιωθα τυχερή και πλήρης. Επινα το ζεστό μου καφεδάκι με μια φίλη και δεν ήθελα τίποτα άλλο. Τι άλλαξε; Ισως κάποτε το ανακαλύψω...
Θα χαρώ να διαβάσω τις σκέψεις σας στο θέμα, τις απόψεις σας αλλά και τις συμβουλές σας. Το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Σας ευχαριστώ και ευελπιστώ να μην σας κούρασα.
