Οριακη Διαταραχη της προσωπικοτητας: καταλληλοτητα προσωποκεντρικης θεραπειας

Κανω εδω και 3 χρονια προσωποκεντρικη θεραπεια με μια ψυχολογο με την οποια ταιριαζουμε και εχουμε αναπτυξει σχεσεις εμπιστοσυνης. προσφατα καποια υπαρχοντα συμπτωματα που ειχα ενταθηκαν σε σημειο του να μην ειμια λειτουργικη στην καθημερινοτητα μου και δεχτηκα να δω ψυχιατρο. Αυτος μου διαγνωσε Οριακη διαταραχη της προσωπικοτητας και διαβαζοντας μετεπειτα για αυτην δυστυχως με φωτογραφιζει. Οταν ειπα τη διαγνωση στην ψυχολογο μου και της ζητησα να κανει τη δικη της διγνωση μου ειπε πως κατα τη γνωμη της προκειτα μαλλον για οριακη δομη παρα για διαταραχη ωστοσο ακομα κι αν παιζει διαταραχη μπορουμε να το δουλεψουμε μαζι. Απ ο,τι διαβασα στο ιντερνετ οι θεραπειες που συστηνονται για την οριακη διαταραχη της προσωπικοτητας δεν εχουν να κανουν με προσωποκεντρικη προσεγγιση αλλα κυριως με οριοθετημενη και παρεμβατικη σχεση μεταξυ θεραπευτη και θεραπευομενου. Ωστοσο δεν θα ηθελα να παω σε ψυχιατρο και μου ειναι ιδιαιτερα δυσκολο να εμπιστευτω καποιον και να χτισω σχεση εξ αρχης μαζι του. Μπορει λοιπον να υπαρξει αποτελεσματικη θεραπεια της οριακης διαταραχης της προσωπικοτητας μεσω της προσωποκεντρικης προσεγγισης ή απλα θα κοροιδευα τον εαυτο μου χορευοντας γυρω απ το προβλημα? Οποιαδηποτε επιστημονικη αποψη ή προσωπικη εμπειρια θα ηταν ευπροσδεκτη :)

Κοπελα μου δηλαδη τι συμπτωματα βλεπεις στον εαυτο σου να κανεις? Για πες μερικα παραδειγματα.

Αυτομισος, δυσκολια διαχωρισμου της πραγματικοτητας απο τους φοβους η τις επιθυμιες, κυκλοθυμικοτητα, δυσκολια αντικειμενικοτητας στην κριση μου ως προς τους ανθρωπους,πολλα κομπλεξ, αδικαιολογητη ευσυγκινησια, (σχεδον) καθημερινη θλιψη ,δυσκολια στο να εμπιστευτω ακριβως λογω της αντιληψης μου οτι δεν μπορω να κρινω αντικειμενικα, νιωθω ενοχες και δεν μπορω να δεχτω την οποιαδηποτε βοηθεια στο οποιοδηποτε πραγμα, ποσω μαλλον να τη ζητησω, αγχος, απισιοδοξια, πανικος στο ενδεχομενο ληψης αποφασεων, ριψοκινδυνες συμπεριφορες, πολυγαμια, ουσιες, και τον τελευταιο χρονο αυτο που βιωνα συχνα ως κριση πανικου συνοδευεται απο αυτοτραυματισμους και γενικα εντονες φαντασιωσεις συνθλιψης του σωματος μου. α και κοντευω να καταστρεψω τη σχεση μου. βεβαια η διαγνωση εινια μεμονωμενη και μετα απο μια μονο συνεδρια οποτε δεν ειναι σιγουρη. και μου ειπε οτι δεν χρειαζομαι φαρμακα. Anyway, ποια η αποψη σου για την προσωποκεντρικη θεραπεια στην περιπτωση που η διαγνωση ειναι εγκυρη?

Στην ψυχολογο αρχικα γιατι ειχες παει?

Οταν ημουν 17 και χωρισαν οι γονεις μου η θεια μου προσφερθηκε να την πληρωσει γιατι νομιζε οτι θα ειχα προβλημα με αυτο. Εγω δεν ειχα κανενα προβλημα με αυτο, ισα ισα χαρηκα που βρηκαν επιτελους το θαρρος να το κανουν αλλα ειχα αλλα προβληματα, κυριως στις σχεσεις μου με το αλλο φυλο οταν προεκυπτε εγγυτητα και με καταθλιψη και κρισεις ταυτοτητας. επισης ηθελα να γινω ψυχολογος και ηξερα οτι για να γινεις ψυχολογος πρεπει να εχεις κανει ο ιδιος ψυχοθεραπεια.

Αφου δεν ειχες προβλημα με το χωρισμο των γονιων τι λετε τα 3 αυτα χρονια με την ψυχολογο? Εννοεις οτι κανεις ψυχαναλυση ετσι για αυτογνωσια και γιατι μπορει να γινοσουν ψυχολογος?

γενικα λογω της προσωποκεντρικης προσεγγισης θιγουμε ο,τι με απασχολει εκεινη την περιοδο και με αφορμη αυτο παμε καποιες φορες πιο βαθεια.Κυριως εχουμε βρει την προελευση ενος πολυ εντονου πονου και ντροπης που νιωθω, τα προβληματα και τα κινητρα στις σχεσεις μου με το αλλο φυλο, τεχνικες αντιμετωπισης των κρισεων και διαχειρησης του αγχους, για το πως βλεπω το παρων, το μελλον μου και γενικα ναι, μιλαμε αρκετα για την ιδια την ψυχολογια, τη φιλοσοφια και διαφορα αλλα θεματα, θα ελεγα οτι η σχεση μας ειναι και φιλικη, κατι το οποιο καποιος ισως να εβρισκε αντιεπαγγελματικο αλλα αυτο ακριβως μου αρεσει και με κανει να την εμποιστευομαι και να μη νιωθω αμηχανα που της ανοιγομαι. επισης λογω των πολλων ταξιδιων που εκανα ολα αυτα τα χρονια και του δικου της εντονου προγραμματος δεν καταφεραμε ποτε να αποκτησουνμε ροη για πανω απο λιγους μηνες.

Ωραια αφου στην πληρωνει η θεια σου την ψυχολογο να συνεχισεις, καλο ειναι. Τα συμπτωματα που ενταθηκαν τοσο ωστε να δυσκολεψουν την καθημερινοτητα ποια ειναι?

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η προσωποκεντρική προσέγγιση είναι μια ηλιθιότητα σκέτη. Μάλιστα, δεν έχει αποδειχθεί ότι βοηθάει στην αυτοανέλιξη και στη διαχείριση καταστάσεων. Δεν ξέρω να σου προτείνω κάποιου άλλου είδους ψυχοθεραπεία.

Απλα επειδη οντως θελω να το αντιμετωπισω σκεφτομουν και το ενδεχομενο να παω σε καποιον (αλλον γιατι με αυτον που μου εκανε τη διαγνωση σιγουρα δεν ταιριαζα) ψυχοθεραπευτη που να εφαρμοζει καποια μεθοδο που εχει αποδεδειγμενα αποτελεσματα στη συγκεκριμενη διαταραχη. Ενδεχομενο βεβαια που θελω να αποφυγω.. Τα συμπτωματα ειναι οι αυτοτραυματισμοι σε ολο το σωμα (οχι επικινδυνοι για την υγεια) που ειναι η μονη μου λυση αρκετες φορες τη βδομαδα (ευτυχως που ειναι χειμωνας και τους κρυβουν τα ρουχα), και ενας πανικος σε συνδυασμο με αυτοκατηγορια σε σχεση με τα χρονοδιαγραμματα ενος πολυ απαιτητικου και σημαντικου project που εχω αναλαβει, που ειναι και ο ιδιος που με ακινητοποιει τελειως και με κανει ανικανη να δουλεψω πανω σ αυτο η και να κανω και οτιδηποτε αλλο μεσα στην ημερα μου. Επισης, οταν ξυπναω αργα και εχω χασει το φως της μερας (κατι που παλιοτερα ηταν ο κανονας και δε με πειραζε και τοσο περα απο μια ελλειψη διαθεσης), και ειδικα οταν το αγορι μου πρεπει να φυγει αμεσως μολις ξυπνησω φρικαρω και δεν μπορω να το διαχειριστω καθολου, τον αποχαιρεταω στραβωμενη και με το που φευγει αρκετα μακρυα ωστε να μην μπορει να με ακουσει παθαινω κρισαρα.

Quote:

---

Originally Posted by the only peace I can find

Προσωπική μου άποψη είναι ότι η προσωποκεντρική προσέγγιση είναι μια ηλιθιότητα σκέτη. Μάλιστα, δεν έχει αποδειχθεί ότι βοηθάει στην αυτοανέλιξη και στη διαχείριση καταστάσεων. Δεν ξέρω να σου προτείνω κάποιου άλλου είδους ψυχοθεραπεία.

---

Δηλαδη δεν εχεις ακουσει ποτε για επιτυχη αντιμετωπιση της οριακης δαταραχης η οποιασδηποτε αλλης περιπτωσης μεσω αυτης της μεθοδου? Δεν μπορω να κρινω το ποσο εχει βοηθησει εμενα καθως δεν ξερω πως θα ημουν αν δεν την ειχα κανει

Δεν εχω ακουσει καθολου για αντιμετωπιση της διαταραχης σου. Την προσωποκεντρικη προσεγγιση θεωρω αχρηστη, γενικοτερα

Αριάδνη, η ψυχοθεραπεία που κάνεις μέχρι τώρα σε τι σε έχει βοηθήσει? Γενικά εννοώ, σαν προσωπικότητα, στις σχέσεις σου, στην καθημερινή σου ζωή.
Για οριακή δεν ενδείκνυται, συνήθως προτείνονται μέθοδοι σχετικές με γνωσιακή-συμπεριφοριστική θεραπεία. Αλλά εδώ λες ότι δεν είναι καν σίγουρη η διάγνωση.
Τι εννοείς δεν αποκτήσατε ροή για πάνω από λίγους μήνες με την τωρινή ψυχολόγο? Δεν υπάρχει καθόλου σταθερή συχνότητα των επισκέψεων?

Σιγουρα με εχει βοηθησει απλα δεν ξερω σε ποιο βαθμο γιατι δεν εχω μετρο συγκρισης με μια παραλληλη πραγματικοτητα οπου δεν την εβλεπα. Με εχει βοηθησει να εγειρω ερωτηματα που οδηγησαν σε καποιο μεγαλυτερο βαθος αυτογνωσιας, να περιορισω λιγο την απαισιοδοξια μου και να εκφρασω επιτελους σε καποιον τον πον πονο που μου προκαλει η ανεξηγητη ντροπη που νιωθω για τον εαυτο μου, ακομα και να βρω την προελευση του αλλα οχι να τον ξεπερασω. το πιο σημαντικο ειναι οτι με εκανε να εμπιστευω τις προθεσεις της και να μη φοβαμαι οτι πορσποιειται οτι με συμπαθει γιατι αυτη ειναι η δουλεια της. Ισως της προτεινω να κανουμε μαζι γνωσιακη συμπεριφοριστικη θεραπεια αλλα φοβαμαι μια οριοθετημενενη και τυπικη σχεση, θα τη νβιωνα ως ψυχρη.Η φαση ειναι οτι πανω που πιαναμε ροη εγω εφευγα ταξιδι, η ερχονταν διακοπες και μετα ασυνεννοησια για να ξαναρχισουμε επειδη δεν ειχα κινητο, ειχε κι εκεινη γεματο προγραμμ ακαι δεν ειχαμε παντα σταθερη ωρα τη βδομαδα, εχανα και ραντεβου λογω του θεματος που εχω με τη διαχειρηση του χρονου..

στις διαταραχες προσωπικοτητας ειδικευεται η θεραπεια σχηματων.