Από φόβο σε φόβο-Ψυχοσωματικά

Γεια σε όλους σας.
Είμαι 18 χρονών και τρίτη λυκείου και από τον φετινό χειμώνα η ζωή μου δεν είναι και πολύ ευχάριστη.
Νομίζω ότι έχω πρόβλημα με ψυχοσωματικά. Πριν από περίπου 2 μήνες ένιωσα μερικές ενοχλήσεις στο στήθος(τίποτα σοβαρό) και μερικά φτερουγίσματα στην καρδιά και από τότε ενεργοποίηθηκε αυτός ο τεράστιος φόβος(που τον είχα φαίνεται από μικρή απλά προσπαθούσα να μη δίνω σημασία) ότι έχω κάτι σοβαρό το οποίο (μπορεί να ακούγεται αστείο) θα με οδηγήσει σε αιφνίδιο θάνατο. Πάλεψα ένα μικρό χρονικό διάστημα στο οποίο αντι τα πραγματα να καλυτερεύουν άρχισα να νιώθω ενοχλήσεις σε διάφορα μέρη του σώματος αλλά κυρίως στην περιοχή της καρδιάς. Ο χειρότερος φόβος μου εκείνη την εποχή ήταν ότι έχω καρδιακό πρόβλημα. Είχα διαβάσει αρκετά γύρω από ψυχοσωματικά οποτε ζήτησα από την μαμα μου να με πάει στον καρδιολόγο της για να κάνω έλεγχο για να ξέρω τι συμβαίνει. Τα αποτελέσματα ήταν καλά. Δεν είχα τίποτα. Παρ'όλα αυτά οι ενοχλήσεις συνέχισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι που πήρα απόφαση ότι θα πάψουν μόνο όταν σταματήσω να δίνω σημασία. Όντως όλα ηρέμησαν και σταμάτησα να ανησυχώ. Πριν 4 μέρες ένιωσα εναν οξύ πόνο στο κεφάλι μου σε πολύ συγκεκριμένο σημείο(όχι δηλαδή συνηθισμένος) και από τότε με έπιασε καινούριος φόβος. Σκέφτομαι συνέχεια ότι έχω όγκο στο κεφάλι. Από τότε αυτός ο πόνος εμφανίζεται τακτικά στο ίδιο σημείο αλλα σε άλλα μέρη του κεφαλιού(πιο σπάνια) ενώ σήμερα ολόκληρο το κεφάλι μου πήγε να σπάσει από μια πίεση που ένιωθα και πόνο. Επίσης όλα αυτά τα συνδίασα με μια αδυναμία που νιώθω από πέρυσι κάποιες φορές στο δεξί χέρι(πχ δυσκολεύομαι ακόμα και να γράψω καλά) και ο τρόμος μου μεγενθύνεται. Το ξέρω ότι είναι πολύ πιαθανό όλα αυτά να ευθύνονται σε ψυχοσωματικά για αυτό δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω ξανά σε γιατρούς(και να ανησυχώ τζάμπα τους γονείς μου). Απλά θέλω να ρωτήσω πως αντιμετωπίζονται αυτοί οι φόβοι και αν θα συνεχίσονται να εμφανίζονται συνέχεια, ο ένας μετά τον άλλον. Να σημειώσω ότι φέτος είναι λίγο αγχωμένη χρονιά λόγω Πανελληνίων και πρόσφατα έμαθα ότι η μαμά μου έχει καρκίνο(οπότε μπορεί να παίζουν και αυτά κάποιο ρόλο) Θα ήθελα τη γνώμη σας και τη συμβουλή. Επίσης αν κάποιος είχε παρόμοια συμπτώματα και τα αντιμετώπισε κάπως να τα μοιραστεί. Μου είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσω τις καθημερινές μου ασχολείες όταν σκέφτομαι συνέχεια αυτό. Ελπίζω να είστε όλοι καλά :)

Πιστευω οτι σιγουρα σε επηρεασε οτι αρρωστησε η μαμα σου αλλα ειχες και μια κλιση απο πριν. Δεν υπαρχει κατι να κανεις κ να σου φυγει αμεσως, απλα σταδιακα να το διαχειριζεσαι μεχρι να το παθαινεις ολο κ λιγοτερο. Ειναι δυσκολο βεβαια τωρα με τα μαθηματα κ με τη μαμα. Εχεις καποιο συγκεκριμενο στοχο για σχολες;

Καλησπέρα ren4itoy
Και εσύ η ίδια το ξέρεις ότι είναι ψυχολογικό το θέμα.Όντως όσο το σκέφτεσαι τόσο αγχώνεσαι.Το καταλαβαίνεις και μονη σου.Καλο είναι να αθλείσαι,να τρως καλά,οποτε θα νοιώθεις και πιο σίγουρη ότι ο οργανισμός σου είναι σε καλή κατάσταση.Σίγουρα ένας ψυχολόγος θα βοηθούσε αλλα ποιος ο λόγος να ξοδέψεις λεφτά όταν το μονο που θες είναι κάτι να σε κάνει να ξεχνιέσαι και να μην το σκέφτεσαι.Είσαι πολύ μικρή και σε αυτήν την ηλικία το μονο που δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει είναι η καρδια,το εγκεφαλικό η την πίεση.Όλοι έχουμε περάσει ένα τέτοιο διάστημα αλλα είναι ανούσιο.Κι εγώ στην ηλικία σου είχα κάτι τέτοιες σκέψεις όμως το πήρα απόφαση πως ότι είναι να γίνει θα γίνει.Μην προσθέτεις προβλήματα και άγχος στην ζωή σου.Για ότι χρειαστείς εδώ είμαστε :)

οπως σου ειπαν και οι υπολοιποι εισαι μικρη και δεν εχεις βασιμους λογους να φοβασαι για την υγεια σου, το καλο ειναι πως και η ιδια γνωριζεις και συνειδητοποιεις πως ειναι ψυχοσωματικα! μην πεφτεις στην παγιδα να ασχολεισαι μονο με αυτο, σου μιλαω ως παθων! εγω εχω μπει "βαθεια" και τραβαω ζορι...
επισης ειδα δεν αναφερεις καν για κρισεις πανικου κλπ αρα κρατησου οσο μπορεις μακρια απο κακες και αρνητικες σκεψεις, εισαι καλα!

Ευχαριστώ για τις άμεσες απαντήσεις. Προς το παρόν δεν έχω πάθει κρίση πανικού αν και ώρες ώρες ο φόβος μου γίνεται ανυπόφορος. Όντως είναι πολύ σημαντικό να στρέψουμε τις σκέψεις μας προς κάτι θετικό αλλά εγώ αυτό το κατάφερα μόνο μετά από εξετάσεις. Ελπίζω αυτή τη φορά να τα καταφέρω μόνη μου. Έχετε δίκιο όταν λέτε ότι είμαι πολύ νέα για να ανησυχώ για τέτοια προβλήματα υγείας απλά είναι και μερικά όπως ο καρκίνος που χρόνια δεν κοιτά. Δύσκολα να απαλλαγείς από τέτοιες σκέψεις. Απίστευτο πόσο δύσκολα μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις του σώματός μας.
Ευχαριστώ ξανά και εύχομαι οτι αγώνα κι αν κάνετε να τα καταφέρετε.

Καλησπερα σας παιδια,ειναι η πρωτη φορα που γραω στο forum μετα απο πολλες αναζητησεις στο ιντερνετ για απαντησεις στα ψυχοσωματικα μου!!Τα τελευταια 3 χρονια αρχισαν οι κρισεις πανικου μου,η πρωτη φορα ηταν εν ωρα οδηγησης μια καθημερινη μου συνηθεια..Απο τοτε με εχει πιασει φοβια στο να οδηγησω μονη μου και αποφευγω τους δρομους ταχειας κυκλοφοριας..Θελω να εχω καποιον μαζι μου με την αισθηση οτι αν συμβει κατι θα βοηθηθω..Κατα καιρους παρουσιαζω διαφορες φοβιες,ειτε με την καρδια μου,ειτε με το στομαχι μου,ειτε μα το να ειμαι σε πολυ κοσμο κτλ.ειχα παει σε ψυχολογο για 2 μηνες αλλα οικονομικα δεν μπορουσα να ανταπεξελθω..Αισθανομαι οτι χανω τον εαυτο μου και πολυτιμες στιγμες λογω των διαφορων φοβιων μου,υποψιν με πατερα γιατρο που τον εχω τρελανει!!Παιρνω ζαναξ των 0.25 οταν αισθανομαι μεγαλη ταραχη..Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω,το μονο που θελω ειναι να βρω παλι τον εαυτο μου..Τις τελευταιες μερες αισθανομαι ενα νευροπονο στο κεφαλι πισω απο το αυτι,ερχεται και φευγει..με εχουν διαβεβαιωσει οτι ειναι ψυχολογικο αλλα οποτε το αισθανομαι φοβαμαι πολυ..Τι να κανω?Πως εχετε φερθει σε

καλησπερα lemon, οπως αναφερεις τα αντιμετωπιζεις χρονια τωρα αυτα, ξερεις οτι ειναι ψυχολογικης φυσης και εχεις και πατερα γιατρο (τυχερη !)
ο μονος τροπος ειναι να το δουλεψεις μονη σου, να δραστηριοποιεισαι και να μην ασχολεισαι με αυτο, θα μου πεις οτι δεν ειναι ευκολο! το ξερω γιατι εγω που στο λεω ολη την μερα σχεδον με το πως νιωθω ασχολουμαι, αστα! αλλα καλο θα ειναι αν δεις οτι δεν παει αλλο και σου δημιουργει προβλημα στην καθημερινοτητα σου να επισκεφτεις καποιον ειδικο, μην το αφηνεις, δεν περνα ευκολα μονο του, προφανως κατι σε αγχωνει, ειτε αμεσα ειτε εμμεσα

Καλησπερα,σε ευχαριστω για την απαντηση σου..Καθομαι πολλες φορρες και σκεφτομαι οτι ολες μου οι αντιδρασεις ειναι λαθος και τεχνασματα του μυαλου μου,τουλαχιστον ειναι ενα πολυ καλο βημμα για να παψω να σκεφτομαι οτι εχω αρχισει και τρελενομαι..Ξεκιναω συνεδριες με ψυχολογο,αλλα και παλι αυτο με αγχωνει..Ισως ειναι το αγνωστο γι αυτο :)..Απλα σκεφτομαι,θα γινω ξανα οπως πριν η' θα εχω μια ζωη ολα αυτα να ερχονται και να μου θυμιζουν την παρουσια τους??!

Quote:

---

θα γινω ξανα οπως πριν η' θα εχω μια ζωη ολα αυτα να ερχονται και να μου θυμιζουν την παρουσια τους??!

---

αυτο ειδικα το σκεφτομαι και γω ειναι η αληθεια, θελω να πιστευω πως θα το ξεπερασουμε...

Καλησπερα σου μελος,κοινοτυπο το προβλημα σου,λες κ η ιδια οτι ειναι ψυχολογικο που σωματοποιειται,πιθανοτατα φταινε οι πανελληνιες ειναι μια πολυ πιεστικη περιοδος για καθε παιδι κ τα νευρα κ το στρες ειναι πολυ κοινοτυπα,Προτεινω μην πηγαινεις στον καρδιολογο διαρκως μιας κ σου ειπε οτι εισαι καλα,οι διαρκεις εποσκεψεις σου εντεινουν το προβλημα,Λιγο καιρο κουραγιο κ θα ηρεμησεις απο τις πανελληνιες κ θα περασεις ενα υπεροχο καλοκαιρι περιμενοντας την επομενη φαση της ζωης σου

Quote:

---

Originally Posted by lemon86

Καλησπερα σας παιδια,ειναι η πρωτη φορα που γραω στο forum μετα απο πολλες αναζητησεις στο ιντερνετ για απαντησεις στα ψυχοσωματικα μου!!Τα τελευταια 3 χρονια αρχισαν οι κρισεις πανικου μου,η πρωτη φορα ηταν εν ωρα οδηγησης μια καθημερινη μου συνηθεια..Απο τοτε με εχει πιασει φοβια στο να οδηγησω μονη μου και αποφευγω τους δρομους ταχειας κυκλοφοριας..Θελω να εχω καποιον μαζι μου με την αισθηση οτι αν συμβει κατι θα βοηθηθω..Κατα καιρους παρουσιαζω διαφορες φοβιες,ειτε με την καρδια μου,ειτε με το στομαχι μου,ειτε μα το να ειμαι σε πολυ κοσμο κτλ.ειχα παει σε ψυχολογο για 2 μηνες αλλα οικονομικα δεν μπορουσα να ανταπεξελθω..Αισθανομαι οτι χανω τον εαυτο μου και πολυτιμες στιγμες λογω των διαφορων φοβιων μου,υποψιν με πατερα γιατρο που τον εχω τρελανει!!Παιρνω ζαναξ των 0.25 οταν αισθανομαι μεγαλη ταραχη..Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω,το μονο που θελω ειναι να βρω παλι τον εαυτο μου..Τις τελευταιες μερες αισθανομαι ενα νευροπονο στο κεφαλι πισω απο το αυτι,ερχεται και φευγει..με εχουν διαβεβαιωσει οτι ειναι ψυχολογικο αλλα οποτε το αισθανομαι φοβαμαι πολυ..Τι να κανω?Πως εχετε φερθει σε

---

Καλημέρα lemon86,

Αρχικά θέλω να σε βεβαιώσω ότι από την στιγμή που θα αρχίσεις σταδιακά να ξεπερνάς οριστικά και αμετάκλητα τις κρίσεις πανικού, τίποτα απ αυτά δεν θα έρχεται να σου θυμίζει την παρουσία του, θα είναι ένα άσχημο όνειρο εκείνη η περίοδος όσο κλισέ κι αν ακούγεται πίστεψε με από προσωπική πείρα το λέω.
Ό,τι σε αγχώνει αντιμετωπισέ το τμηματικά. Για παράδειγμα, την 1η μέρα οδήγησε από το σπίτι σου μέχρι το σπίτι ενός φιλικού ατόμου ή συγγενικού, κι αν έρχονται στιγμές που δεν νιώθεις καλά σταμάτα λίγο στην άκρη και προσπάθησε να σκεφτείς λογικά. Δηλαδή βάλτα κάτω και σκέψου, συμβαίνει κάτι παράλογο αυτή την στιγμή γύρω μου που με κάνει να πανικοβάλομαι καθώς οδηγώ/περπατάω μόνη μου μέσα στην κίνηση/κόσμο; προφανώς και όχι, άνθρωποι είναι και οι άλλοι σαν εμάς δεν μας κατακρίνουν, δεν ασχολούνται μαζί μας, και στην τελική είναι απλοί άγνωστοι άνθρωποι που δεν έχει καμμία αξία η κριτική τους/ δεν είναι σημαντικοί για μας. Προσπάθησε να εκλογικεύσεις τι γίνεται γύρω σου, αν υπάρχει πραγματικός λόγος να αγχώνεσαι. Αν πάλι ο λόγος είναι μια επιθετική σκέψη, πες στον εαυτό σου "ναι, έχω να λύσω το τάδε πρόβλημα αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γιατί πχ οδηγώ και πάω στην φίλη μου για καφέ, θα ασχοληθώ μαζί του όταν θέλω εγώ και μόνο" και βρες μια ώρα μέσα στην ημέρα ή στην εβδομάδα να ψάξεις λύσεις για αυτό είτε μόνη σου είτε με την βοήθεια κάποιου άλλου ατόμου. Ας είναι πολλές οι φορές που θα σταματήσεις μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, μην σε ανησυχεί κάτι τέτοιο γιατί απλά όταν φτάσεις και τα χεις καταφέρει αυτόματα αυτό σημαίνει πήρες τον έλεγχο του εαυτού σου εσύ και όχι οι κρίσεις έτσι κατ' επέκταση θα έχεις περισσότερη αυτοπεποίθηση γι αυτό που κατάφερες και το επόμενο βήμα θα είναι ακόμα πιο εύκολο απο το πρώτο. Την 2η φορά θα κάνεις μια παρόμοια διαδρομή σε απόσταση αλλά αυτή την φορά θα πας σε ένα αγαπημένο σου μαγαζί, και στιγμές που δεν νιώθεις καλά προσπάθησε και πάλι να εκλογικεύσεις την κατάσταση, στην χειρότερη πάρε κάποιον τηλέφωνο για να σου αποσπάσει την προσοχή δεν χρειάζεται να του δηλώσεις ότι εκείνη την στιγμή υποφέρεις από κρίση πανικού γιατί πολύ πιθανό να σε αγχώσει περισσότερο. Θέλει καθημερινή προσωπική εξάσκηση και όταν νιώθεις σίγουρη ότι κατάφερες καποιο βήμα πας στο επόμενο. όταν μια διαδρομή σου φαίνεται πολύ δύσκολη είτε γιατί είναι μακρυά από το σπίτι σου (που νιώθεις οικείο) είτε γιατί έχει κόσμο τμηματοποίησε στο μυαλό σου την διαδρομή και πες μεχρι εδώ και μετά όταν νιωσεις καλά μεχρι λίγο πιο κάτω κ.ο.κ.
Θα υπάρξουν στιγμές που πιθανόν να αγανακτήσεις σε σημείο που να θες να ουρλιάξεις ή να κλάψεις, σίγουρα θα σε πιάσουν αμφιβολίες γι αυτό που κάνεις - αν κάνεις το σωστό κτλ. Το μόνο σίγουρο όμως είναι κάθε φορά που θα καταφέρνεις ένα βήμα, θα σε πλημυρίζει ένα κύμα απίστευτης ευφορίας και ικανοποίησης που θα έχεις πίστεψέ με ένα ηλίθιο χαμόγελο, σαν αυτό των ερωτευμένων, θα είσαι ξανά ο εαυτός σου γνωρίζοντας καλύτερα σημεία και πτυχές που δεν έτυχε ποτέ να δουλέψεις τίμια και συστηματικά σε 'σένα.

Μια μέθοδος είναι να κανεις αυτο που φοβάσαι, ήτοι να εκτίθεσαι στις καταστασεις που σε φοβίζουν. Ετσι εξοικειώνεσαι με το αντικειμενο του φοβου και με την πάροδο του χρονου το ξεπερνας. Κι αυτο ιδίως όταν ειναι κανεις νεος, όπως εσυ, που ο χαρακτηρας ειναι πιο ευπλαστος. Εκει που νιωθεις πονο στο στομάχι και κόμπο στο λαιμό κάνεις την υπέρβαση δλδ!
Το άλλο ειναι η εκλογίκευση, να μάθεις δλδ να αντικρίζεις αντικειμενικά τις καταστασεις. Φόβος σημαίνει υπερβολή, σημαίνει δίνω φανταστικές διαστασεις σε κατι που μπορει να ειναι τελικα κάτι απλό. Σημαινει επίσης φανταστικά σεναρια της σκεψης χωρις να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.