Εντονη φαντασια εις βαρος πραγματικοτητας

Γεια,

ολη μου τη ζωη νιωθω οτι ειμαι σαν μυρμηγκι, δλδ μαζευω λιγη πραγματικοτητα και γυρναω στη φωλια μου και την απολαμανω.. Παραδειγμα, γνωριζω μια κοπελα, δε δειχνω οτι μου αρεσει (αν μου αρεσει) και μετα αρχιζω τις φαντασιωσεις και δεν εννοω μονο ερωτικες. Μπορει να φανταζομαι οτι θυσιαζομαι για εκεινη ή οτι δεχομαι μια σφαιρα κλπ. Θα μπορουσα να πω κ αλλα παραδειγματα αλλα το μοτιβο ειναι το ιδιο. Ειναι σαν να προσπαθω να καλυψω τις πραγματικες αναγκες προσπαθωντας να φτιαξω νοητα μια ιστορια, μια κασετα την οποια επαναλαμβανω. Νιωθω σαν εθισμενος σε αυτο, εκεινη τη στιγμη μοιαζει λες και ειναι καλυτερο απο την πραγματικοτητα ( κατι σαν το αν πετυχει η μα****ια τυφλα να εχει το γ****ι, σορρυ για την κυνικοτητα). Ξερω οτι οσο περισσοτερα πραγματα κανω στην πραγματικοτητα τοσο λιγοτερο θα φαντασιωνομαι. Μου ειναι πολυ δυσκολο ομως να πω αυτο που θελω οταν το θελω και αν το πω θα αλλαξω 100 χρωματα και θα κανω 100 γκριματσες ή θα το πω με τροπο ωστε να μην ειμαι πιστευτος.
Πολλες φορες νιωθω οτι χαζευω και φιλοι με ρωτανε τι εχεις, μου ειναι τοσο ευκολο να μεταβω στην φαντασια που τρομαζω.. Δεν εχω σχιζοφρενεια αλλα με ενοχλει πολυ στην καθημερινοτητα μου αυτο. Θα ηθελα να ρωτησω αν καποιος το βιωνει αυτο και πως το αντιμετωπιζει, ευχαριστω.

Καλό είναι όταν θέλεις κάτι να επικεντρώνεσαι στο στόχο σου. Γιατί όταν θέλεις μιά κοπέλα δεν της το δείχνεις, έχεις αναρωτηθεί;
Και αυτό που γράφεις ότι είναι δύσκολο να πεις αυτό που θέλεις ή θα το πεις με τρόπο ώστε να μην είναι πιστευτός μου θυμίζει πολύ τον εαυτό μου παλιότερα. Κι εγώ, όπως εσύ έκανα σενάρια φαντασίας στο μυαλό μου και όταν αργότερα στη ζωή μου δεν πετύχαινα αυτό που ήθελα γιατί δεν τολμούσα να ζητήσω ανακάλυψα πώς αυτό είχε να κάνει με την διαπαιδαγώγησή μου ως παιδί. Ντρεπόμουν να ζητήσω αυτό που θέλω σαν να ήταν οτιδήποτε ζητούσα καταχρηστικό. Πρόσεξέ το γιατί εμένα με έφερε πολύ πίσω στη ζωή μου. Να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να λες αυτό που θέλεις ξεκάθαρα και να μην ντρέπεσαι ούτε να σκέφτεσαι τί σκέφτονται οι άλλοι για σένα ή τί θέλουν οι άλλοι πρώτα.

Καλησπερα σου μελος,Αυτο που περιγραφεις μου ειναι πολυ κατανοητο οταν οι συνθηκες στην ζωη μου ηταν χαλια για χρονια αυτο εκανα ακριβως δραπετευα απο την πραγματικοτητα με αυτον τον τροπο ομως τωρα που βρηκα το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ λιγες καλες φιλες θα ελεγα οτι γυρισα στην πραγματικοτητα,Μαλλον οι συνθηκες στην ζωη σου δεν σε εκφραζουν γιαυτο πρεπει να παλεψεις να πραγματοποιησεις τους στοχους σου μην μεινεις μια ζωη ανικανοποιητος ζωντας μεσα στην φαντασια σου κινητοποιησου!

Ευχαριστω για τις απαντησεις. Νομιζω για μενα αυτο δημιουργηθηκε οταν ημουν μικρος που με χτυπαγε ο πατερας μου και αναγκαζομουν να ξεφυγω στην φαντασια και τωρα μαλλον..εχει μεινει η συνηθεια.. Με εχει φερει ηδη αρκετα πισω στη ζωη μου και αυτη η αδρανεια που εχω αποκτησει το κανει ακομα δυσκολοτερο. Κασσανδρα δε ξερω γιατι δε το δειχνω αλλα νιωθω οτι η εντονη φαντασια μπορει να φτασει την πραγματικοτητα και αρα μπορω να προσφερω μονος μου οτι εχω αναγκη... Ξερω οτι δεν γινεται αλλα ο οργανισμος μου αυτο πιστευει και συνηθως αυτο επιλεγει. Νομιζω εχω αναγκη ανθρωπους που θα εχουμε μια πιο πραγματικη επαφη γιατι εχω πολλους φιλους αλλα ενω ειμαστε μαζι πολλες ωρες δε με καλυπτουν μιας και δε τους μιλαω και για αυτο ολο.

Κι εγώ επίσης, έχω φάει πολύ ξύλο από τη μητέρα μου σαν παιδί. Ξεσπούσε τα νεύρα της επάνω μας (στα παιδιά) και πάντα είχα μελανιές στα χέρια και στα πόδια.. Ο πατέρας μου έδερνε σπάνια αλλά πολύ. Είμαι 47ετών και ακόμα προσπαθώ να ανακτήσω την αυτοεκτίμησή μου ως άνθρωπος. Κι ο άντρας μου το ίδιο, είχε φάει πολύ ξύλο μικρός.

Επομενως εφοσον οι συνθηκες στην ζωη σου δεν ειναι καλες κ θυμασαι κ τον πατερα σου ολα αυτα σε κανουν να λυπασαι τον εαυτο σου να εισαι αδρανης,κινητοποιησου για να κανεις την ζωη σου οπως θελεις το μελλον σου μπορει να ειναι πολυ καλυτερο απο το παρελθον