αγχος,επιτυχια,φοβος

καλησπέρα σε όλους.
πώς αντιμετωπίζει κανείς το άγχος της αποτυχίας? σαν χρόνια τελειομανής, κυνηγάω την επιτυχία όπου μου δίνεται η δυνατότητα και ψάχνω συνέχεια πράγματα που είμαι καλή για να τα αναπτύξω και μου έχει γίνει εμμονή σχεδόν. βιάζομαι να τελειώσω τη σχολή μου και οι πιο πολλές σκέψεις περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της καριέρας των μεταπτυχιακών και των δεξιοτήτων...

τι βιώνεις ως αγχος βασικά?

το ότι δεν βρίσκω κάτι να είμαι καλή και έχω ξεμείνει από ιδέες,έχω δοκιμάσει πολλά...

Δεν ειναι ευκολο πραγμα η ατογνωσια. Τη σχολη την ηθελες ή σου κατσε?

δεν με καταλαβες...κρισεις πανικου , κρισεις άγχους παθαινεις τι?

αυτο που λες μηπως εχει βαθύτερη αιτία?
Θέλει καποιος απο την οικογενεια να εισαι τέλεια?
Νομίζεις πως σε θέλει κανεις άψογη σε ολα?

και γω ημουν ετσι...
αλλα οταν ηρθαν οι κρισαρες πανικου και μου χτυπησαν την πορτα να δεις για ποσο ηρεμησα!!
τωρα πλεον χαλαρωσα με την αυστηροτητα του εαυτο μου..

εχω βαλει για τα καλα αυτο που λεμε "ελα μωρε και σιγα τι εγινε" στην ζωη μου κι εκτοτε εχω δει μεγαλη διαφορα..

εν τελει το να κανεις τα παντα τελεια και να λειτουργεις καταναγκαστικα δεν εχει νοημα.. γιατι δεν απολαμβανεις καμια στιγμη...

χαλαρα κι ας κανουμε λαθη. ανθρωποι ειμαστε ετσι κι αλλιως. οχι μηχανες..

το να μην μπορεις να αποδεχτεις τα λαθη, ειναι σαν να μην μπορεις να αποδεχτεις το γεγονος, οτι τρως, πινεις νερο.. θελω να πω ειναι φυσιολογικο ειναι μεσα στην φυση μας!!!

κι εξαλλου απο τα λαθη μαθαινεις και τιποτα δεν μπορει να ειναι τοσο καταστροφικο..
η αποτυχια δεν ειναι τοσο κακη, απλως εμεις την μεγαλοποιουμε..

Καλησπερα φιλη μου,οντως η τελειομανια ειναι ανεκαθεν πηγη στρες,προτεινω να επικεντρωθεις στο παρον που εισαι στην σχολη μην σκεφτεσαι απο τωρα μεταπτυχιακα κ τα λοιπα αυτα θα τα σκεφτεις μετα,απλοποιησε την ζωη σου μην ασχολεισαι με δραστηριοτητες που δεν σε νοιαζουν πραγματικα,μελετησε καλα κ συστηματικα κ με ηρεμια στην αναγκη παρε κ βιταμινες για να εισαι πιο ανθεκτικη κ πιο αποτελεσματικη σε αυτο που κανεις,ετσι κ το στρες λαβει τεραστιες διαστασεις απευθυνσου σε ειδικο,Καλο κουραγιο σε ολα!

δυστυχώς η σχολή ήτανε δικιά μου επιλογή,διότι ένιωθα ότι ήμουνα καλή. Βέβαια ήτανε υπερεκτιμημένη η ικανότητά μου τελικά ,κυρίως από τον περίγυρό μου ο οποίος με ενθάρρυνε στην επιλογή αυτή. Το κατάλαβα μόλις μπήκα στη σχολή και μου έφερε αρκετή απογοήτευση. και μόνο η σκέψη ότι ήτανε δικιά μου επιλογή μου φέρνει τρομερό άγχος γιατί κατηγορώ εμένα για την επιλογή αυτή...
έχω βιώσει λίγες κρίσεις πανικού αλλά προσπαθώ να είμαι θετική στο να ανοίγομαι σε άλλους τομείς που ίσως μου ταιριάζουν πιο πολύ,απλά είναι δύσκολο.ίσως πρέπει να δώσω λίγο χρόνο τελικά όπως θέλουν όλα στη ζωή.

Γεια, εχω κατι παρομοιο μ εσενα.. Μεγαλη συγχιση οσον αφορα το μελλον και τη σχολη και τον προσανατολισμο τον επαγγελματικο.. Νιωθω πως ισως δεν ειμαι φτιαγμενη για αυτο που σπουδαζω και εχω μια αγαπη για κατι αλλο που δυστυχως στη χωρα που ζουμε δε νομιζω να μπορουσα να το κυνηγησω με επιτυχια.. Εγραψα τωρα μολις ενα κειμενο στο word, το κανω συχνα αυτο.. Εχω αρρωστημενες αυπνιες και με πιανει μελαγχολια τα βραδυα και γινομαι υπερβολικα σκεπτικη και με βοηθαει να γραφω.. θα θελα να μοιραστω μαζι σας αυτο που εγραψα.. ελπιζω μεσα απο αυτο να καταλαβουν και αλλοι πως νιωθω ..και να ταυτιστουν :) Ένα νεαρό κορίτσι που αναζητα να ζησει τη ζωη στα ακρα. Καταδικασμενο να μπει σε έναν δρομο που δεν επελεξε. Η ψυχη κρυβει πολύ σκοτεινες και φωτεινες ταυτοχρονα πλευρες. Παθος. Μια λεξη που καταλαβαινει. Και πιστεψε με, δεν τη καταλαβαινουν ολοι. Ανακαλυπτει μεγαλωνοντας ότι η κληση της βρισκεται αλλου από αυτό που σπουδαζει. Κι όμως αυτό που σπουδαζει, είναι κατι που θα προσφερει στη ζωη της σιγουρια, σταθεροτητα, μετρια ζωη κλασικη ελληνικη. Ανθρωποι. Απληστοι. Ναι , ειμαι κ εγω. Και ζηταω πιο πολλα. Ναι, δυστυχως μεσα μου αναζηταω σαν δυψασμενη την δοξα και την ανετη ζωη. Όμως ξερεις τι λενε.. Οσοι πιστεψαν στον εαυτο τους τα καταφεραν σ’αυτό το χαμενο παιχνιδι που λεγεται ζωη. Οσοι πιασανε το νοημα, ότι ζεις μονο μια φορα, ρισκαραν, παρατησαν τα παντα για να αλλαξουν, να ανανεωθουν, να ευτυχισουν πραγματικα. Γιατι ν πρεπει να αρκεστει καποιος σε αυτά που εχει όταν ξερει ότι αν παρει μεγαλα ρισκο μπορει να γυρισει τον κοσμο αναποδα?.. Αγαπω τη μουσικη, την τεχνη, αυτό που κρυβεται πισω από αυτην, το μηνυμα που περναει μεσα στην ψυχη. Μου μιλανε. Με τρομαζει πολλες φορες το ποσο φωναζει μεσα μου. Σαν μια φωνη να λεει ‘παρατα τα όλα και κυνηγα αυτό που σου παει και αγαπας’ ,αλλα οι συνθηκες δεν με αφηνουν. Και σκεφτομαι τον εαυτο μου δασκαλα ειδικης αγωγης και δεν ξερω καν αν μπορω, αν μου παει, αν θα ειμαι τοσο ευτυχισμενη στην τελικη με αυτό. Γεννιουντε δηληματα για τις επιλογες στη ζωη μου. Όχι μονο σε αυτό το κομματι,αλλα ακομα και στον ερωτα και στην φιλία. Αρχιζω να βρησκω την ταυτοτητα μου. Νιωθω πως αναζητω ελευθερια στα ακρα. Τρέλες. Ερωτα όχι για παντα. Χωρις προβληματα. Παθος. Ενταση. Και μια σχεση σοβαρη αυτά δε μπορει απαραιτητα να τα προσφερει στο βαθμο που το ‘απληστο εγω’ μου θελει. Τελικα γινομαι αυτό που θα με κανει ευτυχισμενη? Και ,τι είναι ευτυχια? Λενε ότι είναι στιγμες. Μια ζωη κυνηγαμε την ευτυχια. Μια ευτυχια που δεν μας ικανοποιει ποτε. Παντα ζηταμε και αλλα. Είναι αυτή η σκοτεινη πλευρα που εγω ονομαζω ΄ρομαντικη’ γιατι θεωρω ότι ο ανθρωπος που εμβαθυνει, που φιλοσοφει, είναι ρομαντικος. Ρομανς δεν είναι μονο ότι σχετιζεται με τον ερωτα. Και ερωτα δεν εχουμε μονο με τους ανθρωπους. Εγω ειμαι ερωτευμενη και με τη μουσικη και με την τεχνη και με τη μοδα. Τα σκεφτομαι συνεχεια. Δεν μπορω να ζησω χωρις αυτά. Αυτό είναι ερωτας. Οι ανθρωποι είναι αναξιοπιστοι, αγαπη μου. Μην τους εμπιστευτεις ποτε εντελως. Μη τα δωσεις ποτε όλα. Θα το μετανιωσεις. Ελευθερος θα νιωσεις μονο όταν θα τα χεις βρει με τον εαυτο σου και το να τα βρεις με τον εαυτο σου συνεπαγεται να κρατας σωστη σταση απεναντι στον κάθε ανθρωπο ανεξαρτητως. Μεγαλη υποθεση να ξερεις τι αξιζεις. Όταν το ανακαλυψεις καποτε και αν, θα ξερεις να πετας στα σκουπιδια ανθρωπους αδειους και όχι να τους κρατας από αναγκη. Το ‘’λιγοτερο’’ είναι το νέο ‘’περισσοτερο’’. Τα πολλα είναι περιττα οσον αφορα ανθρωπους. Όμως ο ερωτας για τεχνη δεν εχει ορια. Και οσα φωναζει η ψυχη τι να τα κανω? Δε θελω τη μετρημενη ζωη. Δε θελω η ζωη μου να είναι το ιντερνετ, το φαινεσθαι, το να δειξω ότι καποια ειμαι, το να βλεπω άλλες να προβαλονται ολο και περισσοτερο και να το κανουν μονο για να είναι το επικεντρο, όχι επειδη το εχουν μεσα τους, το να στεναχωριεμαι όταν οι γνωστες-φιλες δεν με υπολογιζουν γιατι δεν χαζογελαω με ότι λενε, το να περιοριζεται η ελευθερια μου από έναν αντρα, το να περιοριζεται ολη μου η ζωη από τα λεφτα. Ξερω, ξερω, δεν ειμαι η μονη.. Και ποια νομιζω ότι ειμαι που θα διεφερα τοσο οσο πιστευω , ολοι ετσι πιστευουν.. Ε, λοιπον, καλα κανουν! Κάθε ανθρωπος πρεπει να πιστευει στον εαυτο του , απλα θα νικησει αυτος που θα κανει το βημα το μεγαλο. Που δε θα φοβηθει , που θα κουβαλαει την παραπανω τρελα από τους υπολοιπους και θα κανει τη διαφορα. Η ψυχη μου εκει ανηκει. Αυτό θα πρεπε να ειμαι. Γιατι λοιπον δεν ειμαι αυτό? Τι με εμποδιζει?