πως γινεται?

πως ειναι δυνατον να καθεσαι με εναν ανθρωπο ο οποιος σε κανει να νιωθεις δυστυχισμενη σε γεμιζει αμφιβολια και φοβους σε προσβαλει μπροστα στα ματια σου και δε μπορεις να ξεφυγεις απο αυτον?που με τις πραξεις του σου εχει δειξει οτι δε σε υπολογιζει και με τα λογια του οτι ολα ειναι οκ?ειναι καψουρα ερωτας η αναγκη να εχουμε καποιον δεν ξερω.νιωθω οτι ειμαι εγκλωβισμενη απο τον ιδιο μου τον εαυτο και δε μπορω να ξεφυγω.προσπαθησα αλλα δε μπορω.νιωθω χαλια με τον εαυτο μου αλλα δε μπορω να παρω την αποφαση.περιμενω εστω ενα του τηλεφωνο του αλλα ξερω οτι δε με γεμιζει ολο αυτο.απλα νιωθω μονη.και εχω ψευδαισθησεις οτι εχω καποιον να ασχοληθει μαζι μου.δεν περιμενω τιποτα απο αυτον πλεον ουτε εχω ελπιδα να τον κερδισω αλλα κοροιδευω τον εαυτο μου.μεσα μου ποναω ,το λιγο που μου δινει μου ειναι αρκετο..πως να λυτρωθω?νιωθω οτι μου εχει αρρωστησει τη ψυχη.

Να πεισμωσεις και να δειξεις αξιοπρεπεια , να τον ξεγραψεις . Αλλιως δεν ( θα ) σεβεσαι τον εαυτο σου .

Γεια,

η μοναξια ειναι αρκετα ισχυρη για να μας κανει να μενουμε σε σχεσεις-καταστασεις που μας υποτιμουν κ μας υποβαθμιζουν μονο κ μονο για να μη την νιωθουμε.

Δεν ξερω πως λεγεται η σχεση που εχετε αλλα σιγουρα δεν φαινεται υγιης. Δεν ειμαι ειδικος αλλα ισως τον εχεις εξιδανικευσει κ δε τον βλεπεις στις πραγματικες του διαστασεις. Τον εχεις κανει τοσο μεγαλο μεσα σου που εχει γινει η μοναδικη πηγη συναισθηματων στη ζωη σου, θετικων ή αρνητικων. Ισως θα ηταν καλο να εβρισκες ασχολιες κ φιλους που θα σε βοηθουσαν να παρεις μια ανασα να βρεις τον εαυτο σου, την αυτοπεποιθηση σου και παραλληλα θα τον απομακρυνουν απτην καθημερινοτητα σου.

Καμια φορα το κανουμε αυτο, ειτε να μενουμε με αλλους που δε μας αξιζουν ειτε να φαντασιωνομαστε οτι ειμαστε με καποιον αλλον υπεροχο ανθρωπο, μαλλον και οι 2 περιπτωσεις μας κανει να νιωθουμε οτι ανηκουμε καπου, οτι "ζουμε", οτι εχουμε καποιον να μας σκεφτεται κλπ.. ωραια αυτα, ισως καλυπτουν προσωρινα ή κρυβουν καποιο κενο μας αλλα σε καποια στιγμη θα ηταν καλο να αντιμετωπισουμε την πραγματικοτητα κ ειτε να παρατησουμε αυτον που δε μας κανει ειτε να βρουμε αυτον που μας αξιζει...

ξερω λιγο αμερικανια το κειμενο μου με το happy ending αλλα ειμαι σε αισιοδοξη φαση :-P

Αμα σε πειραζε πραγματικα θα εκοβες χωρις να σε νοιαζει. Αυτα ειναι τα κλασσικα γυναικεια δραματα. Αφου τον γουσταρεις κοιτα να τα ξαναβρειτε να σου φυγει κ η καψα.

ανασφαλεια ετσι γινεται .....

ευχαριστω για τις απαντησεις.τελικα πηρα την αποφαση να το τελειωσω αν και λιγο αργα βεβαια θα πρεπε απο πολυ πιο νωρις.υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μη του ξαναμιλησω να μην απαντησω στο τηλεφωνο.ειμαι απογοητευμενη απο ολα αυτα που εγιναν και δεν ξερω αν αξιζε που ασχοληθηκα τοσο και χαλασα τον εαυτο μου.φοβαμαι λιγο τον εαυτο μου μηπως σε καποια αδυναμια μου τον παρω τηλεφωνο και συνεχιστει ο φαυλος κυκλος.σε καμια περιπτωση δε πιστευω παντως οτι αξιζει αλλη προσπαθεια απο μενα.ηταν ενα ατομο που μου προκαλουσε αμφιβολιες αγχος και δεν ηταν ξεκαθαρος ποτε με κανε να νιωθω αβολα.κουραστηκα.απλα κατηγορω τον εαυτο μου που τον πιστεψα που δεν εκρινα καλα και παλι μοναξια

Δεν ξερω τι εχει παιχτει μεταξυ σας, εγω θα προτεινα να δωσεις μια ευκαιρια. Υπαρχουν τροποι να τα ξαναβρειτε κ να συζητησετε καποια ζητηματα.

οχι. εχω δωσει ευκαιριες αποφευγει να συζητησει μιλαει με γριφους.δε μπορω να σκαω για να καταλαβει τι εννοει.και πραξεις μηδεν.δε μπορω αλλο τα λογια του.δεν τον πιστευω ουτε τον εμπιστευομαι.φτανει.οταν καποιος ενδιαφερεται δε σε στεναχωρει δε σε πληγωνει.απλα δεν αξιζει

Eνταξει κοπελα μου, δεν καταλαβα ακριβως τι γινεται, αλλα αφου ετσι κρινεις παω πασο.

ειναι μερικοι ανθρωποι που εκμεταλλευονται τους ευαισθητους ανθρωπους και τις αδυναμιες τους για να περνανε καλα οι ιδιοι.κι εγω, ανθρωπος ειμαι θα χω αδυναμιες.νομιζα θα εκτιμηθει.επεσα εξω.δεν πειραζει