Ολη μου η ζωή είναι σκατά
Γεια σας. Λέγομαι Κώστας και ήρθε η ώρα να βγάλω όσα έχω μέσα μου. Έιμαι 20 χρόνων και έχω προβλήματα για τα οποία δεν έχω μιλήσει ποτέ και σε κανέναν.
Καταρχήν είμαι *******. Το ξέρω από 1η Γυμνασίου και δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν για αυτό. Κάποιος ο όποιος με βλέπει, θεωρεί ότι είμαι straight. Γενικά δεν μου αρέσει η θηλυπρέπεια, γιατί θεωρώ ότι ξεφτιλίζεσαι. Το πρόβλημα είναι ότι οι γονείς μου -ιδιαίτερα ο πατέρας μου- θεωρούν ότι η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια, ότι ο ομοφυλόφιλος έχει πρόβλημα υγείας, ότι έχει μέσα του την κακιά την "πούστικη" και αλλά πολλά. Αυτό με έχει κάνει να σιχαίνομαι τον εαυτό μου, να είμαι μονίμως μέσα στο σπίτι και να κλαίω σχεδόν κάθε βράδυ. Οι δικοί μου δεν ξέρουν κάτι και νομίζουν ότι έχω κοπελα. Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στην ζωή μου, ούτε είχα κάποια σεξουαλική επαφή. Είμαι από ένα πολύ μικρό χωριό της Κρήτης, που τα πάντα μαθαίνονται και συζητούνται. Δεν θέλω να εκτεθώ, ούτε να εκθέσω τους γονείς μου.
Το 2ο μου πρόβλημα είναι ότι από τότε που πήγα στο Πανεπιστήμιο, συνειδητοποίησα το πόσο μόνος είμαι. Επειδή έχω μονίμως τον φόβο μήπως και καταλάβει κάποιος ότι είμαι *******, δεν έχω κάνει ουσιαστικές παρέες στην πόλη που σπουδάζω. Και με τους "κολλητούς" μου, δεν έχω ουσιαστική φιλία, γιατί δεν ξέρουν ποιος ακριβώς είμαι και τι θέλω από την ζωή μου.
Δεν έχω κάποιον να μοιραστώ τα προβλήματά μου. Είναι πολύ μεγάλο βάρος να βλέπεις έξω ζευγαράκια, να ξέρεις ότι θα περάσεις μια ζωή μόνος σου γιατί φοβάσαι να μιλήσεις ανοιχτά για τον εαυτό σου και να έχεις και τους γονείς σου να σου λένε κάθε λίγο και λιγάκι: "Πότε θα μας φέρεις την κοπελα σου να την γνωρίσουμε;".
Βλέπω άλλους που είναι ευτυχισμένοι, που μπορεί να μην έχουν λεφτά ή πολλές ανέσεις, αλλά έχουν τους φίλους τους και τους συντρόφους τους και περνάνε καλά και σκεφτομαι: Εγώ γιατί να μην μπορώ να είμαι χαρούμενος;
Έχω καταντήσει να λέω μονίμως ψέμματα. Στην αρχη ξεκίνησαν από φόβο, αλλά μετα έγιναν συνήθεια. Δεν μου αρέσει αυτό, δεν νοιώθω καλά με τον εαυτό μου.
Και η ψυχολογία μου είναι μονίμως σκατά. Γυρνάω σπίτι και πολλές φορές θέλω να κλάψω, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Τις λίγες φορές που βγαίνω, γίνομαι τύφλα στο μεθύσι και με μαζεύουν από τους δρόμους. Δεν έχω όρεξη να διαβάσω, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Όλη μέρα είμαι κλεισμένος μέσα.
Θέλω να τελειώσει αυτή η κατάσταση, δεν την μπορώ. Προσπαθώ μονίμως να βρω κάποια λύση στο πρόβλημά μου, άλλα δυστυχώς δεν υπάρχει. Έχω σκεφτεί πολλές φορές να αυτοκτονήσω, αλλά είμαι πολύ δειλός για να κάνω κάτι τέτοιο. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω.
Συγνωμη αν σας κούρασα, αλλά έπρεπε να τα βγάλω όλα αυτά κάποια στιγμή από μέσα μου. Με τρώνε εδώ και παρα πολλά χρόνια.
