πιο χαλια απο ποτε

Γεια σας,διαβαζω το φορουμ σας εδω και δυο μηνες για ενα θεμα που με απασχολει κι σημερα πηρα την αποφαση να γινω κι εγω μελος.Δεν ειμαι σιγουρος αν αυτο που με απασχολει ειναι ιδεοψυχαναγκαστικη η ψυχωση(ελπιζω να μην ειναι :( ).Το ολο θεμα ξεκινησε στα 12 μου,οταν εσπασα το χερι μου, κι με βασανιζει μεχρι σημερα με εξαρσεις και υφασεις.Οταν το πρωτοπαθα ειχα την φοβια πως θα μου κατσει το φαγητο στον λαιμο κι δεν μπορουσα να φαω για περιπου ενα μηνα,μεχρι που πηρα την αποφαση μια μερα κι το εστειλα μια και καλη.Παραλληλα με την φοβια αυτη,ειχα ασχημες και προσβλητικες σκεψεις για την παναγια και τα αγια,τα οποια τα σκεφτομουν κι στην συνεχεια τρομαζα που τα σκεφτομουν.(H αδερφη μου σε εκεινη την ηλικια ειχε ακριβως τα ιδια με μενα,την ιδια φοβια πως θα πνιγει(απο αυτην την κολλησα:P) κι παρα πολλους ψυχαναγκασμους.)Οι φοβιες μου απο κει και περα εκαναν να εμφανιστουν ολοκληρα χρονια.Στην δευτερα λυκειου κι με ολο το αγχος των πανελλαδικων το ολο θεμα επεστρεψε δριμυτερο.Στην αρχη αρχισε με σωματικα συμπτωματα.Ενιωθα για τρεις μερες οξυ πονο στην καρδια και νομιζα πως θα πεθανω,μεχρι που πηγα σε καρδιολογο και μου τα βρηκε ολα καλα.Παρα την διαγνωση μου μεινε ως φοβια το εμφραγμα και απο εκει ξεκινησε το δραμα μου.Η φοβια αρχισε να αλλαζει περιεχομενο οσο περναγε ο καιρος.Στην αρχη ειχα αυτο με την καρδια,το οποιο στην συνεχεια μετατραπηκε σε φοβο για το AIDS και στην συνεχεια σε φοβο μηπως εχω καρκινο.Με θυμαμαι ενω δεν ειχα τιποτα,να σκεφτομαι πως μεχρι εδω ειναι η ζωη μου και αλλα τετοια κουλα.Καποια στιγμη και ενω τα ειχα ξεπερασει ολα αυτα,ενας γνωστος μου που χε σχιζοφρενεια κοβει τα φαρμακα και παθαινει ψυχωσικο επεισοδιο.Φυσικα ακουγοντας απο την μανα μου,μιας και ηταν μπροστα στην ολη φαση, το τι ακριβως συνεβη τρομοκατηθηκα τοσο πολυ,που επαθα φοβια με την σχιζοφρενεια.Τους επομενους δυο μηνες κοιμομουν 14 ωρες την μερα για να μην σκεφτομαι και παρατησα τα παντα και μαζι και τις πανελλαδικες.Το παραξενο ειναι πως οσο αυτη η φοβια ηταν στο πικ της,καθε μερα βομβαρδιζομουν με εντελως τρελες και παραλογες ιδεες,οι οποιες ηξερα οτι ειναι παραλογες,αλλα παρολαυτα επρεπε να τις διαπραγματευτω για να μην με πεισουν.Υπηρχαν φασεις που τις σκεφτομουν και ενιωθα να με πειθουν ενω ηξερα πως στην πραγματικοτητα δεν συνεβαινε κατι τετοιο και εψαχνα να βρω λογικα επιχειρηματα για να μην τις πιστεψω.Στο ολο διαστημα με την φοβια αυτη,που κρατησε 9 μηνες περιπου,η μια τρελη ιδεα διαδεχοταν την αλλη κι το κολλημα στην καθε μια διαρκουσε απο 5 μερες μεχρι μηνες ολοκληρους.Ευτυχως σιγα σιγα το ολο πραγμα αρχισε να φθινει κι εξαφανιστηκε εντελως περιπου στα μισα της τριτης λυκειου.Την δευτερη φορα που μου φουντωσε ξανα η συγκεκριμενη φοβια ηταν μετα την δευτερη χρονια πανελλαδικων σε συνθηκες μεγαλης πιεσης και απογοητευσης.Φοβομουν μην τυχον και αρχισω και φοβαμαι τα παντα και καταληξω στο ψυχιατρειο για θεραπεια,και δυστυχως ειχα και συμπτωματα,μεχρι που σε μια μονο στιγμη το μυαλο μου εκανε το κλικ κι συνηλθε.Δυστυχως πριν δυο μηνες περιπου,λογω καποιων καβγαδων στην οικογενεια και εντονης πιεσης απο την σχολη,η φοβια μηπως τρελαθω ξαναφουντωσε.Μετα απο ξενυχτι κι ενω πηγα να πεσω για υπνο,αρχισαν να περνανε απο το μυαλο μου ασχημες εικονες απο ενα θριλερ που χα δει πριν λιγες μερες κι οσο κι αν προσπαθουσα να τις αντιμετωπισω αυτες συνεχιζαν.Εκει τρομοκρατηθηκα,νομιζα οτι τρελενομαι.Τις επομενες μερες,ειχα συνεχεια αυτο το θεμα,μεχρι που σταματησε να με αγχωνει τοσο κι περασε απο μονο του.Στην συνεχεια βεβαια μιας κι ανοιξε η καταραμενη ομπρελα της φοβιας,αρχισα να σκεφτομαι οτιδηποτε παραλογο κι προσπαθουσα να το εξατομικευσω,μεχρι που το μυαλο μου σκαλωσε στην πιο παραλογη ιδεα κι εκει η φοβια μου με λυγισε.Η ιδεα αυτη ηταν μηπως ολοι οι ανθρωποι θελουν το κακο μου κι δεν ειναι αυτοι που ειναι.Κι ενω ξερω οτι κατι τετοιο δεν ισχυει κι δεν ειναι λογικο παραμενει παρολαυτα εδω κι με βασανιζει κι προσπαθει να με πεισει.Εξαιτειας αυτης εχω ακινητοποιηθει κι εχω χασει καθε ορεξη για ζωη.Ο ψυχολογος μου λεει πως ειναι απλα υπερσυσσωρευμενο αγχος και καταθλιψη που κανει εκρηξεις,ενω ο ψυχιατρος μου λεει πως σε καμια περιπτωση δεν εχω παρανοια αλλα ουτε και σχιζοφρενεια κι οτι απλα ειναι εμμονες που θα περασουν.Μου λεει οτι το θεμα μου ειναι κυριως καταθλιψη.Για τον πρωτο καιρο μεχρι να φυγουν αυτες οι παραλογες ιδεες μου εγραψε ολανζαπινη στα 8 mg κι μετα απο ενα μηνα αναλογα κι με την προοδο θα μου χορηγησει αντικαταθλιπτικα γιατι εκει ειναι κυριως το προβλημα.Μου ειπε να μην αγχωνομαι και να μην φοβαμαι κι πως η περιπτωση μου δεν ειναι σε καμια περιπτωση γα ψυχιατρειο.Παρολαυτα εγω υποφερω κι ποναω κι ειναι στιγμες που με φοβιζει η σκεψη πως ολοι θελουν να μου κανουν κακο,παρολο που την αναγνωριζω ως παραλογη στην συνεχεια κι ξανατρομοκρατουμαι γιατι φοβηθηκα αυτην την σκεψη.Δεν ξερω αν ειναι ιδεοληψια η κατι τετοιο,απλα θελω την γνωμη καποιου που εχει περασει κατι παρομοιο κι ευελπιστω να μην ειναι καμια προδρομικη φαση ψυχωσης:(.Ακομα κι αν ειναι τουλαχιστον εχω ελπιδες να ζησω μια φυσιολογικη ζωη η μεχρι εδω ηταν η ζωη μου?

Να συμπληρωσω πως ουτε φωνες ακουω,ουτε βλεπω πραγματα που δε υπαρχουν.Απλα εχω περιεργες ιδεες.Επισης τετοιες περιεργες φασεις ειχε συγγενης πρωτου βαθμου,ο οποιος ομως ειναι μια χαρα κι δεν επαθε ποτε τιποτα απο αυτες.Το περιεργο ειναι πως κοιμαμαι κανονικα κι πως δεν εχω ουτε μια κρισουλα πανικου,ενω στις αρχες ολου αυτου και κυριως την πρωτη φορα που με επιασε(στην δευτερα λυκειου)παθαινα 4 κρισεις πανικου μεσα σε ενα μονο μηνα.

Καλημέρα και καλώς ήρθες στο φόρουμ άγγελε,
διάβασα όλα αυτά που περιγράφεις και χωρίς να κάνω διάγνωση βέβαια, περισσότερο ιδεοληψίες, πολύ άγχος, νοσοφοβία κλπ έχεις. Επίσης καθώς αναγνωρίζεις τις περίεργες, παράλογες ιδέες, δεν φαίνεται να έχεις ψύχωση, είναι άλλο πράγμα η ψύχωση. (Παρεπιπτόντως οι ψυχώσεις δεν σημαίνει τέλος της ζωής, μόνιμος εγκλεισμός σε ψυχιατρείο, μη φυσιολογική ζωή, αφού διαβάζεις το site για αρκετό καιρό θα έχεις δει ότι ακόμα και άνθρωποι που έχουν κάτι τέτοιο και γράφουν εδώ, ζουν αρκετά φυσιολογικά τη ζωή τους)
Πάντως επειδή γνωρίζω καλά την ΙΔΨ, από προσωπική πείρα, αυτά που γράφεις εκεί παραπέμπουν, φαντάζομαι ότι ο ψυχολόγος σου και ο ψυχίατρος θα σου έχει μιλήσει για τη διαταραχή αυτή και όχι μόνο για κατάθλιψη? Είναι όντως πολύ βασανιστική και σε καταλαβαίνω. Θέλει πολύ δύναμη, κουράγιο και υπομονή. Να οπλιστείς με αυτά και ελπίζω ότι ο ψυχολόγος σε βοηθάει να το αντιμετωπίσεις με κάποια θεραπεία. Πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις σκέψεις, δηλαδή τα φάρμακα καλό είναι που τα παίρνεις για να σου μετριάσουν το άγχος, αλλά δεν αρκούν μόνο αυτά, χρειάζεται κάποια ψυχοθεραπευτική δουλειά.
Πέρα από αυτό εγώ θα σε συμβούλευα επιπλέον να προσπαθήσεις το καθημερινό σου πρόγραμμα να μην έχει πολλά ξενύχτια, να κάνεις αρκετά υγιεινή ζωή, πρόσεξε δηλαδή διατροφή, να αποφεύγεις πολλούς καφέδες, ζάχαρη κλπ και κάνε κάποια συστηματική άσκηση έστω και περπάτημα όσο μπορείς. Είναι καλή εκτόνωση του άγχους. (διότι, αυτό είναι που τα προκαλεί και δεν είναι τυχαίο ότι οι εξάρσεις συμβαίνουν όταν κάτι στρεσογόνο συμβαίνει/συνέβη στη ζωή μας) Αυτά τα απλά πράγματα μπορεί να σε βοηθήσουν πολύ. Και δραστηριότητα, γενικά όχι να μένεις πολύ μόνος, αδρανής με τις σκέψεις, γιατί αυτό θα σε κάνει να ανακυκλώνεις πολλά στο μυαλό σου και να τα μεγαλοποιείς. Να μιλάς με τους ανθρώπους σου τους κοντινούς, κάποιον καλό φίλο, να βγαίνεις βόλτες. Πραγματικά επειδή ξέρω πόσο ψυχοφθόρο πράγμα είναι, δε σου λέω ότι θα γίνεις αύριο καλά, αλλά με επιμονή και σιγά-σιγά κάθε μέρα μπορείς να το αντιμετωπίσεις ικανοποιητικά. Καλή δύναμη!

Πολυ αγχος μεσα σου κ σου δημιουργει ολα αυτα,οντως δεν ειναι κατι το ανησυχητικο κ γω πιστευω πως με την καταλληλη αγωγη κ ψυχοθεραπεια θα επανελθεις, μην απελπιζεσαι κ σιγουρα δεν τελειωνει η ζωη σου εδω

Χα,κοιτα να δεις,ειχες/εχεις φοβια για ολα τα αλλα,εκτος απο αυτο που οντως πασχεις τελικα (Σε πειραζω)

Αγγελε,αφου σε παρακολουθει η ψυχολογος σου ηδη,δε νομιζω να μπορει καποιος εδω να σε βοηθησει παραπανω.Η Breath επισης ηταν πολυ κατατοπιστικη και προσυπογραφω τις συμβουλες της.

παιδια ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας.Η αληθεια ειναι πως αισθανομαι πολυ καλυτερα.Η ψυχολογος δεν μου βρισκει καν ιδεοψυχαναγκαστικη αλλα φοβια και υπερβολικο αγχος που την γιγαντωνει,ενω ο ψυχιατρος μου λεει απλα για υπερβολικο αγχος που ξεσπασε ετσι.Η αληθεια ειναι πως με βοηθησε πολυ και το φορουμ των ψυχωσεων.Οταν επαθα την φοβια νομιζα πως απαξ κι αποκτησεις σχιζοφρενεια η ψυχωση θα σαι μια ζωη μεσα κι οτι ολα ειναι μη αναστρεψιμα κι τελειωσες εκει.Τελικα ατομα απο το site των ψυχωσεων μου δειξαν πως πλεον με τα συγχρονα μεσα μπορεις να γινεις αυτο που ησουν παλια και ακομα καλυτερος σε λειτουργικοτητα και στο ποσο ομορφα ζεις την ζωη σου.Ειδικα ενα παιδι εδω μεσα,ο keep_walking μου δωσε πολυ μεγαλη δυναμη και κουραγιο κι ας μην το ξερει.Πλεον χαρη σε αυτον δεν με φοβιζει πια το θεμα της ψυχωσης.Ευχομαι σε ολα τα παιδια του φορουμ καλη συνεχεια και γρηγορη και οριστικη αναρρωση απο οτι σας απασχολει,χρονιο η μη.