Printable View
Κοντεύουμε ένα χρόνο που τον έχασα. Ο έρωτας της ζωής μου. Δεν προλάβαμε να παντρευτούμε. Ένα τροχαίο με θύμα όλα μου τα όνειρα. Όλη μου τη ζωή. Είμαι 26 και νιώθω 76. Δεν είναι δίκαιο. Μονίμως αυτό σκέφτομαι. Πόσο να το φωνάξω και ποιος να με βοηθήσει; Γιατί εκείνος; Γιατί εμάς. Πριν την ενηλικίωση ήμασταν μαζί. Μέχρι το τέλος. Που πονάει τόσο. Είναι άδικο. Να τον αγαπάω τόσο και να μην μπορώ να τον αγκαλιάσω. Είναι άδικο.
Τι να σου πουμε κοπέλα μου, μη σου τύχει είναι. Καλή δύναμη μόνο και να μην έχεις άλλη τέτοια δυστυχία στη ζωή σου.
Είναι σκληρό και άδικο και ο θάνατος αυτού που αγαπάμε είναι ό,τι πιο άσχημο μπορεί να μας συμβεί. Σκέψου όμως οτι ο άνθρωπος που σε αγάπησε θα ήθελε να είσαι καλά, να είσαι χαρούμενη. Κανείς από τους δύο δεν ήθελε να χωρίσετε με αυτό τον τρόπο, όμως όταν υποφέρεις εσύ σκέψου ότι μπορεί να υποφέρει κι εκείνος. Όταν πέθανε η μαμά μου έλεγα συνέχεια: "γιατί; Γιατί Θεέ μου;" ώσπου κάποιο βράδυ παρουσιάστηκε στον ύπνο μου, με χάιδεψε και μου είπε οτι κι εκείνη δεν ήθελε να "φύγει" αλλά αφού έγινε πρέπει να το δεχθώ και να ηρεμήσω. Μετά την ξαναείδα άλλες δύο φορές στον ύπνο μου, της έλεγα: "μαμά πέθανες και μου λείπεις πολύ" και κάθε φορά μου έλεγε: "δεν πειράζει παιδί μου, μην στεναχωριέσαι γιατί δεν το μπορώ, ηρέμησε. Εγώ θέλω να είσαι καλά" Νομίζω στεναχωρείς την ψυχούλα σου και την δική του όταν αισθάνεσαι απελπισία. Κι επίσης, οτι ο αγαπημένος σου το αισθάνεται και επειδή δεν μπορεί να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό, αναστατώνεται και στεναχωριέται κι εκείνος από εκεί που βρίσκεται. Έχω την αίσθηση ότι οι αγαπημένοι μας που έχουν φύγει από τη ζωή θέλουν να ξέρουν ότι είμαστε καλά και οτι δεν στεναχωριόμαστε εξαιτίας τους και εξαιτίας του γεγονότος του θανάτου τους. Να λες: "Θα προσπαθήσω σήμερα να είμαι καλά για χάρη του, να είμαι χαρούμενη για να χαίρεται κι εκείνος να ξέρει και να βλέπει που είμαι καλά, θα το κάνω για χάρη του."
Βάλτο σκοπό, να το σκέφτεσαι κάθε πρωί που ξυπνάς και θα δεις πόσο πιο καλά και πιο κοντά του θα τον αισθανθείς! Θα είναι σα να βρίσκεσαι μαζί του κι ας μην τον βλέπεις. Εγώ το έκανα αυτό, με βοήθησε πάρα πολύ και μου σταμάτησε αυτό το απαίσιο αίσθημα του κενού, της έλλειψης, της παγωμάρας του θανάτου. Έλεγα στον εαυτό μου: "τώρα που αισθάνομαι όμορφα το ξέρει, τώρα που γελάω χαίρεται γιατί με αγαπάει και θέλει να χαίρομαι." ή : "θα πάω μια εκδρομή για το χατίρι της μαμάς μου, να με βλέπει οτι αισθάνομαι ωραία", "ότι προσπαθώ να ζήσω κι όχι ότι σταμάτησε η ζωή μου εξαιτίας της, δεν το θα ήθελε αυτό".
Για δοκίμασέ το αυτό...
Μα νιώθω ότι είναι λες και θα προδώσω τη σχέση μας με το να συνεχίσω να ζω. Προτιμώ να μην κάνω τίποτα γιατί δεν θέλω νέες εμπειρίες χωρίς εκείνον. Θέλω να κοιμηθώ και να περάσει η ζωή μου να τον ξαναδώ. Δεν θέλω να τον βλέπω ύπνο μου. Με πονάει να ξυπνάω και να μην είναι εδώ. Μακάρι να μην τον στεναχωρω. Αλλά το ξέρει. Το ήξερε πάντα ότι χωρίς εκείνον δεν ξέρω να ζω. Και δεν μπορώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την απάντηση σου.Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
να εισαι σιγουρη οτι και αυτος θα ειναι ευτυχισμενος αν σε δει να συνεχιζεις την ζωη σου.αμα σε αγαπουσε,αυτο θα ειναι το μονο που θα θελει.να σε δει ξανα ευτυχισμενη!
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός! Κάποτε θα το ξεπεράσεις να είσαι σίγουρη θα βρεις νέο ταίρι και θα συνεχίσεις την ζωή σου. Αλλοίμονο σε αυτούς που φεύγουνε...
αλλοιμονο σε αυτους που μενουν πισω,κοπελια!!!Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Αλοιμονο σε αυτους που μενουν και πονανε...
Τι να πω..? Κουραγιο.. Σιγουρα δεν θα περασει αυτος ο πονος αλλα καποια στιγμη θα μαλακωσει και θα νιωσεις την αναγκη να συνεχισεις την ζωη σου.
Somuchpain, για κάποιο λόγο θα πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας εμείς στερούμενοι αυτούς που τις δίνουν νόημα. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εκτός από την απώλεια της μητέρας μου και πολλές θλιβερές καταστάσεις που πέρασα είχα και μία άλλη πιο οδυνηρή απώλεια που δεν θέλω να την περιγράψω γιατί θα καταρρεύσω για καναδυό μήνες και δεν το μπορώ. Σκέψου οτι αυτό που περνάς τώρα το έχουν βιώσει, το βιώνουν και θα το βιώσουν πάρα πολλοί άνθρωποι στον κόσμο, τον πόνο του θανάτου, τον υπέρτατο πόνο! Λες, μακάρι να γυρνούσα το χρόνο πίσω, τί νόημα έχει η ζωή μου, ή να μην είχα γεννηθει καλύτερα. Επίσης,πριν μερικούς μήνες έχασα και τον πρώτο μου εξάδελφο, από καρκίνο στο κεφάλι. Η μητέρα του (θεία μου) καταλαβαίνεις... Η γυναίκα του μπορώ να πω ακόμη χειρότερα, ήταν πολύ ερωτευμένο ζευγάρι και περνάει αυτό που περνάς κι εσύ, συν τις οικονομικές δυσκολίες (άνεργη με δύο παιδιά και τα δάνεια να τρέχουν). Δηλαδή αυτό που θέλω να σου εξηγήσω είναι οτι συμβαίνει και είναι πολύ συχνό, είναι μέσα στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω λίγη παρηγοριά αλλά αυτό είναι δύσκολο και το ξέρω. Απλά, νομίζω οτι μπορείς σιγά σιγά να λες στον εαυτό σου οτι κι άλλοι πολλοί το ζουν αυτό που ζω εγώ, πονάνε όπως κι εγώ και το αντέχουν, άρα μπορώ να το αντέξω κι εγώ! Θα πρέπει ίσως να συμβουλευτείς κι έναν ψυχολόγο, μην πάθεις κατάθλιψη γιατί μετά θα είναι δύσκολα τα πράγματα. Επίσης,φρόντισε να προστατεύσεις τον εαυτό σου από την πολλή στεναχώρια, μην αρρωστήσεις στο τέλος. Έχεις υποχρέωση να προστατεύσεις και να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν θα ήθελε ο αγαπημένος σου να πάθεις κακό, θα στεναχωριόταν πολύ. Επίσης, σκέψου και τους άλλους ανθρώπους γύρω σου που σε αγαπάνε και που για χάρη τους πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι καλά (γονείς, αδέλφια, φίλους, συγγενείς). Πόσο θα στεναχωριούνται να σε βλέπουν να βουλιάζεις στην θλίψη και να μην θέλεις να ζήσεις! Γι αυτούς που αγαπάς και σε αγαπάνε, κάνε μία προσπάθεια λοιπόν.
Από την πρώτη στιγμή που έφυγε ήξερα ότι θα χρειαστώ ψυχολόγο αλλά συνέχεια το αναβάλλω. Δεν θέλω να πάω και να μου πει ότι πρέπει να το αποδεχτώ. Φοβάμαι πολύ ότι μπορεί να με πληγώσει με κάτι που θα πει. Ειλικρινά θα προτιμούσα να είχα φύγει εγώ κι εκείνος να ήταν εδώ. Είχε ένα λαμπρό μέλλον και τόσα όνειρα. Και ήταν γεννημένος να γίνει μπαμπάς. Αλλά δεν προλάβαμε.
Αυτοί που μένουν πίσω και πονάνε και αλλάζουν και υποφέρουν και πονάνε και τους γύρω τους...αυτοί ξέρω πως νιώθουν. Και θα προτιμούσα να μην μάθω ποτέ αυτόν τον πόνο.
Ήμουν τυχερή ως τώρα και σε κάθε τούρτα γενεθλίων έκανα ευχή να είμαι ευτυχισμένη. Αυτό ήθελα μόνο. Και δεν θυμάμαι καν τι είναι αυτό. Το ηλίθιο μυαλό μου έχει μπλοκάρει τις όμορφες αναμνήσεις μάλλον και μου επιτρέπει να θυμηθώ μόνο τι κακές. Ίσως γιατί δεν το αντέχω. Εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιώ ότι έχει φύγει μου κόβεται η ανάσα. Εκεί χάνομαι. Μακάρι να μην γνωρίζε κάνεις αυτήν την πλευρά της ζωής. Ήθελα κι άλλα χρόνια μαζί του. Λίγες αγκαλιές ακόμα... Μα τι λέω. Ποτέ δεν θα μου ήταν λίγες αγκαλιές ακόμα αρκετές.
Από μια άποψη όμως είσαι τυχερή που γνώρισες την αληθινή αγάπη. Αγαπήθηκες και αγάπησες βαθιά και ειλικρινά όπως καταλαβαίνω και αυτό δεν είναι λίγο. Προσπάθησε αυτό να το κρατήσεις ως κάτι πολύτιμο και θετικό στη ζωή σου και να είσαι ευγνώμων γι αυτό. Επίσης, μην υποτιμάς καθόλου και μην παραβλέπεις και την ύπαρξη των άλλων ανθρώπων γύρω σου που σε αγαπούν και είναι έτοιμοι να κάνουν το παν για να ανακουφίσουν λίγο τον πόνο σου και να σου προσφέρουν χαρά.
Κι όπως και να χει το πράγμα, κι επειδή συνεχίζουμε να ζούμε εμείς που έχουμε μείνει πίσω, με τα κομμάτια μιας ζωής θρυμματισμένης στα χέρια μας, θα πρέπει κάτι να κάνουμε. Κάπως να ζήσουμε, δεν συμφωνείς; Μπορεί να μην θέλεις πλέον τίποτα, και ξέρω (από τον εαυτό μου) ότι τίποτα δεν έχει νόημα για σένα και ότι πονάς και σου λείπει αφάνταστα, όμως κάτι πρέπει να γίνει για αρχή ώστε να ανακουφιστείς λίγο από τον μεγάλο σου πόνο. Μην το καθυστερείς λοιπόν και μην διστάζεις να πάς σε έναν ψυχολόγο κι αν διαπιστώσεις οτι δεν σου κάνει πηγαίνεις σε κάποιον άλλον. Και σιγά σιγά θα βρεις τη γαλήνη σου κορίτσι μου, θα ηρεμήσεις. Είναι νωρίς ακόμα, κάνε υπομονή...
Κριμα συλλυπητηρια.
γεια σου κοριτσι ...λυπαμαι πολυ γ αυτο που εγινε ..σε καταλαβαινω πολυ καλα κ εγω εχασα τον ανθρωπο μου ανηλικη ακομη..τον αντρα που με λατρευε και φωτιζε την ζωη μου τον εναν κ μοναδικο ανθρωπο πουυ αγαπησα καναμε ονειρα να παντρευτουμε κ ειμασταν μαζι μονο λιγους μηνες ..εμενα η ζωη μου αυτοι οι μηνες ηταν μετα πεθανα ζω στο σκοταδι χρονια τωρα χωρις να γελαω ..ξερω πως ειναι ν χανεις το αλλο σου μισο χωρις να το χεις επιλεξει ουτε εσυ ουτε ο αλλος ..αν θες μιλαμε σε πρμην..
πως εισαι σημερα κοριτσι μου ?γραφω ολες αυτες τις μερες πολλα για να μου περναει ο πονος εγω εχασα το ταιρι μου που ειμασταν 30 χρονια μαζι και ερωτευμενοι ακομα ειναι πολυ σκληρο και για σενα αλλα να σκεψου και μενα τι περναω τωρα προσπαθησε να συνεχισεις τη ζωη σου
kaλα κανεις συνεχισε.