Γιατί αυτά που αισθανόμαστε θεωρούνται "αρρώστιες"?
Κάποιος μπορεί να έχει αγοραφοβία, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, κοινωνική φοβία, ψυχωσική διαταραχή, οποιαδήποτε φοβία και διάφορα άλλα. Σε άλλον να είναι πιο έντονα σε άλλον σε ποιό μικρό βαθμό. Μόνο αν συγκρίνει κανείς μπορεί να πει, α! εγώ έχω περισσότερο (από) αυτό ή λιγότερο (από) εκείνο.
Αν συγκρίνει λοιπόν κανείς, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος (εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω, μπορεί και να υπάρχει) που να μη έχει φόβο. Ή να μην έχει κάποιο βαθμό κατάθλιψης. Μπορεί να είναι μικρός ο βαθμός αυτού του πράγματος, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάτι ή κάποια από αυτά.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που π.χ. να μην φοβάται τις αρρώστιες, ή να μην φοβάται το θάνατο ή να μην υπάρχει κάποια μέρα ή κάποια στιγμή της μέρας που να μην μπορεί να καθίσει ήσυχος και να είναι ήρεμος χωρίς θλίψη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βιώνει θλίψη ή φόβο.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μάθει ότι θα πεθάνει σε ένα χρόνο και να πει στο μυαλό του "α! εντάξει εγώ θα ζήσω ακόμα ένα χρόνο", χωρίς να φοβηθεί ή να πέσει σε θλίψη. Αν υπάρχει κάποιος που να μπορούσε να το κάνει, παράκληση θα ήθελα να τον γνωρίσω.
Μπορεί πολλοί να επιμείνουν ότι "ναι, εγώ δεν φοβάμαι αυτό ή δεν φοβάμαι το άλλο". Ή να επιμείνουν στο ότι "ναι, εγώ δεν έχω θλίψη, μπορώ να ζήσω και χωρίς κάποιους ανθρώπους". Αλλά αυτά θα είναι λόγια που καταρρέουν στην επόμενη πρώτη δυσκολία. Όλοι θα έχουμε δει ανθρώπους που να ισχυρίζονται ότι δεν θα τους πείραζε η απώλεια ενός ατόμου, αλλά όταν συμβεί τους πειράζει.
Ελπίζω ως τώρα να μην κούρασα με τις σκέψεις μου.
Και σκέφτομαι λοιπόν, γιατί στο καλό, όταν βλέπουμε κάποιον άλλο ή εμάς τους ίδιους να βιώνει φόβο ή θλίψη αντιδρούμε σαν να είναι "αρρώστια"? Γιατί δεν αποδεχόμαστε το φόβο και τη θλίψη? Τρέμουμε στην ιδέα μην τα "πάθουμε". Τρέμουμε στην ιδέα ότι τα έχει ο άλλος, και απομακρυνόμαστε από αυτόν που τα βιώνει αμέσως ή εμμέσως. Τρεπόμαστε σε φυγή. Και πολλοί αντιδρούν και με τρόπο σαν να λένε "α! τι κρίμα ο Κώστας ή η Άννα έχουν αυτό, πω, πω, ευτυχώς που εγώ δεν τα έχω". "Α! ο Κώστας ή η Άννα είναι "άρρωστοι". Τι ανοησία είναι αυτή?
Και έρχεται και η δικαιολογία για όποιον θέλει να βρει δικαιολογία. Π.χ. "εντάξει, αν ήταν πιο λίγο δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά τώρα αυτό είναι πολύ".
Έχω δει ανθρώπους να ζουν μια ζωή αποφεύγοντας το φόβο ή τη θλίψη, και πραγματικά σε μεγάλο βαθμό το "καταφέρνουν", δεν φαίνεται να τους έχει "γονατίσει" ποτέ στη ζωή τους έντονος φόβος ή θλίψη. Και έρχεται μια μέρα που τους βλέπεις να το παθαίνουν μια και έξω. Εννοώ έντονα. Νομίζω, ότι η άνοια είναι μια τέτοια κατάσταση.
Είναι εμφανέστατο πόσο ο κόσμος, και ο κόσμος είμαστε εμείς-, φοβάται το φόβο και τη θλίψη. Είναι εμφανέστατο από το πόσοι πολλοί απομακρύνθηκαν από εμένα σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής μου. Είναι εμφανέστατο από το πως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν (και για να είμαι δίκαιος πρέπει να πω αντιμετωπίζουμε) τους άλλους που έχουν βρεθεί στη μια ή την άλλη δυσκολία. Δεν έχει σημασία ο βαθμός της δυσκολίας. Σημασία έχει πως τη βλέπουμε σαν μια δυσκολία που εμάς δεν μας "αγγίζει" ή δεν θα μας "αγγίξει". Σαν αρρώστεα. Γιατί έχουμε τόση ανοησία και υποκρισία? Ασυνείδητη ανοησία και υποκρισία, αλλά το γεγονός δεν αλλάζει.
Δεν νομίζω ότι είναι αρρώστεια η κατάθλιψη, η αγοραφοβία, οι κρίσεις πανικού, η κοινωνική φοβία, η ψυχωσική διαταρραχή, οι εμμονές, ο ψυχαναγκασμός, κλπ. Είναι, για μένα, απλές "εμφανίσεις" ενός πράγματος που αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί. Μπορεί να εμφανιστεί όταν είμαστε 10 χρονών, μπορεί όταν είμαστε 70 χρονών. Να το καλύπτουμε συνεχώς με διάφορους τρόπους, ώστε ούτε εμείς αλλά ούτε και οι άλλοι να το αντιλαμβάνονται, αλλά να υπάρχει συνεχώς και ακατάπαυστα λανθάνοντας. Νομίζω, ότι αυτή είναι η αιτία που βλέπουμε αρκετούς ανθρώπους να έχουν κακή αντίληψη της πραγματικότητας.
