Σχεση με τον καθηγητη μου!
Γεια σε ολους!! Ειμαι καινουργια στο φορουμ και αποφασισα να ζητησω τη γνωμη σας ξεροντας οτι θα μου απαντησετε τελειως αντικειμενικα σαν τριτοι παρατηρητηες..
Ειμαι 21 χρονων, ειμαι στο δευτερο ετος της σχολης μου και εδω και λιγους μηνες εχω σχεση με τον καθηγητη μου ο οποιος ειναι 33 χρονων.
Απο την αρχη του εξαμηνου κοιταζομασταν παραπανω απ'οσο θα πρεπε..Ξεκινησα να του στελνω email και καλα για τα μαθηματα αλλα μεσα μου ηθελα να του πιασω την κουβεντα για ασχετα θεματα. Να μη σας τα πολυλογω κι εκεινος ενδιαφεροταν για μενα και ξεκινησε να μου στελνει αρκετες φορες πρωτος για να δει τι κανω κτλ..
Βρεθηκαμε τα χριστουγεννα λιγο πριν φυγω για το χωριο μου και αποφασισαμε να κανουμε σχεση.
Μεσα στη σχολη ειμαστε πολυ τυπικοι και δεν εχουμε πολλες επαφες..εκτος σχολης ειμαστε κανονικο ζευγαρι..παμε σινεμα, για φαγητο, για ψωνια, βολτες και γενικα δεν κρυβομαστε. Ειναι πολυ καλος μαζι μου, μου κανει τα χατιρια, μου κανει δωρακια, δε με κανει να ζηλευω, δε με νευριαζει και γενικα ειναι αυτο που λεγαμε "τελειος"
Παρ'ολα αυτα εμενα αυτη η καλοσυνη και η τελειοτητα καπου με τρομαζει..
Δεν νιωθω τοσο ενθουσιασμενη μαζι του οσο ενιωθα με αλλους πχ που δεν ειχαν τοσο καλη συμπεριφορα απεναντι μου.
Ο καημενος προσπαθει πολυ για μενα, με βοηθαει σε προσωπικα μου θεματα, ειναι διπλα μου, δειχνει οτι νοιαζει αλλα εγω και παλι νιωθω οτι κατι λειπει..
Οταν ρωταω τις φιλες μου τι ψαχνουν σε εναν αντρα μου λενε αυτα ακριβως τα χαρακτηριστικα..και γω που τα εχω βρει αυτα δεν τα ευχαριστιεμαι!! Παντα σε οσα μου λεει προσπαθω να μη δινω βαση και να τα προσπερναω γιατι νιωθω οτι με δουλευει..χωρις ομως να μου εχει δωσει ως τωρα το παραμικρο δικαιωμα! Ποτε μα ποτε δε βρηκα καποιο λαθος.
Τι στο καλο φταιει? Οτι ειναι καθηγητης μου και μπορει να το κανει καθε 6μηνο και με αλλη? Οτι εχουμε 12 χρονια διαφορα ηλικιας? Μηπως το ενστικτο μου κατι θελει να μου πει ή απλα σαν ανθρωπος ειμαι ανικανοποιητη και σκεφτομαι τα πραγματα πολυ περισσοτερο απο οσο πρεπει? Και τον ουρανο με τα αστρα να μου φερει παλι δε θα χαρω..
Υπαρχει κατι να κανω ωστε να το σωσω κ να αρχισω να το ζω μπας και το σωσω ή ειναι χαμενη υποθεση?
Πραγματικα, καθε φορα που τον βλεπω κ βλεπω ποσο ομορφα φερεται θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει..νιωθω πολυ ασχημα και νομιζω τον αδικω!