δεν ξερω τι εχω

καταθλιψη?μια μακροχρονια φαση η οποια καποια μερα θα ξεπεραστει?δεν ξερω..ειναι στιγμες που ειμαι καλα,που οτι βιωνω προσπαθω να το αντιμετωπιζω με χιουμορ..ειναι αλλες στιγμες ομως που το μυαλο μου δεν με αφηνει να δω τιποτα θετικα..κατρακυλαω κ εγω και με αφηνω να γινομαι απαισιοδοξη..εκει που λεω μην ανησυχεις ολα αυριο θα ναι καλυτερα,παντα το αυριο ειναι χειροτερο απο το χθες..νιωθω λες και κανεις δεν καταλαβαινει το πως νιωθω το τι περναω..νιωθω πως κανεις δεν με ξερει.οσες φορες εχω προσπαθησει να μιλησω για το πως νιωθω παντα ακουω αυτο το ελα καλε μια χαρα εισαι,τι εχεις?αφου γελαμε κανουμε πλακιτσα ξεχνιεσαι κ εσυ,τιποτα δεν εχεις..και τωρα θα περιγραψω αυτο που εχω,αυτα που νιωθω..νιωθω αχρηστη,νιωθω οτι σε οτι κανω ειμαι μετρια.εχω μια ρουτινα η οποια με αηδιαζει,εχω χασει ολους μου τους φιλους (οι περισσοτεροι σπουδαζουν μακρια),δεν βγαινω εξω ουτε για καφε,για καμια μπυρα ουτε καν σινεμα που το λατρευα..ο λογος?οικονομικα κυριως..βλεπετε ειμαι 21..σπουδαζω πιανο αρμονια και κλασσικο τραγουδι..αλλα για να πληρωνω τις σπουδες μου δουλευω ως πωλητρια σε καταστημα με παπουτσια..ο μισθος μου ειναι 410 και το ωδειο μου κοστιζει 360..δεν με στηριζει κανεις οικονομικα.η μητερα μου μετακομισε μονιμα στο εξωτερικο και γενικοτερα δεν τα πηγαινουμε πολυ καλα,ειναι ολοκληρη ιστορια η σχεση μου με την μητερα μου..ο πατερας μου μενει μονιμα σε ενα χωριο μακρια..δεν με στηριζει οικονομικα καθολου γιατι δεν εχει ο ανθρωπος..μενω στο σπιτι της αδερφης της μανας μου,σε δικο μου οροφο..ειναι δικο της ολο το σπιτι οποτε δεν πληρωνω νοικι,και οσο για λογαριασμους προσπαθω να ειμαι οσο πιο οικονομικη γινεται..τα φωτα παντα κλειστα,σταθερο δεν εχω και οσο για το φαγητο...με 50 ευρω τον μηνα δεν νομιζω να την βγαζει κανενας..και αυτα 50 ολο κ σε καποιον θα τα χρωσταω..ειναι μερες που δεν τρωω κ στην καλυτερη θα φαω μια φορα την ημερα..συνηθως το βραδυ..συνηθως το φαγητο μου ειναι μακαρονια η ενα καρβελι ψωμι..επειδη δουλευω δεν εχω καθολου χρονο να διαβαζω για τα μαθηματα μου..ειμαι καθε μερα σπαστο ωραριο δηλαδη 4 ωρες το πρωι κ 4 το απογευμα..ειμαι με τα ποδια και περπαταω ως το σπιτι μου..οποτε οταν εχω κενο τα μεσημερια δεν εχω ενεργεια ειμαι στεναχωρημενη και αντι να διαβαζω ξαπλωνω στο κρεβατι και βλεπω καμια σειρα η καμια ταινια..η δουλεια ειναι απαισια..ανεχομαι την αγενεια του καθενος μου τρωει ολο μου τον χρονο και τα λεφτα..δεν ξερω τι να κανω δεν μπορω αλλο να ζω ετσι..ειμαι μονη μου..τελειως..το χω συνηθισει πλεον..αλλα με τσαντιζει..με ενοχλει που δεν υπαρχει καποιος στην οικογενεια μου να με παρει ενα τηλεφωνο να μαθει αν ειμαι καλα,αν ζω,αν τρωω..δεν αντεχω αλλο..μονο απογοητευσεις απο παντου και απο τον εαυτο μου..νιωθω ετοιμη να ξεσπασω σε κλαμματα ετοιμη να τα σπασω ολα ετοιμη να τα παρατησω..να εξαφανιστω..θυμαμαι τον εαυτο μου μικρο παιδαικι ποσο χαρουμενο ημουν,ποσο ξεγνιαστα χρονια,καθολου αγχος μονο παιχνιδι και φιλοι..ετσι και με ρωταγες παιδι πως φανταζεσαι τον εαυτο σου οταν θα φτασεις 20 θα ελεγα,θα σπουδαζα μουσικη θα εγραφα μουσικη θα δουλευα σε κατι πανω στην μουσικη,δικο μου σπιτι,διπλωμα αυτοκινητο ταξιδια,και θα φροντιζα με τα λεφτα που θα χα τα αδεσποτα σκυλια κ γατες..αυτο θα απαντουσα..αυτο που ειμαι και ζω τωρα δεν εχει καμια σχεση με τα ονειρα που ειχα για μενα..και δεν μπορω να συμβιβαστω με αυτην την κατασταση..ουτε λεφτα για να παω σε ψυχολογο εχω,ουτε τιποτα..νιωθω πως τιποτα δεν με χαροποιει..νιωθω λυπη,θυμο..και βλεπω οτι υπαρχει αδιεξοδος μονο..εχω γραψει την ιστορια της ζωης μου εδω περα..η αληθεια ειναι οτι ηθελα να μαι πιο συντομη αλλα μιας κ πηρα φορα συνειδητοποιησα οτι ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου και δεν με νοιαζει αν οτι εγραψα δεν διαβαστει..νιωθω ηδη καλυτερα,σαν να χω ελαφρυνει μεσα μου..

Οι γονεις σου εχουνε χωρισει;

Μαρα , το διαβασα . Δεν διαφαινεται λυση στον κοντινο οριζοντα , αλλα αφου μπορεις και αντεχεις ......................ποτε δεν ξερεις τι επιφυλασσει το μελλον , δεν θα σου πω κουραγιο , θα ακουστω ανοητος . Απλως βαστα γερα , οσο μπορεις .

ε για να λες οτι κανεις δε σε ξερει σημαινει οτι δεν εχεις πει σε καπιον οσα σκεφτεσαι κ κανεις δε σε ξερει καλα μαλον επεειδη δε βρηκες το καταληλο ακομα.

κανε υπομονη να τελειωσεις το ωδειο σου τουλαχιστον,να σου φυγει εστω αυτο το μεγαλο οικονομικο βαρος.σε καταλαβαινω απολυτα και πανω κατω μου φαινονται γνωριμες ολες αυτες οι καταστασεις και ολο αυτο το ζορι.ενα πραγμα θα σε παρακαλεσω μονο:αν αυτο ειναι που σου αρεσει,μην παρατησεις το ωδειο για κανεναν λογο.παλεψε το εστω και με τοσες δυσκολιες.ξερω τι σου λεω.μεσα απο ολη αυτην την κωλοκατασταση θα μαθεις πολλα.θα μαθεις να εκτιμας πολυ μικρα αλλα σημαντικα πραγματα,που καποιοι αλλοι ουτε καν τους δινουν σημασια.θα μαθεις να επιβιωνεις.θα μαθεις να ξεχωριζεις τους ανθρωπους.ολο αυτο που περνας ειναι μαθημα ζωης.πολυ κακο ομως να εισαι μονη σου.δυστυχως σε νιωθω οσο δεν μπορεις να φανταστεις.ελπιζω τουλαχιστον αυτο να αλλαξει.μπορεις να παλεψεις πολλα αν εχεις εναν ανθρωπο διπλα σου και να εισαι ευτυχισμενη,εστω και αν δεν σου μενει φραγκο καθε μηνα

Σκέφτηκες να ζητήσεις κάποια μείωση από το ωδείο; Πιθανώς και οι καθηγητές σου να δέχονταν να σου κάνουν ιδιαίτερο με πιο χαμηλή τιμή εκτός ωδείου. Πχ δίνεις 350 ευρώ τον μήνα για 10 15 ώρες μάθημα, οι καθηγητές σου μπρορεί να παίρνουν τα 200. Εάν εσύ τους προσφέρεις 250 σίγουρα θα δεχθούν. Εμένα πάντως είχε δεχθεί ο δάσκαλοςόταν του το πρότεινα. Από την άλλη δεν ξέρω αν σε παίρνει να ζητήσεις μία αύξηση από τη δουλειά σου ή να βρεις κάποια άλλη δουλειά, που πιθανώς να είναι πιο κουραστική αλλά να βγάζεις περισσότερα χρήματα, ή έστω να μπορείς να καλύπτεις έμμεσα κάποια έξοδα, όπως το φαγητό εάν δούλευες σε κάτι τύπου έβερεστ ή ταβέρνα.

Σχετικά με την οικογένειά σου δεν έχω να σου συστήσω κάτι. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν μαθηματική λογική να τις δουλέψεις και να λυθεί το πρόβλημα. Μπορείς σίγουρα να βρεις αγάπη σε άλλους ανθρώπους. Συγγενείς, φίλους, σχέση.

Μάρα, επειδή έχω περάσει παρόμοια φάση, όχι βέβαια τόσο δύσκολη, τουλ. είχα μια σχέση που με στήριζε κ 2 ανθρώπους δίπλα μου, όμως το αντίστοιχο αδιέξοδο κ την εξάντληση την έχω ζήσει, έχω να σου πω, πως όταν οι αντικειμενικές εξωτερικές συνθήκες είναι τόσο ζόρικες, δεν υπάρχει κάτι αφύσικο στην κατάθλιψή σου. Να μου έλεγες ότι είσαι προστατευμένη κάτω από τα φτερά των γονιών σου, τα έχεις όλα έτοιμα κ στο πιάτο, είσαι η χαλαρή κ αιώνια φοιτήτρια, ξυπνάς στις 1 το μεσημέρι....... αλλά ρε γ@μωτο, ναι, είσαι down κ όλο νοιώθεις μέσα σου 1 κενό κ 1 απροσδιόριστο αίσθημα του ανικανοποίητου, (βασικά δεν θα είχα ασχοληθεί να απαντήσω σε τέτοιο thread) θα σκεφτόμουν ότι οκ, ναι "κατάθλιψη" έχει η κοπέλα (βαρέθηκε την καλοπέραση), ας χρειαζόταν να βρει τρόπο να πληρώσει κανέναν λογαριασμό κ θα σου έλεγα εγώ πώς θα της περνάγανε όλα με τη 1......

Αλλά εσύ είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι. Δεν ξέρω σε ποιά πόλη μένεις, αλλά λίγο - πολύ παντού υπάρχουν κέντρα ψυχικής υγείας ή δημοτικά ιατρεία ή προγράμματα/δυνατότητα επισκέψεων σε εξωτερικά ιατρεία δημόσιων νοσοκομείων, που παρέχουν κάποια βοήθεια δωρεάν ή με απειροελάχιστο κόστος. Θα μου πεις τώρα με τέτοια καθημερινότητα, ακόμα κ να υπάρχουν, πού να βρεις το χρόνο....... Δεν είμαι πάντως της άποψης ότι όλοι οι γιατροί είναι άχρηστοι, σαφώς κ υπάρχουν κ οι άσχετοι ή αυτοί που βαριούνται να ασχοληθούν, όμως υπάρχουν κ καλοί κ κάποιοι που αγαπάνε το επάγγελμά τους, κ όποιος θέλει να βοηθηθεί μπορεί να βρει κάποιον/αν σωστό ψυχολόγο/ψυχίατρο κλπ κλπ που να τον στηρίξει στο λούκι που περνάει.

Κατά τ'άλλα, να είσαι σίγουρη πως κάποια στιγμή το μαρτύριο θα τελειώσει (εύχομαι σύντομα). Κ τότε θα συνειδητοποιήσεις πόσο δυνατή φάνηκες, πόσο πιο ώριμη είσαι εν σχέση με κάποιους που όταν εσύ την έβγαζες με ψωμί (την έχω βγάλει κ εγώ με ψωμί, αλλά όχι μακαρόνια ....... μου παραείναι μπλιαχ τα ζυμαρικά :Ρ) αυτούς τους χατζιλίκωνε η μαμά/μπαμπάς να πιούνε τον fredoccino τους κ σπίτι περίμενε ζεστό το παστίτσιο, πόσο πιο πολύ ικανή είσαι να τα βγάζεις πέρα με ρεαλισμό σε κάθε δυσκολία αντί να περπατάς στον ουρανό, κ πόσο έχεις μάθει να ζυγίζεις ανθρώπους σωστά..... Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που είναι ικανοί να στέκονται στα πόδια τους, υλικά κ συναισθηματικά, κ εσύ ανήκεις σε αυτούς. Άλλο ότι μέχρι να δεις φως στο τούνελ θα υποφέρεις, λογικό κ ανθρώπινο είναι αυτό...... κ καλό είναι να υπάρχει κάποιος (ψυχολόγος, φίλος u name it) που, κάπου- κάπου να μπορείς να μιλήσεις, να βγάλεις τον πόνο που νοιώθεις μέσα σου κ να αποφορτιστείς συναισθηματικά.