Ειναι ωρες ωρες που τρωω καποια περιεργα κολληματα και καποια απο αυτα δεν ειναι εφημερα, αλλα μακροχρονια. Παιρνουν τη μορφη της εμμονης. Για παραδειγμα εδω και 7 χρονια περιπου εχω κολλησει πολυ με δυο χωρες σε σημειο να μη θαυμαζω απλα αλλα να εχω γινει εμμονικη. Μακρια απο αυτες δεν βρισκω ευχαριστηση σε τιποτα και ο,τι κανω μου φαινεται χωρις νοημα διοτι θα ηθελα να τα ζησω εκει. Με αυτη τη σκεψη κοιμαμαι με αυτη ξυπναω. Δηλαδη σε ΤΕΤΟΙΟ ΑΚΡΑΙΟ ΣΗΜΕΙΟ εχω φτασει. Και οχι δεν ξεκινησε με την κριση στην Ελλαδα που ολοι θελουν να την κανουν αλλα 3 περιπου χρονια πριν απο αυτη οταν ακομα ολα ηταν καλα. Λογω απροσωπιας τολμαω και τα γραφω αυτα αλλιως συνειδητοποιω οτι μπροστα σε αλλους δεν ειναι για να τα λες. Μου εχουν τυχει παρομοιες καταστασεις κι αλλη φορα, και οχι μονο με αλλες χωρες αλλα και με ανθρωπους (καλλιτεχνες- καθηγητες κτλπ) απλα αυτα διηρκεσαν λιγοτερο και ηταν λογω χαμηλης αυτοπεποιθησης. Δεν ξερω καν αν χρειαζοταν να το αναφερω.Το πραγματικο προβλημα μου ειναι η πρωτη περιπτωση ενω η εξαρτηση απο τους αλλους ανθρωπους τολμω να πω σε μεγαλο βαθμο εχει φυγει ενω το αλλο παραμενει ιδιο.Καποιοι μου λενε πως αυτο ωφειλεται στην ελαφρια ΙΔΨ διαταραχη που εχω αλλα ειναι οντως τα κολληματα σε τετοιο βαθμο ιδψ ή έχουν κάποια άλλη ρίζα ? Εμενα δεν μου φαινεται ΙΔΨ αλλα πραγματικα ολο αυτο ειναι πολυ ενοχλητικο ο,τι και να ειναι...
