Αυτή τη μέρα, άφησε να σου εμπιστευθώ την ιστορία μου.. (στίχοι Κ. Δημουλά)
Καλημέρα σε όλους, σας ευχαριστώ, εκ των προτέρων, για την παρέα σας από δω και πέρα.
Είμαι η Ηλέκτρα, 43 ετών, διαζευγμένη αρκετά χρόνια, μητέρα δυο όμορφων αγοριών 17 και 10 ετών.
Πέρασα αρκετά δύσκολα και βίαια χρόνια κατά τη διάρκεια του γάμου μου, κυρίως λόγω του προβλήματος αλκοολισμού που είχε ο πρώην σύζυγός μου. Μετά από ψυχοθεραπεία κατάφερα να φύγω από τον γάμο.
Μεγάλωσα και ζούσα σε επαρχιακή πόλη μέχρι το 2008, όπου εξαιτίας των δύσκολων καταστάσεων που βίωνα κατά την διάρκεια της διάστασης, αποφάσισα να φύγω και να ζήσω στην Αθήνα καθώς με διευκόλυνε και το γεγονός πως η εταιρεία που δούλευα μου πρόσφερε αντίστοιχη θέση εδώ.
Ξεκίνησα μια ζωή από την αρχή, ήρεμη αλλά και πρακτικά δύσκολη, εφόσον ήμουν μόνη και οι ρόλοι που έπρεπε να παίζω ήταν πολλοί. Δεν διαμαρτυρόμουν όμως, με χαροποιούσε το γεγονός πως μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου.
Κατά τη διάρκεια της "φυγής" και έως και την μόνιμη εγκατάστασή μου στην Αθήνα, είχα ουσιαστικά φιλικές σχέσεις με έναν συνάδελφο από άλλη πόλη, τον οποίο και δεν είχα δει ποτέ μου. Κάναμε όμορφες συζητήσεις που άγγιζαν και τους δυο βαθιά μέσα μας και κάθε μέρα γνωριζόμασταν όλο και καλύτερα.
Το αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε μια πολύ όμορφη σχέση, βαθιά συναισθηματική από την πρώτη στιγμή μέχρι και για 4 χρόνια. Δεν έχω να του προσάψω οτιδήποτε αρνητικό καθ'όλη την διάρκεια της σχέσης μας. Ήταν πάντα, έμπρακτα, παρών σε εμένα και στα παιδιά μου. Ήταν φανερό πως δεν ζούσε ο ένας μακρυά από τον άλλο καμιά στιγμή. Σχεδόν κάθε σκ και με κάθε επιπλέον ευκαιρία ήταν κοντά μου. Έμαθα έννοιες μαζί του τις οποίες αγνοούσα, όπως μοιράζομαι, σέβομαι, θαυμάζω, αγαπώ. Ένιωθα ξεκούραστα, χαρούμενα, ασφαλής, αγαπούσα και με αγαπούσαν ισότιμα. Τέσσερα χρόνια που διήρκεσε η σχέση μας, λάτρευε ο ένας τον άλλο. Είχαμε μάθει να νικάμε την απόσταση, ήταν σα να ζούσαμε μαζί την κάθε ασήμαντη και σημαντική στιγμή της καθημερινότητάς μας.
Στόχος σχεδόν από την αρχή της σχέσης μας ήταν να μείνουμε μαζί στην Αθήνα. Το επαγγελματικό περιβάλλον και οι οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν από το 2010 και μετά δεν βοηθούσαν να φτάσουμε στο στόχο μας, ωστόσο παλεύαμε ακούραστα, καθημερινά. Χρειάστηκε να επιστρέψω στην επαρχιακή πόλη όπου ζούσα, διότι έμεινα άνεργη. Παρέμεινα εκεί για 1,5 περίπου χρόνο. Αυτός πάντα κοντά μου αλλά σε άλλη πόλη...
Βρήκα πάλι δουλειά το 2012 και ήρθα στην Αθήνα, χωρίς τα παιδιά μου τα οποία έμειναν στους γονείς μου έως ότου διαπιστώσουμε πως θα πήγαινε η νέα δουλειά. Τα σαββατοκύριακα τα μοίραζα μεταξύ των παιδιών μου και του συντρόφου μου.. ΄Ένιωθα διαμελισμένη.. Τέσσερις άνθρωποι σε τρεις πόλεις.. Υπομονή μέχρι να τα καταφέρουμε..
Φτάσαμε 1 χρόνο μετά, τα επαγγελματικά μου να πηγαίνουν ανέλπιστα καλά ώστε να δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για να κάνουμε το επόμενο βήμα. Προσπαθούσαμε ή μάλλον περισσότερο προσπαθούσα να βρεθεί δουλειά και για τον ίδιο. Ήταν ιδιαίτερα επιλεκτικός αλλά το προσπερνούσα. Σε κάποια συζήτησή μας κατέληξα στο "έρχεσαι ή μην ξαναέρθεις".. Η επόμενη φορά που ήρθε ήταν και η τελευταία. Είπε πως η απόφασή του δεν έχει να κάνει με τα αισθήματά του, αλλά δειλιάζει και φοβάται να ξεκινήσει από το μηδέν... και έφυγε. Κατέρρευσα...
Κατάθλιψη, χάπια, όλο και αυξανόταν η δόση και εγώ τα ίδια...
Μέχρι σήμερα, μετά από 1,5 χρόνο, με την υποστήριξη των efexor (300 mg/ημ) νιώθω ανηδονή για οτιδήποτε.
Δουλεύω με εξαιρετικές επιδόσεις, λειτουργώ στο σπίτι αποτελεσματικά, έχω τα παιδιά μου κοντά και το λατρεύω αυτό. Για εμένα όμως τίποτα. Νιώθω πολύ άσχημα καθημερινά, δεν πηγαίνω πουθενά, δεν με ευχαριστεί να συναναστραφώ με κόσμο, έχω προβλήματα στον ύπνο και ξεσπάσματα σε πολύωρα κλάματα που πονάνε πολύ. Αυτό που θέλω μόνο να κάνω, είναι να είμαι στον καναπέ, με τις πυτζάμες, να πίνω καφέ, να καπνίζω και να σκέφτομαι...
Αναρωτιέμαι, αν με τα χάπια είμαι έτσι χωρίς τα χάπια πως θα είμαι? Τα παίρνω, μόνο και μόνο, για να νιώθω σαν αερικό? Ως πότε θα τα παίρνω? Με τις παρούσες συνθήκες που ζω, θα βρω κάπου ευχαρίστηση?
Έχω σκεφτεί να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία, όμως μετά την προηγούμενη εξαιρετική εμπειρία και βοήθεια της ψυχοθεραπείας σε όλους τους τομείς της ζωής μου, θεωρώ πως δεν μπορεί να με βοηθήσει κάπου. Ξέρω ακριβώς τους λόγους που είμαι έτσι, έχω κάνει την αυτόψυχανάλυσή μου, την δική του και κατά βάση νιώθω πως έτσι θέλω να είμαι, με κάποιο τρόπο με έλκει η παράταση του πένθους μου.
Ίσως έγινα κουραστική με το μεγάλο κείμενο, μα ήθελα όσο γίνεται να έχετε μια πληρέστερη εικόνα για εμένα.
Θα ήθελα τις απόψεις, εμπειρίες ή και προτάσεις σας.
Ευχαριστώ
