Δεν θα πω κάτι πρωτότυπο...

Καλησπέρα,

είμαι 30 ετών, εκπαιδευτικός. Πάντοτε ήμουν δυνατή και δυναμική. Συνήθως οι άλλοι στηρίζονται σ' εμένα. Τον τελευταίο χρόνο όμως όλα πηγαίνουν ανάποδα. Τρέχω με τη δουλειά και το μεταπτυχιακό χωρίς να μου αρκούν τα λεφτά, είχα όμως μια σχέση 2 ετών και συγκατοικούσαμε για 2-3 μήνες και μου έδινε κουράγιο..μέχρι που έχασα κι αυτό.

Δεν μπορώ να πως πως δεν έχω φίλους, οικογένεια να με στηρίξουν,αλλά δεν μου αρκεί πια..Απ' τη στιγμή που χώρισα (υπήρχαν προβλήματα, όχι άλυτα κατά τη γνώμη και των δυο,αλλά θεωρήθηκε καλύτερο να το διαλύσουμε, κυρίως απ' την πλευρά του) νιώθω πως δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζω να προσπαθώ να είμαι καλά..Έμεινα μόνη στο σπίτι που νοικιάσαμε, παλεύω να δω τι μου γίνεται, τι θέλω και αν μπορώ να τα βγάλω πέρα...με τον εαυτό μου κυρίως. Έχω διατηρήσει καλές σχέσεις με τον πρώην μου, δεν υπάρχουν κόντρες, εξάρσεις κλπ...αλλά νιώθω πως όλα όσα ονειρεύομαι (δλδ μια κανονική και ήρεμη ζωή με κάποιον που να μ αγαπάει και να προσπαθούμε μαζί) δεν θα τα έχω ποτέ...

Πρώτη φορά νιώθω πως απελπίστηκα...

Σου πεσαν ολα μαζεμενα αναστασια. Με το φιλο σου γιατι τα τσουγκρισατε;

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Σου πεσαν ολα μαζεμενα αναστασια. Με το φιλο σου γιατι τα τσουγκρισατε;

---

Είχαμε διαφορετική νοοτροπία σε πολλά θέματα...γεγονός που θα μπορούσε να μας βοηθά να αλληλοσυμπληρωνόμαστε, αλλά μάλλον το αφήσαμε να μας οδηγήσει στο αντίθετο άκρο..προσπάθω να σκέφτομαι θετικά..για παράδειγμα,μέσα σε όλα έχασα και τον παππού μου...και σκεφτομαι πως αυτό είναι το μόνο σοβαρό κι όλα τα άλλα διορθώνονται..αλλά μετά..πάλι κατάθλιψη

Σου έπεσαν όλα μαζί όπως λεει και το κεράσι. Χαλαρωσε και δες τα πραγματα θετικά. Δεν ήρθε το τελος του κόσμου! Μπορεί να μην ήταν γραφτό να προχωρήσεις με αυτόν τον άνθρωπο. Εχεις δουλεια, σε αντίθεση με πολλούς νέους, φίλους και οικογένεια. Πραγματικά πιστεύω ότι κάποιες φορές μόνοι μας δημιουργούμε την κατάθλιψη. Βρες δύναμη βγες έξω και ξεπέρασε ότι σε ρίχνει.
Καλή δύναμη!