Originally Posted by
Dimitris T.
Γεια σας. Είμαι 18 χρονών, σπουδάζω σε άλλη πόλη από αυτή που γεννήθηκα και μεγάλωσα και αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ για μια κατάσταση στην οποία έχω βρεθεί δύο φορές στη ζωή μου και η δεύτερη είναι αυτή η περίοδος.
Η πρώτη ήταν κατά τη διάρκεια της τρίτης λυκείου και του καλοκαιριού που ακολούθησε, πέρυσι δηλαδή, όπου όπως ήταν λογικό τα Σάββατα ήθελα να βγω λίγο για να ξεσκάσω από την πίεση του διαβάσματος. Είχα παρέες από το σχολείο και καλές και βγαίναμε μαζί όλα τα μαθητικά χρόνια, αλλά στην τρίτη λυκείου 2 άτομα από την παρέα κανόνιζαν πολλές φορές να βγούνε με άλλους ενώ μιλούσαμε για το αν θα κανονίσουμε και στο σχολείο ήταν σαν να μην τρέχει τίποτα. Λόγω και του χαρακτήρα μου δεν ήθελα να τους πω κάτι και το άφησα να κυλίσει έτσι. Όταν έμαθα ότι πέρασα σε άλλη πόλη χάρηκα (έτυχε να περάσει κι ένας πολύ στενός μου φίλος) γιατί και το ήθελα αλλά και γιατί θα έκανα καινούριες παρέες, πράγμα που θα βοηθούσε το γεγονός ότι είμαι κλειστός χαρακτήρας.
Με το που ξεκίνησαν τα μαθήματα στη σχολή από την πρώτη βδομάδα έκανα γνωριμίες με 2 παιδιά και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Μετά από 3 που ήμασταν γίναμε λίγο πολύ 8 κι επειδή έβλεπα ότι ο στενός μου φίλος δεν έβγαινε πολύ τον έλεγα κι αυτόν να έρθει μαζί μας. Μέχρι να φύγουμε για τις διακοπές των Χριστουγέννων όλοι μαζί κάναμε πολύ παρέα, βρισκόμασταν συνέχεια και περνούσαμε καλά. Τα Χριστούγεννα μιλούσαμε μέσω τηλεφώνων και facebook, αλλά όταν επιστρέψαμε άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν τα πράματα. Κάποιες φορές οι 4 από αυτούς άρχισαν να βγαίνουν μόνο μεταξύ τους και παρόλο που μας έλεγαν ότι δεν πρόκειται να βγουν. Το θεώρησα και αυτή τη φορά ως κάτι περιστασιακό και το άφησα. Έτσι, βγαίναμε οι άλλοι 4 και πριν από λίγο καιρό και ο 4ος προτιμάει τους άλλους 4 στους οποίους προστέθηκε κι ένας ακόμα.
Πλέον, εδώ κι ένα μήνα, η μόνη περίπτωση να βγούμε όλοι μαζί είναι αν τελειώνουμε το μάθημα και πάμε για κάνα καφέ ή πάμε να δούμε κάποιον αγώνα. Αλλιώς, πλέον, δεν κανονίζουμε όλοι μαζί όπως παλιά. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχουν περισσότερη χημεία μεταξύ τους αλλά με ενοχλεί το γεγονός ότι με κοροϊδεύουν μπροστά στη μούρη μου και όταν τους βλέπω είναι όλα "καλά", αφού εδώ και κανέναν μήνα κανονίζουν ενώ βρίσκονται μπροστά μου σαν να μην υπάρχω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχαμε πάει για καφέ όλοι μαζί και έπαιξαν ολόκληρο θέατρο έτσι ώστε να "διώξουν" εμένα και άλλους δύο για να βγουν μετά αυτοί μεταξύ τους. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει γίνει ή τι έχω κάνει εγώ, από τότε που τους γνώρισα μέχρι και τώρα ο ίδιος είμαι. Πλέον βγαίνουν οι 5 μεταξύ τους και μένουμε εμείς οι τρεις (εγώ, ο στενός μου φίλος και ένα ακόμα παιδί), σπανίως όλοι μαζί. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι μου είχαν πει στην αρχή ότι δεν πολυσυμπαθούν τον φίλο μου που έφερνα και ότι δεν κολλούσε στην παρέα και δεν ήξερα τι να κάνω, αλλά και πάλι είναι λόγος αυτός να μην βγαίνουμε; Ή να μην φωνάζουν έστω το άλλο παιδί; Δηλαδή σκέφτομαι ότι αν δεν έφερνα τον φίλο μου τώρα θα ήταν αλλιώς τα πράματα; Δεν είναι όμως αυτό το κυρίως πρόβλημά μου.
Όταν πρωτοήρθα και γνωρίστηκα με τα παιδιά ήμουν πολύ χαρούμενος που βγαίναμε όλοι μαζί και περνούσαμε καλά και κυρίως επειδή με βοηθούσε στο να ανοιχτώ πιο πολύ. Τώρα έχω αρχίσει και ξαναβρίσκομαι στην κατάσταση που βρισκόμουν και πέρυσι, αισθάνομαι μόνος και έχω αρχίσει και χάνω πλέον το ενδιαφέρον που είχα. Και είναι κρίμα να περνάω τα φοιτητικά μου χρόνια έτσι, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν λέω, όπως ξαναείπα, ότι απαιτώ να με φωνάζουν όταν βγαίνουν αλλά όχι και να με κοροϊδεύουν μπροστά στη μούρη μου και να το παίζουμε όλοι μια παρέα και καλά.
Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα, αλλά ήθελα να το βγάλω, όσο είναι δυνατόν, από μέσα μου.
